ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Μεγαλύτερη Πνευματική Στιγμή Σου Είναι ΤΩΡΑ.

Γιατί θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, για να είμαστε πνευματικοί; Και, όταν αποτυγχάνουμε να εκπληρώσουμε αυτόν τον ορισμό που έχουμε επινοήσει, κτυπάμε τους εαυτούς μας με ενοχή, ντροπή, και ίσως ακόμα και το φόβο του κάρμα. Μας έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι πρέπει να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο για να είμαστε πνευματικοί – ή ακόμα και για να εκφράσουμε την πνευματικότητα μας. Κατά τρόπο ειρωνικό, η έννοια της πνευματικής τελειότητας στην πραγματικότητα μας αποσυνδέει από το να βιώσουμε τους πνευματικούς εαυτούς μας.

Πνευματικός Μύθος - Υπάρχει μόνον ένας τρόπος να είμαστε πνευματικοί

Η πνευματικότητα συμβαίνει σε κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, χωρίς να πρέπει να προσκολλόμαστε σε οποιεσδήποτε πνευματικές κατευθυντήριες γραμμές για να είμαστε πνευματικοί ή να γίνουμε ένα με τον Θεό. Είστε ήδη ένα με τον Θεό.

Κάθε φορά που κρίνετε τον εαυτό σας ή παλεύετε για κάποια ιδέα πνευματικής τελειότητας, (μόνον για να αποτύχετε και μετά να κρίνετε τον εαυτό σας οικτρά), απομακρύνεστε περισσότερο από το να γνωρίζετε την δική σας θεότητα. Δεν υπάρχει έναν σωστός ή λάθος τρόπος να είστε πνευματικοί, και άσχετα με το ποιος είναι ο ορισμός σας, θα υπάρξουν πολλές φορές που θα αποτύχετε να τον ικανοποιήσετε, αλλά, αυτό δεν σας κάνει στο ελάχιστο λιγότερο πνευματικούς. Το να κρίνετε τον εαυτό σας, πάντως, θα σας αποσυνδέσει από το να βιώσετε τον πνευματικό εαυτό σας.

Ποιος είναι ο ορισμός σας για την πνευματικότητα; Είναι κάποιος λογικός ορισμός που λειτουργεί με τη ζωή σας; Ή, σας σταματάει από το να ζήσετε πλήρως, στη στιγμή, προκαλώντας εσωτερικά νοητικά κτυπήματα; Για μένα, το να είμαι πνευματική σήμαινε να είμαι πάντα ένα ευγενικό και γεμάτο αγάπη άτομο – ότι και να συνέβαινε. Σήμαινε να συγχωρώ, αντί να είμαι θυμωμένη και ποτέ να μην κρίνω κανέναν. Και όταν ξέφευγα από αυτό το ιδανικό, το οποίο φαινόταν να συμβαίνει πιο συχνά από ότι θα ήθελα να παραδεχτώ, κτυπούσα μέσα μου τον εαυτό μου αισθανόμενη άσχημα και κρίνοντας τον εαυτό μου. Σταμάτησα επίσης να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, και τον τρόπο που θα συμπεριφερόμουν στον κόσμο. Πώς ήταν δυνατόν οι προθέσεις μου να είναι τόσο καλές, παρ’ όλα αυτά ήταν τόσο εύκολο να αποτύχω; Δεν ήμουν μια αρκετά καλή πνευματική σπουδάστρια, αναζητήτρια, ή δασκάλα;

Η αλήθεια είναι ότι το να ζεις μια πνευματική ζωή δεν συμβαίνει μόνον τις στιγμές που είσαι γεμάτος καλοσύνη, αγάπη, και συγχωρείς. Συμβαίνει όλες τις στιγμές. Δεν είναι μια εμπειρία που συμβαίνει μόνον κατά την διάρκεια του διαλογισμού, της προσευχής, ή όταν κάνεις καλές πράξεις. Συμβαίνει ενώ ουρλιάζεις, κατά την διάρκεια ενός βασανιστικού τοκετού. Συμβαίνει όταν τσακώνεσαι με την καλύτερη σου φίλη, επειδή εκείνη (ή εσύ) έκανε το ανομολόγητο. Συμβαίνει όταν ο σκύλος του γείτονα που ζυγίζει 70 κιλά, χέζει στο γκαζόν σου, κάθε μέρα, και εσύ θέλεις εκδίκηση. Συμβαίνει. Έτσι απλά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να ζήσεις την πνευματική ζωή. Επίσης δεν μπορείς να το σταματήσεις. Άσχετα με το τι συνιστά τη ζωή σου αυτή τη στιγμή, είναι πνευματική – με τον σκύλο που χέζει και όλα τα άλλα. Η πίεση, να ζήσεις το σωστό πνευματικό δρόμο, είναι άκυρη.

Η αγάπη δεν είναι πιο πνευματική από το μίσος. Η καλοσύνη δεν είναι πιο πνευματική από το να λες σε κάποιον να «πάει να χαθεί». Πώς μπορεί η οποιαδήποτε ερμηνεία του Θεού, να μην είναι ο Θεός; Τα πάντα είναι πνευματικά, κι εσύ πρέπει να αποφασίσεις πώς θέλεις να εκφράζεις και να βιώνεις την πνευματικότητα σου, κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, και άσχετα με το τι αποφασίσεις για εκείνη τη στιγμή, όλα είναι καλά – κανείς δεν σε κρίνει. Όταν η πίεση σταματήσει, είναι ευκολότερο να επιστρέψεις αυθεντικά σε μια κατάσταση αγάπης και να εκφράσεις την αγάπη.

(Απόσπασμα από το βιβλίο της Nanice Ellis, “Even Gandhi Got Hungry and Buddha Got Mad!: Discover the Essential Secrets of Living in Your Power – even in ‘Everyday Chaos’ ”)

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ