Who Wants to Live for Ever???

Υπάρχει άραγε Άνθρωπος που σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η χαρά του δεν θα ήταν σχεδόν “ανυπόφορη”;;; Ήδη από την παιδική ηλικία που ξεκινούν οι πρώτες συνειδητοποιήσεις, αυτή η επιθυμία τον στοιχειώνει. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν ήταν Αθάνατος!

Κι, όμως, υπήρξε κάποιος που διαφώνησε! Πάσχισε μάλιστα για περίπου 500 χρόνια να αποτινάξει την “κατάρα” της Αθανασίας. Παράλογο; Πρόκειται για μια επική μορφή που ζούσε σ’ ένα χωριό, στις όχθες του Loch Shiel στη Σκωτία, κατά τον 16ο αιώνα, επ' ονόματι Connor MacLeod, γνωστός και ως Highlander the Immortal. Σας θυμίζει κάτι; Δέχομαι μόνο καταφατικές απαντήσεις από τους απανταχού cinephile της δεκαετίας του’90.

Σαφώς low budget παραγωγή με ανέλπιστη παρόλα αυτά απήχηση. Πού το αποδίδετε; Για μένα πέρα από τις απόλυτα πετυχημένες επιλογές των πρωταγωνιστών, Christofer Lambert και φυσικά Sean Connery, το κοκαλάκι της νυχτερίδας βρίσκεται μέσα στο concept του σεναρίου, που αποδείχτηκε ανυπέρβλητο.

Ενώ κατατάσσεται στην κατηγορία «επιστημονική φαντασία» - πώς αλλιώς άλλωστε; - καταπιάνεται με ένα τόσο καθολικά πανανθρώπινο ΜΗ φανταστικό προβληματισμό, δύο όψεις που ταράζουν όλη τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκτυλίσσεται μπροστά του καρέ καρέ η “κόλαση” της Αθανασίας σ’ έναν κόσμο θνητών. Η απελπισία του να γίνεται συνεχώς μάρτυρας του “τέλους” των αγαπημένων του, χωρίς να μπορεί να “συμμετέχει”.

Για μένα αυτό είναι ο ορισμός της επίγειας “κόλασης”!

Ο Connor, αδυνατώντας να αρνηθεί το βίωμα της απόλυτα άχρονης αγάπης με την Heather, οδηγείται σε μια συνεχιζόμενη πάλη να διακόψει την αθάνατη υπόστασή του, ώστε να κατορθώσει να γαληνέψει σε μια αγκαλιά. Απαρνείται αυτό για το οποίο σχεδόν όλοι μας θα λαχταρούσαμε να αποκτήσουμε, αλλά σχεδόν κανένας μας τελικά δεν θα άντεχε τη μοναξιά που το συνοδεύει.

Όταν έχεις βιώσει την αγάπη, η αποδοχή της θνητής φύσης σου και η “συμμετοχή” στην “τελική έξοδο” φαντάζουν λυτρωτικά και εν τέλει επιθυμητά. Ποιός θέλει να ζήσει για πάντα όταν πρέπει να κουβαλάει αέναα το βαρύ αυτό φορτίο της απώλειας του αγαπημένου του; Ποιός θέλει να ζήσει για πάντα σ’ έναν κόσμο που η πάλη με τη φθορά είναι μια καθημερινή υπόθεση;

Είναι σαν να είσαι καταδικασμένος, εσύ να περπατάς ατέρμονα ενώ όλα γύρω σου πεθαίνουν, σε μια διαδρομή χωρίς τερματισμό.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η αγάπη είναι ίσως το μοναδικό αντίδοτο σ’ αυτήν την βασανιστικά “ροκανιστική” επιθυμία του να ζήσεις για πάντα. Είναι μάλλον το μόνο συναίσθημα που όταν βιώσεις την αλήθεια του, ο φόβος του θανάτου καταλαγιάζει αλλά δεν σε εγκαταλείπει φυσικά. Είναι παρών αλλά δεν σε βασανίζει. Τον αντιμετωπίζεις πια ως απελευθέρωση από τα δεινά των αδιάλειπτων αναμνήσεων από πρόσωπα που έχουν “αποχωρήσει”.

Πολλές ιστορίες αγάπης έχουν αποτυπωθεί στο χαρτί και έχουν γυριστεί στον κινηματογράφο. Για μένα και για πολλούς της γενιάς μου αυτή η ιστορία αποτελεί μια από τις πιο εμπνευσμένες, καθώς τα επικά της στοιχεία στα γραφικά highlands της Σκωτίας και η ανάδειξη του μεγαλείου της αληθινής ΑΓΑΠΗΣ έναντι της πολυπόθητης ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ με την ταυτόχρονη αποκαθήλωσή ΤΗΣ μας τρέφουν μέχρι και σήμερα.

Και φυσικά σε όλο αυτό το μυθικό σκηνικό έρχεται να κουμπώσει και η επιβλητική φωνή του Freddie Mercury από τους Queen με μια αξεπέραστη μελωδία χαρμολύπης και με στίχους που μόνο συγκίνηση μπορούν να προσφέρουν:

…Who wants to live forever
Who dares to love forever
when love must die…

macroskopio

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ