Παράνομοι νόμοι

Τρία από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα εργασιακής εκμετάλλευσης έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση σε όσους δεν ενημερώνονταν αποκλειστικά τα τελευταία εννιά χρόνια από τη συγκινημένη αποχωρήσασα Όλγα Τρέμη: Η Coca Cola, η COSCO και το Πλαίσιο.

Η Coca Cola κλείνει εδώ και μήνες το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια της στην Ελλάδα, όμως τα μηνύματα των εργαζόμενων για μποϊκοτάρισμα των προϊόντων της έπιασαν τόπο. Όχι, δεν βρήκαν δουλειά οι απολυμένοι ούτε πληρώθηκαν όσοι δεν έχουν εξοφληθεί ακόμη. Απλώς, η εταιρεία που διαφημιζόταν κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα με αμερικανικά κυρίως σποτ -αφού δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη παραπάνω διαφημίσεων λόγω τεράστιας ζήτησης- γέμισε την αγορά με διαφημιστικά ευτυχισμένων εργατών που δουλέυουν στις πόλεις όπου η εταιρεία έκλεισε τα εργοστάσια. Το μποϊκοτάρισμα την πόνεσε, κι η αντίδρασή της ήταν ένας πόλεμος προπαγάνδας βγαλμένος κατευθείαν απ’ το Στρουμφοχωριό του μοντάζ.

Το Πλαίσιο βγήκε αυτές τις μέρες ξανά στη φορά για τη γαλεροποίηση των συνθηκών εργασίας. Οι εργαζόμενοι καταγγέλουν τα “πρωταθλήματα αποδοτικότητας” με έπαθλο τη θέση τους, οι 8ωροι των -νόμιμων πλέον 586€ μικτών το μήνα- έγιναν “ευέλικτοι τετράωροι” σε μόνιμη εφημερία, και οι οδηγίες εκ των άνωθεν προς τους εργαζόμενους στριμώχνονται στη φράση “τους γίνεται ξήγα ότι θα κάνουν ότι γουστάρουμε”.

Τέλος, η COSCO δεν κάνει τίποτε διαφορετικό από αυτό που μετέτρεψε την αχανή και πολυπληθή Κίνα σε ένα σύγχρονο νεοφιλελεύθερο θαύμα. Ατέλειωτες απλήρωτες ώρες δουλείας (κι όχι δουλειάς), απαγόρευση του συνδικαλίζεσθαι, κρυμμένοι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, μεταφορές τραυματιών από εργατικά ατυχήματα με ΙΧ (!!!) μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα, άρνηση της επιδότησης της ίδιας της φύσης του επαγγέλματος.

Και οι τρεις εταιρείες θεωρούνται άκρως επιτυχημένες, με τεράστια κερδοφορία και γίνονται πολύ συχνά δέκτες εγκωμιαστικών σχολίων ακόμη κι από την κυβέρνηση. Ειδικά η COSCO είναι το αγαπημένο μέρος του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Έχει πάει τουλάχιστον πέντε φορές να δει από κοντά το κινεζικό θαύμα επί τω έργω, κι είναι βέβαιο ότι θα πάει πολλές ακόμη.

Η απάντηση -έμμεση ή άμεση- που δίνεται σε αυτές, αλλά και σ’ όλες τις παρόμοιες με αυτές, περιπτώσεις, είναι πως “ο νόμος το επιτρέπει”. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν -έμμεσα ή άμεσα- δίκιο.

Ο νόμος έχει καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις. Ο νόμος έχει “επιβάλλει” κατώτατο μισθό χαμηλότερο από το ετήσιο όριο φτώχειας. Ο νόμος αναγνωρίζει κι επιβραβεύει την εκ περιτροπής εργασία που βλέπει με το κυάλι ακόμη και τα εισοδηματικά όρια της φτώχειας. Ο νόμος επιτρέπει την κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με επαναλαμβανόμενες επιστρατεύσεις εργαζομένων. Ο νόμος απαγορεύει και τιμωρεί την αντίδραση με τη άσκηση κρατικής βίας – ακόμη και προληπτικού χαρακτήρα.

Διότι ο νόμος είναι η κυβέρνηση.

Σε μια αποστροφή του τρικυμιώδους λόγου της, η Σοφία Βούλτεψη είχε δηλώσει σχετικά με το αίτημα δημοψηφίσματος για την πώληση της ΔΕΗ ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιτρέψει επουδενί κάτι τέτοιο. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου ο εκτελεστής είναι κι ο αποκλειστικός νομοθέτης• κι όλα αυτά ενώ ο δικαστικός παράγοντας επικυρώνει τις αποφάσεις του, με την αιτιολογία της συνέχισης της ίδιας οικονομικής πολιτικής την οποία χαρακτηρίζει μάλιστα ως “μέγιστο αγαθό” (Άρειος Πάγος, υπόθεση καθαριστριών ΥΠΟΙΚ).

Ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να τον τηρούμε, είναι η απάντηση σε κάθε αίτημα. Κάποτε η απάντηση αυτή διανθιζόταν κι από την άποψη πως “η πλειοψηφία αποφάσισε, γι’αυτό οι υπόλοιποι έχετε το δικαίωμα να βγάλετε τον σκασμό”. Πλέον, η ισχνή αυτή πλειοψηφία θόλωσε και το νομοθετικό έργο εκτελείται από θερινούς βουλευτές σε διατεταγμένη υπηρεσία, οι οποίοι ανερυθρίαστα αρνούνται πως η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό και προτρέπουν όποιον δεν έχει χρήματα να την πληρώσει, να επιστρέψει δύο αιώνες πίσω.

Το ίδιο απαντούν και στα εκατομμύρια εκείνων οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν -από αυτόν τον μήνα στην εφορία- για έσοδα και εισοδήματα τα οποία δεν απέκτησαν ποτέ. Ακόμη κι αν τα χρήματα που πραγματικά κέρδισαν είναι υποπολλαπλάσια όσων τους αποδίδει -ξανά- ο νόμος. Ένας εκφραστής του νόμου αυτού είχε απαντήσει σε ερώτημα ανέργου με σπίτι κοντά στα 100 τμ πως αν θέλει να συνεχίζει να ζει πληρώνοντας, “ας πουλήσει το μεγάλο σπίτι του για να μείνει σ’ ένα μικρότερο”.

Παρομοίως, ένας ακόμη εκ των εκπροσώπων των νομοθετών είχε απαντήσει στις απολυμένες καθαρίστριες πως αν θέλουν πλέον να δουλεύουν, πρέπει να γίνουν εργολάβοι του εαυτού τους. Κι όλα αυτά, ενώ σε ένα δημόσιο νοσοκομείο το οποίο καθαρίζεται από εργολαβίες “ευέλικτων εργαζομένων” η απάντηση της εργοδοσίας στο αίτημα για βιώσιμες συνθήκες εργασίας ήταν “μην ξεχνάτε τι έπαθε η Κούνεβα”.
Κι όλα αυτά, γιατί έτσι λέει ο νόμος. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτός ο νόμος είναι παράνομος.

Γιατί ο νόμος που σε σκοτώνει, δεν είναι νόμος αλλά εντολή δολοφονίας. Αυτούς τους νόμους τους στηρίζει μονάχα η βία. Η “νόμιμη βία” του κράτους, όπως λένε εκείνοι που εμμένουν στην “τήρηση της νομιμότητας”. Όμως τέτοιοι νόμοι δεν κρατούν πολύ. Ούτε όσοι τους “νομιμοποιούν”.

Σύμφωνα με το νόμο, δεν μπορεί να πωληθεί μέσω πλειστηριασμού ένα σπίτι χαμηλότερα από την αντικειμενική αξία του. Με βάση αυτήν την αντικειμενική αξία -η οποία δεν έχει αλλάξει παρότι η εμπορική έχει πέσει ακόμη και στο 1/3 της- ο ιδιοκτήτης φορολογείται αλύπητα εδώ και τρία χρόνια. Παρόλα αυτά ο νόμος θα αλλάξει στοχευμένα, και οι πλειστηριασμοί θα γίνονται στα 2/3(;) της αντικειμενικής αξίας γιατί “δεν πουλιέται τίποτα στη χώρα”. Ότι πει ο νόμος, δηλαδή, εκτός κι αν πρέπει να πληρώσεις.

Ο νόμος έλεγε ότι η αγορά μεγάλης ακίνητης περιουσίας προϋπόθετε την κατάθεση πόθεν έσχες για την αποφυγή ξεπλύματος χρήματος. Το μέτρο αυτό μπαίνει σε περίοδο εκπτώσεων. Πάλι με νόμο.

***
Πολύφημος

edwhellas

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ