Κι είναι μέσα του Νοέμβρη κι εσύ έχεις κοντά 45 μέρες που χαροπαλεύεις…
κι εγώ πηγαινοέρχομαι επικουρικά και με τυφλά βήματα σε ένα ακόμα νοσοκομείο και κάθε φορά σε αντικρύζω στη φθορά στο δρόμο για ένα ακόμα τέλος
και μοιάζει τόσο σύντομο να το ξαναζώ, η προηγούμενη φορά ήταν που «έφευγε» το παιδί σου κι εσύ απουσίαζες, κι εσύ, ο πατέρας και η άλλη, η μάνα
κι είχα τόσο πόνο, τότε, που δεν ήξερα που να τον ακουμπήσω, τον μοιραζόμουνα κάθε βράδυ με τις αποκλειστικές μα ήταν τόσο λίγο και δεν έφτανε και τελικά λούφαξε μέσα μου
κι όταν αποφάσισα να τον ξαναεπικοινωνήσω ξαναβρήκα τις πόρτες της ψυχής σας πάλι κλειστές και ένιωσα πως δεν υπάρχει επούλωση γι’ αυτή την πληγή
και τώρα ήρθε η δική σου σειρά να ακολουθήσεις το παιδί που ποτέ δεν αγάπησες,
ήσασταν τέτοιοι γονείς εσείς, από αυτούς που δεν αγαπούσαν γιατί δεν μπορούσαν(;), γιατί δεν είχαν(;), γιατί δεν πήραν(;)
πέρασαν πολλά χρόνια για να το κατανοήσω, για να πάψω να ρωτάω “μα γιατί;»
δεν έχει νόημα πια, τίποτα δεν έχει νόημα όταν κατανοήσεις πόσο μάταιο είναι να ζητάς από εκεί που ποτέ δεν θα πάρεις
τόσο μάταιο που γίνεται αυτοκτονικό, έτσι έφυγε το πρώτο σου παιδί, μα ούτε κι αυτό το κατάλαβες,
τίποτα δεν διατάραξε την πέτρινη ψυχή σου και νιώθω τόσο τεράστια την απορία πως μπορεί να είναι μια ψυχή τόσο πέτρινη
και κλαίω και γράφω και δεν ξέρω πια για τι απ’ όλα κλαίω, για την αδερφή που έχασα μέσα στην απονιά, για σένα που ποτέ δεν είχα σαν πατέρα
για τα χρόνια που πάλευα να ισορροπήσω στην ορφάνια, για τα παιδιά που δεν έκανα γιατί τα σκότωσα, τηρώντας την υπόσχεση πως αυτή την αλυσίδα δεν θα την συνεχίσω, δεν θα’ χει άλλους κρίκους θα τελειώσει σε μένα
νιώθω το σώμα μου να συρρικνώνεται σα να θέλει να ξαναγυρίσει στην αφιλόξενη μήτρα, σα να μην έχει άλλο δρόμο φυγής…πάρα μόνο το παρελθόν, το βούλιαγμα … ψάχνοντας για τη λήθη του νεογέννητου, του άγραφου χαρτιού…
και μετά σκέφτηκα ότι είναι πια καιρός να σε συγχωρήσω, είναι να “φύγεις»… πήγα να σηκωθώ και να’ ρθω να στο πω αλλά κόντευε να ξημερώσει και δεν ήρθα… σε δυο ώρες «έφυγες»…
…να της πεις ότι την αγαπώ πολύ, να την φιλήσεις από μένα αλλά ίσως και να μην με θυμάται πια, ούτε εμένα ούτε τη μικρή μας, ίσως ησύχασε πια, κι εκείνη, εκεί στη λησμονιά…
αντίο πατέρα._
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.