ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΛΕΡΟΥΣ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ

Είναι απίστευτα επιθετικά τα γραφτά του αποδυτηριάκια για τον καπνιστή της παραλίας. Επιθετικά, ακραία, απόλυτα, δίχως ελαφρυντικά. Το ίδιο και ο Καραγιαννίδης δεν δίνει με τίποτα συγχωροχάρτι όχι απλά στον καπνιστή, αλλά σ’ εκείνον που χρησιμοποιεί για σταχτοδοχείο το βράχο, τα βότσαλα, την άμμο. Γιατί να αξίζει να ζει ένα τέτοιο κάθαρμα, αναρωτιέται ο Καραγιαννίδης σε κείμενο του που είχε δημοσιευθεί πριν από οκτώ χρόνια στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»
 
ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΙΤΟ, ΕΝΑ ΤΣΙΜΠΟΥΡΙ, ΜΙΑ ΑΚΡΙΔΑ
 
Να αρπάξω το αυτόματο και να θερίσω στα τυφλά και όποιον πάρει ο Χάρος από τους καπνιστές της παραλίας. Φουμάρει το αρχικάθαρμα ακόμα και δίπλα στο κύμα και σβήνει τη γόπα του στην άμμο; Δεν του αξίζει να ζει. Τελειώσαμε.

Δεν χρειάζεται κουβέντα δεύτερη. Κανένα, μα κανένα δικαίωμα δεν έχει να κάνει χρήση της γης αυτός που δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του, ούτε το σπίτι του. Σπίτι του είναι το περιβάλλον, όχι μόνο δικό μου σπίτι. Δεν αναφέρομαι γενικώς και αέρα πατέρα στο καπνίζειν, που βέβαια είναι απόδειξη και στοιχείο κατώτατης μορφής ζωής. Άσε το άλλο…   

…Ότι πρόκειται για μια πράξη αυστηρά προσωπική, όπως το χέσιμο, το γαμήσι, που ντροπιάζει και προσβάλλει καθέναν που την κάνει δημόσια.

Αφήνω, λοιπόν, τα γενικά και αφηρημένα για τους καπνιστές και περιορίζομαι στην απόλυτα προκλητική αλητεία να κυκλοφορεί ο λουόμενος με το πακέτο τσιγάρα στο χέρι.

Είναι ένα τίποτα, ένα μηδέν αυτός που λερώνει με τα αποτσίγαρα την παραλία. Ένα παράσιτο, ένα τσιμπούρι, μια ακρίδα, που κι αυτή στο φινάλε έχει μια χρησιμότητα, έναν συγκεκριμένο λόγο υπάρξεως. Δεν πιάνω τον γίγαντα τον μέρμηγκα, η παρουσία του οποίου στον πλανήτη είναι κολοσσιαίας σημασίας σε σύγκριση μ’ αυτήν του ανθρώπου.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ