ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΣΚΕΨΕΙΣ , ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΡΑΞΕΙΣ.

Θα χαθούμε σαν δάκρυα μέσα στον ωκεανό έλεγε σε μια γνωστή ταινία μια ανθρώπινη ρέπλικα..

Είμαστε άνθρωποι. Αλήθεια τι είναι τελικά αυτό το πλάσμα που ονομάζεται άνθρωπος. Κοιτάχτε λίγο γύρω, φέρτε στο μυαλό σας όλη τη φύση, ότι γνωρίζετε και ότι έχετε ακούσει πως υπάρχει. Μέσα σε ένα ατέλειωτο παράδεισο, γεμάτο από κάθε είδος πανίδας και χλωρίδας, υπάρχει ο άνθρωπος. Ο κυρίαρχος τελικά του πλανήτη. Οι θεωρίες για την εξέλιξη μας πολλές. Όμως έτσι απλά ας αναρωτηθούμε. Γιατί είμαστε αυτό που είμαστε? Είναι μια φυσική εξέλιξη ανάμεσα σε εκατομμύρια είδη, που ζουν κινούνται με τα ίδια δεδομένα, τη τροφή τους, την αναπαραγωγή τους, τις αγέλες τους με τις απλές καθημερινές συνήθειες, τον ήσυχο θάνατό τους, είναι φυσική εξέλιξη πως ένα από αυτά τα είδη, σε μια δυσανάλογη πορεία εξέλιξης, σηκώθηκε όρθιο, άρθρωσε λόγο, έβαλε μπρος πολύπλοκους μηχανισμούς σκέψης, και δημιούργησε μια αυτοκρατορία σε όλο το πλανήτη, κατακτώντας κάθε άκρη και δημιουργώντας αυτό που βλέπουμε, αυτό που είμαστε?

Η ίδια αυτή η φύση άφησε αυτό το παράξενο πλάσμα να είναι χιλιάδες χρόνια, όπως όλα τα άλλα, να τριγυρνά στα σπήλαια του, να αρπάζει το φαί του, να βγάζει άναρθρες κραυγές, και μέσα σε ένα ελάχιστο διάστημα σε αναλογία χρόνου βρέθηκε να φτιάχνει αυτοκρατορίες, απίστευτης πολυπλοκότητας και ακρίβειας τεράστια παλάτια, δρόμους, υδραγωγεία, ναούς, να γράφει σε διάφορες γλώσσες, να δημιουργεί τέχνες, πολιτισμό? Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί έτσι απλά. Δεν στέκει. Αν προσθέσουμε το σημαντικότερο. Πως αυτό το πλάσμα που του λείπουν τα δυνατά νύχια που έχουν άλλα ζώα, το προστατευτικό τρίχωμα, οι δυνατοί κυνόδοντες, η ικανότητα να πετάει ή να βυθίζεται κάτω από τους ωκεανούς,  μπορεί να φτιάξει φτερά να πετάξει, μπορεί να βρει τρόπο να κολυμπάει κάτω από το νερό, μπορεί να φτιάξει όπλα που σκοτώνουν με το πάτημα ενός κουμπιου.. αυτό το πλάσμα γεννιέται και σβήνει με μια μοναδική ουσιαστική αγωνία, την γνώση της περιορισμένης και μικρής ζωής του.


Γιατί? Αυτή η μικρή λεξούλα είναι η ουσία. Γιατί? Ποιο λόγο είχε άραγε η φύση να δημιουργήσει κάτι που στην ουσία θα ήταν η καταστροφή της. Ποια έννοια η εξελικτική πορεία του ανθρώπου με την φύση?  Θα μου πείτε να μελετήσω. Πως έχουν χυθεί τόνοι από μελάνι, για να δώσουν απαντήσεις, έχουν δημιουργήσει θεωρίες λαμπρά μυαλά, έχουν δώσει δογματικές απαντήσεις οι θρησκείες και αποδείξεις οι επιστήμες. Δεν με ενδιαφέρει, Τα σβήνω όλα, βάζω τη γνώση μου στο σημείο μηδέν και χρησιμοποιώ αυτό που έχω. Σκέψη. Αφουγκράζομαι τη δική μου φωνή, ένας άνθρωπος μόνος, που θέλει να πιάσει το νήμα από την αρχή.

Αυτό που νοιώθουμε είναι το συναίσθημα πως γεννιόμαστε και περνάμε όλη μας τη ζωή σε κάποιο σύστημα οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό, για το οποίο δεν έχουμε βάλει κάποιο δικό μας λιθάρι, είναι ήδη ολοκληρωμένο από την ώρα που θα ανοίξουμε τα μάτια μας.  Υπάρχουμε και από τη γέννα μας μέχρι το θάνατό μας υπακούμε σε κανόνες, νόμους, ήθη, έθιμα, αξίες, μιας ήδη υπάρχουσας δομής.  Λαμβάνουμε έτοιμη γνώση και αυτό που κάνουμε είναι μια εξυπηρέτηση στην ήδη υπάρχουσα τάξη, και το ονομάζουμε ζωή. Αυτή η υπάρχουσα τάξη όμως, δεν μας κάνει να είμαστε ευτυχισμένοι, δεν μας χαρίζει γέλιο, δεν είναι ένας ανέμελος παράδεισος όπου βόσκουμε απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη φύση. Γύρω μας ένα συνεχόμενο παιχνίδι ζωής και θανάτου, όπου η ψυχή μας ποτίζεται με θλίψη, φόβους... Ακόμα κι αυτοί που θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους επαναστάτη, ανεξάρτητο, ελεύθερο άνθρωπο είναι σκλάβοι.

Πρέπει επί τέλους να κατανοήσουμε αν σε αυτό το άνισο παιχνίδι, μπορούμε να βάλουμε τους δικούς μας κανόνες. Η μάλλον καλύτερα, να ψάξουμε μέσα μας να δούμε αν μπορούμε έστω και στο ελάχιστο να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ κάτι δικό μας, αλλιώτικο, κάτι που να έχει ένα άνεμο ελεύθερης βούλησης. Αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι δημιουργία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανότητα κάποιου να ελίσσεται καλύτερα στο ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΝ ΣΥΣΤΗΜΑ. Αυτό που ονομάζουν κανονικότητα είναι η προσαρμογή στην ανωμαλία.

Ας χρησιμοποιήσουμε το μοναδικό αληθινό όπλο που έχουμε την σκέψη. Είναι η άκρη του νήματος για να βγούμε από το λαβύρινθο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα νέο, τίποτα καλύτερο, δεν μπορούμε να ομορφύνουμε τη ζωή μας προσπαθώντας με όρους που υποδεικνύει η ασχήμια. Έφτασε η εποχή που ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος σαν μονάδα, θα πρέπει να αναμετρηθεί στη τελική μάχη. Και να ανακαλύψει αν τελικά υπάρχει γιατί είναι μια τροφή των κατασκευαστών του, ή αν μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο. Δεν μπορεί κανείς αυτό να το απαιτήσει από όλα εκείνα τα πλήθη που σέρνονται στη κυριολεξία, έχοντας απωλέσει την ικανότητα σκέψης. Όμως οι λίγοι που ακόμα μπορούν, πρέπει να κάνουν ένα άλμα μεγαλύτερο από τη σκιά τους. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς φόβο, ένα άλμα που θα ορίζεται από πράξεις συγκεκριμένες και όχι ανέφικτα όνειρα.

Ότι υπάρχει γύρω μας είναι σάπιο, πεθαμένο. Πρέπει από την αρχή να δημιουργηθεί μια κοινωνία ανθρώπων ζωντανών. Οχι σφαχτών. Η παγίδα είναι πως και εκείνοι που το οραματίζονται αισθάνονται αδύναμοι και αμφιβάλουν. Οι υπόλοιποι δεν ονειρεύονται καν. Ας ψάξουμε μέσα λοιπόν να απαντήσουμε στο πρώτο βασικό ερώτημα. Γιατί υπάρχω? Γι αυτό που μου λένε να κάνω, αυτό το ανούσιο και χωρίς λογική κατασκεύασμα που εξυπηρετώ? Υπάρχω για να αγωνιώ συνέχεια σε μια ζωή που όλα επιβάλλονται, μια ζωή προκατασκευασμένη που ο βασικός νόμος είναι κάποιους να εξυπηρετούμε? Κι αν πάλι η φύση μας καλεί να είμαστε όπως όλα τα άλλα ζωάκια, να βρίσκουμε τη τροφή μας, να αναπαραγόμαστε, να κοιμόμαστε στη φωλιά μας, να πεθαίνουμε ήσυχα και απλά, τότε όλο αυτό το τερατούργημα που φτιάξαμε σε τι χρησιμεύει και ποιον εξυπηρετεί? Σε αυτό το μεγάλο ερώτημα, όταν κάποιος καταφέρει να θυμηθεί το γιατί, μπορεί να ελπίζει να αγγίξει το κλειδί της ελευθερίας.

Αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα, που όλη του τη ζωή πληρώνει χωρίς να ξέρει το γιατί, που του σηκώνουν το δάχτυλο μπροστά στη μούρη σε κάθε στιγμή και του επιβάλλουν κανόνες, που εκπαιδεύει τα παιδιά που γεννάει να εξυπηρετήσουν άλλους κι όχι τον εαυτό τους, που ασφυκτιά και δεν μπορεί να ανασάνει γιατί κάποιοι του παίρνουν την ανάσα, αυτό το δυστυχισμένο πλάσμα ονομάζει ιστορίες για ανόητους εκείνες που του φωνάζουν πως είναι ένα απλό σφαχτό σε μια φάρμα ζώων. Αγγίζει μέσα του ιδέες ανωτερότητας, το συναίσθημα πως είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, αυτό το πλάσμα που κατάντησε να είναι απλά ο πάτος του ουρανού.

Κάποιος φίλος γράφοντας είπε ψάχνω ένα κομμάτι γης να το κάνω γη ελευθερίας, δημιουργίας, έμπνευσης, ένα κομμάτι γη που οι άνθρωποι να έχουν την ευκαιρία να γράψουν από την αρχή τη ιστορία τους με άλλους όρους. Το αναζητά στην Ελλάδα ή οπουδήποτε στη γη. Αυτό το κομμάτι για να υπάρξει και να βγάλει σπόρους πρέπει πρώτα, εκείνοι που θα το οραματιστούν να έχουν τολμήσει να κοιτάξουν έξω από τα νερά του βάλτου και να είναι έτοιμοι ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ότι νομίζουν τώρα πολύτιμο. Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.

Ακόμα και στις πιο επαναστατικές προτάσεις, αν κουβαλήσουμε μαζί τους σκελετούς της ανούσιας παρούσας ύπαρξης μας, τίποτα δεν θα γίνει. Σύντομα θα κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον, και θα το καθορίσουν με ένα τρόπο μη αναστρέψιμο. Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι είμαστε. Και ας πράξουμε ανάλογα.

fantastikeskatastaseis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ