ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Σταυρώθηκε, λέει. Πώς σταυρώθηκε; Με το κεφάλι επάνω ή με το κεφάλι κάτω. Κανονικά, δηλαδή, τον σταύρωσαν, στο όρθιο ή πάνω στο σταυρό τον έστησαν ανάποδα, δηλαδή τον κάρφωσαν με τα πόδια υψηλά και το κεφάλι χαμηλά.
Τον κακοποιό, τον ποινικό εγκληματία, τον σταυρώνανε με το κεφάλι επάνω, όπως σταύρωσαν τον Ιησού. Σταύρωναν με το κεφάλι κάτω τον στασιαστή, εκείνον που ζητούσε κοινωνικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τέτοια κόλπα που κρατάνε από τα παλιά τα χρόνια. Ο Ιησούς, βέβαια, δεν ήταν ούτε κακοποιός, ούτε επαναστάτης. Ο Χριστός ήταν ο Υιός του θεού – για τους χριστιανούς. Και ο Υιός του θεού δεν είναι δυνατόν να κάνει τον τοκογλύφο, ούτε τον λαθρέμπορα και τον μπουκμαίηκερ. Ούτε και τον αρχηγό κάποιου πολιτικού ή λαϊκού ή εθνικού κινήματος. Δεν ταιριάζουν αυτά με το θεϊκό πρόσωπο του Ιησού, ο οποίος όμως τιμωρήθηκε όπως όλοι οι θνητοί της εποχής του. Με σταυρικό θάνατο.

Ήταν της μόδας τότε ο σταυρός. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος εκτέλεσης από τους κατακτητές Ρωμαίους. Τον βρίσκανε ένοχο; Τον καταδικάζανε, τον στέλνανε στο σταυρό. Ο μαρτυρικός θάνατος. Μέχρι να του βγει η ψυχούλα και να πάει στην κόλαση, βλαστημούσε το γάλα της μάνας του που τον έφερε στη ζωή. Ο αποδυτηριάκιας επειδή ήταν παρών στη σταύρωση του Χριστού θα πει τρία-τέσσερα πραγματάκια.

Σκέψου να σε φορμάρουν πάνω στο σταυρό και να σου καρφώνουν στα χέρια και τα πόδια.εκείνα τα απαίσια καρφιά, είκοσι πόντους μήκος. Κι εκεί, καρφωμένος στο σταυρό κι ανήμπορος να κάνεις κάτι, όπως ο Χριστούλης, να πεθαίνεις, να αργοπεθαίνεις ζώντας τον πιο φρικτό βασανισμό, πριν έρθει το καταραμένο τέλος σου.

Τι νόμιζες, δηλαδή; Πως η σταύρωση είναι ένας απλός τρόπος εκτέλεσης; Μπαμ και τέζα. Το πολύ μετά από κανά δυο ώρες να πεθαίνεις, να καθαρίζεις; Όχι, ρε. Το χειρώτερο είναι ότι δεν έρχεται κανένα έμφραγμα ή να πέσεις σε κώμα να ξεμπερδεύεις.

Τρέχει το αίμα. Είσαι σταυρωμένος, σ’ έχουν καρφώσει με τα καρφιά, και το κοντέρ αρχίζει να γράφει από την ανάποδη. Ρετάρεις από την αιμορραγία. Βάλε από κοντά και την ασφυξία, διότι δεν μπορείς να αναπνέεις κανονικά. Πώς να δουλεύουν οι πνεύμονες όταν το κορμάκι σου βαραίνει πάνω στα καρφιά και εσύ προσπαθείς να «σηκώσεις» το σώμα για να πάρεις μια εισπνοή και να συνεχίσεις τη ζωούλα σου. Ακόμη κι εκεί πάνω, καρφωμένος στο ξύλο, όπου δεν έχεις καμιά ελπίδα, πολεμάς να ζήσεις. Δεν εγκαταλείπεις, να πεις άντε, ρε, να τελειώνω, τι κάθομαι να παιδεύομαι, να πάρω αναπνοές και να προσπαθώ να «σηκώσω» από τους ώμους το κορμάκι μου για να ελευθερωθούν οι μυς του θώρακα. Πόσο, όμως, να κρατήσει αυτό το μαρτύριο; Όταν εμποδίζεται η αναπνοή, το διοξείδιο του άνθρακα κάνει κολύμπι μέσα στο αίμα.

Και ο πόνος; Σε τρελαίνει ο πόνος από τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια και να σου πυροβολεί τον εγκέφαλο. Σκέψου με αντίσταση τα καρφιά στα πόδια να προσπαθείς να ανασηκωθείς στον όρθιο τάφο σου για να πάρεις μια ακόμη παράτα ζωής, να βγει αέρας από τα σωθικά σου. Γι’ αυτό, όταν σε σταύρωναν με καρφιά σου δίνανε προηγουμένως αναισθητικά ποτά, να σε ανακουφίζουν στο θάνατό.

Πού έχωναν τα καρφιά; Όχι στις παλάμες, διότι εκεί δεν κρατάνε το κορμί να το σηκώσουν. Κοπανούσανε τα καρφιά στους καρπούς των χεριών για σιγουράτζα. Δεν άφηναν κανένα περιθώριο. Και, βέβαια, έπεφτε καρφί, τι καρφί, κάρφαρος στα πόδια. Και στα πόδια η δουλειά γινόταν μ’ ένα καρφί. Το ένα πόδι, μάλλον το ένα πέλμα πάνω στο άλλο, και μπαμ ο κάρφαρος αφού προηγούμενα σου ίσιωναν τα πόδια, να μην είναι λυγισμένα, αλλά να κολλάνε πάνω στο ξύλο.

Ο καλύτερος θάνατος είναι ο αποκεφαλισμός. Με τσεκούρι, βέβαια. Με τη μια έχεις τελειώσει. Από τη στιγμή που θα φύγει το κεφάλι από το λαιμό, τι σε νοιάζει πόσο αίμα θα τρέξει, αν θα τραντάζεται το κορμί σου και τι θα λένε οι άλλοι για πάρτη σου. Το θέμα είναι μόνο μην πέσεις σε κανένα άσχετο δήμιο και δεν στην φέρει σωστά με το τσεκούρι. Για να σε καθαρίσουν, όμως, με αποκεφαλισμό πρέπει να είσαι κάποιος. Βέβαια. Πρέπει να είσαι αριστοκράτης, σημαίνον μέλος της κοινωνίας. Άμα είσαι καμιά λαϊκάτζα σε στέλνανε στο σταυρό. Ο αποκεφαλισμός ήταν εκτέλεση προνομιακή. Η σταύρωση ήταν ατιμωτική. Γι' αυτό πρώτα τον βολτάρουν ανάμεσα στον όχλο εκείνον που θα σταυρώσουν για να φάει ο φουκαράς τις ροχάλες και τις χριστοπαναγίες. Του ρίχνουν και πέτρες, ντομάτες, γιατί όχι καμιά σφαλιάρα.
Και μετά έρχεται η στιγμή να τον καλουπώσουν στο δοκάρι. Τον στήνουνε κάτω, τον καθηλώνουν, πιάνουνε τα σφυριά στο χέρι και τον καρφώνουνε πριν τον «αναρτήσουν». Αν κανένας δεν πέθαινε όπως αναμενόταν, αν καθυστερούσε να σταματήσει να αναπνέει, ε, τότε τυχερός ήταν να έπεφτε σε κανέναν ''ανθρώπινο'' δήμιο, να του έσπαγε τα κόκαλα με κανένα μπαλτά, τέλος πάντων να τον αποτελείωνε, να ησυχάσει ο φουκαράς.
Αν σε σταυρώσουν και σε καρφώσουν, τότε θα πεθάνεις μετά από λίγες ώρες. Και όπως είπαμε θα πεθάνεις από ασφυξία και ανακοπή της καρδιάς. Αν, βέβαια, δεν σε προλάβει να σε αποτελειώσει ο δήμιος. Ο Χριστός πως πέθανε; Διότι υπήρχαν και σταυρώσεις χωρίς καρφιά στα χέρια και στα πόδια. Μόνο σε δένανε. Στην περίπτωση αυτή, βέβαια, μπορούσες να ζήσεις κάποιες μέρες πάνω στο σταυρό και να 'χεις τα όρνια να στην πέφτουν και να αρχίσουν να παίρνουν το μεζέ τους από το κορμάκι σου. Και εσύ να είσαι ακόμα ζωντανός.

Σημειώνω ακόμα ότι οι σταυρώσεις, οι εκτελέσεις με το σταυρό δεν γινόντουσαν μέσα στην πόλη, αλλά μακριά, στην ερημιά. Ο σταυρωμένος ήταν μίασμα, όχι μόνο ντροπή, και μέσα σε μια πλατεία π.χ.θα μόλυνε ηθικά τους πολίτες. Δεν υπήρχαν θεατές στους σταυρικούς θανάτους. Ούτε στον θάνατο του Χριστού παρευρέθηκε κάποιος μαθητής του. Άσε το άλλο. Δεν τους κατεβάζανε από το σταυρό μετά το θάνατό τους, για να τους χώσουν σε κάποιο τάφο. Όχι τέτοια πράγματα. Και τα όρνια πως θα ζήσουν; Τους άφηναν εκεί πάνω στο σταυρό μήνες ολόκληρους, ακόμη και χρόνια. Δεν υπήρχε πρόβλημα σταυρών. Χιλιάδες σταυροί ήταν στημένοι και περίμεναν τον επόμενο.

Τελικά, δεν είπαμε. Με σχοινιά ή με καρφιά τον σταύρωσαν τον Ιησού Χριστό; Και να σου πω, γιατί μάλλον δεν το ξέρεις, τι θα πει Χριστός. Και τι θα πει Ιησούς.

Γεσούα στα εβραϊκά θα πει σωτήρας. Και από το Γεσούα βγήκε το Ιησούς. Πάει αυτό. Το είπαμε αυτό. Τι θα πει Χριστός; Ο χρισμένος. Πώς λέμε σε χρίζω ιππότη, σε χρίζω μητροπολίτη. Έτσι και ο Χριστός. Τον είπαν Χριστό, διότι πήρε το χρίσμα.

Υπάρχει η εβραϊκή λέξη Μασίαχ, που πάει να πει ο χρισμένος με λάδι. Στα αραμαϊκά λέγεται Μεσιχά. Και με λάδι αλειφόταν ο μέλλων βασιλιάς, αυτός που θα γινόταν βασιλιάς. Μέσα στην όλη τελετή είχανε και το πασάλειμμα με λάδι. Η λέξη, λοιπόν, «Μασίαχ», ελληνοποιημένη «μεσίας», μεταφράστηκε στα ελληνικά ως «Χριστός». Και κατά τους εβραίους ο Μεσίας θα σταλθεί από τον Γιαχβέ, δηλαδή τον Θεό, για να ελευθερώσει τον λαό του Ισραήλ.

Ο Μεσίας που ήρθε για τους χριστιανούς ήταν ο Χριστός. Οι εβραίοι ακόμα τον περιμένουν τον δικό τους μεσία. Ο Ιησούς είναι παραμυθένιος υιός του θεού. Ο αληθινός Υιός του Θεού, για τους εβραίους, ακόμη δεν έχει έρθει. Έτσι το βλέπουν οι εβραίοι. Κι έτσι την έβλεπαν πάντα. Σκλαβωμένοι ήταν στους Ρωμαίους, στους κατακτητές τους, και περίμεναν τον μεσία να τους σώσει για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση όλου του κόσμου. Διότι αυτό νομίζουν οι εβραίοι. Πώς είναι ο εκλεκτός λαός, ο περιούσιος λαός της γης.

Γι’ αυτό και ο θεός μ’ αυτούς, με τους εβραίους, θα κάνει το κουμάντο του, δεν θα την ψάξει με καμιά λινάτσα λαό και να ξεφτυλιστεί. Κι όλα αυτά τα γράφουν στα βιβλία τους, τα ιερά βιβλία τους οι εβραίοι. Και πάντα οι εβραίοι μιλούσαν για την ανάσταση των νεκρών. Βέβαια. Ο Μεσίας των εβραίων δεν θα ασχολούνταν μόνο να σώσει τους ζωντανούς, αλλά και τους πεθαμένους, αφού θα κάνει την ανάσταση των νεκρών.

Μια ζωή οι εβραίοι ήταν σε κινήματα στασιαστικά. Πώς θα απελευθερωθούν. Η πρώτη τρομοκρατική οργάνωση τύπου 17 Νοέμβρη ήταν εβραϊκή. Κι όλα όσα γινόντουσαν για να προσελκύσουν τις λαϊκές μάζες στον αντιστασιακό αγώνα, είχαν μέσα τους το παραμύθι της αναστάσεως των νεκρών. Τους είχε γίνει έμμονη ιδέα η ανάσταση.

apodytiriakias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ