ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ!

Μέσα από την εμπειρία της ζωής, η Εσωτερική Εξέλιξη, ποτέ δεν αποτελούσε μία απλή, ή εύκολη υπόθεση. Η πολυπλοκότητα και η δυσκολία όμως, δεν έχει να κάνει πράγματι με αντικειμενική πολυπλοκότητα και δυσκολία, αλλά εξαιτίας όλων των αντιστάσεων (που έχουμε «λειτουργήσει» στο σκηνικό της ζωής μας, έχουμε αναπτύξει και μάθει), από τότε που γεννηθήκαμε, μέχρι την συνειδητοποίηση - απόφαση μας να εξελιχθούμε.

Αυτές οι αντιστάσεις, υφίστανται, εξαιτίας της γαλούχησης και εκπαίδευσης μας από το περιβάλλον το οποίο βρήκαμε ερχόμενοι εδώ, στο γήινο κόσμο του πλανήτη μας. Γαλούχηση από τους γονείς, την ευρύτερη οικογένεια και το σύστημα πεποιθήσεων της, από τα πρέπει του κοινωνικού περίγυρου του οποίου γνωρίσαμε, (γειτονιά, εκπαιδευτικό σύστημα, συγγενείς, φίλοι), και κατόπιν μεγαλώνοντας, του ευρύτερου περιβάλλοντος της κοινωνίας. (Μέσω της Ηθικής, της Πολιτικής, της Θρησκεία, του Κρατικού μηχανισμού κλπ)

Δημιουργείται λοιπόν από αυτή τη γαλούχηση, ένα σύστημα Αξιών μέσα μας περί σωστού και λάθους, το οποίο μας κάνει να δημιουργούμε, (χωρίς αυτό να το συνειδητοποιούμε), την λεγόμενη προσωπικότητα μας. Τον εαυτό που χτίσαμε σε ατομικό επίπεδο ως αναγνωρισμένο «εγώ».

Με τα χρόνια όμως, βλέπουμε, πως παρόλη την παιδεία και ανατροφή μας, (φερόμενοι ανάλογα), ούτε καλά καταφέραμε να αισθανόμαστε στη ζωή μας, ούτε και ο κόσμος γενικότερα, έχει κι αυτός καταφέρει, να βρίσκεται στην κατάσταση τουλάχιστον μιας υποτυπώδης αρμονίας. «Αισθανόμαστε» λοιπόν εντός μας, (και πλανάται παντού γύρω μας), πως κάτι δεν πάει καλά…

Ξεπερνώντας την λαθεμένη εντύπωση πως οι ίδιοι κάτι δεν κάνουμε σωστά, (μια και ότι κι αν κάναμε στη ζωή μας μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι με βάση «το πρέπει» που μας μάθανε, που όμως δεν κατάφερε όπως είπαμε μια τέτοιου είδους ζωή, να «γεμίσει» την καρδιά μας), είναι και ο κύριος λόγος της απαρχής μιας αναζήτησης… Που ως κύρια ρίζα της, εντοπίζεται εντός μας με την ύπαρξη μιας «τάσης» προς την κατεύθυνση αυτής της αναζήτησης. (Που εδώ που τα λέμε για κάποιους από μας αυτή η τάση, υπήρχε τελικά, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, όμως ήταν πιο αμυδρά εντοπίσημη από τώρα), και μας ωθεί να διερωτόμαστε, «τι» ακριβώς είναι αυτό που φταίει...

Προχωρώντας, με γνώμονα την ανακάλυψη (από εμάς τους ίδιους) λοιπόν του τι πραγματικά συμβαίνει, μπαίνουμε (με την πάροδο του χρόνου), σε μία παράλληλη (με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε μαζί), πραγματικότητα, η οποία μας αποδεικνύει, πως τελικά μας απομακρύνει από αυτούς τελικά εξωτερικά... (Τουλάχιστον με τον τρόπο που γνωρίζαμε). Με μια ιδεολογία και «αίσθηση» για όλη μας τη ζωή, που μεταμορφώνει, όλο του εσωτερικό μέρος της ύπαρξης μας.

Πιο απλά: «Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, τον κόσμο, (και τον εαυτό μας), αρχίζει να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τα βλέπει το σύνολο των ανθρώπων, και γενικότερα η κοινωνία όπως την γνωρίσαμε».

Αυτή είναι η Εξέλιξη. Στις Τάξεις της οποίας, βρίσκεται η ανθρωπότητα σε νηπιακά στάδια. Δικαιοσύνη; Ισότητα; Αγάπη; Τι συζητάμε; Στο σύνολο των κοινωνιών σήμερα, το πρόσωπο της ανθρωπότητας όσων αφορά την εξέλιξη, είναι σχεδόν, ανύπαρκτο… Φυσικά και εξωτερικά ζούμε «πολιτισμένα», αλλά όπως ακριβώς ειπώθηκε: Μόνο εξωτερικά. Στο φαίνεσται. Στη βιτρίνα.

Στην ουσία όμως, εξακολουθεί να είναι κύριο μέλημα στον πλανήτη η Δύναμη, η Εξουσία, το Χρήμα, η Υποκρισία, το Ψέμα, μια κατακρεουργημένη Ηθική (χωρίς Αλήθεια και πραγματική Βάση), ο Διαχωρισμός (σε έθνη, θρησκείες, ομάδες, κοινωνίες, χρώμα δέρματος, μορφωτικά επίπεδα, ιδεολογίες), η Θανάτωση αθώων πλασμάτων, (για διασκέδαση, τροφή, πειράματα, εξαιτίας αδιαφορίας, ή, «δικαιολογημένων» επιχειρημάτων που τα θέτει ως εμπόδιο στους χώρους που κατοικούν και αποφασίζεται «η πολιτισμένη» πάλι κοινωνία του σήμερα να χρησιμοποιήσει πχ για κτίση), όπως, και ο ανεξέλεγκτος βιασμός της φύσης, ώστε ο «πολιτισμός», η «επιστήμη», ο «εκσυγχρονισμός» και η αντίληψη των ανθρώπων, να καταχωρεί στη συνείδηση της, πως ο κόσμος προχωρά... Προχωρά, (με αυτά τα δεδομένα), που;

Εκτός όλων των παραπάνω, εξακολουθεί η Ανειλικρίνεια, η χαμηλή Αυτοεκτίμηση, ο φόβος της Αποτυχίας, της Αλλαγής, της Κριτικής, του Θανάτου, η Προσκόλληση, (σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που ο Νους έχει κολλήσει σε αυτά, χωρίς να έχουν πραγματική υπόσταση), ο Εγωισμός, (αυτός ο εγωισμός…) κλπ. Και όλα αυτά, σε ατομικό (κυρίως) επίπεδο, μέσα σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, όπως φυσικά, καί σε συλλογικό επίπεδο. (Με εξαίρεση, κάποιες εστίες Φωτός που αγωνίζονται για την ανατροπή, και το ξύπνημα από το συλλογικό εφιάλτη, στον οποίο όλος ο πλανήτης βρίσκεται σήμερα. Μια και ενώ πάντα λίγοι αποφάσιζαν για τις τύχες του συνόλου, «το σύνολο», ο όχλος, εύκολα παρασύρεται και «ξεγελιέται» με ψέματα, όταν, δεν γνωρίζει την Πραγματικότητα, που ηθελημένα κρατιέται στους Αιώνες μυστική…)

Όμως, σε Ατομικό μόνο επίπεδο η Εξέλιξη γίνεται γνωστή και Πραγματοποιήσιμη. Και φυσικά παίρνει χρόνο. (Ανάλογο των αντιστάσεων μας, όπως ειπώθηκε). Κι αυτό, γιατί ουσιαστικά όλος ο προγραμματισμός που έχουμε υποστεί, είναι απαραίτητο, κομμάτι – κομμάτι να εξεταστεί, και μελετηθεί από εμάς, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή, εδώ, εν ζωή, και μέσα στον κόσμο, (που εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί που ήμασταν εμείς παλαιότερα), στην άγνοια, να φέρουμε εις πέρας, την Πραγματική Αποστολή μας σαν άνθρωποι. (Και όχι τους στόχους που θεωρούνται ως στόχοι από τους πολλούς, και έχουν να κάνουν με αύξηση εισοδημάτων και κεκτημένων, εξουσία, μόρφωση ως δείκτη Αξίας, απογόνους, χτίσιμο ονόματος και επιτευγμάτων κλπ).

Γιατί η Αποστολή μας, με ότι κι αν καταπιανόμαστε στη ζωή, (Ψυχολογικά, Ηθικά, ότι αφορά Αξίες, Ιδεολογίες, Συναισθηματική Νοημοσύνη, Πράξη κλπ), έχει να κάνει, μόνο με την πραγμάτωση της Υπανθρώπινης Φύσης μας. Την Αισθαντική Βίωση της Ένωσης, (Αισθαντική, Βιωματική Συναίσθηση), όλων των πλασμάτων που υπάρχουν στον κόσμο μας, και όλων των ανθρώπων (ανακάλυψη αυτής της Ένωσης, και ανάπτυξη της σε καθημερινή βάση), όπως, και την Άμεση Επαφή με τη Μία Πραγματικότητα. (Πέραν των πάντων, που τα πάντα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αναγνωρίσιμα από εμάς «φαινόμενα» μόνο). Πραγματικότητας, που αποτελεί την Εμπειρία του Θεού μέσα σε μας. Μια και η «εμφάνιση» του Θεού στη Γη και στην ύλη, πραγματοποιείται μέσα από όλη τη Φύση, μα κυρίως, (και εδώ γίνεται και αντιληπτικό – αισθαντικό επίτευγμα, που έχει να κάνει με τη διαφορά μας από όλα τα υπόλοιπα ζώντα πλάσματα), από τον κάθε άνθρωπο. Εμείς, όλοι μας είμαστε ο Θεός, και τα πάντα γύρω μας, εκφράσεις, (ή αλλιώς όπως ειπώθηκε, εμφανίσεις) Του.

Η πορεία για όλη την παραπάνω πραγματοποίηση από εμάς, έχει συγκεκριμένα, απαραίτητα στάδια (σκαλοπάτια), με τον χρόνο του κάθε σταδίου σχετικό. Μα παρόλη τη σχετικότητα του χρόνου, τα «στάδια» παραμένουν ίδια, μια και η «διαδρομή» που πρέπει να διανυθεί είναι συγκεκριμένη, με τα ίδια «τοπία», (διασχίζοντας την), ίδια, για όλους μας.

Αν για κάποιον λόγο, «κολλήσουμε», ή αρνούμαστε να «ξεπεράσουμε», (αντιμετωπίσουμε, κατανοήσουμε) ένα στάδιο, αυτό μας στερεί την εμπειρία του επόμενου σταδίου, οπότε, παραμένουμε σε αυτό, μη μπορώντας να προχωρήσουμε πιο πέρα…

Ένα είναι απαραίτητο να θυμόμαστε: Ότι κάθε χθες είναι μία συνειδησιακή θέση την οποία έχουμε κατακτήσει, κάθε τώρα, είναι η θέση που τιθέμεθα να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή, ώστε να έχουμε το «δυναμικό», στο κάθε αύριο, να δούμε τη συνέχεια που μας περιμένει, ως νέα εντελώς κατάσταση την οποία και πρέπει να διεκπεραιώσουμε, («πατώντας» επάνω της), για να πραγματοποιηθεί η υπέρβαση της. Και πάει λέγοντας...

Όλο αυτό, άσχετα από το εξωτερικό σκηνικό της ζωής μας, (που πολλές φορές, ή, για τους περισσότερους ανθρώπους), είναι μία επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Ρουτίνα, στην οποία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι διαφορετικό εσωτερικά. (Ή και να συμβαίνει, πραγματοποιείται τόσο αργά, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό). Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, μέσω μιας πορείας επαναλαμβανόμενων, προβλέψιμων και περιορισμένων λειτουργιών, (χωρίς τίποτα να προχωρά τη συνείδηση), εξακολουθεί ο κόσμος να λειτουργεί σε καθημερινή βάση. Ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν «αφυπνιστεί»…

Γι’ αυτούς όμως που βαδίζουν στην «Οδό» του Εσωτερισμού, (της Αυτογνωσίας, και Αυτοπραγμάτωσης), ποτέ και τίποτα δεν είναι το ίδιο, και πάντα, ανακαλύπτουν κάτι «νέο»  και διαφορετικό. Κι αυτό σε όλες τις φάσεις της ζωής. Αρκεί, η προσοχή, και η θέαση, να πραγματοποιείται από μέσα (προς τα έξω).

Τα στάδια λοιπόν, (σκαλοπάτια) της Εξέλιξης, (Εσωτερικής Ζωής), έχουν ως εξής:

1.Πρώτα, μέσω κάποιας συνάντησης – επαφής, (βιβλία, εκπομπή στην tv, άκουσμα, άτομο, άτομα), χωρίς κάποια (εμφανή, δικαιολογήσιμη με τη λογική) αιτία, πραγματοποιείται μέσα μας ένα «κλικ». Κάτι σαν αλλαγή, ενεργοποίηση, μιας αδιευκρίνιστης εσωτερικής διαφορετικότητας, να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε, (ώστε να μας κάνει να ασχολούμαστε, με παρακολούθηση, διάβασμα), για θέματα εσωτερισμού, μεταφυσικής, κλπ. Με το «Μυστήριο» αυτών των θεμάτων να είναι κάτι που μας έλκει πολύ... «Μαγικά» λοιπόν στη συνέχεια, (μετά το «κλικ»), εμφανίζονται στη ζωή μας, συνέχεια καταστάσεις, που αφορούν αυτού του είδους τα ζητήματα.

2.Στο επόμενο στάδιο, αυτού του είδους το «ενδιαφέρον», παρατηρούμε πως αποκτά, όλο και περισσότερες στιγμές από το χρόνο μας, και φτάνει να γίνει, ένα πολύ αξιόλογο κομμάτι της ζωής μας. Όσο περισσότερο εισερχόμαστε, (βαθαίνουμε), τόσο πιο πολύ μεγαλώνει και η έλξη επαφής μας. Αρχίζουμε να «ρουφάμε» σαν σφουγγάρι, όλα αυτά τα «Άκρως» (κατά εμάς) ενδιαφέροντα ζητήματα. Βλέπετε από το σύστημα παιδείας της κοσμικής ζωής μας, όλα αυτά είναι ανύπαρκτα, ενώ επίσημα, αποτελούν θέματα αφορμής για αρνητική κριτική, ή και γελοιοποίηση ακόμα, γι’ αυτούς που θα είχαν απορίες, ή που θα προσπαθούσαν να κάνουν σχετικές συζητήσεις.

3.Προκύπτουν στη συνέχεια καταστάσεις, (τις οποίες παλαιότερα θα υιοθετούσαμε), που όμως τώρα, αρνούμαστε να ακολουθήσουμε, (όσων αφορούν συνήθειες της καθημερινότητας τις οποίες είχαμε), κι αυτό, γιατί θα έκλεβαν χρόνο από την αναζήτηση μας. Σε αυτό το στάδιο είναι που αρχίζουν κάπως να σοβαρεύουν τα πράγματα για μας, με το γεγονός ότι διαπιστώνουμε την έννοια της «επιλογής», και των προτεραιοτήτων μας.

Κάτι, που παλαιότερα, δεν παρατηρούσαμε, μια και η «κίνηση» των ανθρώπων στη ζωή μας, όπως και τα ενδιαφέροντα μας, (όπως και οι υποχρεώσεις μας), κυλούσαν κατά κάποιον τρόπο, «από μόνα τους». Κι αυτό, γιατί το όλο στημένο σκηνικό της μέχρι τώρα ζωής μας, μας «υποχρέωνε», ή μας έβαζε σε πρόγραμμα, που εμείς απλά ακολουθούσαμε. (Χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε για την Ορθότητα, Αλήθεια, Ομορφιά, Αρμονία που θα μπορούσε να μας προσφέρει το οτιδήποτε παρουσιαζόταν μπροστά μας.) Από Κοινωνικές, Θρησκευτικές υποχρεώσεις, οικογενειακές ακολουθίες, μέχρι πράξεις, (κυρίως) του φαίνεσθαι, με βασικό δυναμικό ….. το «Πρέπει»…

4.Επόμενο στάδιο; Διαβάζοντας, ή ακούγοντας προσωπικά κάποιον άνθρωπο για τα θέματα αυτά, διαπιστώνουμε, πως η προσοχή μας αρχίζει να μεταβιβάζεται. (Άλλο πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό). Δηλαδή, βλέπουμε (σε σχέση με αυτά που μας γίνονται γνωστά), κάποια πράγματα, (τις περισσότερες φορές), να τα ακούμε για πρώτη φορά στη ζωή μας. Και είναι αυτά ακριβώς που μας κάνουν να κοιτάζουμε «εμάς». Να διαπιστώνουμε, ακόμα πιο βαθιά την έννοια της επιλογής, και να αντιλαμβανόμαστε πως τελικά, το ρεύμα της ζωής μας (από μόνο του), μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα, και όχι κάποια Συνειδητή επιλογή μας.

5.Συνειδητή; Λέξη κι αυτή… (Που ανήκει στα νέα πράγματα που μαθαίνουμε επίσης). Το στάδιο αυτό, μας «διδάσκει», τι είναι αυτή η «Συνειδητή επιλογή», που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε θεωρούσαμε μέχρι τώρα. Γιατί «Συνειδητή Επιλογή», ή κάνουμε κάτι Συνειδητά, σημαίνει, πως κατ’ αρχήν, είμαστε ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνουμε, γνωρίζουμε γιατί το κάνουμε, το επιλέγουμε, και έχουμε οδηγηθεί σε αυτή μας την επιλογή, (απόφαση), ελεύθερα. (Ακόμα κι από εμάς τους ίδιους. Δεν μας πιέζουμε, δεν μας αναγκάζουμε, ούτε κάνουμε κάτι για τους άλλους, ή εξαιτίας των πρέπει και των πεποιθήσεων μας, ή εξαιτίας καταχωρημένων ιδεών περί σωστού, ή, «για να περνάει η ώρα», ή για να κάνουμε «χατίρια», ή επειδή το κάνουν όλοι οι άλλοι που γνωρίζουμε, μια και έτσι «μας έμαθαν»….)

Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε λοιπόν κατά πόσο ήμασταν εμείς συνειδητοί στη ζωή μας μέχρι τώρα. (Κι αν ήμασταν).

Για να έρθει εν τέλη η «πικρή διαπίστωση»,  πως σε τίποτα στη ζωή μας δεν ήμασταν τελικά συνειδητοί. Απλά, ήμασταν στην Άγνοια. (Μια και δεν ξέραμε κάτι άλλο…)

6.Αναγνωρίζουμε στο αμέσως επόμενο στάδιο, πως «κάτι» μέσα μας, (επειδή ακριβώς ζούσαμε στην Άγνοια), είναι ακριβώς αυτό που μας ωθεί τώρα, να «Δούμε». Να αναγνωρίσουμε. Να καταλάβουμε.

Τι; Κατ’ αρχήν, αυτό που είμαστε σήμερα. Τώρα. Τώρα που «κοιτάζουμε» όλα αυτά για μας, για πρώτη φορά. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση είναι που έρχεται μια συνειδητοποίηση, η οποία μας κάνει να αναρωτιόμαστε: «Ποιος είμαι;»

Γιατί όλα όσα «νομίζαμε» πως είμαστε μέχρι σήμερα, ήταν πάντα με κυνήγι. Κι αυτό, για να αποδείξουμε (στον εαυτό μας πρώτα), πως αξίζουμε. Αξίζουμε να μας επαινούν. Αξίζουμε να μας προσέχουν. Αξίζουμε να μας αγαπούν…. Όμως σε όλη μα όλη μας τη ζωή, αυτή την Αξία για να την «κερδίσουμε», έπρεπε πάντα κάτι να κυνηγάμε. (Μόρφωση, Επιτεύγματα, Κύρος, Εμφάνιση, Στάσεις ζωής, Χρήματα). Μα ότι τελικά κι αν κυνηγήσαμε ποτέ, (και όσα κι αν «καταφέραμε» στην υλική μας ζωή), δεν ήταν αρκετό, ώστε να μας κάνει να ζούμε Αρμονικά, Ήρεμα, με κύριο μέλημα μας το μοίρασμα, (και το νιώσημο) Αγάπης του Εαυτού μας, και όλων όσων συναναστρεφόμαστε. Ποτέ δεν κερδήθηκε η ουσία, που αφορά την Αξία μας, άσχετα με το τι κάνουμε. Μια, και η Αξία μας, έχει να κάνει, μόνο με το τι Είμαστε….ήδη!

7.Συνεχίζοντας και μελετώντας στο παρόν στάδιο, (πάνω απ’ όλα τον εαυτού μας και τις στάσεις ζωής μας), σε όλες τις καταστάσεις, διαπιστώνουμε, (κι αυτό είναι επίσης κάτι που πονάει πολύ), πως για την κατάσταση της μη Γαλήνης και της μη Εσωτερικής ικανοποίησης στην οποία βρισκόμαστε, δεν ευθύνεται κανείς άλλος, παρά μονάχα εμείς οι ίδιοι. ΕΜΕΙΣ, που «επιτρέψαμε» να συμβούν πράγματα για μας, και σε μας, ενώ οι ίδιοι, απουσιάζαμε τελικά, ΠΑΝΤΕΛΩΣ.

Συμμετείχαμε, χωρίς να συμμετέχουμε. Αφήναμε να μας συμβούν πράγματα, τα οποία ποτέ δεν θέλαμε τελικά ουσιαστικά. Εμείς, για μας! Και αγωνιζόμασταν, (όπως ειπώθηκε), ανέκαθεν κυνηγώντας κάτι. Κι αυτό το κάτι, πάντα προσμένοντας το σ’ ένα αύριο. (Ώστε να φτιάξουν τα πράγματα). Ένα αύριο, το οποίο δεν έρχεται ποτέ…

8.Αμέσως μετά, πραγματοποιείται η παραδοχή μέσα μας, (αν είμαστε ήδη αρκετά «ανοιχτοί» και ειλικρινής), πως δεν είμαστε τελικά το «καλό» παιδί που θέλαμε απεγνωσμένα να πείσουμε τον εαυτό μας, (και τους άλλους), πως είμαστε. Αυτό που είμαστε, κλέβει, (και έκλεψε), ζηλεύει (και ζήλεψε), πληγώνει, (και πλήγωσε ανθρώπους, μα και τον εαυτό μας), φθονεί, (και φθόνησε), και ναι, νιώθει (και ένιωσε), ακόμα και κακία, ή και μίσος…

Αυτή η παραδοχή, (ενώ πονάει πάρα πολύ όταν την πραγματοποιήσουμε και διαπιστώσουμε όλα τα παραπάνω), ταυτόχρονα, είναι και η ίδια που μας ελευθερώνει, όταν «βρούμε τα κότσια» να περάσουμε από μέσα της. Γιατί από σενάρια του μυαλού μας, ώστε να μην γίνουμε όλα όσα φοβόμασταν, και κυρίως, μην το δουν «οι άλλοι», τελικά, ήμαστε, (ήμασταν), όλα όσα αποφεύγαμε…. Τζάμπα η αποφυγή. Τζάμπα όλα…

Η παραδοχή αυτή, δίνει την ελευθερία μας, (και αφορά και την Αρχή της διάνυσης μιας Πραγματικής, και ουσιαστικής Ζωής Ελευθερίας), γιατί γεννά τελικά μέσα μας, την πλήρη αποδοχή αυτού που είμαστε σήμερα. Ολικά. Μια και αγκαλιάζοντας τον «ατελή» εαυτό μας, μπορεί κατόπιν να «αναδυθεί» από μέσα μας η «Αληθινή» πια Φύση μας.

Αγκαλιάζοντας και αποδέχοντας, (όσο κι αν θεωρούμε κάποια ακόμα και κατακριτέα ή άσχημα), όλα όσα αντικρίζουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, μέχρι και σήμερα, μπορούμε να φτάσουμε στη «Συγχώρεση», αυτού του μέρους του εαυτού μας... Για να διαπιστώσουμε, (για άλλη μία φορά, μια και αυτό το «μάθημα» το διδαχτήκαμε σε ένα προγενέστερο στάδιο, και το εμπεδώσαμε ήδη), πως τελικά, είναι «ΕΠΙΛΟΓΗ», το τι «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ» να Είμαστε, σε κάθε φάση της ζωής μας, και σε όλες μας τις εκφράσεις. (Συνοδευόμενες από τις αντίστοιχες αισθήσεις).

Και δεν είναι κάτι που γίνεται με καταναγκασμό, ίντριγκες, ψέματα, μέσον και παραμύθια, αλλά με πλήρη ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια και Καθαρότητα. Όχι όμως ως προς τους άλλους, αλλά ως προς τον ίδιο τον εαυτό μας! Εκεί είναι «η Πύλη», της Πραγματικής Εσωτερικής (πάντα), Ουσιαστικής Ελευθερίας, που καμία σχέση δεν έχει με τα οποιαδήποτε δεσμά του σώματος.

9.Στη συνέχεια; Βροχή οι Συνειδητοποιήσεις, οι Διαπιστώσεις, οι Κατανοήσεις, τα Βιώματα. «Πλούσια» πια η ζωή μας. Με έναν πλούτο, που πραγματικά, (και πάλι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά), «χαϊδεύει την καρδιά μας», και όλο μας το Είναι. Αυτή η πορεία των αναγνωρίσεων πλέον, (από εδώ και πέρα), γίνεται μία Εργασία, που (όσο έχουμε ακόμα φυσικό σώμα), δεν έχει τελειωμό. 

Εργασία, (μέσω της προσοχής μας που βρίσκεται στο εσωτερικό), που μας πληροφορεί για τις λειτουργίες μας με τις ανάλογες επιλογές μας, που συνοδεύονται από τις αντίστοιχες αισθήσεις. (Γιατί οι αισθήσεις, έχουν τον πρώτο λόγο στην αναγνώριση της Πραγματικότητας για μας κάθε στιγμή). Εξετάσεις, Αναγνωρίσεις, πιτεύξεις. Από το κάθε τι. Από οτιδήποτε συμβαίνει, και φλερτάρει με την προσοχή μας.

10.Ξεπροβάλει σιγά σιγά μέσα μας, (γεννιέται) κάτι, (κάπου εδώ), το οποίο, ενώ ήμασταν πάντα, δεν σταθήκαμε ποτέ να το αναγνωρίσουμε. Αυτό, (που είναι τελικά και ο Πραγματικός Εαυτός μας) έκανε την εμφάνιση του, εξαιτίας της προσοχής μας, η οποία «μετατέθηκε» από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω που είχαμε χτίσει, (δηλαδή από τη λογική περιοριστική λειτουργία του μυαλού μας), στο τι ισχύει πράγματι τελικά για μας.

Η γέννηση αυτή, μας κάνει να αισθανόμαστε, πως είμαστε (κατά κάποιον τρόπο), δύο Υπάρξεις, σε μία. Αυτό που «νομίζαμε» πως είμαστε όλα τα χρόνια της ζωής μας, (και παραμένει το δυναμικό του να λειτουργεί μέσω της ευκολίας εξαιτίας της συνήθειας), και αυτό, που τώρα αναγνωρίζουμε. Όμως, το δεύτερο είναι που γαληνεύει την Καρδιά μας, κάτι που το πρώτο δεν έκανε ποτέ...

Αντίθετα, η προσωπικότητα μας τώρα πια αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα, πως είναι αυτή που μας βασανίζει… Η δική μας δημιουργία, (ο παλιός εαυτός μας), είναι που αντιστέκεται να ακολουθήσει στο καινούριο που αναγνωρίζουμε σήμερα. Και τι πρέπει να κάνουμε; Να δυναμώσουμε το καινούριο κομμάτι μέσα μας, νικώντας το παλιό…

11.Αυτό που γεννήθηκε εντός μας, (που είναι όπως είπαμε ο Πραγματικός Εαυτός μας), σε αυτό το στάδιο, θέλει, να βγει προς τα έξω. (Να εκφραστεί με τις ανάλογες ποιότητες του, σε όλες τις πτυχές της ζωή μας). Μια και αυτό που θα συλληφθεί, ότι κι αν είναι, αν δεν γειωθεί, δεν γίνει δηλαδή πράξη, είναι σαν να μην υπάρχει…

Δεν γίνεται όμως στην υπάρχουσα χτισμένη ζωή μας, (αυτή των περιορισμών). Τότε, αρχίζει να φαίνεται η έκταση της πάλης, που ενώ υφίσταται εσωτερικά, επεκτείνεται πια και έξω... (Εξαιτίας των αντιστάσεων του παλιού όπως είπαμε). Και οι άνθρωποι γύρω μας, (που ζουν στο χαρακτήρα τους, και δεν έχουν ακόμα ιδέα για το Εσωτερικό), είναι εκεί, και μας «δείχνουν» με τις αντιστάσεις τους, τη δική μας εσωτερική αντίσταση. Αλλιώς, (αν ήμασταν ήδη μόνο ο Πραγματικός Εαυτός μας), δεν θα «νιώθαμε» καμία αντίσταση από έξω… Οι άλλοι, είναι οι άλλοι. Κι αν μας ενοχλούν σε κάτι, είναι γιατί, εμείς, μέσα μας, έχουμε αυτή την ενόχληση - πάλη – σύγκρουση. Αυτοί, απλά μας την εμφανίζουν για να τη δούμε…

Επέρχεται λοιπόν μοιραία με τους άλλους, ασυνεννοησία. (Σε αυτό το στάδιο, του κατά κάποιον τρόπο ξυπνήματος μας). Μια και εμείς, ενώ αναγνωρίζουμε τους περιορισμούς των άλλων, (και νιώθουμε την αντίσταση τους ως προς τους δικούς μας περιορισμούς), αυτοί, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τον αγώνα μας, που προσπαθούμε ουσιαστικά να ξεπεράσουμε τα όρια μας, (τον παλιό εαυτό μας), ειδικά όταν οι σχέσεις του «πάρε – δώσε» τους εξυπηρετούν (εγωιστικά), και έτσι τους είχαμε συνηθίσει εμείς οι ίδιοι, με τον τρόπο που λειτουργούσαμε παλαιότερα. Όμως, το νέο κομμάτι μέσα μας, (ο Εαυτός μας), μας δείχνει, τι «δεν ανεχόμαστε» πια. Και μας θέτει σε μια αρένα, στην οποία πρέπει να πολεμήσουμε, έναντι όλων όσων δεν θέλουμε πια….

Γιατί μπορεί να  Γεννήθηκε μέσα μας ο Εαυτός μας, μα είναι ακόμα ένα μικρό παιδί. Που θέλει να πειραματιστεί, να σπάσει όρια, να δει, να γνωρίσει, να δυναμώσει, ώστε να αρχίσει, (μέσω της τριβής), να μεγαλώνει. Κι αυτό, (τις περισσότερες φορές), χωρίς να αισθανόμαστε πως χρειάζεται να απολογηθούμε σε κανέναν, που «κατακτάμε» κομμάτια (πρωτόγνωρα) του εαυτού μας.

Η Ελευθερία, (αρχικά), δεν συνειδητοποιείται με την Πραγματική της έννοια, έτσι, όταν αρχίζει να κάνει την εμφάνιση της μέσα μας, θεωρούμε, πως μας φταίνε, πρώτα, όλα τα εξωτερικά μέρη της ζωής μας. Γι’ αυτό και μας βγαίνει η φόρα να τα αλλάξουμε. Αργότερα είναι που κατανοούμε διαφορετικά, και πιο ουσιαστικά το πώς έχουν τα πράγματα…

Εξάλλου, όλη η εξέλιξη, (με έναν άλλον τρόπο), δεν είναι τίποτε άλλο, παρά κατακτήσεις επιπέδων Ελευθερίας…

12.Παρατηρούμε στο επόμενο στάδιο, πως το παιδί (μέσα μας), μεγαλώνει, ακριβώς μέσω της εξωτερίκευσης μας… Με όποιον τρόπο. Σωστός τρόπος εξάλλου δεν υπάρχει. Κι αυτό, γιατί σωστό, είναι ότι μας ωθεί το Είναι μας να πράξουμε, ώστε να κερδίσουμε τη γαλήνη μας. (Να νικήσει το Εσωτερικό μέρος μας, και όχι ο παλιός Εαυτός μας).

Στην πορεία λοιπόν, αλλάζουν (μεταμορφώνονται), όλα τα κομμάτια τελικά της ζωής μας. (Γιατί άλλαξε ο τρόπος που τα βλέπουμε). Τίποτα δεν μένει το ίδιο, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε ένας εντελώς «Καινούριος» Άνθρωπος, (που τώρα μεγαλώνει και αναπτύσσεται).

13.Όταν επομένως, φτάνουμε να «χτίσουμε» μια νέα ζωή στη συνέχεια, (ή, διατηρώντας κάποια πράγματα από παλιά, μόνο όμως όπως φαίνονται εξωτερικά, γιατί θα είναι εσωτερικά πλήρως μεταμορφωμένα, προσαρμοσμένα στην ώθηση που έχουμε με βάση αυτά που βρίσκουμε και αναγνωρίσαμε μέσα μας, αλλιώς κι αυτά θα είχαν υποστεί κατάρρευση), τότε είναι  που έρχεται η ώρα να αντικρίσουμε πραγματικά και καθαρά, τον Ψεύτικο εαυτό μας μέχρι τώρα. Γιατί στα προηγούμενα στάδια, η αποδοχή της μικρότητας μας ήταν όλα όσα είδαμε. Υπάρχει όμως βάθος σε όλα αυτά. Αυτό ακριβώς το βάθος μπορούμε να το δούμε τώρα, ώριμοι όμως πια. Γιατί τώρα αναγνωρίζονται τα κρυμμένα μας κίνητρα, και οι αιτίες όλων των λαθών, ως διαστρεβλώσεων μέσα μας του Πραγματικού. Τώρα, που το Πραγματικό, μέρα με τη μέρα, μας αποκαλύπτεται σιγά – σιγά, όλο και πιο πολύ.

Αναγκαία όμως στάθηκε η δημιουργία του όποιου χαρακτήρα μας τελικά. Γιατί μέσω αυτού καταλάβαμε, όχι τι είμαστε, αλλά  «τι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ». Αν δεν το ζούσαμε, πως θα το ξέραμε σήμερα; Πως θα καταλαβαίναμε ότι ανάλογα με τη δική μας θέση, ακολούθησε και η αντίστοιχη ζωή; Ότι ανάλογα δηλαδή των ενεργειών που επιλέξαμε, (αν και ασυνείδητα τότε), και τον τρόπο που τις λειτουργήσαμε, φέραμε ως αποτελέσματα, όλα όσα αφορούσαν το χαρακτήρα και τη ζωή μας, και μπορούμε να τα αντικρίζουμε τώρα;

Γιατί τελικά μόνο γνωρίζοντας σε βάθος αυτό που «δεν είμαστε», (δεν ήμασταν ποτέ, μα μόνο «νομίζαμε»), είναι που αρχίζουμε να βαδίζουμε σε αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Απλά, αφαιρώντας το Ψέμα. Τότε το Αληθινό αποκαλύπτεται... Μόνο του… Αποκαλύπτεται, ως αυτό που από πάντα Είμαστε. Που ποτέ δεν πειράχτηκε, αλλοιώθηκε, άλλαξε… Εκεί, είναι που  βρίσκεται η Πραγματική Ιερή μας Αξία!

Ξεκαθαρίζοντας οπότε, και παίρνοντας της ευθύνη της χτισμένης ζωής μας, (εξαιτίας του «ψεύτικου» εαυτού μας μέχρι τώρα), και αλλάζοντας την σε αυτό που πια δεν μας περιορίζει εξωτερικά, (που είναι εσωτερικό και μπορούμε τώρα να το δούμε), είμαστε έτοιμοι, για την αντιμετώπιση του Πραγματικού μας εχθρού. Πρόσωπο με πρόσωπο. Εμφανιζόμενος, ως ιδέες, πρέπει, πιστεύω, πεποιθήσεις, περιορισμούς, όρια…., η λίστα, μεγάλη….

Γιατί δεν φτάνει να αλλάξει το εξωτερικό σκηνικό. (Μια και η αλλαγή της ζωής μας έγινε, ως προς αυτό που δεν θέλαμε να ζούμε πια, και γι’ αυτό το αλλάξαμε). Χρειάζεται, να βρούμε κάτι άλλο: Τι είναι αυτό που θέλουμε τώρα; Γιατί τώρα είναι ο καιρός που μπορεί να κάνει την πλήρη εμφάνιση του. (Μια και ετοιμάσαμε το έδαφος, διώχνοντας τα εξωτερικά «εμπόδια», που εξαιτίας τους δυναμώσαμε πολύ, διεκδικώντας Ελευθερία). Πολεμήσαμε λοιπόν τις εξωτερικές φυλακές και πεποιθήσεις, γιατί ήταν η αντανάκλαση, του βάθους των εσωτερικών μας, Πραγματικών δεσμών. Τώρα βλέπουμε πραγματικά. Τώρα, που έχουμε τη Δύναμη της Νίκης Λάβαρο μας.

14.Σε αυτό το στάδιο λοιπόν στη συνέχεια, δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες περί ευθύνης των άλλων… Είναι η ώρα να περάσουμε, σε ακόμα πιο βαθιά περισυλλογή. Γιατί ουσιαστικά, το έξω, όπως και να’ χει, δεν αποτελεί παρά την εξωτερίκευση αυτού που υπάρχει μέσα μας.

Τώρα επέρχεται η Ενηλικίωση μας. Γινόμαστε, εμείς ο χτίστης γι’ άλλη μια φορά του Πραγματικού όμως τώρα Εαυτού μας. Όχι μόνο της ζωής μας. (Σαν τους Δημιουργούς που Είμαστε. Γι’ αυτό λέμε πως ότι κάνουμε, εμείς το κάνουμε, και κανείς άλλος ποτέ για μας. Πρώτα Ασυνείδητα, βλέποντας τα αποτελέσματα που φέραμε, και στο εξής, απόλυτα Συνειδητοποιημένα - Συνειδητά).

Τώρα είναι που αναλαμβάνουμε Πραγματικά την Ευθύνη του Εαυτού, και των Πράξεων μας, και γίνεται, ο Μοναδικός μας Σκοπός στη ζωή. Όλα τα άλλα, είναι μόνο ο Δρόμος γι’ αυτό.

15.Στη συνέχεια, αυτό που μας κινεί, και αποτελεί την Πηγή έκφρασης μας από εδώ και πέρα, είναι η Αποκάλυψη, Κατανόηση, και εις την Πράξη εφαρμογή των Αξιών, και Νόμων της Φύσης. (Και όχι των ανθρώπων).

Με βαθιά Βιωματική αναγνώριση της Αρετής, της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, της Αγάπης, (και τι ακριβώς σημαίνουν). Η αναγνώριση επίσης περί Κάρματος, Ουσίας των Πραγματικών Νόμων του Συστήματος μας, της Ζωής, του Θανάτου, (και της Αληθινής Σημασίας τους), του Χρόνου, του Χώρου…  Άμεση επαφή δηλαδή, (συνταύτιση), με τη Συμπαντική Νοημοσύνη.

16.Επόμενο στάδιο, (και χωρισμένο με μία νοητή, δυσδιάκριτη γραμμή από το προηγούμενο), η Ενεργειακή Γνωριμία, με κάθε μας Κατανόηση, Συνειδητοποίηση. Τι φέρει μέσα της, ποια η υφή της, τι «δόνηση» κρατά, ποια η ένταση που την χαρακτηρίζει, και πως ορίζεται – πραγματοποιείται – ελέγχεται αυτή η ένταση κατά βούληση;  

Γιατί η ταύτιση μας, με όλες αυτές τις Ενέργειες, και η Ζώσα Ζωή της Ένωσης και αλληλεπίδρασης των πάντων στις «συναντήσεις», (σχέσεις που δημιουργούνται) μεταξύ τους, είναι που μας δίνει την Πραγματική, εκ των έσω «Γνώση» των Ενεργειών.

17. Η Βιωμένη Ζωή της Μοναδικότητας μας, (στο αμέσως επόμενο στάδιο), ως (φαινομενικής μόνο) ξεχωριστότητας, και η στην πράξη εμφάνιση μας σε αυτό το πεδίο, (με την ποιότητα που κρατάμε μέσα μας), είναι ο Σκοπός, και ταυτόχρονα το Μεγαλείο μας. Αυτό ήρθαμε «εδώ», να φέρουμε σε έκφραση.

Αφορά, (αν μπορούμε να κάνουμε μία προσπάθεια να το συγκεκριμενοποιήσουμε), την αναγνώριση της Μοναδικότητας μας από εμάς, (και τη συμμετοχή μας σε αυτό που πραγματοποιείται εξαιτίας της), μέσω της ενσαρκωμένης Οντότητας με την οποία «εμφανιστήκαμε» εδώ, (με όλα τα εν δυνάμει «εργαλεία» και τις προοπτικές που κρατά μέσα της), ώστε να εργαστούμε, ως το Θείο, στο φυσικό πεδίο!

18. Στο στάδιο αυτό, εμπλουτιζόμαστε, με το γεγονός, πως ποτέ η Ενότητα της Ύπαρξης δεν διασπάστηκε. Όπως και με το γεγονός, πως ποτέ ο Θεός δεν είναι κάπου αλλού… Ήταν, είναι και θα είναι, εδώ, τώρα, μαζί μας. (Μέσα μας, και μέσα από εμάς).

Η σημασία, δεν είναι στο ότι είμαστε άνθρωποι.

Η ουσία, είναι στο να «γίνουμε» Άνθρωποι. Μια και το Μεγαλείο, βρίσκεται σε αυτό που «φέρουμε» μέσα μας. Όλοι μας. (Μα υπάρχει, μόνο σε λανθάνουσα κατάσταση).

Αυτό χρειάζεται να προσεγγίσουμε, να κατανοήσουμε, να αισθανθούμε ταυτιζόμενοι μαζί του, ώστε να το ζήσουμε. Μια και μόνο αυτό Υπήρχε, Υπάρχει και θα Υπάρχει, μέχρι…..το τέλος του χρόνου. Πίσω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα.

19.Γιατί ακόμα πιο πέρα, (πιο βαθιά, ή πιο πάνω, ανάλογα το πώς θα το προσεγγίσουμε), στο επόμενο στάδιο, Βλέπουμε, πως ότι είναι Πραγματικά Αληθινό, είναι Αυτό, που ποτέ δεν εμφανίστηκε….

Είναι Αυτό που κρατά τα πάντα, τα πάντα προέρχονται από Αυτό, και τα πάντα, εκεί είναι που καταλήγουν…εις τον Αιώνα, των Αιώνων…

Επιγραμματικά λοιπόν τα στάδια:

1.Πραγματοποιείται, ζώντες στην άγνοια της ζωής μας, μέσα μας, ένα «κλικ».

2.Το ενδιαφέρον για το Εσωτερικό μέρος του Εαυτού μας, αποκτά υπόσταση.

3.Αντιλαμβανόμαστε, (για πρώτη φορά), πως η Αληθινή έννοια των «προτεραιοτήτων»,  έχει να κάνει με το να «πηγαίνουμε», εκεί που το Είναι μας, μας καλεί.

4.Συνηδειτοποιούμε, πως ανέκαθεν, το ρεύμα της ζωής ήταν αυτό που μας κινούσε, και όχι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και τη ζωή μας.

5.Αρχίζουμε να κατανοούμε τι σημαίνει: «Είμαι, ή Γίνομαι, Συνειδητός».

6.Καταγράφεται μέσα μας το σπαρακτικό ερώτημα: «Ποιος Πραγματικά Είμαι;»

7.Επέρχεται η διαπίστωση της παντελής απουσίας μας από τη ζωή και το Είναι μας.

8.Η Αποδοχή, παραδοχή του εαυτού που «νομίζαμε» πως είμαστε, (όσο άσχημα κι αν μας κάνει να νιώθουμε αρχικά), είναι που μας οδηγεί στο να κερδίζουμε κόκκους Ελευθερίας…

9.Εσωτερική Ζωή, και πραγματοποίηση αυτής ως γεγονός πια στην καθημερινότητα της ζωής μας.

10.Η γέννηση του «Πραγματικού Εαυτού μας», μέσα μας.

11.Η προς τα έξω έκφραση του νηπιακού εαυτού μας, ως μεγάλωμα, και δυνάμωμα του.

12.Μεταμόρφωση όλης της εξωτερικής μας ζωής, εξαιτίας της ώθησης του Εσωτερικού, για διεκδίκηση Ελευθερίας. (Η εσωτερική μεταμόρφωση, έχει αρχίσει να πραγματοποιείται).

13.Χτισμένη πια, μια Νέα Ζωή, και η Πρόσωπο με πρόσωπο επαφή με τον Ψεύτικο Εαυτό μας στην Ολότητα του. (Τώρα που αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε το Εσωτερικό, Πραγματικό μέρος του Εαυτού μας).

14.Η Ανάληψη Ευθύνης του Εαυτού μας.

15.Καθοδηγητής μας, η Νοημοσύνη του Σύμπαντος.

16.Ενεργειακή αναγνώριση των πάντων, μέσω των «σχέσεων», «σε επαφή» μεταξύ τους.

17.Η Βίωση της Ατομικότητας μας. (Ως Μοναδικότητα).

18.Το αδιαμφισβήτητο γεγονός της Ενότητας της Ύπαρξης, που είναι μέσα στα πάντα.

19. Η Θέαση της Πραγματικότητας «Αυτού», που ποτέ δεν έχει εμφανιστεί.

Τα πράγματα, είναι απλά στην Πράξη. Στην επεξήγηση, (ειδικά για όσους δεν έχουν βιώματα, ή καμία απολύτως εσωτερική Επαφή), είναι που γίνονται πολύπλοκα, δύσκολα, και δυσκολοκατανόητα. Κι αυτό, γιατί προσπαθώντας να κατανοήσουμε μόνο νοητικά, αυτά που αντιλαμβανόμαστε τελικά, είναι νεκρά. Χωρίς κίνηση, ύπαρξη, ζωή…

Το Βίωμα, αφορά την Πραγματική Κατανόηση.

Το Βίωμα, και η Πράξη.

Σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. Στα Πάντα.

Καλή πορεία Συνοδοιπόροι μου. Καλή μας, Υγιή Πορεία…

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ