ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΗΣ «ΕΡΓΑΣΙΑΣ» (Μέρος Δ)

Ως Άτομα, Είμαστε Προγραμματισμένοι να Εργαζόμαστε

Ο συστημικός αυτός προγραμματισμός μάς έχει τώρα ως εκ τούτου να παίζουμε τον ρόλο του εργάτη και του καταναλωτή χωρίς καμία αμφισβήτηση, τόσο απόλυτα, ώστε σε ένα σοβαρό πολιτικό και οικονομικό διάλογο, αντί να αναφερόμαστε ως άνθρωποι ή πολίτες, αναφερόμαστε ως εργάτες και καταναλωτές.

Και ο προγραμματισμός αυτός αρχίζει από πολύ μικρή ηλικία. Όταν ήμουν μικρό αγόρι, πήγα την πρώτη ημέρα του σχολείου μου με την γκρίζα στολή μου για να αρχίσω την κατήχηση μου στην επίσημη εκπαίδευση. Ως πεντάχρονος, δεν είχα την λογική να ρωτήσω γιατί αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί έπρεπε να περνώ έξι έως οκτώ ώρες για πέντε ημέρες την εβδομάδα κάτω από τις λάμπες φθορίου. Καθισμένος σε τακτοποιημένες σειρές για να πάρω το πρόγραμμα μου, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να υπάρχει κάτι άλλο. Οι μέρες της ελευθερίας έπρεπε να μειωθούν από επτά σε δύο.

Στο γυμνάσιο άρχισε το μοτίβο των οκτώ ωρών την ημέρα, ο τύπος της ημέρας που θα συνεχίζονταν για λίγο περισσότερο από τριάντα χρόνια. Περισσότεροι κανόνες και κανονισμοί επιβλήθηκαν, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μιας γραβάτας και ενός σακακιού. Τα πράγματα αυτά ενοχλούσαν την κυκλοφορία μου. Γιατί; Ο λόγος που μου είπαν ήταν επειδή χρειαζόμουν πειθαρχία, έπρεπε να μάθω να υπακούω. Να ακολουθώ κανόνες. Αλλά γιατί; Επειδή αν δεν μπορείς να ακολουθείς κανόνες πώς θα είσαι καλός εργάτης; Γιατί να θέλω να είμαι καλός εργάτης, θυμίστε μου; Γιατί έτσι θα μπορέσεις να βρεις και να κρατήσεις μια καλή δουλειά, να περάσεις τα δημιουργικά σου χρόνια αναρριχόμενος μια εταιρική ιεραρχία και να συνταξιοδοτηθείς με αρκετά χρήματα για να περάσεις τις υπόλοιπες μέρες σου. Σωστά. Το έπιασα.

Μέχρι τη στιγμή που η επεξεργασία μου τελείωσε, είχα γίνει μια κατά πολύ υπάκουη καλοδουλεμένη τυποποιημένη ανθρώπινη μονάδα. Ήμουν έτοιμος να συνδεθώ με το πρόγραμμα εργασία-κατανάλωση-ύπνος για τα επόμενα πενήντα χρόνια περίπου. Μου δόθηκε ένα 2ήμερο Σαββατοκύριακο για να χαλαρώνω από την εβδομάδα που τελείωσε και να ετοιμάζομαι για την επόμενη εβδομάδα εργασίας. Μου επέτρεψαν τέσσερις εβδομάδες το χρόνο για να συνέρχομαι από τις άλλες 48 εβδομάδες, για να βεβαιωθούν ότι μπορώ να κάνω την απόσταση μέχρι την συνταξιοδότηση μου, τότε που η αληθινή ζωή μου θα επιτρέπονταν να ξεκινήσει. Ακούγεται σαν ένα είδος ποινής για κάποιο έγκλημα, σωστά; Θα περνούσαν περίπου είκοσι χρόνια πριν αρχίσω να βλέπω μέσα από αυτή την ενοχλητική ομίχλη.

Τι Θα Κάνεις Σήμερα;
Στον Billy αρέσει να τριγυρίζει γύρω από το βαν τα πρωινά πρωτίστως επειδή αν και έχει ήδη πάρει πρωινό με τον Cobba, τρώει ένα δεύτερο πρωινό μαζί μου, και μερικές φορές ένα τρίτο με τη Mamma Naya στην άλλη πλευρά του πάρκιν. Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος αν του αρέσουν οι σαρδέλες και τα αυγά μου, είναι πιθανό να το τρώει απλά για να είναι ευγενής. Ξέρω ότι δεν εκτιμά την απουσία του ρυζιού.

«Τι κάνεις σήμερα, Billy;» ρωτάω, γνωρίζοντας ότι προφανώς θα κάνει αυτό που θα κάνω κι εγώ.

«Δεν ξέρω. Σχολείο ίσως»

Το σχολείο φαίνεται να είναι μια εθελοντική απασχόληση μεταξύ των παιδιών εδώ. Φαίνεται επίσης λίγο εθελοντικό μεταξύ των δασκάλων. Έχω δει κάποιο από το υλικό που χρησιμοποιούν για την τάξη των Αγγλικών και είναι γεμάτο από ορθογραφικά και γραμματικά λάθη. Οι μαθητές και οι δάσκαλοι μαθαίνουν αγγλικά μιλώντας με τους σέρφερς. Ίσως είναι καλύτερα χωρίς το σχολείο.
«Θέλεις να έρθεις μαζί μου; Μπορούμε να πάρουμε το Frisbee”

«Ναι, γιατί όχι;» απαντάει, καθώς το σχολείο ακυρώνεται μονομερώς.

Παρότι είναι απαίσια ανεπαρκής συνεργάτης για το Frisbee, είναι ο καλύτερος που έχω, και αυτό σημαίνει ότι μπορώ να τον κρατήσω τουλάχιστον είκοσι μέτρα μακριά από μένα και μόνο περιοδικά πρέπει να ακούω τις ψεύτικες ιστορίες του σέρφιν. Περπατάμε στην παραλία, χτυπώντας το δίσκο ο ένας στον άλλο. Για έναν παρατηρητή, ίσως να φαίνονταν σαν εγώ να το πετάω και αυτός να πηγαίνει και να το φέρνει. Σταματάμε σε πολλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει τις τελευταίες εβδομάδες. Οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν κάτι που μόνον πολύ χαλαρά θα μπορούσε να ονομαστεί εργασία, μερικοί ήδη κοιμούνται στην βεράντα τους, και όλοι τους, αν είναι ξύπνιοι, μας καλούνε για μια κουβεντούλα.

 Βλέπω ξανά και ξανά ότι η ζωή εδώ είναι απλή. Βλέπω μόνο χαμογελαστά άτομα. Αναγνωρίζω ότι κάθε μέρα γίνομαι κι εγώ ένας πιο απλός και χαμογελαστός άνθρωπος. Ξέρω ότι μπορεί να βλέπουν εμάς τους ξένους και να λαχταρούν αυτό που έχουμε, με όλες μας τις «ανέσεις», αλλά ξέρω επίσης ότι δεν κατανοούν αρκετά από τα πιο ανθρώπινα πράγματα που έχουμε χάσει στην πορεία.

Του Mike Blue

Μέρος Α

Μέρος Β

Μέρος Γ

Μέρος Δ

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ