Καρλ Γιουνγκ: Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς - Ομιλία I

                                     

Ομιλία I

Οι νεκροί γύρισαν από την Ιερουσαλήμ, χωρίς να βρουν αυτό που αναζητούσαν. 

Με ικέτευσαν να τους αφήσω να μπουν και απαίτησαν να τους μιλήσω΄

 έτσι άρχισα τη διδασκαλία μου.

Ακούστε προσεκτικά : Αρχίζω με το τίποτα. Το τίποτα είναι ίδιο με το όλον. 

Στο άπειρο, το πλήρες δεν είναι καλύτερο από το κενό. Το τίποτα είναι και 

το κενό και το πλήρες. Δεν θα μπορούσατε, επίσης, να πείτε ο,τιδήποτε για το 

τίποτα, όπως, για παράδειγμα, ότι είναι άσπρο ή μαύρο ή ότι δεν είναι ή ότι είναι. 

Κάτι που είναι άπειρο και αιώνιο δεν έχει ιδιότητες, αφού έχει όλες τις ιδιότητες.

Αυτό το τίποτα ή το όλον το ονομάζουμε ΠΛΗΡΩΜΑ. 

Εντός του πληρώματος παύει και η σκέψη και η ύπαρξη, αφού το αιώνιο και το 

άπειρο δεν έχουν ιδιότητες : εντός του κανένα ον δεν είναι, γιατί 

διαφορετικά θα ήταν διαχωρισμένο από το πλήρωμα και θα είχε ιδιότητες, που

 θα το ξεχώριζαν ως κάτι διαφορετικό από το πλήρωμα.

Στο πλήρωμα υπάρχουν το τίποτα και τα πάντα. Είναι εντελώς άσκοπο να 

σκέφτεται κανείς το πλήρωμα, γιατί αυτό θα σήμαινε αυτο-αναίρεση.

Η CREATURA δεν είναι μέσα στο πλήρωμα, αλλά μέσα στον εαυτό της. 

Το πλήρωμα είναι και η αρχή και το τέλος των δημιουργημένων όντων. 

Τα διαπερνά, όπως το φως του ήλιου διαπερνά τον αέρα, παντού. 

Παρ' όλο που το πλήρωμα διεισδύει στα πάντα, το δημιουργημένο ον δεν έχει

 μερίδιο σ' αυτό, ακριβώς όπως ένα απόλυτα διαφανές σώμα δεν γίνεται 

ούτε φωτεινό ούτε σκοτεινό από το φως που το διαπερνά. Ωστόσο, είμαστε το

 ίδιο το πλήρωμα, αφού είμαστε μέρος του αιώνιου και του άπειρου. 

Δεν έχουμε όμως μερίδιο στο πλήρωμα, καθώς έχουμε απομακρυνθεί 

αιώνια απ' αυτό΄ όχι πνευματικά ή προσωρινά, αλλά ουσιαστικά, όντας 

διαχωρισμένοι από το πλήρωμα στην ουσία μας ως creatura, η οποία είναι 

περιορισμένη μέσα στο χρόνο και το χώρο.

Κι όμως, επειδή είμαστε μέρη του πληρώματος, το πλήρωμα είναι κι αυτό 

μέσα μας. Ακόμα και στο μικρότερο σημείο του το πλήρωμα είναι άπειρο, 

αιώνιο και πλήρες, αφού το μικρό και το μεγάλο είναι ιδιότητες που τις 

περιέχει. Αυτή η κατάσταση του τίποτα που είναι παντού, είναι πλήρης και 

συνεχής. Μόνο σχηματικά, λοιπόν, αναφέρομαι στο δημιουργημένο ον, 

ως μέρος του πληρώματος. Διότι, στην πραγματικότητα, το πλήρωμα είναι 

παντού αδιαίρετο, αφού είναι το τίποτα. Είμαστε επίσης ολόκληρο το πλήρωμα, 

γιατί, σχηματικά, το πλήρωμα είναι το μικρότερο σημείο μέσα μας 

(υποθετικά μόνο, όχι πραγματικά) και το απεριόριστο στερέωμα σε σχέση με 

μας. Αλλά γιατί τότε να συζητάμε για το πλήρωμα, αφού είναι τα πάντα και τίποτα;

Μιλάω γι' αυτό, επειδή πρέπει ν' αρχίσω από κάπου και για να σας 

απελευθερώσω από την πλάνη ότι κάπου, είτε εκτός είτε εντός, υπάρχει κάτι 

σταθερό ή, κατά κάποιο τρόπο, εγκαθιδρυμένο απ' την αρχή. Το κάθε πράγμα 

που αποκαλούμε σταθερό και ορισμένο είναι απλώς σχετικό. Το μόνο πράγμα που 

είναι σταθερό και ορισμένο είναι το υποκείμενο σε αλλαγή.

Αυτό, όμως, που υπόκειται σε αλλαγή είναι η creatura. Γι' αυτό και είναι το 

μοναδικό πράγμα που είναι σταθερό και συγκεκριμένο΄ επειδή έχει ιδιότητες : 

είναι μάλιστα από μόνο του ιδιότητα.

Γεννιέται το ερώτημα : πώς δημιουργήθηκε η creatura; Τα δημιουργημένα 

όντα έρχονται και παρέρχονται, η creatura όχι΄ κι αυτό επειδή το 

δημιουργημένο ον είναι η καθαυτή ιδιότητα του πληρώματος, όπως ακριβώς και η 

μη-δημιουργία, που είναι ο αιώνιος θάνατος. Σε όλες τις εποχές και 

σ' όλους τους τόπους υπάρχει δημιουργία, σε όλες τις εποχές και σ' όλους τους 

τόπους υπάρχει θάνατος. Το πλήρωμα έχει τα πάντα, τη χωριστικότητα

 και τη μη-χωριστικότητα.

Η χωριστικότητα είναι η creatura. Είναι διακριτή. Η χωριστικότητα είναι η

 ουσία της, συνεπώς είναι διακριτή. Γι' αυτό και ο άνθρωπος διακρίνει, επειδή

 η χωριστικότητα είναι η φύση του. Ως εκ τούτου, διακρίνει και ιδιότητες του 

πληρώματος που δεν υπάρχουν. Τις διακρίνει λόγω της ίδιας του της φύσης.

 Συνεπώς, είναι αναγκασμένος να μιλά για ιδιότητες του πληρώματος που δεν

 υπάρχουν.

Σε τι χρησιμεύει, θα μου πείτε, να μιλάμε γι' αυτό; Εσύ ο ίδιος, δεν είπες ότι 

δεν κερδίζουμε τίποτα με το να σκεφτόμαστε το πλήρωμα;

Αυτά σας τα λέω για να σας απελευθερώσω από την πλάνη ότι έχουμε δήθεν 

την ικανότητα να σκεφτόμαστε το πλήρωμα. ΄Οταν διακρίνουμε ιδιότητες του 

πληρώματος, μιλάμε στη βάση της δικής μας χωριστικότητας και ό,τι λέμε 

αφορά τη δική μας χωριστικότητα. Αλλά δεν είπαμε τίποτα που να αφορά το 

πλήρωμα. Σε ό,τι αφορά, ωστόσο, τη δική μας χωριστικότητα, είναι ανάγκη να 

μιλάμε έτσι ώστε να διακρίνουμε σε ικανοποιητικό βαθμό τους εαυτούς μας.

 Η ίδια μας η φύση είναι η χωριστικότητα. Αν δεν είμαστε αληθινοί απέναντι 

σ' αυτή τη φύση δεν μπορούμε να διακρίνουμε τους εαυτούς μας όσο θα 

έπρεπε. Συνεπώς, πρέπει να κάνουμε τη διάκριση των ιδιοτήτων.

Πού είναι το κακό, θα ρωτήσετε, αν δεν διακρίνουμε τον εαυτό μας; 

Αν δεν διακρίνουμε, αιρόμαστε πέρα από τη φύση μας, μακριά από την creatura. 

Πέφτουμε στη μη-διάκριση, που είναι η άλλη ιδιότητα του πληρώματος. 

Πέφτουμε μέσα στο ίδιο το πλήρωμα και παύουμε να είμαστε 

δημιουργημένα όντα. Παραδινόμαστε στη διάλυση του τίποτα. Αυτός είναι ο 

θάνατος του όντος. Συνεπώς, στο βαθμό που δεν ξεχωρίζουμε, πεθαίνουμε. 

΄Αρα, ο φυσικός αγώνας του όντος στρέφεται προς τη χωριστικότητα, πολεμά 

την αρχέγονη, επικίνδυνη ομοιότητα. 

Αυτό ονομάζεται PRINCIPIUM INDIVIDUATIONIS 

(Πρωταρχική Εξατομίκευση). Η αρχή αυτή είναι η ουσία του όντος.

 Απ' αυτό μπορείτε να δείτε γιατί η μη χωριστικότητα και η μη-διάκριση 

αποτελούν τεράστιο κίνδυνο για το ον.

Πρέπει, άρα, να διευκρινίσουμε τις ιδιότητες του πληρώματος. 

Οι ιδιότητες είναι ΖΕΥΓΗ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ, όπως :

Το αποτελεσματικό και το Αναποτελεσματικό.

Πληρότητα και Κενό.

Ζωντανό και Νεκρό.

Διαφορά και Ομοιότητα.

Φως και Σκοτάδι.

Το Θερμό και το Ψυχρό.

Δύναμη και ΄Υλη.

Χρόνος και Χώρος.

Καλό και Κακό.

Ομορφιά και Ασχήμια.

Το ΄Ενα και τα Πολλά, κ.λπ.

Τα ζεύγη των αντιθέτων είναι ιδιότητες του πληρώματος, που δεν 

υφίστανται, γιατί η μία αντισταθμίζει την άλλη. Καθώς είμαστε το ίδιο το πλήρωμα, 

έχουμε εντός μας και όλες αυτές τις ιδιότητες. 

Επειδή ή ίδια η υπόσταση της 

φύσης μας είναι η χωριστικότητα, έχουμε αυτές τις ιδιότητες στον τύπο και

 την ουσία της χωριστικότητας, που σημαίνει ότι :

1. Αυτές οι ιδιότητες είναι διακριτές και ξεχωριστές η μία από την άλλη μέσα

 μας΄ συνεπώς δεν είναι ισορροπημένες και κενές, είναι όμως αποτελεσματικές. 

΄Ετσι είμαστε τα θύματα των ζευγών των αντιθέτων. 

Το πλήρωμα μέσα μας είναι σχισμένο στα δύο.

2. Οι ιδιότητες ανήκουν στο πλήρωμα και μόνο στον τύπο και την ουσία 

τής χωριστικότητας μπορούμε και πρέπει να τις κατέχουμε ή να τις 

ζούμε. Πρέπει να διαχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τις ιδιότητες. 

Στο πλήρωμα αυτές είναι ισορροπημένες και κενές΄ μέσα μας, όχι. 

Διαχωρισμένοι καθώς είμαστε απ' αυτές, απελευθερωνόμαστε.

΄Οταν αγωνιζόμαστε για το καλό και το ωραίο, είναι σαν να ξεχνάμε την ίδια 

μας τη φύση, που είναι η χωριστικότητα, και να παραδινόμαστε στις ιδιότητες 

του πληρώματος, οι οποίες είναι ζεύγη αντιθέτων. Μοχθούμε να κατακτήσουμε

 το καλό και το ωραίο, ενώ, ταυτόχρονα, διατηρούμε το κακό και το άσχημο, 

αφού στο πλήρωμα αυτά αποτελούν ένα με το καλό και το ωραίο. 

΄Οταν, όμως, παραμένουμε αληθινοί απέναντι στην ίδια μας τη φύση, που είναι 

η χωριστικότητα, διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από το καλό και το ωραίο 

και, συνεπώς, ταυτόχρονα, από το κακό και το άσχημο. 

΄Ετσι δεν πέφτουμε μέσα στο πλήρωμα, δηλαδή στο τίποτα και τη διάλυση.

Θα πείτε ότι η διαφορά και η ομοιότητα είναι κι αυτές ιδιότητες του πληρώματος.

Πώς είναι τότε δυνατόν, θα αντιτάξετε, να αγωνιζόμαστε για τη 

διαφορά; Μήπως διαπράττοντάς το, παύουμε να είμαστε αληθινοί απέναντι 

στη φύση μας; Και μήπως είμαστε, ούτως ή άλλως, υποχρεωμένοι να 

παραδοθούμε στην ομοιότητα όταν αγωνιζόμαστε για τη διαφορά;

Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι το πλήρωμα δεν έχει ιδιότητες. 

Εμείς τις δημιουργούμε μέσω της σκέψης. Αν, συνεπώς, αγωνίζεστε για τη 

διαφορά ή την ομοιότητα ή για οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες, επιζητάτε σκέψεις 

που ρέουν προς εσάς έξω από το πλήρωμα΄ σκέψεις, δηλαδή, που αφορούν

 μη υπαρκτές ιδιότητες του πληρώματος. ΄Οσο κυνηγάτε αυτές τις σκέψεις, 

βυθίζεστε πάλι μέσα στο πλήρωμα και επιτυγχάνετε ταυτόχρονα τη διαφορά και 

την ομοιότητα. ΄Οχι η σκέψη σας, αλλά η ύπαρξή σας είναι η χωριστικότητα.

Συνεπώς δεν πρέπει, όπως νομίζετε, να αγωνίζεστε για τη διαφορά΄ αλλά για

 ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΥΠΑΡΞΗ. 

Τέλος, συμπερασματικά, υπάρχει μόνο ένας 

αγώνας, δηλαδή ο αγώνας για την ύπαρξή σας. Αν ήσασταν μέσα σ' αυτό τον 

αγώνα, δεν θα χρειαζόσασταν να μάθετε τίποτα σχετικό με το πλήρωμα και τις 

ιδιότητές του και θα φτάνατε πάλι στο σωστό στόχο σας δυνάμει της ίδιας σας

 της ύπαρξης. Αφού, όμως, η σκέψη αποξενώνει από την ύπαρξη, θα πρέπει 

να σας διδάξω αυτή τη γνώση με την οποία θα γίνετε ικανοί να χαλιναγωγείτε τη 

σκέψη σας.

to-en

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ