ΠΕΡΣΕΥΣ : Ο μέγας ποντοπόρος

Αντώνης Σταυρόπουλος

Πολλά έχουν γραφεί για τον Περσέα και την Ανδρομέδα.
Σήμερα φίλοι μυθολόγοι, θα κοιτάξουμε τον «μύθο» και από μία άλλη προοπτική…

Χιλιάδες χρόνια πίσω…Στα βάθη της Ελληνικής Προϊστορίας…
Γεγονότα, πρόσωπα και άθλοι μεταφερόμενοι από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, κάπου οι λεπτομέρειες ξεθώριαζαν και μέσα από την καταχνιά του ονείρου, ο αφηγητής πρόσθετε τις δικές του εξηγήσεις, τα δικά του χρώματα και δοξασίες, καταλήγοντας σε αυτό που λέμε «Μυθολογία» που γίνεται «Μυθιστορία» όταν συνδυαστεί με ευρήματα - δηλαδή ιστορία κρυμμένη πίσω από τον μύθο.

Στα χρόνια εκείνα τα παλιά, όπου οι καταστροφές δεν άφησαν γραπτά μνημεία για την αποτύπωση των γεγονότων, παρά μόνο τις μνήμες σ΄ένα λαό ρομαντικό, ευαίσθητο, ευφάνταστο, με ιδανικά, και αξίες ηθικές…

Ο προπάτορας Δαναός, είχε μια θυγατέρα, την Υπερμνήστρα. Πρό-γιαγιά της ήταν η Ιώ, που έφερε στον κόσμο τα παιδιά της με τη «συνδρομή» του ερωτιάρη Δία. Η δισέγγονη λοιπόν της Ιούς, η Υπερμνήστρα πήρε για σύζυγο τον Λυγκέα. Γυιός αυτών των δυό, ο Ακρίσιος.

Ο τελευταίος είχε την τύχη να βασιλέψει στο Άργος της Πελοποννήσου.

Ο Ακρίσιος δεν ευτύχησε να έχει αποκτήσει διάδοχο του θρόνου του. Απέκτησε όμως μια κόρη ακριβοθώρητη που όμοιά της δεν είχε δεί ο τότε κόσμος: -την Δανάη!

Μεγάλωνε και άνθιζε η Δανάη κι όλο και ομόρφαινε…
Ο Ακρίσιος, θέλοντας να μάθει τα μελλούμενα για την διαδοχή του θρόνου του, προσέφυγε στο μαντείο των Δελφών…

Αλίμονο, φίδια τον ζώσαν με τον χρησμό που πήρε:- Θα αποκτούσε εγγονό, κι αυτός θα κατακτούσε δόξα μεγάλη που θα σκίαζε τον Ακρίσιο, αλλά το χειρότερο ήταν ότι ο ίδιος, θα γνώριζε τον θάνατο, ακριβώς από το χέρι αυτού του εγγονού του!
Πανικοβλημένος ο Ακρίσιος και με το σαράκι της ζήλειας μέσα του, θέλησε να αφαιρέσει από την κόρη του Δανάη τη δυνατότητα να παντρευτεί και να τεκνοποιήσει..

Έκτισε λοιπόν μια φυλακή επτασφράγιστη, ένα υπόγειο θάλαμο με χάλκινους τοίχους κι έκλεισε μέσα τη Δανάη μαζί με την τροφό της, δίνοντας οδηγίες αυστηρές για την τέλεια απομόνωσή τους…
«Υπό γήν, θάλαμον καταστευάσας χάλκεον την Δανάην εφρούρει…» (Απολλόδωρος Β-4).

Τέτοια ομορφιά φυλακισμένη, μακριά από μάτι ανθρώπινο, όχι όμως και από το μάτι του πανταχού παρόντα Διός!

Ο Ζεύς λοιπόν, μεταμορφωμένος σε χρυσή βροχή, μέσα από ένα στενό φωταγωγό, περνά στη χάλκινη φυλακή! Η καημένη η Δανάη, ανύποπτη και διψασμένη όχι για νερό, αλλά για τις στερημένες χάρες του έξω κόσμου, ανοίγει τις χούφτες της, πίνει αχόρταγα και λούζει το αλαβάστρινο κορμί της στη λαμπιρίζουσα βροχή! Έτσι ο παμπόνηρος Ζεύς εισχώρησε στους κόλπους της Δανάης, η οποία σαν έκλεισε το πλήρωμα του χρόνου, έφερε στον κόσμο με τη βοήθεια της τροφού της, ένα πανέμορφο μωράκι! (σημ. τώρα αν δεν ήταν ο Ζεύς, και ήταν κάποιος άπιστος φύλακας που έκανε την…ζημιά, αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε- πέρασε καιρός και το..αδίκημα παρεγράφη – στο φουκαρά τον Δία βρίσκανε όμως να τα φορτώνουν όλα…)

Άκουσε τα κλάματα του μωρού ο Ακρίσιος, έσπευσε να δεί «ιδίοις όμμασιν» και θυμήθηκε τον χρησμό… Χωρίς να σκεφθεί ποιος, πότε και πως, έδωσε εντολή και κατασκεύασαν μία λάρνακα – ένα μεγάλο στεγανό κιβώτιο- κι έκλεισε μέσα της τη θυγατέρα του Δανάη μαζί με το νεογέννητο…(Βλέπετε ακόμη και εδώ, την διαφορά των ηθών από άλλους λαούς βαρβαρικούς…Αντιστοίχως, ο Ηρώδης θανάτωσε όλα τα νεογνά / η ηθική όμως του Έλληνα Ακρίσιου δεν του επέτρεπε κάτι τέτοιο γι αυτό έδωσε μία τελευταία – έστω και τραβηγμένη και ελάχιστη- ευκαιρία στη Δανάη και το παιδί της, για να ζήσουν…Η θάλασσα, θα αποφάσιζε για την τύχη τους!)…

Τραβηγμένη από τα κύματα η λάρνακα έφθασε κάποια στιγμή στα βράχια της Σερίφου. Εκεί μπλέχτηκε στα δίχτυα των ψαράδων που έτυχαν στην περιοχή…

Δυό λόγια για τη Σέριφο..Ένα από τα νησιά που δημιουργήθηκαν μετά τον καταποντισμό της Αιγαιίδας. Κορυφή κάποιου βουνού, βρέθηκε κυκλωμένη από τα νερά του κατακλυσμού…Δεν ήταν πάντα μέρος άγονο, πετρώδες κι άδενδρο…Δάση κάλυπταν την επιφάνειά του και τους χαμηλούς χωμάτινους γόνιμους λόφους τους χώριζαν καταπράσινες ρεματιές και εύφορες κοιλάδες…Άγρια άλογα, ελάφια και αρκούδες ζούσαν στις πλαγιές των λόφων της…

Μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίων και η Πύρρα έδωσαν γένεση ξανά στο ανθρώπινο γένος. Ο Μάγνης γυιός του Αιόλου και κληρονόμος του Δευκαλίωνα απόκτησε δύο γυιούς: -Τον Δίκτη και τον Πολυδέκτη.

Βασιλιά της Βοιωτίας ο Μάγνης, επέλεξε την όμορφη και γόνιμη Σέριφο για να βασιλεύουν οι δυο του γυιοί. Ο Δίκτυς και ο Πολυδέκτης με μεγάλη επίσημη συνοδεία ξεκίνησαν από την Βοιωτία και έφθασαν στη νέα τους πατρίδα, της οποίας έγιναν οι πρώτοι εποικιστές, διοικώντας χωρίς διαμάχες, εκ περιτροπής…
Να σημειώσουμε εδώ, ότι σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, τα δύο αδέλφια έφθασαν στη Σέριφο έφιπποι –διότι ακόμη τότε μία γλώσσα στεριάς την συνέδεε με τον κυρίως Ελλαδικό κορμό!
Επιστρέφουμε στη λάρνακα με το πολύτιμο περιεχόμενό της. Αφού λοιπόν πίστευαν οι πρόγονοί μας, ότι ο Δίας ήταν ο πατέρας του παιδιού, δεν ήταν δυνατόν να πιστέψουν ότι η λάρνακα θα χανόταν στα κύματα του πελάγου. Φύσηξε λοιπόν ελαφρύ αεράκι κι έσπρωξε την λάρνακα με ασφάλεια, χωρίς να σπάσει στα βράχια, μέχρι τις ακτές της Σερίφου.

Ο Δίκτυς ασχολιόταν με το ψάρεμα, αφού ήταν η σειρά του αδελφού του να βασιλέψει. Ειδοποιημένος από τους ψαράδες του, έσπευσε, άνοιξαν όλοι μαζί το κιβώτιο και έμειναν έκπληκτοι και έκθαμβοι από το περιεχόμενό του! Παρέλαβε την Δανάη με το υγιέστατο όμορφο μωρό της και τους φιλοξενούσε στο παλάτι…Ο Πολυδέκτης, θαμπωμένος από την ομορφιά της Δανάης,αλλά και δεσμευμένος απέναντι στον αδελφό του, τόσο για λόγους φιλοξενίας όσο και από σεβασμό, έκρυβε τα αισθήματά του γι αυτήν. Τα χρόνια κύλησαν και ο γυιός της Δανάης ο Περσέας*, έγινε με την φροντίδα της και με την προστασία του Δίκτυ, ένας γεροδεμένος όμορφος νέος…

*Το όνομα "Περσεύς" συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη "πέρσις" ( = εκπόρθηση).

Ο Πολυδέκτης συνέχιζε να έχει πόθο ασυγκράτητο για την Δανάη κι έβλεπε σαν απειλή τον ανδρωμένο Περσέα… Ισχυρίσθηκε λοιπόν ότι έχει πρόθεση να ζητήσει σε γάμο την Ιπποδάμεια, κόρη του Οινομάου, βασιλιά της Ήλιδας…Συνήθεια της εποχής, δώρα σπάνια και πολύτιμα να προσφέρονται για τον γάμο…Ο φιλότιμος Περσέας υποσχέθηκε να φέρει στον βασιλιά που του χάρισε την φιλοξενία του ότι αυτός ζητούσε…Κι εκείνος του ζήτησε το …κεφάλι της Μέδουσας! Ήταν βέβαιος ότι ο Περσέας θα χανόταν στο ταξίδι και πλέον δεν θα είχε κανένα εμπόδιο να αποκτήσει την πολυπόθητη Δανάη!

Ποια ήταν όμως η Μέδουσα και που βρισκόταν?

Τρείς αδελφές πανέμορφες: Η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα! Στην απέναντι πιο μακρυνή άκρη της «Κισθήνης» της χώρας των γοργόνων…
Πανέμορφες οι αδελφές αλλά με απόκοσμο τρομακτικό προσωπείο που τις προστάτευε από κάθε ιερόσυλο απρόσκλητο επισκέπτη που θα μόλυνε με την παρουσία του τον τόπο τους. Μόνο ο Ποσειδώνας τις επισκεπτόταν…Συνεπαρμένος από την ομορφιά της θνητής –σε αντίθεση με τις αθάνατες αδελφές της - Μέδουσας, κοιμόταν μαζί της σε καταπράσινους κάμπους με ανοιξιάτικα λουλούδια:
«η μέν έην θνητή, αι δ’ αθάνατοι και αγήρω αι δύο. Τη δη μιή παρελέξατο Κυανοχαίτης εν μαλακώ λειμώνι και άνθησιν ειαρινοίσι..»
Κοιτώντας πέρα από τον μύθο, η Μέδουσα και οι αδελφές της συμβόλιζαν τις υπέροχες πανέμορφες χώρες πέραν του Ατλαντικού, που έκρυβαν τα θέλγητρά τους στα τρομακτικά τους προσωπεία - τα οποία σήμαιναν τους τεράστιους κινδύνους για τους ποντοπόρους που θα έκαναν το τόλμημα να τις προσεγγίσουν…
Σθενώ : (ίσως εκ του σθένους των ποντοπόρων)
Ευρυάλη: η χώρα με τον ευρύ – αλώ (η απέραντη παραλία)
Μέδουσα: εκ του «μέδω» = άρχω, κυβερνώ, εξουσιάζω…
Ξεκίνησε λοιπόν η ήρωάς μας το απέραντο ταξίδι του. Όχι όμως αβοήθητος! Μη ξεχνούμε ότι ήταν (όπως και ο δισέγγονος του Ηρακλής) Διογενής ! – και ο Δίας προστάτευε τα παιδιά του!
Στο απέραντο ταξίδι του, είχε συμπαραστάτες την Αθηνά (θεά της Σοφίας που του έδινε την γνώση) και τον Ερμή (θεός προστάτης των ποντοπόρων).
Με συμβουλή της Αθηνάς, πλησίασε πρώτα τις τρείς «γραίες» αδελφές των γοργόνων:Την Ενυώ, την Πεφρηδώ και την Δεινώ. Από αυτές θα μάθαινε τον δρόμο για τον προορισμό του.
Σε μια ανήλιαγη σπηλιά οι τρείς τερατόμορφες διέθεταν ένα μόνο μάτι κι ένα δόντι εκ περιτροπής. Το μάτι και το δόντι χρησιμοποιούσε εκείνη που φρουρούσε, ενώ οι άλλες δύο κοιμόνταν. Η ευνοϊκή στιγμή για τον Περσέα ήταν στην φάση της αλλαγής «φρουράς» και παράδοσης στην επόμενη…Καλά δασκαλεμένος από τη Αθηνά, ορμά και τους αρπάζει μάτι και δόντι. Εκβιάζοντάς τις για την επιστροφή, τους αποσπά τις πληροφορίες που θέλει…Τώρα ξέρει πώς θα βρεί την Μέδουσα.
Πρίν φύγει τους παίρνει την «Κυνήν» -τον σκούφο που έκανε αόρατο αυτό που τον φορούσε, την «κίβισιν» (το ταγάρι που θα εξουδετέρωνε το επικίνδυνο κεφάλι της Μέδουσας στο εσωτερικό του) και τα «ταλάρια» τα φτερωτά πέδιλα με τα οποία θα πετούσε στους ουρανούς πλάι στους θεούς και συνοδοιπόρους του. Η Αθηνά τον εξόπλισε με την γυαλιστερή της ασπίδα κι ο Ερμής με την «’Αρπην» το γυριστό σαν δρεπάνι σπαθί του.
Η οδηγία ήταν σαφής: - έπρεπε παντελώς να αποφύγει το βλέμμα της Μέδουσας της οφιοκέφαλης… Φίδια αντί για μαλλιά στην κεφαλή και βλέμμα αστραπή που πέτρωνε στη στιγμή όποιον το διασταύρωνε…
Κοιτώντας σαν καθρέπτη μέσα από την γυαλιστή ασπίδα – γιατί στο είδωλο το πέτρωμα εξουδετερωνόταν, πλησίασε αθόρυβα ό ήρωάς μας. Την στιγμή που η Μέδουσα κατάλαβε την παρουσία του, με μια αποφασιστική και ζυγισμένη κίνηση, τινάζει την Άρπη και κόβει το κεφάλι του τέρατος… Πάντα κοιτώντας μέσα από την ασπίδα, μαζεύει το αιμορραγoύν κεφάλι και το κρύβει στην «κίβισιν». Από το σώμα της Μέδουσας που ακόμη σπαρταράει, ξεπηδά ο «Πήγασος» το φτερωτό άλογο και ο «Χρυσάωρ» ο γιγαντόσωμος πολεμιστής με το χρυσό σπαθί στο χέρι…
«Της ότε δη Περσεύς κεφαλή απεδειροτόμησεν εξέθορε Χρυσάωρ τε μέγας και Πήγασος ίππος…» (Ησίοδος Θεογονία, 270)
Καταδιωκόμενος ο Περσέας από τις άλλες δύο αδελφές, γρήγορα φόρεσε την «Κυνήν» που τον έκανε αόρατο και με τα “ταλάρια» τα φτερωτά σανδάλια πέταξε πέρα μακρυά από τον ωκεανό που χώριζε την μακρυνή χώρα της «Κισθήνης».

Εξαντλημένος ο ήρωάς μας, κατέφυγε στην Αιθιοπία και ζήτησε φιλοξενία στα ανάκτορα του βασιλέα Κηφέα. Η φιλοξενία ήταν αυτονόητη, όμως ο βασιλεύς ήτο θλιμμένος έως θανάτου! Περίεργος ο Περσέας ερωτά τον λόγο για να μάθει πως η πανέμορφη Ανδρομέδα – η μονάκριβη κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπης- έπρεπε να θυσιασθεί στο φοβερό δράκοντα –το κήτος-που μια φορά το χρόνο έβγαινε από τη θάλασσα ζητώντας το αντίτιμό του για να μην καταστρέψει τη χώρα. Αλυσοδεμένη η Ανδρομέδα περίμενε στην παραλία την φοβερή της μοίρα…
-Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Περσέας, ορμάει προς την παραλία,ακριβώς την στιγμή που έβγαινε ο φοβερός δράκος…Για μια στιγμή ο ήρωάς μας κοντοστέκεται μαγεμένος – παρά το δραματικό του χρόνου- από την ομορφιά της αλυσοδεμένης κόρης…Αμέσως όμως συνέρχεται τραβά την «Άρπην» ορμά στον δράκο πηδώντας πίσω από την κεφαλή του και με καίριο κτύπημα μετά από σύντομη αλλά δραματική μάχη, τον αποκεφαλίζει…Τα βράχια βάφτηκαν κόκκινα από το αίμα του τέρατος…
Χαρές, πανηγύρια στη χώρα και στο παλάτι! Αγώνες δόθηκαν προς τιμή του Περσέα – τιμή εξαιρετική! Εκεί στους αγώνες ο Περσέας είδε για πρώτη φορά ένα αγώνισμα, όπου δίσκος πέτρινος γυαλιστός, ζυγιζόταν από τον αθλητή και πετιόταν μακρυά. Γοητευμένος από το άθλημα ζήτησε να του δοθεί ένας δίσκος – και τον τοποθέτησε μαζί με το κεφάλι της Μέδουσας στην «κίβισιν».
Ο ευγνώμων βασιλεύς, δίνει στον Περσέα για σύζυγό του την Ανδρομέδα και είναι σίγουρος για την ασφάλειά της.
Με την Ανδρομέδα στην αγκαλιά του, πετώντας με τα φτερωτά σανδάλια φθάνει πλέον στην πολυπόθητη Σέριφο…

Αναστάτωση βρίσκει στο νησί του σιδήρου… Ο Πολυδέκτης εκτός ελέγχου κυνηγά την Δανάη και αυτή μαζί με τον προστάτη της Δίκτη, προσφεύγουν ικέτες στο ναό.
Έξαλλος ο Περσέας τρέχει στο παλάτι και μπροστά στον έκπληκτο Πολυδέκτη και τους συνδαιτημόνες του, τραβά από την «κίβησιν» το τρομερό του «δώρο» το κεφάλι της Μέδουσας! Ο Πολυδέκτης και όλοι οι παρευρισκόμενοι αυτόματα μαρμάρωσαν…Φρενιασμένος ο Περσέας φεύγει από το παλάτι κρατώντας ακόμη το κεφάλι της Μέδουσας…Οι αστραπές των ματωμένων ματιών της θα πετρώσουν όσους κατοίκους βρεθούν στο διάβα του…Το καταπράσινο νησί γέμισε έκτοτε με βράχους και πέτρες…
Ο Περσέας αφού εξασφάλισε τον θρόνο για το Δίκτυ -που του είχε σταθεί πάντα σαν πατέρας -του δίνει με την συγκατάθεσή του για γυναίκα του την Δανάη και με την Ανδρομέδα φεύγουν για το Άργος…
Θέλει να βρεί το παππού του τον Ακρίσιο και να ζητήσει τα δικαιώματα διαδοχής του θρόνου του…Στο Άργος μαθαίνει ότι ο Ακρίσιος παραιτήθηκε του θρόνου και έφυγε για άλλον τόπο, τη Λάρισα.
Ο Περσέας ακολουθεί τα ίχνη του παππού του, γιατί θέλει να τον διαβεβαιώσει πως δεν επιθυμεί τον θάνατό του, όπως προέβλεπε ο χρησμός, και να του αποδώσει το σεβασμό που οφείλουν τα εγγόνια στους γονείς των δικών τους γονιών.
Φθάνοντας στη Λάρισα βρίσκει την πόλη σε αναβρασμό. Πανηγύρια, εορτές και αγώνες… Βρέθηκε μπροστά στο στάδιο και στα αυτιά του οι επευφημίες των νικητών δρούν προτρεπτικά…Μέσα στο ταγάρι του έχει ακόμη τον δίσκο που του χάρισαν στην Αιθιοπία. Ζητά από τους ελλανοδίκες να του επιτρέψουν να τους δείξει ένα νέο αγώνισμα. Παίρνει την έγκριση και κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο. Ζυγιάζει καλά με το δεξί του χέρι τον πέτρινο γυαλιστό δίσκο, ταλαντώνει τρείς φορές το κορμί του και με μια αποφασιστική στροφή τινάζει δυνατά το χέρι του…Είναι όμως πολύ δυνατός και το στάδιο μικρό για αυτόν…Ο δίσκος διατρέχει όλο το στάδιο, φεύγει ψηλά και προσγειώνεται στις κερκίδες πέφτοντας με ορμή επάνω στον Ακρίσιο που παρακολουθεί τους αγώνες σαν θεατής…
Ο χρησμός του μαντείου είχε πλέον εκπληρωθεί…Ο Ακρίσιος σκοτώθηκε από τον εγγονό του…
Η λάμψη το ήρωα αθλητή μεταβλήθηκε σε νεκρική σιωπή και σκοτεινιά…Οι επευφημίες πάγωσαν στον αέρα…
Γύρισε στο Άργος ο Περσέας και μη μπορώντας να δεχτεί τον θρόνο του κάτω από αυτές τις συνθήκες, τον ανταλλάσσει «κοινή συναινέσει» με τον εξάδελφό του Μεγαπένθη, γιο του Προίτου, βασιλιά της Τίρυνθας
Ο ίδιος μαζί με την Ανδρομέδα, πήγε στην Τύρινθα και τις Μυκήνες. Εκεί οχύρωσε άριστα την ακρόπολη και ανέδειξε την πόλη. Τόσο τον τίμησαν οι Μυκηναίοι σαν ήρωα και ιδρυτή τους, ώστε ξέχασαν την Μυκήνη κόρη του Ίναχου, που αυτή θεμελίωσε τις Μυκήνες…
Για πολλά χρόνια υπήρχε τέμενος αφιερωμένο στον Περσέα…
«Εκ Μυκηνών δε ες Άργος ερχόμενος εν αριστερά Περσέως παρά την οδόν έστιν ηρώον έχει μεν δή και ενταύθα τιμάς παρά των προσχωρίων/ μεγίστας δε εν Σερίφω και παρ’ Αθήναιος τέμενος Περσέως…» (Απολλώνιος ο Ρόδιος)
Ο Περσέας με ευγνωμοσύνη στους Θεούς που του συμπαραστάθηκαν, επιστρέφοντας την γυαλιστή ασπίδα, χάρισε στην Αθηνά το «Γοργόνειο» την φοβερή μάσκα της Μέδουσας – η Αθηνά την κόλλησε στην ασπίδα της έκτοτε προκαλώντας τον τρόμο στους εχθρούς της. Την κεφαλή –εξουδετερωμένη χωρίς την μάσκα-ο Περσέας τοποθέτησε στο πλοίο του «Γοργώ». Στον Ερμή επέστρεψε την ‘Αρπην και την κίβησιν, χαρίζοντάς του τα ταλάρια, τα φτερωτά σανδάλια που έγιναν μετέπειτα το σύμβολό του. Στον Άδη έδωσε την «Κυνήν» τον σκούφο που τον έκανε αόρατο…
Ο Περσέας και η Ανδρομέδα έζησαν πολλά χρόνια και απέκτησαν πολλά παιδιά: τον Πέρση, τον Αλκαίο, το Σθένελο, τον Έλειο, το Μήστορα, τον Ηλεκτρύωνα και μια κόρη, τη Γοργοφόνη. Κόρη του Ηλεκτρύωνος η Αλκμήνη, μητέρα του Ηρακλέους – τυπικά σύζυγος του Αμφιτρύωνα, τεκνοποίησε όμως μετά του Διός…Δεύτερος λοιπόν Διογενής ημίθεος, δισέγγονος του Περσέως, ο Ηρακλής, ο μεγαλύτερος των ηρώων !!!
Πέρα από τον μύθο:
Ο Περσέας ήταν πραγματικό πρόσωπο. Σύμφωνα με ερευνητές έζησε περί το 1.420 π.Χ. Υπήρξε μέγας θαλασσοπόρος. Η αναζήτηση των Γοργονών ήταν απλά ένα υπερπόντιο ταξίδι του στην χώρα πέραν του Ατλαντικού, την Αμερική! Σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικής, το «γοργόνειο» είναι σύνηθες σύμβολο.
Αναζητούσε τον χρυσό (τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων που αναζητούσε αργότερα και ο δισέγγονός του Ηρακλής).
Πέρασε αλώβητος τα ύδατα της αρχαίας Στυγός (το σημερινό τρίγωνο των Βερμούδων) κατόρθωμα αδιανόητο για τα μέσα της εποχής του- υποστηρίζουν δε πολλοί ότι ήταν κάτοχος υψηλής επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας. Πολλά από τα θαυμαστά «βοηθήματα» που είχε στο ταξίδι του, συμβολίζουν τεχνολογικά επιτεύγματα κάποια από τα οποία σήμερα έχουν αναπαραχθεί (π.χ. ο σκούφος που σε κάνει «αόρατο» / βλέπε στολή του αμερικάνικου στρατού με μικροκάμερες και μικροοθόνες προβάλει την όπισθεν του οπλίτου εικόνα καθιστώντας τον ουσιαστικά αόρατο)... Αυτά όμως είναι θέματα μιάς άλλης πλατιάς συζήτησης…

Βιβλιογραφία:
«Σέριφος, το άγνωστο νησί» του Γιάννη Βαρλά
Λεξικό της Ελληνικής Μυθολογίας εκδ. Χάρη Πάτση
«Περσέας» el.wikipedia.org

The Mythologists + 

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ