4. ΤΟ ΑΙΤΙΑΤΟ, ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ – ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ «ΛΟΓΟ» – ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ – ΙΔΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

(Υπενθυμίζω ότι ο Ιησούς είπε «Θα ανοίξω το στόμα μου και θα πω μυστικά κρυμμένα από καταβολής κόσμου, που ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ» και σας έγραψα ότι όποιος διαβάσει τα λόγια του (και κυρίως με την ερμηνεία της εκκλησίας), δεν βλέπει ΟΥΤΕ ΕΝΑ «μυστικό κρυμμένο από καταβολής κόσμου». Και όμως, ΤΑ ΕΙΠΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ, κανείς όμως δεν τα κατάλαβε.)

Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή με τον Θεό.
Τα πάντα μέσω αυτού έγιναν, και χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα το οποίο έγινε.
Σ’ αυτόν ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων. (Κατά Ιωάννη Α:1-5)

Είχαμε πει στην ανάρτηση 3: 

Το Πνεύμα ως το νοήμων Άγιο Πνεύμα, δημιουργική Δόνηση Ομ, μετασχηματίζεται σε ύλη αλλάζοντας τις συχνότητες της συμπαντικής δημιουργικής δόνησης. Η Συμπαντική Νοημοσύνη γίνεται συμπαντική νοήμων κίνηση, ή δόνηση της συνειδητότητας, η οποία μεταβάλλεται σε συμπαντική ενέργεια. Η νοήμων συμπαντική ενέργεια μετατρέπεται σε ηλεκτρόνια και άτομα. Τα ηλεκτρόνια και τα άτομα μετατρέπονται σε μόρια αερίων, όπως είναι τα συμπαντικά νεφελώματα. Τα νεφελώματα, μάζες διάχυτης αέριας ύλης, μετατρέπονται σε νερό και στερεά ύλη. Ως Συμπαντική Δόνηση, όλα τα πράγματα είναι ένα· όταν όμως η Συμπαντική Δόνηση σταθεροποιείται («παγώνει») σε υλική μορφή, τότε γίνεται τα πολλά – συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου σώματος, το οποίο είναι ένα μέρος αυτής της ποικιλόμορφα διαχωρισμένης ύλης.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ

Αυτή η μεταμόρφωση του Πνεύματος μέσω της δημιουργικής δόνησης του Αγίου Πνεύματος –που λαμβάνει χώρα μέσα σε μια σχετικά μικροσκοπική σφαίρα του Απείρου– παράγει μια τριαδική δημιουργία: έναν ιδεατό ή αιτιατό κόσμο των λεπτότερων δονήσεων της συνειδητότητας, των σκέψεων ή ιδεών του Θεού που αποτελούν την αιτία της δημιουργίας όλων των μορφών και των δυνάμεων. Έναν αστρικό κόσμο φωτός και ζωικής δύναμης, δονητικής ενέργειας, την πρώτη συμπύκνωση που περιβάλλει τις αρχικές ιδεατές νοητικές συλλήψεις, και τον υλικό κόσμο των χονδροειδών ατομικών δονήσεων της ύλης. Αυτοί οι κόσμοι επικάθονται ο ένας πάνω στον άλλον, ο πιο χονδροειδής εξαρτώμενος από τον πιο λεπτοφυή, και οι τρείς μαζί τελικά εξαρτώμενοι από τη μοναδική στήριξη της θέλησης και της συνειδητότητας του Θεού.

Όπως στον μακρόκοσμο του σύμπαντος, έτσι και στον μικρόκοσμο του ανθρώπου υπάρχουν τρία αλληλοεξαρτώμενα σώματα. Η ψυχή του ανθρώπου «φορά» αυτά τα τρία καλύμματα που χρησιμεύουν ως όργανα μέσω των οποίων το ενσαρκωμένο πνεύμα μπορεί να αντιληφθεί, να κατανοήσει και να αλληλεπιδράσει με τη δημιουργία του Θεού. Το πολύ λεπτό πρώτο κάλυμμα της ψυχής, το οποίο την εξατομικεύει από το Πνεύμα, είναι καθαρή συνειδητότητα· συντίθεται από σκέψεις ή ιδέες του Θεού, οι οποίες δημιουργούν τα άλλα δύο περιβλήματα. Έτσι, αναφέρεται ως αιτιατό σώμα. 

Αυτές οι αιτιατές ιδέες εκπέμπουν μια μαγνητική δύναμη φωτός και νοήμονος ενέργειας, την οποία έχω ονομάσει ζωητρόνια, τα οποία σχηματίζουν το αστρικό σώμα του ανθρώπου. Το αστρικό σώμα των ζωητρονίων είναι καθ’ εαυτό η ζωική ενέργεια που δίνει δύναμη σε όλες τις αισθήσεις και τις λειτουργίες του υλικού σώματος. Το υλικό σώμα είναι απλώς μια χονδροειδής υλοποίηση των αιτιατών ιδεών που ενεργοποιούνται από τη ζωή και την ενέργεια του αστρικού σώματος, και προικίζεται με συνειδητότητα, αυτό-επίγνωση και νοημοσύνη από το αιτιατό σώμα. Όλες αυτές οι δονητικές εκδηλώσεις του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου προέρχονται από τη Δόνηση του Αγίου Πνεύματος και την υπερβατική συνειδητότητα του Θεού.

Έτσι, ο Ιωάννης συνοψίζει: «Σ’ αυτόν (στον Λόγο) ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων (κατά Ιωάννη Α:4).

[ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: Μια λεπτοφυής αλλαγή στο νόημα που ήθελε να αποδώσει ο Άγιος Ιωάννης, αλλά η οποία ενείχε εκτεταμένες συνέπειες, είναι εμφανής στις περισσότερες μεταφράσεις αυτού και των προηγούμενων εδαφίων. Όλα τα ουσιαστικά στα Ελληνικά είναι είτε αρσενικού, είτε θηλυκού, είτε ουδέτερου γένους. Το ουσιαστικό Λόγος είναι αρσενικού γένους, οδηγώντας προφανώς τους μεταφραστές να χρησιμοποιήσουν την αρσενική αντωνυμία «αυτός» όταν αναφέρονταν στον «Λόγο». Εντούτοις, η σωστή αντωνυμία στη μετάφραση θα ήταν «αυτό» – εκτός κι αν αναφερόταν σε κάποιο πρόσωπο, οπότε στην περίπτωση αυτή η προσωπική αντωνυμία «αυτός» θα ήταν σωστή. Επομένως, η χρήση της αντωνυμίας «αυτός» αντανακλά μια θεολογική ερμηνεία του μεταφραστή, ότι «ο Λόγος» ουσιαστικά υποδηλώνει ένα πρόσωπο: τον Ιησού.

Αυτή η ερμηνεία έγινε αποδεκτή ως η ορθόδοξη γνώμη της Εκκλησίας, κατά μεγάλο μέρος μέσω των προσπαθειών του Ειρηναίου (Irenaeus), επισκόπου της Λυών (Lyons) κατά τον δεύτερο αιώνα και συγγραφέα του έργου του Against Heresies («Κατά των Αιρέσεων») που είχε μεγάλη επιρροή. Η Dr. Elaine Pagels, καθηγήτρια Θεολόγος στο Πανεπιστήμιο Princeton, γράφει στο Πέρα από την Πίστη (Ενάλιος 2004 - Beyond Belief, New York: Random House, 2003): «Ο Ειρηναίος μάς λέει ότι ο μαθητής του Βαλεντίνου, ο Πτολεμαίος, διαβάζοντας αυτά τα λόγια [κατά Ιωάννη Α:1-3], οραματίστηκε τον Θεό, τον Λόγο, και τελικά τον Ιησού Χριστό ως, τρόπος του λέγειν, κύματα θεϊκής ενέργειας ρέοντα από ψηλά προς τα κάτω. Έτσι, προτείνει ότι η άπειρη θεϊκή Πηγή πάνω αποκαλύπτεται σε μειωμένη μορφή μέσα στον θεϊκό λόγο, η οποία με τη σειρά της φανερώνεται στην πιο περιορισμένη μορφή του ανθρώπινου Ιησού. […] Ο Ειρηναίος αμφισβητεί την ερμηνεία του Πτολεμαίου πάνω στον πρόλογο του Ιωάννη και επιχειρηματολογεί αντιθέτως ότι ο “Θεός o Πατέρας” είναι το αντίστοιχο του λόγου, και ότι ο λόγος είναι το αντίστοιχο του “Ιησού Χριστού”. […] Αυτό που οι διάδοχοι του Ειρηναίου θα αποκόμιζαν απ’ αυτήν την ερμηνεία ήταν ένα είδος μιας απλής, σχεδόν μαθηματικής εξίσωσης, κατά την οποία Θεός = λόγος = Ιησούς Χριστός. Το ότι πολλοί Χριστιανοί μέχρι σήμερα θεωρούν κάποια εκδοχή αυτής της εξίσωσης ως την ουσία της Χριστιανικής πίστης αποτελεί δείγμα του επιτεύγματος του Ειρηναίου – και της επιτυχίας του. […] Επειδή η τολμηρή ερμηνεία του Ειρηναίου κατέληξε στην ουσία να προσδιορίζει την ορθοδοξία, εκείνοι που διαβάζουν το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο σήμερα σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από την Ελληνική, θα θεωρούν ότι αυτές οι μεταφράσεις κάνουν το συμπέρασμά του να δείχνει προφανές».

Εντούτοις, ο «Λόγος» (όπως επίσης και ο «μονογενής Υιός») βρέθηκε να υποδηλώνει το πρόσωπο Ιησούς μόνο μέσα από μια σταδιακή εξέλιξη της δοξασίας που προκλήθηκε από σύνθετες θεολογικές και πολιτικές επιρροές. Μόνο στον τέταρτο αιώνα, γράφει η ιστορικός Karen Armstrong στο A History of God («Μια Ιστορία του Θεού», New York: Alfred A. Knopf, 1993), η Εκκλησία κατέληξε να «υιοθετήσει μία αποκλειστική έννοια της θρησκευτικής αλήθειας: ο Ιησούς ήταν ο πρώτος και τελευταίος Λόγος του Θεού προς την ανθρώπινη φυλή». (Σημείωση του Εκδότη)]

[Σημείωση δική μου: Έτσι, μετά από τα παραπάνω, σύμφωνα με ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, «ΛΟΓΟΣ» ήταν Ο ΙΗΣΟΥΣ (προσέξτε όμως την ανάρτηση ότι ο Ιησούς και ο Χριστός ΔΕΝ ταυτίζονται). Η εκκλησία συνεχίζει: Ο Ιησούς υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας και επίσης ότι ο Μονογενής Υιός ήταν ο Ιησούς. Δηλαδή ο Ιησούς ήταν ΚΑΙ το Άγιο Πνεύμα (ο Λόγος) ΚΑΙ ο Υιός. Επίσης, παρακάτω αναφέρεται ένα άλλο εδάφιο του Ευαγγελίου του Αγίου Ιωάννη: «Σε όσους τον έλαβαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν οι γιοι του Θεού» (Κατά Ιωάννη Α:12). Η εκκλησία λέει ότι το «Σε όσους τον έλαβαν» σημαίνει «όσους ενστερνίστηκαν τις διδασκαλίες του Ιησού» (αποκλείοντας την περίπτωση να γίνουν γιοι του Θεού οι υπόλοιποι που δεν είναι Χριστιανοί. «Γιος του Θεού» όμως είναι όποιος έφτασε στην κατά Χριστόν Συνειδητότητα, η οποία είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ. Για να καταλάβετε καλύτερα, δείτε αναρτήσεις ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ και ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ. Τέλος, σημειώνω ότι ο Ιησούς μίλησε για τον εαυτό του ως Υιό του ανθρώπου και ως Υιό του Θεού. Είναι τεράστια η διαφορά. Η εκκλησία θεωρεί ότι είναι το ίδιο – δεν μπορώ να φανταστώ γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι ο Ιησούς ΔΕΝ θα χρησιμοποιούσε διαφορετική ορολογία αν ΔΕΝ ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙ διαφορετική.....]

ΠΑΡΑΜΑΧΑΝΣΑ ΓΙΟΓΚΑΝΑΝΤΑ

Οι βιβλικοί συγγραφείς, οι οποίοι δεν ήταν εξοικειωμένοι με τις ορολογίες που εκφράζουν τη γνώση της σύγχρονης εποχής, χρησιμοποίησαν αρκετά εύστοχα τη λέξη «Άγιο Πνεύμα» και τον «Λόγο» για να καθορίσουν τον χαρακτήρα της Νοήμονος Συμπαντικής Δόνησης. Ο «Λόγος» υποδηλώνει έναν δονητικό ήχο, ο οποίος φέρει δύναμη να υλοποιεί. Το «Πνεύμα» υποδηλώνει μια νοήμονα, αόρατη, συνειδητή δύναμη. Το «Άγιο» περιγράφει αυτή τη Δόνηση επειδή αυτή αποτελεί την εκδήλωση του Πνεύματος, και επειδή προσπαθεί να δημιουργήσει το σύμπαν σύμφωνα με το τέλειο σχέδιο του Θεού.

Ο ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Ή ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ – Η ΝΟΗΜΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜ

Μια θύελλα μαινόμενη στη θάλασσα δημιουργεί κύματα, μεγάλα και μικρά, τα διατηρεί για λίγο χρόνο, και μετά, καθώς κοπάζει, τα διαλύει. Έτσι το Ομ ή Άγιο Πνεύμα δημιουργεί τα πάντα, τα διατηρεί σε μυριάδες μορφές και τελικά τα διαλύει στη θάλασσα-αγκαλιά του Θεού για να δημιουργηθούν και πάλι – μια συνεχής διαδικασία ανανέωσης της ζωής και των μορφών στο διαδραματιζόμενο συμπαντικό όνειρο του Θεού.

Έτσι ο Λόγος ή Συμπαντική Δόνηση είναι η προέλευση των «πάντων»: «χωρίς αυτόν δεν έγινε ούτε ένα το οποίο έγινε». Ο Λόγος υπήρχε από την απαρχή της δημιουργίας – η πρώτη εκδήλωση του Θεού στη γέννηση του σύμπαντος. «Ο Λόγος ήταν με τον Θεό» –διαποτισμένος από την αντανακλώμενη νοημοσύνη του Θεού, την κατά Χριστόν Συνειδητότητα– «και Θεός ήταν ο Λόγος» – δονήσεις της μίας Ύπαρξής Του.

Η δήλωση του Αγίου Ιωάννη απηχεί μια αιώνια αλήθεια που εκφράζεται σε ποικίλες περικοπές των αρχαίων Βεδών: ότι ο συμπαντικός δονητικός Λόγος (Βακ) ήταν με τον Θεό τον Πατέρα-Δημιουργό στην αρχή της δημιουργίας, όταν τίποτε άλλο δεν υπήρχε, και ότι από το Βακ έγιναν όλα τα πράγματα. Και ότι το Βακ είναι ο ίδιος ο Μπραχμά (ο Θεός). Στην Μπάγκαβαντ Γκίτα, ο Κύριος διαβεβαιώνει: «Ανάμεσα στις λέξεις είμαι η μία συλλαβή Ομ» (X:25). «Απ’ όλες τις εκδηλώσεις, είμαι η αρχή, η μέση, και το τέλος» (X:32). «Εγώ, ο Αμετάβλητος και Αιώνιος, συντηρώ και διαποτίζω ολόκληρο το σύμπαν μόνο μ’ ένα μικρό τμήμα της Ύπαρξής Μου» (X:42).

Με την κατανόηση αυτής της αλήθειας, αποκτάμε τη γνώση της υποκείμενης επιστήμης του σύμπαντος και μια ορθή βάση για να εκτιμήσουμε αυτά τα εδάφια του Αγίου Ιωάννη στο πλαίσιο της αναφοράς τους στη ζωή του Ιησού Χριστού.

Με την ορολογία των Γραφών που είναι χαρακτηριστική των σοφών της Ινδίας, ο Άγιος Ιωάννης, στα πολλά εναρκτήρια εδάφια του Ευαγγελίου του, διατυπώνει ως αρχή, σε μια διφορούμενη αναφορά στην ενσάρκωση του Ιησού, τη θεϊκή φύση της κατά Χριστόν κατάστασης του Ιησού ως ανάλογη με την Οικουμενική κατά Χριστόν εκδήλωση του Θεού που εμφανίζεται ως Νοημοσύνη και Δημιουργική Δόνηση κατά τη γέννηση της δημιουργίας. Οι πιστοί στην Ινδία δεν κάνουν κανένα διαχωρισμό ανάμεσα στη θεϊκή φύση του Θεού μέσα στον μικρόκοσμο της ενσαρκωμένης συνειδητότητας ενός αβατάρ –όπως για παράδειγμα στον Κύριο Κρίσνα– και στη θεϊκή φύση του Θεού μέσα στον μακρόκοσμο της οικουμενικής έκφρασης. Έτσι και ο Άγιος Ιωάννης μιλά αλληγορικά για την παρουσία του Χριστού μέσα στον Ιησού ως το ίδιο και το αυτό με την εκδήλωση του Χριστού στο Άπειρο (την παρουσία του Θεού στη δημιουργία). Η δεύτερη είναι η κύρια επιδίωξή του στην παρουσίαση αυτών των εδαφίων.

Η Αγία Τριάδα του Χριστιανισμού –ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα– σε σχέση με τη συνηθισμένη ιδέα της ενσάρκωσης του Ιησού είναι απολύτως ανεξήγητη χωρίς τη διαφοροποίηση μεταξύ του Ιησού ως σωματική οντότητα και του Ιησού ως του φορέα μέσα από τον οποίο εκδηλώθηκε ο Μονογενής Υιός, ή η κατά Χριστόν Συνειδητότητα.

Ο «ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΥΙΟΣ» ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Ο ίδιος ο Ιησούς κάνει μια τέτοια διάκριση όταν μιλά για το σώμα του ως τον «υιό του ανθρώπου». Και για την ψυχή του, η οποία δεν περιορίζονταν από το σώμα αλλά ήταν ένα με τη μονογενή κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα σε κάθε ίχνος δόνησης, ως τον «υιό του Θεού».

«Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, που έδωσε τον μονογενή Του Υιό» (κατά Ιωάννη Γ:16) για να τον λυτρώσει – δηλαδή ο Θεός ο Πατέρας παρέμεινε κρυμμένος πέρα από το δονητικό βασίλειο που προήλθε από την Ύπαρξή Του, αλλά στη συνέχεια έκρυψε τον Εαυτό Του ως κατά Χριστόν Νοημοσύνη σε όλη την ύλη και σε όλα τα ζωντανά όντα προκειμένου να επαναφέρει, με όμορφα εξελικτικά θέλγητρα, όλα τα πράγματα πίσω στο σπίτι Του της Αιώνιας Μακαριότητας. Χωρίς αυτήν την παρουσία του Θεού, πανταχού παρούσα να διαποτίζει τη δημιουργία, ο άνθρωπος πράγματι θα αισθανόταν στερημένος από τη Θεϊκή Αρωγή – πόσο γλυκά, κάποιες φορές σχεδόν ανεπαίσθητα, αυτή η Αρωγή έρχεται να τον βοηθήσει όταν γονατίζει ικετευτικά. Ο Δημιουργός του και ο Υπέρτατος Ευεργέτης του δεν βρίσκεται ποτέ πιο μακριά του απ’ όσο μια σκέψη αφοσίωσης.

Ο Άγιος Ιωάννης είπε: «Σε όσους τον έλαβαν, σ’ αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν οι γιοι του Θεού» (Κατά Ιωάννη Α:12). Ο πληθυντικός στο «γιοι του Θεού» δείχνει εμφανώς, από τις διδασκαλίες που έλαβε από τον Ιησού, ότι ο μονογενής Υιός δεν αφορούσε το σώμα του Ιησού αλλά την κατάστασή του της κατά Χριστόν Συνειδητότητας. Και ότι όλοι εκείνοι που θα μπορούσαν να εξαγνίσουν τη συνειδητότητά τους και να λάβουν, ή να αντανακλούν ανεμπόδιστα, τη δύναμη του Θεού, θα μπορούσαν να γίνουν γιοι του Θεού. Θα μπορούσαν να είναι ένα με τη μονογενή αντανάκλαση του Θεού μέσα σε όλη την ύλη, όπως ήταν ο Ιησούς. Και μέσω του υιού, της κατά Χριστόν Συνειδητότητας, να ανέλθουν στον Πατέρα, την υπέρτατη Συμπαντική Συνειδητότητα («Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού» (κατά Ιωάννη ΙΔ:6). Δηλαδή, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει τον υπερβατικό Πατέρα που βρίσκεται πέρα από τη δημιουργία χωρίς πρώτα να συντονιστεί με τον «Υιό» ή την κατά Χριστόν Συνειδητότητα μέσα στη δημιουργία). [Είπαμε ότι ο Υιός της Αγίας Τριάδας ΔΕΝ είναι ο Ιησούς, όπως λέει η εκκλησία].

Πριν την έλευση του Ιησού, ο Σοφός Βυάσα, συγγραφέας της Μπάγκαβαντ Γκίτα, ήταν ένας γιος του Θεού, ένα με τη μονογενή αντανάκλαση του Θεού, την Κουτάστα Τσαϊτάνια ή κατά Χριστόν Συνειδητότητα. Επίσης, ο Σουάμι Σανκάρα (ιδρυτής του Τάγματος των Σουάμι της απάρνησης γύρω στο 700 μ.Χ.), ο Μαχαβατάρ Μπάμπατζι, ο Λαχίρι Μαχασάγια και ο γκουρού μου Σουάμι Σρι Γιουκτέσβαρ και άλλοι που είχαν την κατά Χριστόν Συνειδητότητα έγιναν έτσι γιοι του Θεού. Το Πνεύμα δεν θα μπορούσε να είναι μεροληπτικό δημιουργώντας τον Ιησού ως έναν Χριστό και όλους τους άλλους ως ανεπαρκή θνητά όντα. Θεϊκά εισαγόμενοι σαν τον Ιησού θα ήταν δυνατόν να παραχθούν κατά χιλιάδες από τον Θεό· και καθώς θα ήταν φτιαγμένοι τέλειοι, φυσικά θα συμπεριφέρονταν ως Χριστοί πάνω στη γη – πνευματικές μαριονέτες του Θεού. Τέτοιοι Χριστοί θα μπορούσαν πάρα πολύ δύσκολα να αποτελέσουν ιδεώδη για τους θνητούς που παλεύουν με τις αδυναμίες τους. Όταν όμως υπάρχει κάποιος που έγινε Χριστός μέσα από προσωπική προσπάθεια να υπερνικήσει τους πειρασμούς και με την ορθή χρησιμοποίηση της δοσμένης από τον Θεό ελεύθερης επιλογής του και τη δύναμη της κοινωνίας του με τον Θεό μέσω έντονου προσκυνήματος ή μιας επιστημονικής τεχνικής διαλογισμού, τότε αυτό το παράδειγμα διεγείρει την ελπίδα της σωτηρίας μέσα στο εύθραυστο, άτολμο, υλικά βασανισμένο ανθρώπινο στήθος.

Η ανεκτίμητη συνεισφορά της Ινδίας στον κόσμο, που ανακαλύφτηκε στα αρχαία χρόνια από τους ρίσι της, είναι η επιστήμη της θρησκείας –η γιόγκα, «θεϊκή ένωση»– με την οποία ο Θεός μπορεί να γίνει γνωστός, όχι σαν μια θεολογική έννοια, αλλά σαν μια πραγματική προσωπική εμπειρία. Απ’ όλη την επιστημονική γνώση, η επιστήμη της γιόγκα της συνειδητοποίησης του Θεού είναι η υψηλότερη σε αξία για τον άνθρωπο γιατί χτυπά την αιτία-ρίζα όλων των ανθρώπινων ασθενειών: την άγνοια, το σκοτεινό περιτύλιγμα της αυταπάτης. Όταν κάποιος εδραιωθεί απόλυτα στη συνειδητοποίηση του Θεού, η αυταπάτη υπερβαίνεται και η κατώτερη θνητή συνειδητότητα εξυψώνεται σ’ ένα επίπεδο όμοιο με του Χριστού.

Joanna SrfGreece

1. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΘΕΪΚΕΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ: ΟΙ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

2. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ – ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο «ΛΟΓΟΣ»?

3. Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΤΟ ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ: Η ΠΗΓΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

4. ΤΟ ΑΙΤΙΑΤΟ, ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ – ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ «ΛΟΓΟ» – ΟΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ – ΙΔΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ