Η Πραγματική Πρόκληση

Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται με απλά λόγια… που δεν κατανοεί ο άνθρωπος, γιατί τα διαστρεβλώνει σύμφωνα με τη δική του προσωπική, υποκειμενική, περιοριστική αντίληψη.

Γιατί η ζωή είναι συμβολική, τα πάντα είναι συμβολικά, και η αλήθεια «κρύβεται» πέρα και πίσω από τα φαινόμενα.

Ας μη σταθούμε στο «ποιος» είπε κάτι και ιδιαίτερα, ας μη σταθούμε στο πώς έχει ερμηνευτεί από τους διαχειριστές της φυλάκισης της ψυχής μας.

Τα λόγια αυτά ανήκουν στο Χριστό:

«Δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού! Ευκοπώτερον γαρ εστί κάμηλον δια τρυμαλίας ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν».

«Πόσο δύσκολά αυτοί που έχουν χρήματα θα μπούν στη βασιλεία του Θεού! Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπεί ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού».

Ο καθένας μας έχει τις δικές του ιδέες στο άκουσμα του ονόματος του Χριστού, για τη θρησκεία, σύμφωνα με τις δικές του εμπειρίες, διδαχές και απόψεις, που έχει σχηματίσει, στην πορεία της ζωής του. Και αυτή ακριβώς είναι η δυσκολία και το εμπόδιό μας. Επιτρέπουμε, εύκολα και πρόθυμα, το παρελθόν να μας ορίζει, χωρίς να επεμβαίνουμε συνειδητά στις προηγούμενες καταγραφές μας, επανεξετάζοντάς τες και επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μας εκ νέου.

Τι εννοούσε ο Χριστός αληθινά και πώς συνδέεται με την παροντική μας πρόκληση ως ανθρωπότητα;

Έχω διαπιστώσει στη ζωή μου ότι δεν χρειάζομαι ερμηνευτές της αλήθειας και φύλακες της ψυχής μου. Ότι μπορώ, εγώ με τον Εαυτό μου, να ανακαλύπτω την Αλήθεια, με απλό τρόπο, παίρνοντας απλά την πληροφορία που χρειάζομαι τη δεδομένη στιγμή και διοχετεύοντάς την μέσα μου, συνθέτοντας και επιτρέποντας στον Εαυτό μου να με οδηγήσει ορθά.

Είναι γεγονός ότι το χρήμα έχει κατηγορηθεί για όλα τα δεινά του κόσμου, κυρίως από αυτούς που το αγαπούν αλλά δεν το έχουν. Το γνωστόν «να κατηγορούμε το μαχαίρι αντί να αναλαμβάνουμε την ευθύνη αυτού που το κρατά», είναι μια πάγια και εύκολη τακτική αδυναμίας διεύρυνσης της συνειδητότητάς μας. Βρήκαμε έναν βολικό, άψυχο εχθρό, να εκτοξεύουμε τα βέλη μας, να στρέφουμε όλη την προσοχή μας (είτε έχουμε είτε δεν έχουμε χρήματα) και να κοιμίζουμε ουσιαστικά το Πνεύμα μας.

Αλλά, τι εννοούσε, πολύ απλά ο Χριστός, που δεν έχει κατανοηθεί ακόμα ή αρνούμαστε (βολικά) να δούμε;

Ο Χριστός αναφερόταν γλαφυρά, στην κατάκτηση, στην ιδιοκτησία… οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή παίρνει. Και οι πιο επικίνδυνες μορφές, είναι οι αθέατες, όχι μόνο αυτές που φαίνονται και άρα εύκολα ενοχοποιούνται.

Τολμήστε να διευρύνετε τη θέαση της αντίληψής σας και σκεφτείτε έξω από τα πλαίσια του περιοριστικού νου σας. Τι είναι και τι εννοούμε «κατακτήσεις», ιδιοκτησία, γήινος ή εγωικός πλούτος;

Συνδέστε πληροφορίες που έχετε διαβάσει, ακούσει, συναντήσει στην πορεία σας. Η σύνθεση είναι αναγκαία για να επιτευχθεί διεύρυνση της συνειδητότητας.

Τα «υπάρχοντα» ή ο «πλούτος» είναι όλα όσα δεν θέλουμε, όλα όσα δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι χρειάζεται να  αποχωριστούμε… και είναι πολλά αυτά…

Είναι όλες οι «ασφάλειές» μας… Είναι όλα όσα πιστεύουμε ότι «είμαστε» εμείς και που χωρίς αυτά, δεν θα μπορούμε να υπάρξουμε, δεν θα είμαστε Εμείς. Για τον καθένα είναι διαφορετικά και χρειάζεται να το ψάξει με τον Εαυτό του, με ευλάβεια, ειλικρίνεια και διάθεση ταπεινής ομολογίας, έτσι ώστε να έχει επίγνωση (και άρα επιλογή) του εαυτού του.

«Πλούτος» ή ιδιοκτησία είναι κατ’ αρχήν τα φανερά: χρήματα, αποκτήματα, ιδιοκτησία, συσσώρευση αγαθών… που όμως αρνούμαστε να σκεφτούμε τον εαυτό μας χωρίς αυτά. Γιατί κάποιος μπορεί να έχει πολλά χρήματα ή ιδιοκτησία, αλλά να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή, να τα αφήσει πίσω του, αν αυτό τον καλεί ο Εαυτός του να κάνει. Δεν ορίζεται από αυτά και δεν ταυτίζει το Είναι του με οτιδήποτε γήινο και προσωρινό έχει αποκτήσει. Διαχωρίζει δηλαδή τον Εαυτό του από το Εγώ του και αντιλαμβάνεται ότι όλ’ αυτά είναι για να χρησιμοποιεί, να τα σέβεται και να διαχειρίζεται ορθά.

Ο πιο επικίνδυνος και ανασταλτικός παράγοντας όμως για την εξέλιξη της ψυχής μας είναι ο αθέατος πλούτος, αυτός που περνά απαρατήρητος από τη συνείδησή μας και μας καθιστά αδύναμους ως εκ τούτου.

Είναι όλο το ερμηνευμένο μας παρελθόν που κουβαλάμε ως φορτίο στο νου και στην καρδιά μας. Μας εμποδίζει να κοιτάμε τον κόσμο και τους άλλους με «καθαρή» ματιά, σαν παιδιά, εκ νέου, κάθε χρονική στιγμή, κάθε νέα σχέση, κάθε νέο γεγονός. Το «νέο» παύει να έχει νόημα και όλα είναι επαναλαμβανόμενα, ακολουθώντας μια ήδη διαμορφωμένη, περιοριστική πορεία.

Είναι όλα τα συναισθήματα που δεν αναγνωρίζουμε, δεν  θεραπεύουμε και δεν αποδεχόμαστε μέσα μας: πίκρα, φόβος, ενοχή, που συνεχίζουν ως θυμός, ζήλεια…

Είναι όλες οι ήδη δομημένες θέσεις μας, αντιλήψεις, θεωρίες, διδαχές που υιοθετήσαμε άκριτα, ανεξέταστα, χωρίς επίγνωση του Είναι μας, της πορείας μας, της πραγματικής μας υπαρξιακής αναζήτησης. Το μόνο που κάνουν οι περισσότεροι είναι να αλλάζουν «στέκια», όπου και όπως βολεύει το παραπλανημένο εγώ τους. Αλλάζουν θρησκεία, κόμμα, συναναστροφές, αλλά δεν βλέπουν ότι από το ένα κουτί απλά μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο, εξίσου παραπλανητικό και περιοριστικό. Δεν είναι αυτός ο σκοπός.

Ο σκοπός είναι να τιμήσεις την επιλογή της γέννησής σου (τον τόπο, το έθνος, τη θρησκεία κλπ), μετουσιώνοντας αυτά που πληροφορείσαι και παίρνεις, σε δική σου Γνώση, επικοινωνώντας άμεσα και ταπεινά με τον Εαυτό σου (που δεν κάνει λάθη).

Χρειάζεται να πάμε πέρα από τα φαινόμενα για να επιτευχθεί αυτό. Πέρα από το φανερό, στο αόρατο, πέρα από οποιεσδήποτε έτοιμες απαντήσεις και ερμηνείες, να συνθέσουμε τη δική μας Γνώση, παρατηρώντας και εξετάζοντας μέσα από τα μάτια του Παρατηρητή, τον εαυτό (το εγώ) μας, τη ζωή μας, τα πάντα γύρω μας. Χρειάζεται να αποστασιοποιηθούμε, να αποδεσμευτούμε από τα σίγουρα, τα γνώριμα, όλα όσα θεωρούμε δεδομένα και αναλλοίωτα στη σκέψη μας.

Το έχω γράψει πολλές φορές με πολλούς διαφορετικούς τρόπος. Ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά… να κάνουμε ερωτήσεις, να αμφισβητούμε ό,τι δεν ταιριάζει με το βαθύτερο Είναι μας, να κοιτάμε τον κόσμο με δέος και αγνή περιέργεια ανακάλυψης, να αποδεχόμαστε και να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως μοναδικό, ανεξάρτητα από τα εγωικά μας χαραχτηριστικά… που όλα μας βοηθάνε να δούμε, να καταλάβουμε και να βγούμε από την προσωρινή, περιοριστική μας ύπαρξη.

Αυτή είναι η πρόκληση και την απαντά ο καθένας προσωπικά, με τον Εαυτό του:

Τι φοβόμαστε να αποχωριστούμε;

Ποιες ιδέες και καταχωρίσεις μας δεν τολμούμε να αμφισβητήσουμε;

Ποιες κρυφές μας σκέψεις δεν τολμούμε να παραδεχτούμε; Ποια συναισθήματα έχουμε εκλογικεύσει, φτιάχνοντας ψεύτικους θεούς και απανταχού εχθρούς;

Με ποια (συγκεκριμένη) περιοριστική ματιά βλέπουμε τη ζωή μας και όλη την ύπαρξή μας;

Κάπου σταματάει η εξωτερική πληροφόρηση και χρειάζεται να τολμήσουμε να μείνουμε «μόνοι» με τον Εαυτό μας. Να ξεγυμνωθούμε ταπεινά και να φανερώσουμε κρυμμένα κομμάτια μας. Να τολμήσουμε την πλήρη αποδόμηση των φτιαχτών δεδομένων μας, για να βρούμε το Φως που όλοι ψάχνουμε, και ενώ βρίσκεται πάντα μπροστά μας και φανερό, εμείς δεν το βλέπουμε. Για ένα παιδί, όλα αυτά μοιάζουν απλά… αλλά το παιδί σύντομα εκπαιδεύεται να σταματά να ψάχνει μέσα του, να κλείνει την επικοινωνία του Εαυτού του… Χρειάζεται να θυμηθούμε…

Για μας του ενήλικες, παραμένει μια πρόκληση… Η Πρόκληση! Το οφείλουμε αρχικά στον Εαυτό μας, στο Πνεύμα μας, και έπειτα στα παιδιά μας.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ