Μια γυναίκα μόνο ξέρει

 Εύα Αροτσίδου 

«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη λες», έλεγε η γιαγιά μου.

 Για να γλιτώσω το κήρυγμα, φιλί και δρόμο. 

Ανούσιες συμβουλές, έλεγα, σίγουρη ότι δε θα κάνω ποτέ αυτά που κοροϊδεύω. 

Η γιαγιά που μπορεί να’ χει πια φύγει, αλλά η συμβουλή της με στοιχειώνει ακόμα. 

Ανατροπή. Μόνο έτσι θα χαρακτήριζα τις εξελίξεις στη ζωή μου.

 Ανήσυχο κι ατίθασο πνεύμα, αδυνατούσα να μπω στο καλούπι μιας σχέσης. 

Αποτέλεσμα: Να προτιμώ την ήρεμη και μοναχική ζωή μου. 

Να μεγαλώνω και γιατί όχι, να παραξενεύω. 

Ήταν όμως η σειρά της ανατροπής να πάρει τη σκυτάλη.


 Μια ωραία πρωΐα λοιπόν, ερωτεύτηκα. 

Λάθος άνθρωπο όμως.

 Και το χειρότερο; Με ερωτεύτηκε κι εκείνος. Ή τουλάχιστον έτσι δήλωσε. 

Το ερώτημα βασανιστικό: Υπάρχει λάθος στον έρωτα; 

Στην περίπτωση μου, μόνο λάθη υπήρχαν. Ο τύπος ήταν δεσμευμένος κι εγώ το ήξερα εξ’ αρχής. Και δεν έκανα πίσω.

 Κοινώς λούστηκα όσα απέρριπτα κατηγορηματικά και κορόιδευα. Σαν κακομαθημένο παιδί, ήθελα το παιχνίδι δικό μου. 

Αδιαφόρησα για το αν ανήκε σε άλλη.

 Την ώρα που μπλοκάρεται λοιπόν η επικοινωνία καρδιάς και μυαλού, τι κάνεις;

 Η καρδιά παίρνει εκβιαστικά τον πρώτο λόγο και δημιουργεί ένα μωσαϊκό. 

Έρωτας,πάθος, ηδονή, δικαιολογίες, ψέματα, πόνος, προδοσία, τα κομμάτια που συνθέτουν τον παράνομο έρωτα. 

Λένε πως το παράνομο και το ξένο είναι πιο γλυκό. Ισχύει.

 Η έξαψη της παρανομίας φτάνει το πάθος στο ζενίθ. 

Και μετά έρχεται η απομυθοποίηση. Κι αρχίζεις να ζητάς. Τα πάντα.

 Με έμβλημα το «Όλα ή Τίποτα» και παραδομένη σε ψυχοφθόρα διλήμματα, κινδυνεύεις να χάσεις εαυτό κι αξιοπρέπεια. 

Εγώ τα έχασα μεγαλοπρεπώς. Όλα. Κάπου ανάμεσα στις στιγμές που ξέκλεβε μαζί μου και τις απολάμβανα δίχως τύψεις. Ανάμεσα στις συνωμοτικές σιωπές μου, όταν χτυπούσε το τηλέφωνο κι ήταν η άλλη. Στη συγκατάβαση των ερημικών ραντεβού, των πνιγμένων στον πανικό του ν’ αντικρύσει κάποιο γνωστό. 

Κάπου εκεί άρχισαν οι συγκρίσεις με την άλλη, οι ανασφάλειες και τα ξεκατινιάσματα. 

Θεωρίες και πράξεις ενός χαοτικού γυναικείου μυαλού, για να κρατήσει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του. Υπερβολές, ζήλιες, υποσχέσεις, όρκοι, απειλές και παρακάλια. Ξέχασα ζεν κι αξιοπρέπειες, ανταποκρινόμενη πλήρως στο ρόλο μου. 

Αυτόν του τρίτου προσώπου. 

Κομπάρσα, καθώς πρωταγωνίστρια υπήρχε ήδη. Έμεινε μαζί της. Και πολύ καλά έκανε. 

Όταν αποκαταστάθηκε η μπλοκαρισμένη ως τότε επικοινωνία μυαλού και καρδιάς, δεν έμενε παρά να συμφωνήσω μαζί του. Εγώ στη σχέση, όπως και κάθε γυναίκα, θέλω να νιώθω βασίλισσα, όχι βατράχι. Πόνεσα, έκλαψα και τσάκισα συσκευασίες οικογενειακού nirvana μιζεριάζοντας στον καναπέ. Μα βγήκα πιο δυνατή και λιγότερο εύπιστη. Ήμουν ξανά ο εαυτός μου, μα σε νέα βελτιωμένη έκδοση.

 Ξύπνησα μια μέρα κι αντιλήφθηκα το χαμένο χρόνο, κόπο και πόνο. Και πανηγύρισα. 

Γιατί σημασία δεν έχει τι πήρες και τι έδωσες στον αποχωρώντα σύντροφο.

 Σημαντικό είναι πως ξαναβρίσκεις τον αγαπημένο σου εαυτό σου, απαλλαγμένο από συμπλέγματα και συγκρίσεις που καταρρακώνουν. 

Η ζωή είναι μικρή για να γινόμαστε επαίτες μιας ανάξιας αγάπης. Τελικά όφειλα συγνώμη όχι τόσο στον εαυτό μου όσο στη γιαγιά. 

Βλέπεις έτσι όπως έφευγα πάντα τρεχάτη, έχανα την κατάληξη της νουθεσίας. 

Το βαθύτερο νόημα του κύκλου της ζωής: «Kάθε τέλος, όσο στενόχωρο κι αν είναι κρύβει πάντα μια ελπιδοφόρα αρχή.

 Γι’ αυτό καλύτερα ένα τέλος με πόνο, παρά ένας πόνος δίχως τέλος».

pillowfights

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ