Επιβιώνοντας μετά θάνατο

Είναι γνωστό ότι στον πρώιμο Βουδισμό η συνείδηση θεωρείται ως το στοιχείο εκείνο που επιβιώνει του σωματικού θανάτου και μετενσαρκώνεται σε άλλο σώμα. Τούτο σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της σύλληψης, τη στιγμή που το σπέρμα ενώνεται με το ωάριο, ένα τρίτο, εξωγενές στοιχείο (η συνείδηση) συνηχεί αρμονικά με το συγκεκριμένο έμβρυο. Σύμφωνα με τον Βούδα, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης δεν μπορεί να προκύψει σύλληψη.

«Βούδας: – Εάν η συνείδηση, έχοντας εισέλθει στη μήτρα της μητέρας, απομακρυνθεί για κάποιο λόγο, τότε θα μπορούσε το έμβρυο (νους- και-σώμα) να αποκτήσει ζωή και να εισέλθει σ’ αυτόν τον κόσμο;

Ανάντα: – Όχι Κύριε.

Βούδας : – Και αν η συνείδηση ενός τέτοιου πλάσματος, αγοριού ή κοριτσιού, διακόπτονταν, θα μπορούσε το έμβρυο να μεγαλώσει, να αναπτυχθεί και να ωριμάσει;

Ανάντα: – Όχι Κύριε.

Βούδας: – Επομένως, Ανάντα, αυτή ακριβώς η συνείδηση είναι η ρίζα, η αιτία, η πηγή και η συνθήκη δημιουργίας του νέου πλάσματος».

Το θέμα της επανενσάρκωσης της συνείδησης αποτελεί ταμπού στον σύγχρονο κόσμο. Ακόμη και άνθρωποι, που πρόσκεινται ευμενώς στον Βουδισμό, αντιμετωπίζουν με αμηχανία το θέμα τούτο. Ο λόγος είναι το ότι οι προκαταλήψεις τους, που έχουν τη ρίζα τους στον υλισμό αλλά και στον μονοθεϊσμό, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια κατανόησης των λόγων του Βούδα. 

Όμως, το θέμα της επαναγέννησης/επανενσάρκωσης υπάρχει  και διδάσκεται χωρίς περιστροφές σε πολλά Βουδιστικά κείμενα (όπως η Μαχανιντάνα Σούτρα). 

Φαίνεται ότι τα μυαλά των Βουδιστών της Δύσης δεν είναι εύφορο έδαφος για τέτοιες διδασκαλίες, που φαίνονται να απορρίπτουν τελείως την υλιστική νοοτροπία του σύγχρονου ανθρώπου. 

Είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι η συνείδηση επιβιώνει του σωματικού θανάτου και μπορεί να επανενσαρκωθεί με νέα μορφή, όπως λέει ο Βούδας. 

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή καθένας από μας βρίσκεται πιασμένος σε μια θηλιά συνείδησης: οι δύο πόλοι της συνείδησης – υποκείμενο και αντικείμενο – αλληλοενδυναμώνονται και αλληλοεπιβεβαιώνονται. 

Όταν η αντικειμενική πλευρά της συνείδησης παύει – δηλαδή το σώμα πεθαίνει – τότε ένα νέο φάσμα μορφών/αντικειμένων κάνει την εμφάνισή του και προσφέρεται να ενωθεί μαζί μας, καθώς εμείς(ως υποκείμενο),  κατεχόμενοι από την αρχέγονη δίψα για υλική ύπαρξη, επιθυμούμε ένα νέο σώμα. Η θηλιά αρχίζει να ξαναδημιουργείται.

vadarma

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ