Eπειδή εκλογές έρχονται: Ποιος φοβάται ακόμα τη Μαλβίνα Κάραλη;

Ο ΤΑΖ παρακολουθεί παλιά προεκλογικά βίντεο εκπομπών της. Και αναρωτιέται, "ποιος φοβάται ακόμα και τώρα την Μαλβίνα Κάραλη;" Όλοι τους. Γι αυτό την εξόντωσαν. Όμως οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος σας "ταπερμαναίοι".

Όχι, δεν είναι καθ' όλου υπερβολικό το "εξόντωσαν". Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις το πως ένα από τα πιο λαμπερά μυαλά της "δημοσιογραφίας", με τεράστιο γκελ στο κοινό και αστραφτερή ατάκα, βρέθηκε προς το τέλος της ζωής της, αποκλεισμένη από όλα σχεδόν τα κυρίαρχα μίντια. 

Το δημοσιογραφία το βάζω σε εισαγωγικά γιατί ακόμα θυμάμαι την αλλεργία που της έφερνε η ταμπέλα "δημοσιογράφος". "Ότι θες κάνε, δημοσιογραφίλα μη μυρίσει ποτέ το δέρμα σου" μου έλεγε. 

"Σαν αυτούς τους κακομοίρηδες που νομίζουν ότι είναι κάποιοι επειδή γράφουν δημόσια την ανύπαρκτη αποψούλα τους, κι όταν είναι να πάνε να πάρουν συνέντευξη από κάποιον λένε με την έπαρση της χωριάτισσας, θα πάω να του κάνω μια συνέντευξη που θα τον γαμήσω. Σαν αυτούς που περιφέρονται με το βλέμμα του αρπακτικού στα γραφεία των εφημερίδων και ανοίγουν σαμπάνια μόλις γίνει ένα φονικό ή ένα σκάνδαλο γιατί βρήκαν κάτι να γράψουν".

"Oκ φιλενάδα" απαντούσα, "αλλά πες μου εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει. Εγώ σταρ σαν εσένα δεν είμαι. Που σημαίνει ότι δεν επιλέγω πάντα τα άτομα που θα με στείλει το αφεντικό μου για να τους πάρω συνέντευξη. Τι να κάνω ο κακομοίρης αν με στείλουν σε κάποιον που δεν συμπαθώ; Λογικό δεν είναι να μου βγει μια κακία;". 

Απάντηση και μάθημα ζωής από την ίδια: "Άκου να δεις αγοράκι μου, όταν κάποιος σου ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του αυτό είναι ιερό άβατο. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να δείξεις απρέπεια. Θα βάλεις τον ποπό σου κάτω λοιπόν και θα βρεις το ένα πράγμα που γουστάρεις πάνω του. Ακόμα και ο πιο αντιπαθής ένα πράγμα που γουστάρεις πάνω του το έχει. Κι από κει θα ξεκινήσεις. Κι από κει θα ασκήσεις αν χρειαστεί στη συνέντευξη σου την όποια κριτική σου. Όχι με εξυπνάδες. Όχι με το να σε στέλνουν στην τραγουδίστρια του σκυλάδικου κι εσύ να τη ρωτάς για τον Μπετόβεν μόνο και μόνο για να βγάλεις εύκολη πλάκα".

Ποιος φοβάται λοιπόν ακόμα τη Μαλβίνα Κάραλη; Κατ' αρχάς οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Η πλειοψηφία των οποίων είναι σφουγγοκωλάριοι πολιτικών και άλλων επωνύμων. Κι έτσι στην ουσία βγάζουν κάτω από το τραπέζι τα λεφτά τους, ή κλείνουν εκπομπούλες. Άντε και με καμιά βίζιτα στα νιάτα τους αν υπήρξαν ωραία τεκνάκια. 

Ποτέ της δεν της συγχώρησαν ότι δεν καταδέχτηκε το συνάφι τους κι ότι προτιμούσε όταν δεν είχε τι να κάνει να τραγουδάει σκυλάδικα στην παραλιακή.

Το ότι στις συνεντεύξεις που έπαιρνε, αντιμετώπιζε με την ίδια σοβαρότητα και χαριτωμενιά την Μιμή Ντενίση που έπαιζε την Μουμπουλίνα,,με τον Βέλτσο.

 Ότι μετά από μια κοσμική συγκέντρωση, έπαιρνε τηλέφωνο δυο τρεις φίλους και εξαφανιζόταν σε λαϊκά μπαράκια κάνοντας γκομενικές συνωμοσίες για τους φίλους της.

 Ότι όταν κάποιοι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι έσκαγαν αξημέρωτα σπίτι της με σακούλες χρημάτων για να σταματήσει να σατιρίζει συγκεκριμένους πολιτικούς στις εκπομπές της, εκείνη τους έστελνε στο διάολο να της φαίνρουν χαιρετίσματα.

Είναι πάνω κάτω όλοι αυτοί που σήμερα, προεκλογικές παραμονές, βγαίνουν με όλη τη τη σοβαρότητα καρδιναλίου βλαχοδήμαρχου σε εκπομπές, κανάλια και παραποτάμους, να μιλήσουν για το μνημόνιο όπως φυσάει ο άνεμος εκείνη τη μέρα. Κι εμείς να τους παρακολουθούμε στα σοβαρά.

 Όλοι αυτοί που πάσαραν τον Κώστα Σημίτη ως λόγιο και συγκροτημένο πανεπιστημιακό. Με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, έναν από του βασικούς υπαίτιους της σημερινής κατάστασης, να παθαίνει απανωτά εγκεφαλικά με το "ΙΕΚ Τάπερμαν", εκείνο το θρυλικό πεντάλεπτο στην εκπομπή της, που δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλο τέτοιο ανάλογο όσον αφορά την αποκαθήλωση και την προβολή της γελοιότητας ενός πολιτικού αρχηγού. 

Η Μαλβίνα δεν χαριζόταν ούτε σε αυτούς που συμπαθούσε. Μπορεί μεν κάποια στιγμή προεκλογικά να στήριξε τον Κώστα Καραμανλή κι αυτό ήταν μια δική της επιλογή, όμως αυτό δεν την εμπόδισε από το να τον αποκαλεί δημόσια "δαμάλα".

Όλη η πολιτική μαφία της χώρας και τα δουλάκια δημοσιογράφοι της, φοβούνται ακόμα την Μαλβίνα. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να προσπαθούν με δεινοσαυρικό οίστρο να κρατηθούν στο προσκήνιο. Πάγκαλοι, Βενιζέλοι και πολλοί άλλοι. Και τα βίντεο της Μαλβίνας, είναι εκεί, στο youtube, για όποιον θέλει να θυμηθεί. 

Μπορεί από τότε να δημιουργήθηκαν δεκάδες εκπομπές με σατιρικά βιντεάκια για την πολιτική, καμία όμως ακόμα και σήμερα δεν τολμάει να πάει ένα βήμα πιο πέρα από την ανώδυνη επιθεώρηση και την πλακίτσα. Ίσως γι αυτό, αν θυμάμαι καλά, στην τελευταία της τηλεοπτική εμφάνιση στο Star, το κανάλι ζήτησε η εκπομπή να είναι μαγνητοσκοπημένη. Για να μπορεί να ελεγχθεί. Όμως την Μαλβίνα δεν μπορούσε κανείς να την ελέγξει. Γι αυτό η εκπομπή κόπηκε σύντομα. Και μετά ήρθε η αρρώστια και ο θάνατος.

Αυτό ήταν και το χειρότερο για όλους τους. Το ότι βιολογικά η Μαλβίνα εξοντώθηκε από ασθένεια κι όχι από τους ίδιους. Το ότι δεν πρόλαβε να παρακμάσει με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα, 12 χρόνια μετά το θάνατο της, να διατηρεί γύρω της μια περίεργη ιριδίζουσα λάμψη ακόμα και για ανθρώπους που τότε ήταν 10χρονα. Ξέρεις πολλούς δημοσιογράφους που πέτυχαν κάτι τέτοιο;

Παρατηρώ τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών και είμαι σίγουρος πως πολλοί στο πίσω μέρος του μυαλού τους, κάνουν τρισάγια μην προκύψει κανένας κλώνος της και ξεμπροστιάσει τη γελοιότητα τους. Ή μάλλον ακόμα χειρότερα, τη χωριάτικη πείνα τους.

 Γιορτή της εργατικής πρωτομαγιάς, και η μισή κοσμική Αθήνα μαζέυεται και σκυλοτρώει ακούγοντας Αντώνη Ρέμο στα εγκαίνια υπερπολυτελούς ξενοδοχείου από νεόπλουτους Ρώσους ολιγάρχες στη Χαλκιδική, σε φιέστα που τα λουλούδια μόνο κόστισαν 200.000 ευρώ. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε εκλογικά ψηφοδέλτια και κάθε μέρα τραβάνε τα ποστίς τους για το μνημόνιο και την κρίση του Έλληνα.

Η Μαρία Δαμανάκη από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου μεταφέρεται στους Χρυσούς Σκούφους και βγάζει πύρινους λόγους για το μεγαλείο και τον πλούτο της ελληνικής γκουρμοσύνης. Όταν οι μισοί Έλληνες δεν έχουν να φάνε μακαρόνια. 

Είχα βρεθεί μια φορά με τη Μαλβίνα σε ένα γκουρμέ ελληνικό εστιατόριο στο Γκάζι που τότε ήταν πολύ της μόδας. Την είχα παρασύρει βασικά γιατί ήμουν τσιμπημένος με τον μαγαζάτορα. Κάπου στη 1 το πρωί, κι αφού έχουμε τσακίσει μεζέδες, λαχανοντολμάδες και γεμιστά, ο μαγαζάτορας παθαίνει ξιπασμό που είναι η Μαλβίνα εκεί, και μας βγάζει σαμπάνιες Moet. 

Γιατί ως γνωστόν η Moet, συνοδεύει άριστα τη σκορδαλιά. 4 το πρωί, τα έκανε κάτι τέτοια η Μαλβίνα, παίρνει τηλέφωνο την έρμη την μάνα μου με την οποία δεν συναντήθηκαν ποτέ. Ξυπνάει η κυρά Σοφία, συνηθισμένη από κάτι τέτοιες μεταμεσονύχτιες τηλεφωνικές "επιθέσεις" της Μαλβίνας. "Τι έγινε κορίτσι μου;" 

Αρχίζει η Μαλβίνα για προσάναμμα να της λέει τα γκομενικά της και να ζητάει συμβουλές από τη μεγαλύτερη.

Για να καταλήξει μετά από ώρα: "Είχαμε πάει εκεί, τρώγαμε αυτά και έρχεται μετά η βλαχάρα και μας ανοίγει τις Moet. Mα πες μου κυρά Σοφία, ο γιος σου έξυπνος είναι, όμορφος είναι, από όλον τον κόσμο δηλαδή, πήγε να καψουρευτεί αυτή την ταβερνιάρισσα;"

Στο σύμπαν της Μαλβίνας, τα "ταβερνιάρισσα" και "σκυλού" ήταν τιμητικός προσδιορισμός. Γινόταν προσβλητικός όταν εσύ ο ίδιος δεν τιμούσες την ταυτότητα σου και δεν την υπερασπιζόσουν με γνησιότητα αλλά την έντυνες με το κόμπλεξ της Μαντάμ Σουσού.

 Γι αυτό φοβούνται ακόμα και σήμερα όλοι τη Μαλβίνα. Γιατί ντρέπονται να πούνε ότι γεννήθηκα στον Μπίθουλα, μην τους καταρρεύσει η μεζονέτα στην Κηφισιά και τους κλείσουν τη συνδρομή στο Eκάλη Club. Ακόμα χειρότερα, μην αποδειχτεί ότι ο αντιμνημονιακός, αριστερός, σοσιαλιστικός τους οίστρος, λειτουργεί όπως όταν πάνε (επειδή επιβάλλεται) να φάνε σούσι σε κάποιο βραβευμένο και πανάκριβο ρεστοράν. 

Την ώρα που τρώνε το ψόφιο ωμό ψάρι κι ενώ ξερνάνε μέσα τους αλλά στα έξω τους, έχουν κάνει copy paste ατάκες από το ίντερνετ για να το παίξουν γευσιγνωστες, παίρνουν κι ένα τηλέφωνο στα κρυφά την ανασφάλιστη δούλα στη βίλα: "Μωρή Κατίνα, σε καμιά ώρα έρχομαι, δεν πετάς ένα κοψίδι στη φουφού γιατί με έκοψε η λόρδα εδώ που είμαι;"

ΥΓ: Σ' ευχαριστώ για όλα "αθώα σαν αγαπημένη". Δεν εκμεταλλεύομαι το όνομά σου για να γράψω αρθράκια, απλά φοβάμαι μη γίνω σαν κι αυτούς. Και κουβαλάω με σεβασμό πια τις αποσκευές που μου έδωσες και τότε μου φαίνονταν βαριές. Τώρα πια είναι ένα εφηβικό σακίδιο χαρμολύπης, περιπλάνησης, τραυμάτων, θαυμάτων και μαγικής ζωής που οφείλω να τη ζήσω στο τέρμα της έντασης της. Γιατί αλλιώς, θα είμαι ψεύτης όποτε σου λέω "σ' αγαπάω τέρας".

iefimerida

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ