Μήπως ζούμε στον κόσμο των ζωντανών-νεκρών;

Κατά μια έννοια μπορούμε να θεωρήσουμε τη συνείδηση ως θνητή ψυχή, που υπόκειται σε αλλεπάλληλες θνησιγενείς ενσαρκώσεις, χωρίς να θυμάται την αθάνατη ψυχή (άτμαν) – δηλαδή τίποτε περισσότερο από τη δική της άμεση, κρίσιμη κατάσταση.

Κατά κάποιον τρόπο, η συνείδηση θεωρεί ότι η αθάνατη ψυχή ή Βουδική φύση είναι μη-υπαρκτή ή νεκρή. Εκείνο που δεν γνωρίζει η συνείδηση είναι ότι, σύμφωνα με τον Βούδα, κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης της μητέρας με τον πατέρα ένα άλλο ον, που είναι η μη-τοπική συνείδηση, ελκύεται, αιχμαλωτίζεται και εμφυτεύεται στο βιολογικό περίβλημα (έμβρυο). Έτσι, ο μη-εαυτός (ανάτμαν) ή αλλιώς το φθαρτό σώμα – που είναι ανίκανο να δει τον αληθινό εαυτό – εισέρχεται για μια ακόμη φορά στη θνησιγενή σφαίρα της ζωής (σαμσάρα).

Απ’ αυτή την άποψη, μπορούμε να θεωρήσουμε τη συνείδηση ως μια μηχανή που κατασκευάζει ψευδαισθήσεις. Τούτο γίνεται μέσω ενός αυτό-παγιδευόμενου εθιστικού μηχανισμού, που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να απαλλαγεί από τον φαύλο κύκλο της επαναγέννησης. Οι άνθρωποι, ως υποκείμενα, είναι συνεχώς προσκολλημένα στα αντικείμενα και στις προκύπτουσες αντικειμενικές συνθήκες.
Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό να γίνει.
Ότι αυτός ο κύκλος δεν είναι το μόνο που υπάρχει. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο καθώς ο σύγχρονος πολιτισμός (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι) είναι στενά προσαρμοσμένος σε μια φρικτά περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα και θέα. Γεννιόμαστε, αναπαραγόμαστε σαν τα ποντίκια και μετά πεθαίνουμε – αυτό ειν’ όλο. Όμως, σύμφωνα με τον Βούδα και άλλα ανεπτυγμένα όντα, τούτο δεν είναι η αληθινή ζωή. Ο υλικός κόσμος είναι μια παγίδα, μέσα στην οποία ο αληθινός κόσμος είναι κρυμμένος για μας. Περιφερόμαστε σαν ζωντανοί-νεκροί, νεκροί ως προς τον αληθινό κόσμο και την αληθινή μας φύση.

vadarma

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ