Ένα σώμα και ένα συναίσθημα . . .
Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψουμε το συναίσθημα και τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου . Παρ ` όλο που ο κάθε άνθρωπος έχει σχηματίσει το λόγο του , τη σκέψη του . . . την ανάμνηση του μέσα σε ένα περιβάλλον του οποίου κομμάτι ζούμε όλοι μας .
Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ή να το αποκαλέσουμε ως μία κρίση συνείδησης τον τρόπο με τον οποίον καλούμε τη διαφορετικότητα να βλέπουμε τα πράγματα με τη δική μας ματιά . Υπάρχει μία λέξη γι αυτά που τη χρησιμοποιούμε όλοι μας . Η ησυχία . Με απλά λόγια είναι η κατάσταση αυτή που ανατροφοδοτεί τα συναισθήματα μας και τα οδηγεί σε ένα μοτίβο ισορροπίας πέρα από τα δρώμενα του άγχους και της στέρησης . Υπάρχει μια ανάγκη βαθύτερα μέσα μας που αποκαλείται αλήθεια .
Ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε τι είναι αυτό που μας στερεί το συναίσθημα εκείνο που μας οδηγεί στη χαλάρωση , τη κατάσταση δηλαδή εκείνη που μειώνει τον εγωισμό . Ας επιτρέψουμε την ελεύθερη έκφραση και ας χαρακτηρίσουμε τον εγωισμό ως ένα τοίχος ψευδαίσθησης που ανατροφοδοτείται από το << ψεύτικο εαυτό >> που βγαίνει ασυνείδητα . Δεν είναι ο λόγος αυτός , η κατηγορία δηλαδή . Πιο απλά είναι το μόνο εύκολο εργαλείο το να αποκαλέσουμε έναν άνθρωπο μέσα από την εικόνα αυτή που βιώνει ή μας δείχνει εκείνη τη στιγμή , όπως καλός , αγχώδης , ανήσυχος , ενεργητικός , αληθινός ή ψεύτικος . Δεν αξίζει το κόπο όμως να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα ;
Αυτό που μας εμποδίζει θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε φόβο δηλαδή η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση εκείνη που μας στερεί τα << εργαλεία >> της μνήμης , της ακοής , της όρασης , της αφής , της ενσυναίσθησης καθώς και το ψυχικό παλμό του περιβάλλοντος που παίρνει σάρκα και μορφή η πράξη που διαδραματίζουμε καθημερινά στη ζωή μας . Όπως η διαφωνία με κάποιον συνάνθρωπο μας καθώς και το πάθος της επιτυχίας που θα μπορούσε εάν δεν ελέγχουμε τον εγωισμό μας , να μας οδηγήσει στην έπαρση .
Σκεφτείτε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν μπορούμε να έχουμε τη μνήμη μας ή τη λειτουργία της ενσυναίσθησης . Πως θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε τη φύση καθώς και τους ανθρώπους στη καθημερινότητα ; Ίσως θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως μία εικόνα απρόσωπη , άοσμη των χρωμάτων της . Μια εικόνα << βουβού κινηματογράφου >> που απλά κινείται και αντί να κατανοούμε τις κινήσεις της απλά τις μιμούμαστε .
Γιατί να μην περιγράψουμε έτσι την ίδια τη λειτουργία που έχει έμφυτη ο κάθε άνθρωπος ( όπως και το κάθε πλάσμα στη γη ) . Να φέρνει ζωή μέσα από τη ζωή . Μια ανάσα είναι τόσο δυνατή στο να δώσει πίσω τη λειτουργία στον οργανισμό μετά από ένα πνιγμό . Θα ήθελα να συμφωνήσω στην απόδοση της στεναχώριας ή της λύπης ή των βασάνων με τη λέξη θάλασσα , μεταφορικά .
Μια απέραντη θάλασσα μπερδεμένων συναισθημάτων που καλούμαστε να κατανοήσουμε και να τα αναλύσουμε καθώς απλώνουμε τα χέρια μας στην ίδια τη ζωή . Δεν είμαι αυτός και δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους με μία λέξη . Κάθε άνθρωπος έχει κάνει ένα αγώνα ζωής . Ένα δρόμο τέτοιο ώστε να υπερβεί τη δική του αλήθεια και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα . Ψάχνοντας τη δική μας λογική γιατί να μη κοιτάξουμε μια σχέση βαθύτερη .
Έχουμε ανάγκη να εκφράσουμε όπως και να δούμε . Τις λέξεις μπορούμε να τις δημιουργήσουμε εμείς μέσα από τις δικές μας πράξεις .
Τα λόγια θα φέρουν πράξεις ; Είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να απαντηθεί από το κάθε άνθρωπο ξεχωριστά . Θα έλεγα πως δημιουργούν όμως μία τάση , τη θέληση . Μπορούν να μας ηρεμήσουν όταν η επικοινωνία είναι εποικοδομητική καθώς και να μας δημιουργήσουν μία σύγχυση όταν συμπλέκονται μεταξύ τους και εμποδίζουν στη λειτουργία της συνείδησης . Ας μη φοβόμαστε τις πράξεις αυτές που μπορούν να εξισορροπήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις .
Κάθε σχέση δημιουργεί τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας που φαίνονται από το τρόπο λειτουργίας της σχέσης αυτή , τη συμπεριφορά της . Κάθε χαρακτήρας είναι ένα μοτίβο ζωής . Μέσα από ένα πρόσωπο ενός ανθρώπου βλέπουμε ένα κομμάτι ζωής που δεν έχουμε κατακτήσει μέχρι στιγμής ίσως και να μην μπορέσουμε να το κατακτήσουμε διότι ποικίλουν τα θέλω και τα γιατί από άνθρωπο σε άνθρωπο . Αντί να τιμωρούμε το ίδιο το βίωμα μας γιατί να μην χαρίσουμε ένα χαμόγελο στη κάθε μας στιγμή ;
Πιστεύω πως όλοι μας επιδιώκουμε να μείνουμε στο δρόμο εκείνο που θα μας κάνει καλύτερους . Ένα δρόμο που τα συναισθήματα συρρέουν ελεύθερα και εκχέονται μέσα από το πρόσωπο εκείνου του ανθρώπου που έχουμε βαθιά μέσα μας . Αξίζει το κόπο . . .
Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος
Ψάχνουμε καθημερινά να βρούμε τι είναι αυτό που μας στερεί το συναίσθημα εκείνο που μας οδηγεί στη χαλάρωση , τη κατάσταση δηλαδή εκείνη που μειώνει τον εγωισμό . Ας επιτρέψουμε την ελεύθερη έκφραση και ας χαρακτηρίσουμε τον εγωισμό ως ένα τοίχος ψευδαίσθησης που ανατροφοδοτείται από το << ψεύτικο εαυτό >> που βγαίνει ασυνείδητα . Δεν είναι ο λόγος αυτός , η κατηγορία δηλαδή . Πιο απλά είναι το μόνο εύκολο εργαλείο το να αποκαλέσουμε έναν άνθρωπο μέσα από την εικόνα αυτή που βιώνει ή μας δείχνει εκείνη τη στιγμή , όπως καλός , αγχώδης , ανήσυχος , ενεργητικός , αληθινός ή ψεύτικος . Δεν αξίζει το κόπο όμως να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα ;
Αυτό που μας εμποδίζει θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε φόβο δηλαδή η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση εκείνη που μας στερεί τα << εργαλεία >> της μνήμης , της ακοής , της όρασης , της αφής , της ενσυναίσθησης καθώς και το ψυχικό παλμό του περιβάλλοντος που παίρνει σάρκα και μορφή η πράξη που διαδραματίζουμε καθημερινά στη ζωή μας . Όπως η διαφωνία με κάποιον συνάνθρωπο μας καθώς και το πάθος της επιτυχίας που θα μπορούσε εάν δεν ελέγχουμε τον εγωισμό μας , να μας οδηγήσει στην έπαρση .
Σκεφτείτε ένα περιβάλλον στο οποίο δεν μπορούμε να έχουμε τη μνήμη μας ή τη λειτουργία της ενσυναίσθησης . Πως θα μπορούσαμε να αντικρίσουμε τη φύση καθώς και τους ανθρώπους στη καθημερινότητα ; Ίσως θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως μία εικόνα απρόσωπη , άοσμη των χρωμάτων της . Μια εικόνα << βουβού κινηματογράφου >> που απλά κινείται και αντί να κατανοούμε τις κινήσεις της απλά τις μιμούμαστε .
Γιατί να μην περιγράψουμε έτσι την ίδια τη λειτουργία που έχει έμφυτη ο κάθε άνθρωπος ( όπως και το κάθε πλάσμα στη γη ) . Να φέρνει ζωή μέσα από τη ζωή . Μια ανάσα είναι τόσο δυνατή στο να δώσει πίσω τη λειτουργία στον οργανισμό μετά από ένα πνιγμό . Θα ήθελα να συμφωνήσω στην απόδοση της στεναχώριας ή της λύπης ή των βασάνων με τη λέξη θάλασσα , μεταφορικά .
Μια απέραντη θάλασσα μπερδεμένων συναισθημάτων που καλούμαστε να κατανοήσουμε και να τα αναλύσουμε καθώς απλώνουμε τα χέρια μας στην ίδια τη ζωή . Δεν είμαι αυτός και δεν τολμώ να χαρακτηρίσω τους ανθρώπους με μία λέξη . Κάθε άνθρωπος έχει κάνει ένα αγώνα ζωής . Ένα δρόμο τέτοιο ώστε να υπερβεί τη δική του αλήθεια και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα . Ψάχνοντας τη δική μας λογική γιατί να μη κοιτάξουμε μια σχέση βαθύτερη .
Έχουμε ανάγκη να εκφράσουμε όπως και να δούμε . Τις λέξεις μπορούμε να τις δημιουργήσουμε εμείς μέσα από τις δικές μας πράξεις .
Τα λόγια θα φέρουν πράξεις ; Είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να απαντηθεί από το κάθε άνθρωπο ξεχωριστά . Θα έλεγα πως δημιουργούν όμως μία τάση , τη θέληση . Μπορούν να μας ηρεμήσουν όταν η επικοινωνία είναι εποικοδομητική καθώς και να μας δημιουργήσουν μία σύγχυση όταν συμπλέκονται μεταξύ τους και εμποδίζουν στη λειτουργία της συνείδησης . Ας μη φοβόμαστε τις πράξεις αυτές που μπορούν να εξισορροπήσουν τις ανθρώπινες σχέσεις .
Κάθε σχέση δημιουργεί τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας που φαίνονται από το τρόπο λειτουργίας της σχέσης αυτή , τη συμπεριφορά της . Κάθε χαρακτήρας είναι ένα μοτίβο ζωής . Μέσα από ένα πρόσωπο ενός ανθρώπου βλέπουμε ένα κομμάτι ζωής που δεν έχουμε κατακτήσει μέχρι στιγμής ίσως και να μην μπορέσουμε να το κατακτήσουμε διότι ποικίλουν τα θέλω και τα γιατί από άνθρωπο σε άνθρωπο . Αντί να τιμωρούμε το ίδιο το βίωμα μας γιατί να μην χαρίσουμε ένα χαμόγελο στη κάθε μας στιγμή ;
Πιστεύω πως όλοι μας επιδιώκουμε να μείνουμε στο δρόμο εκείνο που θα μας κάνει καλύτερους . Ένα δρόμο που τα συναισθήματα συρρέουν ελεύθερα και εκχέονται μέσα από το πρόσωπο εκείνου του ανθρώπου που έχουμε βαθιά μέσα μας . Αξίζει το κόπο . . .
Ιωάννης Αντωνόπουλος - Ψυχολόγος
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.