Κακός ψόφος: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος βασανισμού

Η πιο βασανιστική εκτέλεση όλων των εποχών, η θανατική ποινή στο απόσπασμα

Του Πέτρου Αργυρίου

Το βράδυ της Τρίτης 30 Απριλίου του 2014 η πολιτεία της Οκλαχόμα εκτέλεσε με ένεση τον 38χρονο Clayton Lockett.

Το έγκλημα του ήταν ότι σε εισβολή του σε σπίτι 19χρονης την πυροβόλησε και την έθαψε ζωντανή ενώ πρόλαβε να βιάσει και τη φίλη της σε μια μεθοδική επίδειξη μισανθρωπίας.

Η εκτέλεση του όμως δεν πήγε όπως είχε σχεδιαστεί.

Οι εκτελέσεις υποτιθέμενα οφείλουν να γίνονται γρήγορα και να αποφεύγουν κατά το δυνατό την πρόκληση πόνου.

Ο Lockett βογκούσε και σπαρταρούσε.

Στα πρώτα 16 λεπτά του μαρτυρίου του, οι κουρτίνες ανάμεσα στο θάλαμο εκτέλεσης και την αίθουσα παρακολούθησης της έπεσαν, για να μην βλέπουν οι πολίτες το φρικτό θέαμα.

Διατάχτηκε η διακοπή της εκτέλεσης.

Μετά από 43 λεπτά βασανιστικής πάλης με τα θανάσιμα φάρμακα μέσα του, ο Lockett προδόθηκε από την καρδιά του και πέθανε.

Σε αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να συζητήσουμε την ίδια τη θανατική ποινή αλλά θέματα γύρω από αυτήν:

Ένας από τους λόγους που συνεχίζουν οι εκτελέσεις ποινικών είναι για να στέλνει το κράτος ένα ηχηρό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση πως μονάχα αυτό κατέχει το «μονοπώλιο» της βίας και του θανάτου και πως το κατέχει νόμιμα.

Ένα άλλο τεράστιο θέμα είναι το ποια είναι η ευθύνη αυτών που εκτελούν τις θανατηφόρες εντολές των αρχών: Είτε κρατώντας τουφέκι ή τσεκούρι, ή χορηγώντας μια ένεση ή πατώντας ένα κουμπάκι, όποια μορφή και αν έχει αυτή η εκτέλεση δεν αλλάζει το γεγονός είτε αυτοί είναι δήμιοι που ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους να εκτελέσουν κάποιον. Είναι δηλαδή όργανα θανάτου όσο και η ένεση που κρατάν ή το κουμπί που πατάνε.

Και ακόμη μεγαλύτερο θέμα είναι πως οι γιατροί που μετέχουν της διαδικασίας είναι επίορκοι αφού καταπατούν με τον πιο προφανή και προκλητικό τρόπο τον όρκο του Ιπποκράτη.

Το σώμα έχει τη δικιά του βούληση. Ακόμη και αν άλλοι έχουν αποφασίσει το βιολογικό του τερματισμό, αυτό δίνει τη δική του μάχη για να επιβιώσει ακόμη και αν το μυαλό έχει αποδεχτεί το θάνατο.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που πολλές από τις σοβαρές απόπειρες αυτοκτονίες δεν οδηγούν σε τερματισμό της ζωής: όσο και αν η νόηση θέλει να τερματίσει, συνήθως το σώμα διαφωνεί.

Ας γυρίσουμε όμως στην περίπτωση της εκτέλεσης του Lockett, μιας από τις πιο βασανιστικές και αργόσυρτες εκτελέσεις των τελευταίων δεκαετιών σε δυτικού τύπου δημοκρατίες.

Τι πήγε στραβά;

Μπορεί να σας εκπλήξει δυσάρεστα, αλλά ο βασανιστικός θάνατος του Lockett δεν ήταν ατύχημα.

Εδώ και μερικά χρόνια, φαρμακευτικές κυρίως της Ευρώπης αλλά και όχι μόνο, απέσυραν τα αποθέματα τους σκευασμάτων που χρησιμοποιούνταν για εκτελέσεις, με αποτέλεσμα οι πολιτείες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή στις ΗΠΑ να δυσκολεύονται να βρίσκουν πρόσβαση σε ενέσιμο θάνατο.

Οι φαρμακευτικές δεν είχαν κανένα λόγο να συνδέουν τους εαυτούς με μια βιομηχανία εκτελέσεων καθώς, ούτως οι άλλως, κάποια σωτήρια φάρμακα τους κατασκευασμένα για να θεραπεύουν έχουν δημιουργήσει μια βιομηχανία θανάτων από απρόβλεπτες παρενέργειες (περισσότερα για αυτό το θέμα στο βιβλίου μου «Τι δεν σας λένε οι Γιατροί, εκδ. ETRA 2009).

Δεν έχουν λοιπόν κανένα λόγο να δημιουργούν αρνητικούς συσχετισμούς πόσο μάλλον όταν η «αγορά» των εκτελέσεων είναι μικρή.

Όταν οι φαρμακευτικές κυκλοφορούν σκευάσματα για «ειδικούς σκοπούς» και για ειδική κατηγορία φαρμακευτικών καταναλωτών όπως οι ασθενείς με σπάνιες ασθένειες (περισσότερο για αυτό στο βιβλίο μου Θανάσιμες Θεραπείες, εκδ ETRA 2011) φροντίζουν οι τιμές των φαρμάκων αυτών να είναι εξαιρετικά υψηλές με κάποιες εξαιρέσεις όπου χαρίζουν παρτίδες φαρμάκων σε ομάδες ασθενών για να βελτιώσουν την εταιρική τους εικόνα.

Οι αρχές από την άλλη δεν είναι διατεθειμένες να πληρώσουν ακριβά για εκτελέσουν «αποβράσματα».

Έτσι λοιπόν το διαζύγιο φαρμακευτικών και της «βιομηχανίας» εκτελέσεων ήταν αναμενόμενο.

Οι πολιτείες έπρεπε πλέον να βρουν ένα τρόπο να εκτελούν χωρίς να εξαρτώνται από τις φαρμακευτικές.

Και ήταν τότε ακριβώς που άρχισε το φιάσκο με αυτοσχέδια πρωτόκολλα θανάσιμων κοκτέιλς γύρω από την παρασκευή και την απόκτηση των οποίων οι πολιτείες τήρησαν απόλυτη μυστικότητα.

Μετά από αυτήν την εξέλιξη, οι βασανιστικές εκτελέσεις άρχισαν να πυκνώνουν παρά τις αντιδράσεις και τις προειδοποιήσεις επιστημόνων και πολιτών για αυτό ακριβώς το απαίσιο ενδεχόμενο.

Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα αυτοσχέδια πρωτόκολλα θανατηφόρων φαρμάκων ήταν τον Οκτώβριο του 2013 στον 51χρονο θανατοποινίτη William Happ στη Φιλαδέλφια όταν και του χορηγήθηκε υπερδοσολογία του ταχείας δράσης αναισθητικού μιδαζολάμη.

Μετά τη χορήγηση του θανάτου του, ο Happ άρχισε να ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του, να χασμουριέται. Το σαγόνι του άρχισε να κρεμάει. Το κεφάλι του κινήθηκε παρότι φαινόταν αναίσθητος.

Η πολιτεία της Οκλαχόμα πήρε τη σκυτάλη στους θανάσιμους πειραματισμούς.

Έχοντας ξεμένει από πεντοβαρβιτάλη, παράγγειλε σε φαρμακευτικό εργαστήριο αγνώστων στοιχείων να φτιάξει δόσεις της. Συνδυάζοντας τη μη πιστοποιημένη πεντοβαρβιτάλη με άλλα δύο φάρμακα προκάλεσε εικοσάλεπτο βασανισμό στο 38χρονο θανατοποινίτη Michael Lee Wilson o οποίος κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του διαμαρτυρόταν πως ένιωθε όλο το σώμα του να καίγεται.

Ο βασανιστικός θάνατος του σημειώθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 2014.

Παρά τα πρόσφατα προηγούμενα βασανιστικών εκτελέσεων, οι πολιτείες συνέχισαν απτόητες τους πειραματισμούς.

Μια εβδομάδα αργότερα το Ohio θα δοκιμάσει συνδυασμό μιδαζολάμης και υδρομορφόνης στον 53χρονο Dennis McGuire παρά τις προειδοποιήσεις ειδικών ότι η δοσολογία που η πολιτεία είχε αυθαίρετα επιλέξει να χρησιμοποιήσει θα ήταν βασανιστική: Όντως. Ο θανατοποινίτης ακουγόταν να βήχει καθώς πάλευε να αναπνεύσει. 

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην εκτέλεση του Lockett όπου και η πολιτεία της Οκλαχόμα αποφάσισε να χορηγήσει ένα ισχυρότερο κοκτέιλ δικιάς της επινόησης: Στο αναισθητικό μιδαζολάμη προστέθηκε βρωμιούχο βεκουρόνιο που παραλύει το αναπνευστικό και χλωριούχο κάλιο που σταματάει την καρδιά σε υπερδοσολογία.

Το αποτέλεσμα; Η πιο βασανιστική εκτέλεση των τελευταίων ετών.

Είναι προφανές ότι αυτό που συμβαίνει και συνεχίζει  σε πολιτείες των ΗΠΑ είναι σκάνδαλο. Η μυστικότητα που περιβάλλει τους προμηθευτές των αυτοσχέδιων κοκτέιλ θανάτου αποτελεί πρόκληση στο δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών που οφείλει να είναι ενήμερο για τις αποφάσεις και τις κινήσεις των αρχών σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.

Αποτελεί επίσης ένα ακόμη παράδειγμα παράνομου ιατρικού πειραματισμού. Θα μου πείτε εδώ οι «αρχές» και οι εταιρίες δεν έχουν διστάσει να κάνουν παράνομους ιατρικούς πειραματισμούς σε αθώους, σε παιδιά, ακόμη και σε πληθυσμούς ολάκερους, στους θανατοποινίτες θα σκαλώσουν (περισσότερα για το θέμα στο βιβλίο μου «Θανάσιμες Θεραπείες»);

Από την άλλη, τέτοια «ατυχήματα» σπάνε την αποφασιστικότητα και την ασπίδα της ηθικής ανωτερότητας αρκετών υποστηρικτών της θανατικής καταδίκης, πόσο μάλλον την αισθητική τους αλλά και την πίστη τους στο προνομιακό δικαίωμα του κράτους όχι μόνο στο να σκοτώνει αλλά στο αντίθετο ακριβώς καθήκον το οποίο χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να σκοτώνει: Το καθήκον του να επιμελείται της ευζωίας των πολιτών του. .

Αν το κράτος δεν μπορεί με ασφάλεια να επιφέρει το θάνατο, κλονίζεται σοβαρά και η πίστη στην πρόθεσή του να προστατεύει αποτελεσματικά τη ζωή.

Ανικανότητα λοιπόν ή επίδειξη σαδιστικής πυγμής;

Ότι και από τα δύο και αν είναι, είναι ασύμβατο τόσο με τη δημοκρατία όσο και με την Ιατρική. Και πρέπει να σταματήσει. Όπως και τόσες άλλες εκτροπές της τρέχουσας παρακμιακής περιόδου της Δύσης.

 agriazwa

koutipandoras

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ