Μπορούμε να Αλλάξουμε την Ελλάδα;

Κάθε φόρα που ταξιδεύω στο εξωτερικό, και μάλιστα σε χώρες που δεν θεωρούνται ανεπτυγμένες, εκπλήσσομαι θετικά (τα ΜΜΜ δεν μας ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στον κόσμο και έτσι ζούμε μέσα στην αυταπάτη της «Δυτικής Υπεροχή»), όμως, δυστυχώς, λυπάμαι για τη χώρα μας.

Ελλάδα…

Η χώρα της πικρίας… Η χώρα όπου όταν σου χρωστούν λεφτά για το έργο που έχεις παράξει με επαγγελματικό και άψογο τρόπο, και τα ζητάς, σου λένε: «κάτι θα κάνουμε για να μην νιώθεις πικραμένος.» Αντί να ντρέπονται που δεν είναι εντάξει, θέλουν να βγαίνουν κι από πάνω, εμφανίζοντάς σε ως απαιτητικό και παράλογο.

Η χώρα που ζει με το μύθο της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας, με τα μεγαλεία του παρελθόντος, αντί να κοιτάζει να χτίζει το παρόν με το μάτι στο μέλλον.

Η χώρα της μη αναγνώρισης της αξίας. Οι ξεγάνωτοι τενεκέδες κάνουν πάρτι, προσφέροντας ένα θέαμα του φαίνεσθαι, χωρίς ουσία και μάλιστα γι’ αυτό αμείβονται και με το παραπάνω.

Η χώρα των καρεκλοκένταυρων. Άνθρωποι «παλιοί», με μυαλά απαρχαιωμένα, κρατούν τις ιεραρχικά, υψηλά ιστάμενες θέσεις τους και συνεχίζουν να τρέφουν ένα status quo μη αειφορικής ανάπτυξης. Θάβουν τις ιδέες που συμβάλλουν στη θετική αλλαγή, γιατί πολύ απλά δεν τους συμφέρει, και παραπλανούν τον κόσμο με την ημιμάθειά τους… ακόμα κι αν κατέχουν και διδακτορικά.

Ελλάδα…

Η χώρα του κλεψίματος και της αντιγραφής. Πηγαίνουν στα σεμινάρια, διαβάζουν άρθρα, φωτογραφίζουν διαφάνειες (και θυμώνουν αν το απαγορεύσεις για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων) και ό,τι υλικό κλέψουν το παρουσιάζουν για δικό τους, χωρίς καν να το επεξεργαστούν και να το κάνουν δικό τους. Και φυσικά χωρίς καμία αναφορά στο δημιουργό. Και το χειρότερο; Το θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Η χώρα του τσάμπα. Όλοι περιφέρονται από ομιλία σε ομιλία, από εκδήλωση σε εκδήλωση, όπου δεν χρειάζεται να πληρώσουν φράγκο (το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό) και απαιτούν να τους δίδεται και όλο το εκπαιδευτικό υλικό. Ζητούν μέσα από emails ή σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις να τους παρέχεις τις υπηρεσίες σου δωρεάν, θαρρείς και τους το χρωστάς.

Η χώρα του ό,τι δηλώσεις είσαι. Ξαφνικά, βλέπεις ανθρώπους χωρίς κανένα ανάλογο background, χωρίς καμία εκπαίδευση, χωρίς καμία βιωματική γνώση και επαγγελματική εμπειρία, να μπαίνουν σε projects και να αναλαμβάνουν δουλειές που θα έπρεπε να τις κάνουν άλλοι. Κλέβουν θέσεις και χωρίς ντροπή κομπάζουν γι’ αυτό. Το δε έργο που παράγουν είναι τόσο «φθηνό» όσο και οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα; Τα projects αποτυχαίνουν και η εξέλιξη ανακόπτεται. Ο βάλτος μεγαλώνει αντί να ξεραίνεται.

Η χώρα του Δαρβινικού ανταγωνισμού. Αντί οι άνθρωποι να συνεργάζονται επί ίσοις όροις, μπαίνουν σε ομάδες για να μειώσουν αυτούς που έχουν απέναντί τους, να τους εκμηδενίσουν για να φανούν οι ίδιοι. Βγάζουν τα μάτια των «συνεργατών» τους, νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρουν να επιβιώσουν και να επιπλεύσουν. Το να πατάς επί πτωμάτων για να ανελιχθείς έχει γίνει must.

Ελλάδα…

Μια χώρα πολύ όμορφη για να περάσεις λίγες μέρες διακοπών… Κι αυτό πάλι είναι σχετικό…

Μια χώρα με πλούσια βιοποικιλότητα για όλους τους ζώντες οργανισμούς (και ο άνθρωπος συγκαταλέγεται σ’ αυτούς… εκτός από τα φυτά και τα ζώα) την οποία όμως δεν αξιοποιεί.

Μια χώρα που τελικά διώχνει αντί να έλκει.

Μια χώρα που θέλει πολλά κότσια για να μπορείς να υπάρχεις.

Μια χώρα που σ’ εκπαιδεύει να είσαι μαχητής, να μην φοβάσαι, να τολμάς για να καταφέρεις να ζήσεις.

Και τώρα τι;

Αν δεν πάμε κόντρα στο κατεστημένο που επικρατεί, αν δεν ξεσκεπάζουμε την αδικία και τους άχρηστους, αν δεν αντιδρούμε στο κλέψιμο, τη λαμογιά και τη διαφθορά… θα αφανιστούμε.

Η αντίσταση πρέπει να γίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της προσωπικής και επαγγελματικής μας ζωής. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που τα φτύνουμε, που δεν αντέχουμε. Όμως πρέπει αυτές οι στιγμές να είναι «μικρές» και να επανερχόμαστε δριμύτεροι για να σχεδιάζουμε και να ζούμε τις «μεγάλες.»

Ας αρχίσουμε να κάνουμε μικρές μη-βίαιες επαναστάσεις, ο καθένας από τη θέση που έχει. Γιατί όλοι έχουμε τη δύναμη να συμβάλλουμε στη δημιουργία μιας νέας κατάστασης κι αυτό ήδη φαίνεται να έχει αρχίσει να συμβαίνει (σε μικρό βαθμό μεν αλλά ξεκίνησε.)

Μην ανέχεστε άλλο να σας υποτιμούν και να σας κλέβουν τη ζωή σας.

Αντιδράστε!

Βρείτε τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζετε, έστω και έναν, και αρχίστε να υλοποιείτε τα projects των ιδεών σας όσο καλύτερα μπορείτε με τα μέσα που έχετε στα χέρια σας. Αρχίστε να διαμορφώνετε μία άλλη κατάσταση στην καθημερινότητά σας και περάστε το αυτό και στους συνανθρώπους σας. Μιλήστε με τις πράξεις σας και θα δείτε ότι έχει αποτέλεσμα.

Μπορεί να μην είστε αρεστοί σε πολλούς γιατί ταράζετε την «ησυχία» τους. Κάποιοι όμως, λίγοι στην αρχή, θα αναγνωρίζουν την προσπάθεια και θα γίνονται συνοδοιπόροι σας. Καλύτερα κάποιοι να σας αποκαλούν «τρελούς»… Οι τρελοί είναι αυτοί που αλλάζουν τον κόσμο!

Δήμητρα Ζερβάκη, EMBA, PMP, TTT

dimitrazervaki

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ