Τέσσερις σπουδαίες γυναίκες, η Anna Merz, η Joy Adamson, η Jane Goodall και η Dian Fossey, έκαναν σκοπό της ζωής τους την προστασία άγριων ζώων τα οποία κυνδινεύουν με εξαφάνιση. Αν και το πέρασμα του κομήτη ISON έστειλε νέους σπόρους στη Γη προκειμένου να ενισχυθεί η σπίθα ζωής που υπάρχει στον πλανήτη μας, δεν παύουμε να είμαστε μάρτυρες της βάναυσης ανθρώπινης φύσης όπου στο βωμό του κέρδους αφανίζει ζώα, καταστρέφει δάση και μολύνει τους ωκεανούς. Πολλά είδη έχουν εξαφανιστεί και έπεται συνέχεια. Όταν ο άνθρωπος απαλλαγει από τις ανάγκες της ύλης και γυρίσει την πλάτη του στην ψευδαίσθηση του κόσμου, τότε θα καταλάβει πως το κέρας του ρινόκερου δεν θεραπεύει, πως μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τα διακοσμητικά από χαυλιόδοντες ελεφάντων, τα ταριχευμένα σώματα ζώων και τα κεφάλια στους τοίχους είναι απουκρουστικά διακοσμητικά και πως υπάρχουν καλύτερα καλύμματα για πατώματα από τα τομάρια των ζώων. Μέχρι ο άνθρωπος να μάθει να λειτουργεί μόνο με την ενεργειακή του φύση και οποιαδήποτε άλλη πράξη να θεωρείται παρενέργεια που οφείλει να διορθώσει, θα υπάρχουν πάντα όμορφες ψυχές που θα κατεβαίνουν στον πλανήτη για να βοηθήσουν και να γίνουν ένα λαμπερό παράδειγμα για τις επόμενες γενεές.
Η εκπληκτική ζωή της Dian Fossey σημαδεύτηκε από πολλές προκλήσεις και επιτυχίες.
Η Dian Fossey γεννήθηκε στο San Francisco το 1932. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν μικρή κι έτσι η Dian μεγάλωσε με την μητέρα και τον πατριό της. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια κι ενδιαφέρθηκε πολύ για τα ζώα από μικρή ηλικία. Όταν ήταν 6 χρονών ξεκίνησε μαθήματα ιππασίας και στο γυμνάσιο μπήκε στην ομάδα ιππασίας του σχολείου.
Η παιδική της ηλικία
Όταν ήρθε ο καιρός να πάει στο κολλέγιο, επέλεξε την διοίκηση επιχειρήσεων στο κολλέγιο Marin Junior μετά από παρακίνηση του πατριού της που ήταν ένας πλούσιος επιχειρηματίας. Όσο ήταν στο κολλέγιο δούλευε και σε ηλικία 19 ετών στις θερινές διακοπές μετά το πρώτο έτος, πήγε να δουλέψει στο ράντσο ενός φίλου στην Montana. Εκεί ερωτεύτηκε τα ζώα, αλλά χρειάστηκε να φύγει επειγόντως επειδή κόλλησε ανεμοβλογιά.
Κι όμως, η εμπειρία της στο ράντσο έπεισε την Dian να ακολουθήσει την καρδιά της. Επέστρεψε στο κολλέγιο ως προ-κτηνιατρική σπουδάστρια στο πανεπιστήμιο της California. Όμως αντιμετώπισε δυσκολίες με τα μαθήματα φυσικής και χημείας και αποφάσισε να πάρει πτυχίο στην εργοθεραπεία στο κολλέγιο San Hose State College, το οποίο και πήρε το 1954.
Μετά το πτυχίο, η Dian πήγε ως εκπαιδευόμενη γιατρός σε διάφορα νοσοκομεία στην California δουλεύοντας με φυματικούς ασθενείς. Σε λιγότερο από έναν χρόνο μετακόμισε στο Louisville στο Kentucky όπου την προσέλαβαν ως διευθύντρια του τμήματος εργοθεραπείας στο νοσοκομείο Kosair Crippled Children Hospital. Της άρεσε να δουλεύει με τους ανθρώπους στο Kentucky και ζούσε έξω από την πόλη σε ένα εξοχικό σπίτι σε μια φάρμα. Οι ιδιοκτήτες την παρότρυναν να τους βοηθά εποχιακά με τα ζώα, κάτι που έκανε.
Η Dian χαιρόταν την εμπειρία στη φάρμα, ονειρευόταν όμως να δει την άφθονη ομορφιά των άγριων ζώων σε όλο τον κόσμο. Ένας φίλος της που είχε πάει στην Αφρική της έδειξε φωτογραφίες από τις διακοπές του. Όταν τις είδε, η Dian αποφάσισε να πάει κι εκείνη μια μέρα. Πέρασε πολλά χρόνια λαχταρώντας να πάει στην Αφρική και συνειδητοποίησε πως μόνο αν έπαιρνε τα πράγματα στα χέρια της θα γινόταν το όνειρό της πραγματικότητα. Έτσι, το 1963, η Dian πήρε ένα δάνειο και άρχισε να σχεδιάζει το πρώτο της ταξίδι στην Αφρική. Προσέλαβε έναν οδηγό κι ετοιμάστηκε να πάει στον τόπο των ονείρων της.
Το ταξίδι της στην Αφρική (1963)
Χρειάστηκαν όλες οι οικονομίες της και το δάνειο για να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Τον Σεπτέμβριο του 1963 έφτασε στην Κένυα. Το ταξίδι της περιλάμβανε επισκέψεις στην Κένυα, την Τανζανία (τότε Τανγκανίκα), το Κονγκό (τότε Ζαΐρ) και την Ζιμπάμπουε (τότε Ροδεσία). Ο John Alexander, ένας Βρετανός κυνηγός ήταν ο οδηγός της. Η διαδρομή που είχες σχεδιάσει περιλάμβανε το Tsavo, το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Αφρικής, την αλμυρή λίμνη Manyara που ήταν γνωστή για τα τεράστια σμήνη φλαμίνγκο και τον κρατήρα Ngorongoro, γνωστό για την άφθονη άγρια ζωή που φιλοξενούσε.
Οι τελευταίες δύο τοποθεσίες του ταξιδιού της ήταν το Φαράγγι Olduvai στην Τανζανία – η αρχαιολογική τοποθεσία του Louis και της Mary Leakey και το όρος Mikeno στο Κονγκό, όπου το 1959 ο Αμερικανός ζωολόγος George Schaller έκανε μια πρωτοποριακή μελέτη πάνω στους ορεσίβιους γορίλες. Και οι δύο αυτές επισκέψεις ήταν πολύ σημαντικές. Ο Schaller ήταν ο πρώτος που έκανε μια αξιόπιστη έρευνα στους ορεσίβιους γορίλες και οι προσπάθειές του έστρωσαν το δρόμο για την έρευνα που έγινε το έργο ζωής της Dian Fossey.
Σημείο καμπής: Η Dain Fossey επισκέπτεται τον Δρ. Louis Leakey
“Πιστεύω πως τότε είχε φυτευτεί ο σπόρος στο κεφάλι μου, έστω και υποσυνείδητα, πως μια μέρα θα επέστρεφα στην Αφρική για να μελετήσω τους ορεσίβιους γορίλες”. – Γορίλες στην ομίχλη
Μια εμπειρία την οποία αργότερα η Dian Fossey χαρακτήρισε ως σημαντική στιγμή της ζωής της ήταν η επίσκεψή της στο Φαράγγι Olduvai μαζί με τον Δρ. Leakey. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, ο Leakey είπε στην Dian για την δουλειά της Jane Goodall με τους χιμπαντζήδες στην Τανζανία, η οποία ήταν τότε στο τρίτο έτος της. Μοιράστηκε επίσης μαζί της την πεποίθησή του για την σπουδαιότητα των μακροχρόνιων μελετών των μεγάλων πιθήκων.
Ο Leakey έδωσε άδεια στην Dian να ρίξει μια ματιά σε μερικούς χώρους που είχαν πρόσφατα ανασκαφεί όσο βρισκόταν στο Olduvai. Δυστυχώς, πάνω στον ενθουσιασμό της γλίστρησε σε μια απότομη πλαγιά, έπεσε σε έναν λάκκο κι έσπασε τον αστράγαλό της. Η επερχόμενη ανάβασή της για να δει τους γορίλες γινόταν δύσκολη, αλλά δεν το έβαλε κάτω τόσο εύκολα. Ήταν ακόμα πιο αποφασισμένη να φτάσει στους γορίλες.
Η πρώτη της επαφή με τους γορίλες
Στις 16 Οκτωβρίου η Dian πήγε στο Travelers Rest, ένα μικρό ξενοδοχείο στην Ουγκάντα κοντά στο όρος Virunga και στους γορίλες. Το ξενοδοχείο ήταν ιδιοκτησίας του Walter Baumgartel, ενός υπέρμαχου της προστασίας των γοριλών κι ενός από τους πρώτους που είδαν τα οφέλη που θα έφερνε ο τουρισμός στην περιοχή.
Ο Baumgartel της πρότεινε να συναντηθεί με την Joan και τον Alan Root, φωτογράφους της άγριας ζωής από την Κένυα που έπαιρναν φωτογραφίες των γοριλών για ένα φωτογραφικό ντοκιμαντέρ. Οι Root επέτρεψαν στην Dian να κατασκηνώσει πίσω από την καλύβα τους και μετά από μερικές μέρες την πήραν στο δάσος για να ψάξει για γορίλες. Όταν βρήκαν μια ομάδα και Dian μπόρεσε να τους παρατηρήσει και να τους φωτογραφήσει, αποφάσισε να επιστρέψει για να μελετήσει αυτά τα υπέροχα πλάσματα, τα οποία αργότερα περιέγραψε στο “Γορίλες στην ομίχλη”:
“Η ατομικότητά τους σε συνδυασμό με την ντροπαλότητα της συμπεριφοράς τους, ήταν η πιο σαγηνευτική εντύπωση της πρώτης συνάντησης με τον μεγαλύτερο από τους μεγάλους πιθήκους. Έφυγα από την Kabara διστακτικά αλλά χωρίς αμφιβολία πως με κάποιον τρόπο θα επέστρεφα για να μάθω περισσότερα για τους γορίλες των ορέων με την ομίχλη”.
Έπειτα από την επίσκεψή της στο όρος Virunga η Dian έμεινε στην Αφρική λίγο ακόμα, μένοντας σε φίλους στη Ροδεσία. Όταν επέστρεψε στο Kentucky γύρισε στη δουλειά της στο Kosair ως εργοθεραπεύτρια ώστε να αποπληρώσει το δάνειο για το ταξίδι της στην Αφρική… εξακολουθώντας να ονειρεύεται να επιστρέψει μια μέρα.
Η Dian Fossey ξεκινά να μελετά τους ορεσίβιους γορίλες
Καθώς συνέχισε τη δουλειά της στο Kentucky, βρήκε χρόνο να δημοσιεύσει κάποια άρθρα και φωτογραφίες της από το ταξίδι στην Αφρική. Αυτό της έκανε καλό όταν ο Δρ. Louis Leakey έδωσε διάλεξη στο Louisville. Η Dian μπήκε στο πλήθος και περίμενε στην ουρά να μιλήσει στον Leakey. Όταν ήρθε η σειρά της, του έδειξε μερικά από τα δημοσιευμένα άρθρα της.
Τα άρθρα τράβηξαν την προσοχή του και κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους, ο Leakey είπε στην Dian να ηγηθεί ενός μακροχρόνιου εγχειρήματος για την μελέτη των γοριλών στην Αφρική. Στο τέλος ο Elakey είπε στην Dian πως αν ήταν να το κάνει, θα έπρεπε να βγάλει τη σκωληκοειδίτιδά της. Ίσως ήταν σημάδι της ισχυρής της θέλησης το ότι το έκανε, μόνο και μόνο για να μάθει αργότερα από τον Leakey πως η πρότασή του ήταν μόνο για να δει πόσο αποφασισμένη ήταν!
Πέρασαν οκτώ μήνες μέχρι να καταφέρει ο Leakey να εξασφαλίσει τους πόρους για την αποστολή. Η Dian πέρασε αυτό το διάστημα αποπληρώνοντας το πρώτο της ταξίδι στην Αφρική και μελετώντας. Εστίασε σε ένα βιβλίο εκμάθησης Σουαχίλι και στα βιβλία του George Schaller πάνω στις δικές του μελέτες των γοριλών. Το να αποχαιρετίσει την οικογένεια, τους φίλους και τους αγαπημένους της σκύλους, αποδείχτηκε δύσκολο.
“Δεν υπήρχε τρόπος να εξηγήσω στους σκύλους, στους φίλους ή στους γονείς μου την επιτακτική ανάγκη να επιστρέψω στην Αφρική για να κάνω μια μακροχρόνια μελέτη των γοριλών. Κάποιοι ίσως να το ονομάσουν μοίρα και άλλοι απογοήτευση. Εγώ ονομάζω αυτή την απότομη αλλαγή των γεγονότων στη ζωή μου, τυχαία”. – Γορίλες στην ομίχλη
Τον Δεκέμβριο του 1966, η Dian πήγε στην Αφρική. Έφτασε στο Ναϊρόμπι και με τη βοήθεια της Joan Root την οποία είχε συναντήσει το 1963, αγόρασε τις απαραίτητες προμήθειες και ξεκίνησε για το Κονγκό με ένα παλιό τζιπ που της είχε αγοράσει ο Δρ. Leakey, το οποίο ονόμασε Λίλυ. Στη διαδρομή όμως η Dian σταμάτησε στο Κέντρο Ερευνών Gombe Stream για να συναντηθεί με την Jane Goodall και να παρατηρήσει τις μεθόδους της με τους χιμπαντζήδες.
Kabara: Η αρχή (1966/1967)
Ο Alan Root συντρόφευσε την Dian Fossey από την Κένυα μέχρι το Κονγκό και την βοήθησε να πάρει τις απαραίτητες άδειες ώστε να δουλέψει στο όρος Virunga. Την βοήθησε να βρει δύο Αφρικανούς που θα έμεναν και θα δούλευαν μαζί της στην κατασκήνωση και αχθοφόρους που θα μετέφεραν τα πράγματα και τον εξοπλισμό της στο λιβάδι της Kabara. Ο Root την βοήθησε επίσης να κατασκηνώσει και της εξήγησε τα βασικά του εντοπισμού γοριλών. Δύο ημέρες μετά έφυγε και η Dian συνειδητοποίησε πόσο μόνη ήταν. Σύντομα όμως ο εντοπισμός των γοριλών έγινε το επίκεντρό της, με εξαίρεση τις δουλειές που είχε στην κατασκήνωση.
Την πρώτη μέρα, μετά από 10 λεπτά περπάτημα η Dian ανταμείφθηκε με την θέαση ενός μοναχικού αρσενικού γορίλα που λιαζόταν. Ο έκπληκτος γορίλας κρύφτηκε στη βλάστηση καθώς η Dian πλησίαζε, αλλά εκείνη πήρε θάρρος από τη συνάντηση. Σύντομα, ο Sanwekwe, ένας έμπειρος ιχνηλάτης που είχε δουλέψει με την Joan και τον Alan Root το 1963 την βοήθησε και οι προοπτικές για περισσότερες θεάσεις βελτιώθηκαν.
Η Fossey στην κατασκήνωσή της στην Kabara
Η Dian εγκαταστάθηκε στην Kabara. Ο χώρος ήταν περιορισμένος. Η σκηνή της 2×3 μέτρα ήταν κρεβατοκάμαρα, μπάνιο, γραφείο και χώρος για να στεγνώνει τα ρούχα της (κάτι που ήταν ανώφελο με το κλίμα στο τροπικό δάσος). Τα γεύματα ετοιμάζονταν σε ένα ταλαιπωρημένο ξύλινο κτήριο και σπάνια συμπεριλάμβανε τοπικά φρούτα και λαχανικά εκτός από πατάτες. Η κύρια διατροφή της Dian ήταν κονσερβοποιημένα τρόφιμα και πατάτες μαγειρεμένες με κάθε τρόπο. Μια φορά το μήνα κατέβαινε από το βουνό στην Λίλυ και οδηγούσε δύο ώρες μέχρι το χωριό Kikumba για προμήθειες.
Ο Sanwenkwe αποδείχθηκε πολύτιμος ιχνηλάτης κι έμαθε στην Dian πολλά για την ιχνηλασία. Με την βοήθεια και την υπομονή του, η Dian εντόπισε τρεις ομάδες γοριλών στην περιοχή που ερευνούσε και στις πλαγιές του όρους Mikeno.
Η Dian αρχίζει να εξοικειώνεται με τους γορίλες
“Οι ομάδες της Kabara με έμαθαν πολλά για τη συμπεριφορά των γοριλών. Έμαθα να δέχομαι τα ζώα γι’ αυτό που είναι και ποτέ να μην τα πιέζω πάνω από τα όρια της ανοχής τους. Κάθε παρατηρητής είναι εισβολέας στην περιοχή ενός άγριου ζώου και πρέπει να θυμάται πως τα δικαιώματα αυτού του ζώου υπερβαίνουν το ανθρώπινο ενδιαφέρον”. – Γορίλες στην ομίχλη
Αρχικά οι γορίλες κρύβονταν στη βλάστηση μόλις πλησίαζε η Dian. Παρατηρώντας τους από μακριά, συν τω χρόνω μπόρεσε να κερδίσει την αποδοχή τους. Τους ηρεμούσε μιμούμενη κάποιες συνήθειές τους όπως το ξύσιμο και το φαγητό και αντιγράφοντας τις φωνές τους. Μέσα από τις παρατηρήσεις της, άρχισε να ξεχωρίζει τα μέλη κάθε ομάδας. Όπως ο George Schaller πριν από εκείνη, η Dian βασίστηκε στα μοναδικά αποτυπώματα της μύτης κάθε γορίλα για να τους αναγνωρίζει. Σκιτσάριζε από μακριά τον κάθε γορίλα με το αποτύπωμα της μύτης του και σιγά-σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τα άτομα μεταξύ των τριών ομάδων, μαθαίνοντας πολλά από τη συμπεριφορά τους και κρατώντας λεπτομερή στοιχεία των καθημερινών τους συναντήσεων.
Απόδραση από το Ζαΐρ
Η Dian Fossey δούλευε ακούραστα κάθε μέρα κουβαλώντας έναν σάκο που ζύγισε 10 κιλά (μερικές μέρες σχεδόν το διπλάσιο), μέχρι που έφυγε από την κατασκήνωση λόγω της επιδείνωσης της πολιτικής κατάστασης στο Κονγκό. Στις 9 Ιουλίου 1967 εκείνη και ο Sanwekwe επέστρεψαν στην κατασκήνωση και βρήκαν οπλισμένους στρατιώτες να τους περιμένουν. Είχε γίνει επανάσταση στην επαρχία Kivu του Ζαΐρ και οι στρατιώτες είχαν έρθει για να τους “συνοδέψουν” σε ασφαλές μέρος.
Πέρασε δύο εβδομάδες στο Rumangabo υπό στρατιωτική φρούρηση μέχρι που στις 26 Ιουλίου σχεδίασε την απόδρασή της. Πλήρωσε τους φρουρούς να την πάνε στο Kisoro στην Ουγκάντα για να δηλώσει την Λίλυ επίσημα και να την επιτρέψουν. Οι φρουροί συμφώνησαν. Όταν έφτασαν στο Kisoro, η Dian πήγε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο Travelers Rest όπου ο Walter Baumgartel κάλεσε τον στρατό της Ουγκάντα. Οι Ζαϊρινοί στρατιώτες συνελήφθησαν και η Dian ήταν ασφαλής.
Στο Kisoro η Dian ανακρίθηκε και την προειδοποίησαν να μην ξαναγυρίσει στο Ζαΐρ. Ύστερα από περεταίρω ανάκριση στο Kigali, την πρωτεύουσα της Ρουάντα, επιτέλους πέταξε προς το Ναϊρόμπι όπου συνάντησε τον Δρ. Leakey μετά από επτά μήνες. Εκεί αποφάσισαν, παρά τη συμβουλή της Αμερικανικής πρεσβείας ότι η Dian μπορούσε να συνεχίσει τη δουλειά της στην πλευρά του όρους Virunga που ανήκε στη Ρουάντα.
Η Dian Fossey ιδρύει το Karisoke (1967)
“Πάνω από μια δεκαετία αργότερα, καθώς κάθομαι και γράφω τώρα στην κατασκήνωση, το ίδιο λιβάδι φαίνεται από το παράθυρο του γραφείου μου. Η αίσθηση χαράς που ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά το Virunga από μακριά, είναι το ίδιο ζωντανή σαν να είχε γίνει πριν λίγο καιρό. Έφτιαξα το σπιτικό μου κοντά στους γορίλες”. – Γορίλες στην ομίχλη
Πολλή από την επιτυχία της Dian στη μελέτη των γοριλών οφείλεται στην βοήθεια των ανθρώπων που συνάντησε. Αυτό συνέβη ξανά όταν επικεντρώθηκε στο εθνικό πάρκο Volcanoes στην πλευρά του Virunga που ανήκε στη Ρουάντα. Στη Ρουάντα η Dian γνώρισε μια γυναίκα ονόματι Rosamond Carr, η οποία ζούσε στη Ρουάντα για κάμποσα χρόνια και ήξερε τη χώρα.
Η Carr γνώρισε την Dian σε μια Βελγίδα, την Alyette DeMunck, η οποία είχε γεννηθεί στην επαρχία Kivu στο Ζαΐρ και ζούσε στο Κονγκό από μικρή ηλικία κι έμεινε εκεί με τον σύζυγό της μέχρι που η πολιτική κατάσταση τους ανάγκασε να μετακομίσουν στη Ρουάντα. Η Alyette και η Dian γρήγορα έγιναν φίλες και η Alyette έγινε μια από τις πιο φανατικές υποστηρίκτριες της Dian.
Η Alyette DeMunck γνώριζε πολλά για τη Ρουάντα, τους κατοίκους της και τους τρόπους τους και προσφέρθηκε να βοηθήσει την Dian να βρει ένα κατάλληλο μέρος για τη νέα της κατασκήνωση. Αρχικά η Dian απογοητεύτηκε όταν είδε ότι οι πλαγίες του όρους Karisimbi ήταν γεμάτες αγελάδες και λαθροκυνηγούς. Όμως, η έρευνά της ανταμείφθηκε μετά από δύο εβδομάδες, όταν η Dian έφτασε στο ορεινό λιβάδι του Karisimbi απ’ όπου μπορούσε να δει όλη την αλυσίδα των ανενεργών ηφαιστείων του Virunga.
Το όρος Visoke και τα όρια του εθνικού πάρκου Volcanoes
Έτσι, στις 24 Σεπτεμβρίου 1967 η Dian Fossey ίδρυσε το Κέντρο Ερευνών Karisoke (“Kari” από τα πρώτα τέσσερα γράμματα του όρους Karisimbi που βρισκόταν στα νότια της κατασκήνωσης και “soke” από τα τέσσερα τελευταία γράμματα του όρους Visoke, οι πλαγιές του οποίου ορθώνονταν στα βόρεια της κατασκήνωσης).
“Δεν γνώριζα τότε πως στήνοντας δύο μικρές σκηνές στην ερημιά του Virunga, ξεκινούσα αυτόν που θα γινόταν ένας πασίγνωστος εθνικά ερευνητικός σταθμός και που θα τον χρησιμοποιούσαν φοιτητές και επιστήμονες από πολλές χώρες”. – Γορίλες στην ομίχλη
Η εργασία της Dian Fossey στο Karisoke ξεκινά
Η Dian αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις στήνοντας την κατασκήνωση στο Karisoke. Όταν έφυγε η Alyette, έμεινε χωρίς διερμηνέα. Η Dian μιλούσε Σουαχίλι και οι άνδρες που προσέλαβε μιλούσαν μόνο Kinyarwanda (σ.μ. η γλώσσα της Ρουάντα). Σιγά-σιγά και με τη βοήθεια χειρονομιών έμαθαν να επικοινωνούν. Άλλη σημαντική πρόκληση ήταν να κερδίσει την εμπιστοσύνη των γοριλών της περιοχής ώστε να μπορέσει να κάνει σωστή έρευνα. Αυτό προϋπέθετε οι γορίλες να ξεπεράσουν την ντροπαλότητα και τον φόβο τους προς τους ανθρώπους.
Η προηγούμενη εργασία του George Schaller χρησίμευσε ως βάση για τις τεχνικές που χρησιμοποίησε η Dian για να πλησιάσει τους γορίλες. Ο Schaller είχε προτείνει κάποιες τεχνικές, τις οποίες ακολούθησε η Dian για να πλησιάσει έξι ομάδες γοριλών στην περιοχή της Kabara.
Στο Karisoke η Dian συνέχισε να βασίζεται στο έργο του Schaller. Βασίστηκε επίσης στην περιέργεια των γοριλών. Όταν περπατούσε ή στεκόταν όρθια είχε την προσοχή τους και όταν περπατούσε στα τέσσερα μπορούσε να τους πλησιάσει περισσότερο. Όταν ήταν κοντά τους μασούσε σέλινο για να τους φέρει ακόμα πιο κοντά. Με αυτή τη διαδικασία, πλησίασε τέσσερις ομάδες το 1968.
Η Fossey ήταν η πρώτη που εξοικειώθηκε με τους γορίλες
Το 1968 η National Geographic Society έστειλε τον φωτογράφο Bob Campbell να φωτογραφήσει τη δουλειά της. Αρχικά η Dian εξέλαβε την παρουσία του ως εισβολή, αλλά μετά έγιναν καλοί φίλοι. Οι φωτογραφίες που έβγαλε με την Fossey ανάμεσα στους γορίλες την έκαναν πασίγνωστη και άλλαξαν για πάντα την εικόνα των γοριλών από επικίνδυνα κτήνη σε ευγενικά πλάσματα, τραβώντας την προσοχή του κόσμου στην δεινή τους κατάσταση.
Λαμβάνοντας επιστημονική πιστοποίησηΗ Dian δεν ένιωσε ποτέ επιστήμονας γιατί δεν είχε, κατά τη γνώμη της, αρκετά προσόντα. Για να το διορθώσει αυτό, το 1970 γράφτηκε στο κολλέγιο Darwin στο τμήμα συμπεριφοράς των ζώων υπό τον Δρ. Robert Hinde ο οποίο ήταν ο επιβλέπων και της Jane Goodall. Ταξίδευε μεταξύ του Cambridge και της Αφρικής μέχρι το 1974 όταν και πήρε το πτυχίο της. Με αυτό ένιωσε πως θα την έπαιρναν πιο πολύ στα σοβαρά. Αυτό αύξησε και την θέλησή της να συνεχίσει το έργο της, να κερδίσει σεβασμό και το πιο σημαντικό, να εξασφαλίσει χρηματοδότες.
Προστατεύοντας τους γορίλες
Όταν η Dian γιόρταζε τα καθημερινά της κατορθώματα στη συλλογή στοιχείων και στην αποδοχή της από τους γορίλες αλλά και από τον κόσμο, συνειδητοποίησε την αυξανόμενη απειλή που αντιμετώπιζαν οι γορίλες από τους λαθροκυνηγούς και τους βοσκούς. Αν και οι γορίλες δεν ήταν συνήθως ο στόχος, πιάνονταν σε παγίδες για άλλα ζώα, ειδικά για αντιλόπες και βουβάλια.
Η Dian αγωνίστηκε ενάντια στους λαθροκυνηγούς και στην καταπάτηση των εδαφών από κοπάδια χρησιμοποιώντας ανορθόδοξες τακτικές όπως να φοράει μάσκες για να ξεφεύγει από τους λαθροκυνηγούς, βάζοντας φωτιά σε παγίδες, βάφοντας τα ζώα με σπρέι ώστε να αποθαρρύνονται οι βοσκοί και να μην τα φέρνουν στο πάρκο και μερικές φορές αντιμετωπίζοντας άμεσα τους λαθροκυνηγούς. Ονόμασε τις τακτικές της “ενεργό προστασία”, πεπεισμένη πως χωρίς άμεση και αποφασιστική δράση άλλες μακροχρόνιες έρευνες θα ήταν άχρηστες γιατί τελικά δεν θα είχαν τίποτα να μελετήσουν.
Αυτές οι τακτικές δεν άρεσαν στους ντόπιους. Επιπροσθέτως, οι φύλακες του πάρκου δεν είχαν τον εξοπλισμό να επιβάλλουν το νόμο που προστάτευε το δάσος και τους κατοίκους του. Ως τελευταία λύση, η Dian χρησιμοποίησε τα χρήματά της για να αγοράσει μπότες, στολές και φαγητό και πρόσφερε έξτρα μισθό ώστε οι φύλακες να γίνουν πιο ενεργοί στην επιβολή του νόμου ενάντια στη λαθροθηρία. Αυτές οι τεχνικές γέννησαν τις πρώτες αντι-λαθροθηρικές περιπολίες του Karisoke, η δουλειά των οποίων ήταν να προστατεύουν τους γορίλες της περιοχής.
Η Fossey και ο Digit, ο αγαπημένος της γορίλας
Στα χρόνια της έρευνάς της, η Dian έγινε πραγματική φίλη των γοριλών. Όμως υπήρχε ένας γορίλας με τον οποίο δημιούργησε έναν ιδιαίτερα στενό δεσμό. Τον ονόμασε Digit, ήταν περίπου 5 ετών και ζούσε σε μια ομάδα τεσσάρων όταν τον συνάντησε το 1967. Είχε ένα κατεστραμμένο δάχτυλο στο δεξί του χέρι (Digit=δάχτυλο) και δεν υπήρχαν άλλοι στην ηλικία του στην ομάδα. Υπήρξε μια έλξη μεταξύ τους και συν τω χρόνω δημιουργήθηκε μια αληθινή φιλία μεταξύ τους.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1977 ο Digit σκοτώθηκε από λαθροκυνηγούς. Πέθανε προσπαθώντας να βοηθήσει την ομάδα του να δραπετεύσει. Τον μαχαίρωσαν πολλές φορές και του έκοψαν το κεφάλι και τα χέρια. Σκότωσαν επίσης τον αρχηγό της ομάδας τον Uncle Bert και η ομάδα διαλύθηκε. Τότε ήταν που η Dian κήρυξε τον πόλεμο στους λαθροκυνηγούς.
Ο Digit ήταν σε μια διάσημη φωτογραφία με τον Bob Campbell και όπως ήταν φυσικό, ήταν ο επίσημος εκπρόσωπος των γοριλών του πάρκου, απεικονιζόμενος σε αφίσες και ταξιδιωτικά διαφημιστικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έπειτα από μεγάλη εσωτερική διαμάχη, η Dian χρησιμοποίησε τη διασημότητα και τον τραγικό του θάνατο για να έχει την προσοχή και την υποστήριξη στο έργο της για την διάσωση των γοριλών. Ίδρυσε το Ταμείο Digit για να μαζέψει χρήματα για την “ενεργό προστασία” και την αντι-λαθροθηρική της δράση. Το Ταμείο Digit αργότερα μετονομάστηκε σε Διεθνές Ταμείο Dian Fossey για τους Γορίλες (Dian Fossey Gorilla Fund International [Fossey Fund]).
Το 1980 η Dian μετακόμισε στην Ithaca στη Νέα Υόρκη ως επισκέπτης βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο Cornell. Χρησιμοποίησε τον χρόνο της μακριά από το Karisoke για να επικεντρωθεί στο χειρόγραφο του βιβλίου της “Γορίλες στην ομίχλη”. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1983 και αποτελεί μια καταγραφή των ετών που πέρασε στα τροπικά δάση μαζί με τους γορίλες. Το πιο σημαντικό είναι πως υπογραμμίζει την ανάγκη για συντονισμένες προσπάθειες προστασίας. Το βιβλίο είχε μεγάλη απήχηση και όπως η ομώνυμη ταινία, παραμένει δημοφιλές μέχρι σήμερα.
Ο θάνατος της Dian Fossey (1985)
Η Dian δεν είχε επιστρέψει πολύ καιρό στη Ρουάντα, όταν μερικές εβδομάδες πριν τα 54α γενέθλιά της δολοφονήθηκε. Η σορός της βρέθηκε στην καλύβα της το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου 1985. Την είχαν χτυπήσει δύο φορές στο κεφάλι και το πρόσωπο με μια ματσέτα (σ.μ. μεγάλη μαχαίρα που χρησιμοποιείται για να ανοίγει δρόμο στη ζούγκλα κόβοντας τα φυτά). Υπήρχαν στοιχεία διάρρηξης αλλά όχι ληστείας.
Οι θεωρίες για την δολοφονία της Dian Fossey ήταν πολλές και διάφορες, αλλά η δολοφονία δεν διαλευκάνθηκε ποτέ. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο πίσω από την καλύβα της στο Karisoke και ετάφη ανάμεσα στους φίλους της τους γορίλες, δίπλα στον αγαπημένο της Digit.
“Όταν συνειδητοποιήσεις την αξία κάθε μορφής ζωής, αγωνίζεσαι λιγότερο για το παρελθόν κι επικεντρώνεσαι στην προστασία του μέλλοντος”. – Γορίλες στην ομίχλη
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.