«Τα έμαθες; ο Γιάννης με τη Μαίρη χώρισαν. Μόλις ένα χρόνο μετά το γάμο τους», έσπευσε η φιλενάδα μου να με ενημερώσει, τονίζοντάς μου πόσο έκπληκτοι έχουν μείνει όλοι στον περίγυρο, αφού οι δυο τους αποτελούσαν αξιοζήλευτο ζευγάρι.
Η αλήθεια είναι πως δεν εκπλήσσομαι. Κάτι δεν μου «κόλλαγε» σε αυτή τη ροζ φούσκα από την αρχή. Φέρνω στο μυαλό μου τις αμέτρητες φωτογραφίες που ανέβαζαν στο facebook.Φωτογραφίες με αγκαλιές, με τέλεια σκηνικά από ατελείωτες διακοπές, με φιλιά στο ηλιοβασίλεμα, γεμάτες καρδούλες. Δημοσιεύσεις με λόγια ποιητικά, που εκθείαζαν τον έρωτα και «το υπέροχο αυτό πλάσμα που άλλαξε τη ζωή τους». Και φυσικά, όταν έφτασε η ώρα του γάμου, εκτός από τους καλεσμένους, υπήρξαμε και εμείς, οι διαδικτυακοί φίλοι, μάρτυρες του χολυγουντιανού αυτού έρωτα. Από την επιλογή του νυφικού, μέχρι και το χρώμα της χαρτοπετσέτας της δεξίωσης, ζήσαμε θέλοντας και μη τον παραμυθένιο τους γάμο.
Δηλαδή τι μου λες, ότι δεν ήταν ερωτευμένοι; μαλώνω τον εαυτό μου.
Ήταν, αλλά με ποιον;
Ο ένας με τον άλλον ή μήπως με αυτόν που νόμιζαν ότι κάλυπτε τις ανάγκες τους; Όλη αυτή η δημοσιοποίηση της προσωπικής τους ζωής είχε φασαρία, περιείχε πολύ κόσμο. Δεν ήταν οι δυο τους. Χρειάζονταν διαρκώς μάρτυρες για να τους επιβεβαιώνουν ότι είχαν βρει κάποιον που τους έκανε να φαίνονται σημαντικοί. Και λέω να «φαίνονται», γιατί αν «αισθάνονταν» σημαντικοί, δεν θα χρειάζονταν τρίτους να το διασφαλίσουν.
Και γιατί έφτασαν στο χωρισμό; δεν καλύφτηκαν οι ανάγκες; με ρωτάω με ειρωνία.
Όταν έκλεισαν οι πόρτες την επομένη του γάμου, έμειναν οι δυο τους. Και οι ανάγκες τους, αφού χόρτασαν εξωτερική επιβεβαίωση, άρχισαν να ζητούν εσωτερική. Και ανέσυραν στην επιφάνεια τις πεποιθήσεις αναξιότητάς τους. Αναξιότητας να αγαπηθούν πραγματικά. Μεταμφιεσμένες βέβαια σε εγωισμό, ισχυρογνωμοσύνη, ασέβεια, καταπίεση, θυμό, θλίψη και τέλος απομόνωση.
Οι ανάγκες είναι αδηφάγες, μου υπενθύμισα. Αν δεν τραφούν με μεγάλη δόση ανιδιοτελούς αγάπης όταν είσαι παιδί, δεν γεμίζουν ποτέ τις μαύρες τρύπες της ψυχής σου.
Μαρία Πατσιλίβα
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.