«Πονάει και αυτή» μου είχε πει… «Να την ευχαριστείς που σου δίνει την Ζωή της…»

Θυμάμαι σε πολύ μικρή ηλικία, είχα συναντήσει έναν άνθρωπο του χωριού… Χωρίς πολλές γνώσεις, από αυτές που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε, ατυχώς, τα επίπεδα μόρφωσης και ευφυΐας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά καλοσυνάτο και γενναιόδωρο, ποιότητες που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από τον σεβασμό στην Ζωή γενικά…
Μου πρόσφερε μια ντομάτα, μόλις κομμένη από το μποστάνι του, αλλά πρώτα την είχε κρατήσει στα χέρια του κάμποσα λεπτά και μετά την έκοψε στα δύο…

«Πονάει και αυτή» μου είχε πει… «Να την ευχαριστείς που σου δίνει την Ζωή της…» 

Και αυτή η ευαισθησία με την οποία προσέγγιζε την τροφή, βρήκε ανταπόκριση μέσα στην καρδιά ενός παιδιού, που αγαπάει το Σύμπαν του και ενώνεται μαζί του μέσα σε ένα δίκτυο Ενέργειας και δεν υπάρχει τίποτα αόρατο για τα μάτια του… Τούτος ο άνθρωπος μου έδωσε το πρώτο μήνυμα να μην «τυφλωθώ» από τα δεδομένα της ζωής…

Πόσα παιδιά δεν «τυφλώνονται» μετά και βλέπουν ότι τους μαθαίνουν να βλέπουν, χάνοντας κάθε επαφή με το Θείο…

Όλοι μας έχουμε δει εικόνες βίας στο θέμα της εκτροφής των ζώων και όχι μόνο…

Οι περισσότεροι έχουμε λυπηθεί, έχει σπάσει η καρδιά μας γι’ αυτές τις εικόνες, που ίσως μας έχουν κάνει περισσότερους ευαίσθητους στο θέμα της διατροφής μας…
Μα όμως το θέμα αυτό, αν το δει κανείς με πιο ξεκάθαρη ματιά, που δεν εστιάζεται μόνο στα ζώα, αλλά συμπεριλαμβάνει κάθε μόριο ζωής πάνω στον πλανήτη, θα λυπηθεί για την βία γενικά… Αυτό το δίκτυο ενέργειας που ενώνει το κάθε τι εδώ στον Πλανήτη μας, δεν αφορά μόνο ανθρώπους ή ζώα, αλλά επεκτείνεται σε ένα καθολικό επίπεδο Ζωής, όσο διαφορετική και να φαίνεται…

Νιώθοντας και πιστεύοντας αδιαμφισβήτητα ότι τα πάντα γύρω μας είναι ζωντανά, θα λυπηθώ εξίσου όταν ένας άνθρωπος κόβει ξύλα, λουλούδια ή ντομάτες, χωρίς κανένα σεβασμό και ευγνωμοσύνη για την δική τους Ζωή, που μπορεί να είναι διαφορετική από την δική μας, δεν παύει όμως να είναι Ζωή…

Η Ζωή δεν αποδεικνύεται μόνο από τον εμφανή πόνο…oύτε από την κίνηση

Όπως θα λυπηθώ για τα παιδιά τούτου του πλανήτη, που καταπιέζονται να γίνουν όπως θέλουν οι γονείς τους, αποκτούν πεποιθήσεις σκληρές και αμετακίνητες, κρύβουν τα συναισθήματά τους, ορίζονται από τις κληρονομικότητες, χωρίς καμία ελευθερία να είναι ο Εαυτός τους και εδώ δεν είναι εμφανής ο πόνος επίσης… Γίνεται εμφανής από τις ψυχικές ασθένειες… Αυτές είναι οι κοινωνίες των «εξελιγμένων»…

Θα λυπηθώ που τα στοιβάζουμε μέσα σε άθλια κτίρια που λέγονται σχολεία και τα αφήνουμε έρμαια σε ενίοτε κομπλεξικούς ανθρώπους που λέγονται δάσκαλοι…
Που τα εντάσσουμε ακούσια μέσα σε δόγματα και ηθικές που λέγονται θρησκεία και τα αφήνουμε έρμαια σε πνευματικές αγκυλώσεις, που τους στοιχίζουν την ζωή τους και τις επιλογές τους, πολλές φορές…

Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο για το φυτικό Βασίλειο και την Ζωή του, είναι κάτι που γνωρίζω ήδη βαθιά μέσα μου, το πόσο Ζωντανό (ίσως περισσότερο και από το Ανθρώπινο) είναι αυτό το Βασίλειο, που δεν μπορώ να το εξαιρέσω από τον πόνο, απλά επειδή η αγένεια, η ασέβεια και η αγνωμοσύνη δεν είναι τόσο εμφανείς σε πόνο, όσο στο Ζωϊκό ή το Ανθρώπινο Βασίλειο…
ΕΔΩ

Επειδή δηλαδή η ντομάτα δεν σπαρταράει όταν την κόβουμε, δεν νοιαζόμαστε για την Ζωή της, όταν την τρώμε…
Και επειδή το δέντρο δεν ουρλιάζει, νομίζουμε ότι δεν έχει Ζωή και το κόβουμε…
Αλόγιστα...

ο σεβασμός και η ευγένεια για την Ζωή, δεν χαρακτηρίζεται από το τι τρώμε, αλλά με πόση ευγνωμοσύνη δεχόμαστε αυτό που μας προσφέρει...
Και λουλούδια θα κόψουμε, και ντομάτες θα φάμε και κρέας θα φάμε...
Ο καθένας κατ΄επιλογή και βούληση με σεβασμό και ευγνωμοσύνη στην ίδια την Φύση και την Φύση του, μένοντας απεριόριστα ανοιχτός στην ερμηνεία μιας βαθύτερης «προσφοράς», μέσα σ’ αυτό το ενωτικό και ουσιώδες Δίκτυο Αγάπης.

Με πόσο σεβασμό θα Ζήσουμε, έχει σημασία… πόσο μπορούμε τούτη την μη συνειδητή μνησικακία για την Ζωή, να την μετασχηματίσουμε μέσα μας, ο καθένας από εμάς, βρίσκοντας ξανά εκείνη την πρωταρχική Ενότητα, που βιώναμε σαν παιδιά, πριν μας κρύψουν το Φως μας τα δεδομένα της ζωής και γίνουν όλα επιθετικά και βίαια μέσα μας.

Η απειλή προκύπτει από αυτό που χάσαμε και που ίσως δεν ενδιαφερθήκαμε να βρούμε ποτέ, επικρίνοντας πάντα ο ένας τον άλλον για την βία…

Ώσπου τέλος ένιωσα
κι ας πα᾿ να μ᾿ έλεγαν τρελὸ
πως από ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος.
Οδυσσέας Ελύτης

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ