Σαν σήμερα γνώρισα τον άντρα μου και σήμερα, 10 χρόνια μετά, αυτή η ημερομηνία έφτασε να μην σημαίνει πια τίποτα για μένα.
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε σε μια φάση της ζωής μου που εκείνος μόλις είχε χωρίσει από το πρώτο του γάμο και εγώ από μια μεγάλη σχέση που πήγαινε για γάμο. Ερωτευτήκαμε πολύ, αγαπηθήκαμε, κάναμε 3 παιδιά μαζί, περάσαμε δυσκολίες με δάνεια, χρέη, απολύσεις, αρρώστιες αλλά κάθε φορά τα καταφέρναμε και βγαίναμε δυνατοί. Ξάπλωνα τα βράδια στο κρεβάτι μας πτώμα από τη κούραση και έλεγα «Δόξα Το Θεό που είμαστε γεροί κι έχουμε ο ένας τον άλλον». Πηγαίναμε διακοπές και περνούσαμε τις Κυριακές και τις γιορτές όλοι μαζί σαν οικογένεια χωρίς να ξέρουμε πως κάπου, λίγα στενά παρακάτω, ο άντρας μου είχε μια άλλη οικογένεια, ένα παιδάκι εκτός γάμου που είχε πατέρα και ήταν σαν να μην τον είχε.
Ο άντρας μου είχε παράλληλη σχέση 8 χρόνια. Τη μέρα που παντρευόμασταν, η παράλληλη σχέση του μετρούσε ήδη μερικούς μήνες και από αυτή, προέκυψε ένα παιδί που δεν αναγνώρισε ποτέ. Τα έμαθα όλα αυτά πέρσι στην επέτειό μας, όταν ήρθε και με βρήκε η φιλενάδα του. Δεν της αναγνώριζε το παιδί και για να τον διαλύσει, έκανε την απειλή της πραγματικότητα, ήρθε δηλαδή και με βρήκε. Στην αρχή νόμιζα ότι μου την έστειλε ο άντρας μου για να μου κάνει πλάκα ειδικά εκείνη τη μέρα. Η γυναίκα αυτή, μπήκε, έκατσε στον καναπέ απέναντί μου κι αφού ξέσκισε τις σάρκες μου, έφυγε σαν σίφουνας παίρνοντας μαζί της το σπίτι μου, τα όνειρά μου, το «Δόξα Το Θεό» που έλεγα κάθε βράδυ πέφτοντας κουρασμένη στο κρεβάτι δίπλα του. Είχα πάθει σοκ, δεν έβγαινε η φωνή μου, πήρα τα παιδιά από το σχολείο και δεν μπορούσα να τους μιλήσω.
Ο άντρας μου εκείνη τη μέρα δεν ήρθε, τον είχε πάρει η φιλενάδα του και τον είχε ενημερώσει. Ούτε την επόμενη μέρα ήρθε. Η ζωή μου έγινε μαντάρα από τη μια στιγμή στην άλλη. Τη μια μέρα πήγαινα στη δουλειά μου και σκεφτόμουν τι ώρα θα έπαιρνα τον μεγάλο από το φροντιστήριο και την άλλη μέρα έπαιρνα έναν δικηγόρο που δεν ήξερα, που ποτέ δεν χρειάστηκε να έχω, και μου μιλούσε για χαρτιά, για ασφαλιστικά μέτρα, για διαζύγια, για πράγματα που μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Παράτησα το σπίτι μου και τα παιδιά μου κι έτρεχα στους δικηγόρους, στα πρωτοδικεία, στις αγγελίες για να βρώ σπίτι, στις εταιρίες μετακομίσεων για να μπορέσω να φύγω, στις τράπεζες για να ρυθμίσω τους λογαριασμούς. Έτρεχα για διαδικαστικά που δεν με ένοιαζαν καθόλου όταν το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τρέξω από μένα. Μέχρι που σκέφτηκα να αφήσω τα παιδιά μου στον πατέρα τους και να φύγω μόνη μου για πάντα. Τρέλλα…
Όταν κόπασε ο κουρνιαχτός, όταν μπήκα στο δικό μου σπίτι με τα παιδιά, έκανα ένα μήνα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Γιατί τότε κρύωνε η πληγή και άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί. Βράδια ατελείωτα και μέρες ολόκληρες σκεφτόμουν όσα συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια ερήμην μου και προσπαθούσα να τα «συνδέσω» μεταξύ τους για να δω το ολοφάνερο που δήθεν δεν καταλάβαινα. Τα Χριστούγεννα που είχαμε πάει στο χωριό της μητέρας του, είχε βγεί έξω από τη ταβέρνα για να μιλήσει στο κινητό του, άρα μιλούσε μαζί της. Τη μέρα που εγχειρίστηκε ο μικρός μας γιος, εκείνος δεν ήρθε αμέσως γιατί είπε πως είχε συνάντηση στο γραφείο, άρα ήταν μαζί της. Όταν πρίν 3 χρόνια είπε πως έφευγε επαγγελματικό ταξίδι, ήταν επειδή γεννούσε η φιλενάδα του, άρα ήταν μαζί της. Προσπαθούσα να «κουμπώσω» τα γεγονότα ακόμη και εκείνα που πιθανόν να ήταν άσχετα. Προσπαθούσα να ρίξω το φταίξιμο σε μένα που δεν είχα καταλάβει και τελικά αυτό ήταν που με είχε πειράξει πιο πολύ. Δεν με είχε πειράξει τόσο το κέρατο που λέμε, όσο το ότι η προδοσία του, με έβαλε στη διαδικασία να αμφισβητώ τον εαυτό μου.
Μετά από απίστευτες εκρήξεις θυμού, ξεσπάσματα στα παιδιά μου, εγκλεισμό και απομόνωση από όλους και από όλα, αποφάσισα να δω κάποιον ειδικό για να μην μπω στο τρελλάδικο και μείνουν τα παιδιά μου μόνα τους. Εδώ και λίγους μήνες είμαι κάπως καλύτερα, που μεταφράζεται σε «ζω και αναπνέω μηχανικά σαν κάποιος να με έχει βάλει στον αυτόματο». Ο άντρας μου, παρά τον τρόπο που επέλεξε η φιλενάδα του να διεκδικήσει την αναγνώριση του παιδιού τους, πήγε και έμεινε μαζί της και με το παιδί τους κανονικά. Και εγώ έμεινα με την απορία πόσο παλιάνθρωποι υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο και που μπορεί να φτάσει η κακία τους. Γιατί όλα μπορώ να τα φτιάξω και να τα πάρω πίσω εκτός από ένα: Την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Αυτή δεν θα τη νιώσω ποτέ ξανά…
Πολυτίμη
singleparent
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.