Supercalifragilisticexpialidocious και καλωσορίσατε στον Κόσμο της χαράς και του κεφιού! ‘‘Φορέστε’’ το καλύτερο χαμόγελο σας κι ελάτε να σκοτώσουμε τα μιζερόνια! Σε πείσμα όλων των δεινών της ανθρωπότητας, ελάτε να φτιάξουμε τον Κόσμο μας από την αρχή, ακολουθώντας τα οράματα των μικρών παιδιών που κρύβουμε μέσα μας. Σύμβουλος και οδηγός, η Mary Poppins!
Για όσους δεν την γνωρίζουν, κάτι που μου φαίνεται λιγάκι απίθανο, η Mary Poppins είναι η ηρωίδα της Pamela Lyndon Travers στην ομώνυμη σειρά παιδικών βιβλίων, αλλά και της ταινίας του Γ. Ντίσνεϊ, η οποία πρέπει να σημειώσουμε πως γυρίστηκε με την σύμφωνη γνώμη της Traversμετά από χρόνια διαπραγματεύσεων και μόνον όταν πείσθηκε πως η ταινία ακολουθούσε πιστά το «πνεύμα» των βιβλίων της.
Η Mary Poppins, ήταν η Αγγλίδα κουβερνάντα των παιδιών της οικογένειας Banks. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Λονδίνο στις αρχές του εικοστού αιώνα και έχει σαν θέμα της την καταλυτική παρουσία της Poppins στην ζωή των παιδιών, αλλά και της οικογένειας γενικότερα.
Και γιατί όχι και στην ζωή των παιδιών που διάβασαν την ιστορία της. Παιδιών κάθε ηλικίας και ποιος ξέρει, ίσως τελικά τα μηνύματα να προορίζονταν για τα μεγάλα παιδιά! Γιατί όπως γράφει σ’ έναν από τους διάλογους η Travers, «Σε τι χρησιμεύει να ξέρεις κάτι, όταν δεν το λες;»
Ωστόσο πριν επιχειρήσουμε οποιαδήποτε προσέγγιση, καλό είναι να διευκρινίσω πως οι παραλληλισμοί και οι συσχετίσεις με μυθολογικούς και άλλους συμβολισμούς, είναι απόρροια της συστηματικότητας με την οποία εμφανίζονται στην πλοκή τα ιδιαίτερα γεγονότα της ιστορίας. Είναι σαφές πως δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς είχε η Travers στο μυαλό της όταν έγραφε την Mary Poppins, αλλά είναι λίγο απίθανο όλη αυτή η σωρεία των παράδοξων καταστάσεων να είναι τυχαία. Και μη μου πείτε, μα είναι απλά ένα φανταστικό παραμύθι! Οι ήρωες ναι, είναι φανταστικοί. Όσα υπαινίσσεται η ιστοσρία όμως;
Πάρτε για παράδειγμα το όνομα της κεντρικής ηρωίδας. Το Mary είναι βέβαια ένα κοινό όνομα, όμως παραπέμπει άμεσα στην Virgin Mary και φυσικά κατά προέκταση σε όλες τις Παρθένες Θεές της Γονιμότητας και συνεπώς στην Magna Mater και στην Μεγάλη Θάλασσα. Μέσα στην πλοκή γίνονται σαφής νύξεις αυτής της ταύτισης, της ηρωίδας, με την Αρχέγονη Μήτρα.
Το δε Poppins, αν αναλυθεί στα εξ ων συνετέθη, (Pop & pins) έχουμε κάποιον που «αναπηδά στα σκέλη» του –έναν ανήσυχο, γεμάτο ζωντάνια και νεύρο άνθρωπο, ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Poppins- ή επίσης κάποιον που «κινείται ή εμφανίζεται ξαφνικά» και στέκεται στα πόδια του. (Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, η Poppins έρχεται ξαφνικά από τον ουρανό και προσγειώνεται στην αυλή των παιδιών πάνω στα πόδια της.) Και κατά μια περίεργη σύμπτωση, το pin εκτός των άλλων, σημαίνει και παραμάνα (καρφιτσώματος), αλλά «παραμάνα» στη γλώσσα μας είναι και αυτή που παρά της μάνας προσέχει τα παιδιά!
Τώρα αν θέλετε να το πάμε και πιο μακριά, pop είναι και το «αφρίζον ποτό» και το pin ως ρήμα σημαίνει και «εντοπίζω ακριβώς». Έτσι το Poppins θα μπορούσε να δηλώνει την …Αναδυόμενη Αφροδίτη (!) ή λιγότερο γραφικά, Αυτήν που ξεπηδά από τον αφρό της κβαντικής θάλασσας…
Η P.Travers γεννήθηκε στην Αυστραλία και ταξίδεψε στην Ευρώπη, την ΕΣΣΔ και αργότερα στις ΗΠΑ. Εκείνος που την μύησε στον κόσμο της μυθολογίας ήταν ο W. B. Yeates και δάσκαλος της στα μυστήρια της Ύπαρξης και της Ζωής ο G. I. Gurdjieff!
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο πως μέσα από αυτό των συνδυασμό γνώσεων και ιδεολογιών προέκυψε το έργο της Travers που δεν περιορίστηκε μόνο σε παιδικά βιβλία. Όμως ακόμη και σ’ αυτά, η μαγεία του παραμυθιού διευρύνεται, μετουσιώνεται από ‘‘θεωρία’’ σε ‘‘τεχνική’’ και μετουσιώνει παγιωμένες πεποιθήσεις σε ρευστές, απρόσμενες περιστάσεις. Στάσεις ζωής και μόνο στάσεις. Ίσα για να πάρουμε μιαν ανάσα, να απολαύσουμε την ομορφιά ή την περιπέτεια. Κι έπειτα να ξεκινήσουμε πάλι για άλλους ορίζοντες και φρέσκιες ιδέες, σκαρφαλώνοντας στο Ουράνιο Τόξο σαν τον Βασιλιά του Αλλότοπου και τον Ευγενικό Κατεργάρη!
Βιαστείτε λοιπόν, Spit Spot! Το Όνειρο ποτέ δεν περιμένει. Ούτε και οι εφιάλτες…
Ο δρόμος με τις κερασιές θα μας οδηγήσει στο σπιτικό των Banks. Δεδομένου ότι η κερασιά συμβολίζει την αγάπη και την μαντεία, η Traversμας στέλνει το πρώτο μήνυμα. Βασική προϋπόθεση η διάβαση μας μέσα από την ατραπό της Αγάπης με την αντίληψη μας διευρυμένη για να μπορούμε να συλλαμβάνουμε ό,τι πρόκειται να συμβεί. Και εκεί στο σπίτι του αριθμού 17 της Οδού των Κερασιών ‘‘κάτι’’ πρόκειται, μεταφορικά, να πεθάνει.
Ο κύριος Banks, υπάλληλος στην τράπεζα (bank) και η οικογένεια του θα βιώσουν πολλές και σημαντικές αλλαγές καθώς ο άνεμος άλλαξε σε Ανατολικό. Και στον άνεμο της καταιγίδας, μυθολογικά, αποδίδεται η γονιμοποιητική και ανανεωτική δύναμη της ζωής. Έτσι μια νέα ζωή ανατέλλει με την άφιξη της Mary Poppinsπου καταφθάνει μαζί του, πετώντας με την βοήθεια της ομπρέλας της -ένα μαγικό ηλιακό σύμβολο προστασίας αλλά και πένθους. Ο παλιός τρόπος ζωής ψυχορραγεί κι ένας νέος γεννιέται. Ακόμη και για την ίδια την Poppinsπου εγκατέλειψε την γεμάτη Νηφαλιότητα ζωή στον κόσμο της Συμπεριεκτικότητας (Ανατολή) και κατέρχεται στον κόσμο των ανθρώπων. Αλλά αυτό με τίποτε δε σημαίνει πως χάθηκε το κέφι και η χαρά! Η Ζωή είναι πάντα Ζωή, από όποια πλευρά και αν βρίσκεται κανείς.
Έτσι το να ανεβαίνεις τις σκάλες τσουλώντας στο κιγκλίδωμα, πίσω από την πλάτη κάποιου ανίδεου, είναι μια σκανταλιά πρώτης τάξης που πάντα σου φτιάχνει το κέφι, όταν μάλιστα έχεις για μάρτυρες δυο μικρά παιδιά, που δεν λογαριάζονται για …μάρτυρες! Αρκεί να ξέρεις πώς να το κάνεις!
Και η Poppins ξέρει πολλά ‘‘κόλπα’’! Όμως δεν το παραδέχεται ποτέ! Η μαγική βαλίτσα από δέρμα γουρουνιού, που μας παραπέμπει στο καζάνι του θεού Dagda της Κέλτικης μυθολογίας, είναι άδεια κι όμως από μέσα η Μαίρη βγάζει κάθε φορά μόνον ό,τι πραγματικά της χρειάζεται. «Περίεργο! Δεν έχει τίποτε μέσα!» σχολιάζει κάποιο παιδί και η απάντηση έρχεται απόλυτη για να γεννήσει την αμφιβολία: «Είσαι σίγουρη πως κοίταξες καλά;»
Είναι βλέπετε κανόνας, τα Οριακά Φαινόμενα, όταν δεν παραμένουν στα όρια της «πραγματικότητας» είτε παύουν να συμβαίνουν, είτε παγώνουν και εντάσσονται σ’ αυτήν και επομένως δεν είναι πια οριακά. Και ηPoppins φαίνεται να το γνωρίζει καλά αυτό. Και τηρεί πάντα τους κανόνες του παιχνιδιού.
Ένας ακόμη από αυτούς τους κανόνες, είναι και το πως οι άνθρωποι με ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες βρίσκονται ανάμεσα στους πιο απλούς και συνηθισμένους, ακριβώς ίσως επειδή πρέπει να παραμένουν και οι ίδιοι στα όρια της κοινωνικά παγιωμένης πραγματικότητας.
Ένας ρακοσυλλέκτης για παράδειγμα είναι ένα μη παραγωγικό και άρα ανώφελο για το κοινωνικό σύνολο άτομο. Παράλληλα είναι όμως και ένα άτομο ελεύθερο από τις κοινωνικές συμβάσεις και υποχρεώσεις. Η ζωή του χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα, εκείνη την ίδια αβεβαιότητα που προσδίδεται σ’ ένα κβαντικό σύστημα. Αυτή η ρευστότητα που βιώνει τον οδηγεί να ζει πολύ πιο κοντά στο χάος απ’ ότι οι ενταγμένοι στο κοινωνικό σύστημα άνθρωποι που τείνουν να ακολουθούν σταθερά την πορεία της θετικής εντροπίας.
Αν αυτές τις συνθήκες μπορεί κάποιος να τις δημιουργήσει ‘‘τεχνητά’’ στον τρόπο της ζωής του –θυμηθείτε το «δεν έχω να χάσω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε» του Καζαντζάκη- είναι ελεύθερος να κινηθεί στις παρυφές της πραγματικότητας και να συνυπάρξει με τα οριακά φαινόμενα!
Ο καλύτερος φίλος της Μαίρης είναι ο Ρόμπερτ Χούμπερτ ο πολυτεχνίτης. Φτωχούλης και ανέμελος, τριγυρνά στους δρόμους κάνοντας μικροδουλειές για να επιβιώνει. Γίνεται καπνοδοχοκαθαριστής όταν χρειάζεται ή ακόμη και μουσικός και τραγουδά με νόημα: «Μ’ αρέσει αυτό που κάνω και κάνω ό,τι μ’ αρέσει!»
Πουλά σπίρτα όταν βρέχει και ζωγραφίζει στις πλάκες των πεζοδρομίων πολύχρωμες ζωγραφιές όταν έχει λιακάδα. Ζωγραφιές που γίνονται, κυριολεκτικά, πύλες για άλλους κόσμους. Μέσα από μια τέτοια ζωγραφιά η μικρή παρέα περνά σ’ έναν άλλο Κόσμο όπου τα χρώματα είναι φωτεινότερα και κάθε επιθυμία γίνεται πραγματικότητα μονάχα με τη σκέψη! Ο Μπερτ φοράει ένα ριγέ ασπροκόκκινο κοστούμι και η Μαίρη την γαλάζια ζακέτα της με τα ασημένια κουμπιά!
Ανάμεσα στις ζωγραφιές η P. Travers περιγράφει κάποια που παριστάνει ένα χιονισμένο βουνό σπαρμένο με γιγάντια ρόδα! Το χιονισμένο ή «άσπρο βουνό» μας παραπέμπει συμβολικά στο Πολικό Βουνό που σε πολλές πολιτιστικές παραδόσεις έχει πάντα την έννοια του άξονα της Γης, του «κέντρου» και σχετίζεται με τον Πολικό Αστέρα. Είναι η «τρύπα» απ’ όπου ο χωρικός και χρονικός κόσμος περνάει και αποβάλλει τα εγκόσμια χαρακτηριστικά του.
«…αν δούμε (την Γη), γράφει ο Γ. Μπαλάνος, ως ενεργειακό σύστημα δυνάμεων που έχουν μεταπέσει σε δίνη…τότε το σημείο που ορίζεται από τον Πολικό…αποκτά όχι απλώς αντικειμενική αλλά και κρίσιμη σημασία.
Ο Πολικός δεν είναι πλέον το απλό σύμβολο που βλέπει ένας εθνολόγος όταν μελετά τις πρωτόγονες θρησκείες, αλλά σηματοδοτεί και το κέντρο μιας φυσικής δίνης δυνάμεων που μελετά ένας φυσικός.
Ο Πολικός είναι πλέον το σημείο αναφοράς που σηματοδοτεί τη θέση του άξονα της Γης, το νοερό κέντρο απ’ όπου ξεκινούν σπειροειδώς οι κάθε λογής δίνες, υποδίνες και υποδίνες (σύνολο Μάντελμπροτ) όλων των φυσικών δυνάμεων του πλανήτη.»
«…δίνες ηλεκτρομαγνητικών και βαρυτικών δυνάμεων, με διαστρεβλώσεις αυτού του ίδιου του χωρόχρονου, καθώς και δίνες του αληθινού Χάους πέρα και πίσω από κάθε έννοια του σύμπαντος όπως το ξέρουμε!
Και τέτοιες Δίνες είναι σημεία διάβασης – είναι Πύλες.»
Η τεχνική του στροβιλισμού ως μέσο διάνοιξης χωροχρονικής Πύλης αναφέρεται στο κεφάλαιο «Η μαγική πυξίδα». Την βρίσκουν στο πάρκο και όταν η Poppins την κρατά στα χέρια της λέγοντας την αντίστοιχη λέξη της κατεύθυνσης (τέσσερα σημεία του ορίζοντα) που θέλουν να βρεθούν η βελόνα της πυξίδας αρχίζει να στριφογυρνά σαν τρελή και : «…η Τζέιν και ο Μίκαελ είχαν την εντύπωση πως ο κόσμος ολόκληρος άρχισε να γυρίζει, μαζί με τη βελόνα της πυξίδας, κι ότι αυτοί βρίσκονταν καταμεσής σ’ αυτό το τεράστιο στριφογύρισμα…»
Φτάνοντας στην Δύση, συναντούν έναν Ινδιάνο που τους καλωσορίζει προσφωνώντας την Μαίρη, Άστρο της Αυγής! Όταν τελικά επιστρέφουν έχει περάσει μονάχα ένα λεπτό. Και όπως πάντα, η Poppins αρνείται τα …πάντα!
Επιστρέφουν στο σπίτι με την ρητή της εντολή: Η πυξίδα είναι δική μου, δεν την αγγίζει κανείς! Όμως ο Μίκαελ είχε τα νεύρα του εκείνη την ημέρα επειδή όπως δηλώνει η Travers, ήταν Τρίτη! (και η Τρίτη είναι η ημέρα του πολεμοχαρή Άρη…) Έτσι, στην πρώτη ευκαιρία για σκανταλιά, παίρνει κρυφά την πυξίδα κι όπως την κοιτάζει, η βελόνα αρχίζει να στριφογυρνά. Κι εκείνος κάνει το λάθος να την χρησιμοποιήσει. Όμως αλίμονο, «ένας κρότος πίσω του τον έκανε να τιναχτεί…Τέσσερις γίγαντες χίμηξαν πάνω του…Έφταναν από τις τέσσερις γωνιές του δωματίου, κραδαίνοντας τα όπλα τους…η έκφραση τους ήταν απειλητική και τρομερή…» Η Μαίρη τον γλιτώνει από τη δύσκολη θέση επιπλήττοντας τον αυστηρά, αλλά με κατανόηση. Έχει πάρει ήδη το μάθημα του…
Όμως τα άστρα δεν εμφανίζονται μόνο υπαινικτικά, όπως ο Πολικός, μέσα στη διήγηση της Travers. Και μιας και μιλήσαμε για Πύλες ας ξεκινήσουμε από τις Πλειάδες, που βάσει κάποιων εκδοχών, βρίσκονται στις παρυφές ανάμεσα σε διαφορετικούς Κόσμους και αποτελούν την κατ’ εξοχήν κεντρική ομάδα των αστρικών συμβολισμών που σχετίζονται με την εφτάδα. Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη «Ο αριθμός εφτά είναι ο διανομέας της ζωής και η πηγή όλων των αλλαγών…και ο αριθμός που επιδρά σε όλα τα θεϊκά όντα».
Στον μύθο, οι Πλειάδες ήταν κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης που ο Δίας μεταμόρφωσε σε περιστέρια για να τις γλιτώσει από τον Ωρίωνα. Για το πώς καταστερίσθηκαν στον ουρανό υπάρχουν διάφορες εκδοχές, όμως στο παραμύθι η Μαίρη και τα παιδιά συναντούν την Μαία με την ανθρώπινη μορφή της. Έχει κατέβει στη Γη να διαλέξει δώρα για τις αδελφές της και ξαναγυρίζει στον ουρανό και στον αστερισμό του Ταύρου.
Στο σημείο αυτό ίσως πρέπει να αναφέρουμε και την Ινδική εκδοχή του μύθου, που πιθανόν να συνδέεται με το βαθύτερο υπόβαθρο των όσων υπαινίσσεται η Travers.
Το Σανσκριτικό όνομα των Πλειάδων είναι Κρίττικα και θεωρείται ότι ήταν οι τροφοί του Καρττικέγια, του θεού του πολέμου, ο οποίος ταυτίζεται, αστρονομικά, με τον πλανήτη Άρη. Ήταν γεννημένος στο πυρ, από το Σπέρμα του Σίβα, χωρίς την μεσολάβηση γυναίκας και εμφανιζόταν είτε ως ένας ασκητής με έξι χέρια, είτε σε συνδυασμό με τις επτά αστρικές αδελφές και την συνοδεία της Καούμαρι, της θηλυκής όψης του. Σ’ αυτή την περίπτωση ήταν ανεβασμένος πάνω σε ένα παγώνι, το πουλί της Σοφίας και της Απόκρυφης Γνώσης. Κατά τους Ινδουιστές, αλλά και τους Βουδιστές, αυτή η Γνώση και η Σοφία, διατηρήθηκαν από μια συγκεκριμένη Αδελφότητα ή Σχολή, που συνδέεται στενά με ένα ορισμένο «νησί» σε μια «εσωτερική» θάλασσα.
Να υποθέσουμε πως είναι η Αδελφότητα του Παγωνιού; Αν ναι, τότε δεν είναι συμπτωματική η συχνή αναφορά της Travers στο κόκκινο και λευκό χρώμα, που είναι και τα αναγνωριστικά χρώματα της Αδελφότητας.
Ένα άλλο αστέρι που εμφανίζεται στην ιστορία, είναι εκείνο που μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι, πέφτει από τον ουρανό και καρφώνεται στο κέρατο της Κόκκινης Αγελάδας. Αρχίζει τότε αυτή να χορεύει ασταμάτητα ένα ξέφρενο χορό για εφτά ολόκληρα μερόνυχτα!
Απελπισμένη επειδή δεν μπορεί να σταματήσει ζητά τη συμβουλή του βασιλιά που μόλις έχει γράψει Εβδομήντα Δύο Νόμους στο κόκκινο τετράδιο. Κι εκείνος της προτείνει να πηδήξει πιο ψηλά κι από το φεγγάρι για να επιστρέψει το αστέρι στον ουρανό. Η πρόταση του αποδεικνύεται επιτυχημένη και η Κόκκινη Αγελάδα ξαναγυρνά στην πρότερη ζωή της. Όμως σύντομα νιώθει πως κάτι της λείπει. Την πιάνει μελαγχολία και χάνει την όρεξη της, ο χαρακτήρας της αλλάζει και βάζει συχνά τα κλάματα. Της λείπει το Άστρο της…
«Φαντάζεσαι πως είναι το μόνο άστρο που έπεσε από τον ουρανό;» γράφει η Travers. «Χιλιάδες άστρα πέφτουν κάθε νύχτα. Αλλά σε διάφορα μέρη, βέβαια. Δεν μπορείς να περιμένεις να πέσουν δυο άστρα σε ένα λιβάδι, στο διάστημα της ζωής ενός ανθρώπου ή μιας αγελάδας.»
Και η Κόκκινη Αγελάδα αποφασίζει πως αν το θέλει πίσω, θα ψάξει να το βρει. Και ξεκινά στην αναζήτηση του, εγκαταλείποντας το ασφαλές λιβάδι της.
Αστέρια στολίζουν και τα μελόψωμα που αγοράζουν τα παιδιά από το μαγαζάκι της κυρίας Cory. Αστέρια από χρυσόχαρτο, όμως τη νύχτα η Poppins τα κολλάει κρυφά στον ουρανό. Τα παιδιά την παρακολουθούν από το παράθυρο: «Αναρωτιέμαι μόνο, είπε η Τζέιν, αν τα αληθινά αστέρια είναι από χρυσόχαρτο, ή αν τα αστέρια από χρυσόχαρτο είναι αληθινά.»
Αλλά στο συγκεκριμένο κεφάλαιο εκείνο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που τα παιδιά φεύγουν από το μαγαζάκι με τα μελόψωμα. Ξαφνικά, χωρίς κανείς να ξέρει τι συνέβη, βρέθηκαν να περπατούν στο πεζοδρόμιο, ενώ όταν κοίταξαν πίσω τους, το μαγαζάκι είχε εξαφανιστεί. Ωστόσο κρατούσαν ακόμη τα μελόψωμα στα χέρια τους! Παράλληλη πραγματικότητα;
Το ταξίδι της Τζέιν στο βάζο της κομπόστας, υπαινίσσεται ωστόσο σίγουρα εκείνους τους άλλους τόπους όπου ο χώρος και ο χρόνος χάνουν την γνωστή τους υπόσταση.
Η Τζέιν είναι μόνη στο σπίτι, τιμωρημένη επειδή είχε νεύρα. Σ’ ένα παλιό βάζο κομπόστας υπάρχουν τρεις μινιατούρες που παριστάνουν τρία αγόρια που παίζουν στην εξοχή.
Τα αγόρια μινιατούρες την προσκαλούν να τους επισκεφθεί και παρ’ όλη την έκπληξη και την απορία της για όσα περίεργα συμβαίνουν, δέχεται την πρόσκληση τους. Όχι μόνο χωρά να μπει στο βάζο της κομπόστας, αλλά διαπιστώνει πως βρίσκεται σ’ ένα μεγάλο λιβάδι στο βάθος του οποίου υπάρχει το σπίτι των παιδιών. Εκείνα την ξεγελούν και την παίρνουν μαζί τους. Γνωρίζει την αδελφή και τον υπεραιωνόβιο παππού τους που θέλει να την κρατήσει για πάντα φυλακισμένη στο βάζο.
Για άλλη μια φορά η Poppins σώζει την κατάσταση και βέβαια, όταν όλα τελειώνουν αρνείται πως συνέβη οτιδήποτε. Όμως στο βάζο της κομπόστας πεσμένο στο γρασίδι, βρίσκεται σιωπηλή απόδειξη, το αγαπημένο της φουλάρι. Εκείνο με τα κόκκινα και άσπρα καρό που είχε κεντημένο το μονόγραμμα της!
Ένα άλλο ταξίδι των παιδιών τα οδηγεί «πίσω από το παραπέτασμα του ουρανού» όπου υπάρχει ένα μεγάλο αμφιθέατρο! Εκεί συναντούν προσωποποιημένους όλους τους αστερισμούς, που παίρνουν μέρος σε μια φαντασμαγορική παρέλαση. Επίτιμη καλεσμένη η Mary Poppins! Ο ίδιος ο Ήλιος χορεύει μαζί της και αποχαιρετώντας την, σκύβει να την φιλήσει. «Το φιλί του Ήλιου! φώναξαν με ζήλια όλοι οι αστερισμοί. Αλλά η Μαίρη Πόππινς είχε ριχτεί πίσω και πίεζε με το χέρι το μάγουλο της:το φιλί του Ήλιου έκαιγε σαν πυρωμένο σίδερο.»
Ήταν το σημάδι, από αυτό το φιλί, η απόδειξη πως όσα συνέβησαν δεν ήταν όνειρο, όπως ισχυρίζονταν εκείνη. Άλλωστε αυτό το «όνειρο» το είχαν δει ίδιο κι απαράλλαχτο και τα δυο παιδιά.
Όμως στην οικογένεια Banks υπάρχουν κι άλλα παιδιά. Ένα από αυτά είναι η μικρή Άναμπελ. Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τον μονόλογο της Άναμπελ, όταν λίγες ώρες μετά την γέννηση της, ένα μικρό ψαρόνι την ρωτά ποια είναι και από πού ήρθε. Να σημειώσουμε δε πως σύμφωνα με την διήγηση, τα μωρά πριν χρονίσουν έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν με τα ζώα αλλά και μεταξύ τους, μόνο με την σκέψη! Μια ικανότητα που χάνουν όλοι μεγαλώνοντας.* Όχι όμως και η Poppins! Γιατί «…αυτή είναι ένα φαινόμενο, μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα…»!
Λέει λοιπόν η Άναμπελ στο ψαρόνι: «Είμαι αέρας και χώμα, είμαι νερό και φωτιά. Έρχομαι από τα σκοτάδια, όπου αρχίζουν όλα τα πράγματα. Έρχομαι από τη θάλασσα και τις παλίρροιες της. Έρχομαι από τον ουρανό και τ’ αστέρια. Έρχομαι από τον Ήλιο κι από την λάμψη του…Έρχομαι από τα δάση της γης…Στην αρχή προχωρούσα αργά. Κοιμόμουν διαρκώς κι ονειρευόμουν. Αναθυμόμουν όλα όσα ήμουν άλλοτε και σκεφτόμουν όλα όσα θα είμαι. Τέλος, ξύπνησα από το όνειρο μου και τότε…Τότε άκουσα τ’ αστέρια να τραγουδάνε στο πέρασμα μου κι ένιωσα ζεστά φτερά να με σκεπάζουν και να με φέρνουν. Ξεπέρασα όλα τα ζώα της ζούγκλας και διέσχισα τα βαθιά και μαύρα νερά. Ήταν ένα μακρύ ταξίδι…».Επιμένετε ακόμη, πως η “Mary Poppins” δεν είναι παρά μόνο ένα φανταστικό παραμύθι;
Πανσέληνος και η Mary Poppins έχει τα γενέθλια της! Στο Ζωολογικό Κήπο, τα ζώα ετοιμάζουν τη νύχτα μια γιορτή προς τιμή της. Η μεγάλη Κόμπρα, ανώτερη, πιο σοφή και τρομερή από όλους, προσφωνεί την Poppins«εξαδέρφη» και της χαρίζει σαν δώρο το δέρμα της. Κι έπειτα όλα τα ζώα μαζί πιάνονται σε κύκλο, σαν μεγάλη αλυσίδα κι αρχίζουν ένα ξέφρενο χορό. Η Τζέιν μένει έκπληκτη από αυτή τη συνύπαρξη θηρίων και μη και η κόμπρα της εξηγεί πως …αυτό το βράδυ γίνεται αλλιώς. Τα μικρά ζώα δεν φοβούνται τα μεγάλα κι εκείνα τα προστατεύουν…Εσείς που είστε από την πολιτεία κι εμείς που ερχόμαστε από την ζούγκλα, είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Το δέντρο που μας σκιάζει, η πέτρα στα πόδια μας, το πουλί, το ζώο, τ’ αστέρια, είμαστε όλα φτιαγμένα απ’ την ίδια ύλη, κυλάμε όλοι προς το ίδιο τέρμα. Σκέψου το, παιδί μου, όταν θα μ’ έχεις ξεχάσει εμένα…Πουλί-φίδι-πέτρα-άστρο, όλα ένα, όλα ένα…»
Αλλά ας αφήσουμε τις εσωτεριστικές και απόκρυφες προεκτάσεις κι ας δούμε μια άλλη περιγραφή, που δεδομένου ότι υπάρχει σε βιβλίο που εκδόθηκε το 1935, μας δημιουργεί τουλάχιστον έκπληξη.
Η Poppins, πρέπει να πούμε, δεν μένει μόνιμα στουςBanks, αλλά πηγαινοέρχεται κατά βούληση χωρίς να δίνει εξηγήσεις γι αυτή της την συμπεριφορά. Στο πρώτο βιβλίο φεύγει πετώντας με την ομπρέλα της, έτσι όπως είχε έρθει. Στο δεύτερο κατεβαίνει από τον ουρανό στην άκρη του σπάγκου από τον χαρταετό του Μίκαελ και φεύγει πετώντας με το καρουζέλ του Λούνα-Παρκ… «Ξαφνικά έγινε ένα πράγμα απίστευτο. Μ’ ένα φοβερό θόρυβο από σαλπίσματα, ολόκληρο το καρουζέλ, χωρίς να πάψει να στριφογυρίζει, ξεκόλλησε από το έδαφος. Πάντοτε στριφογυρίζοντας, πάντοτε πιο γρήγορα, πάντοτε πιο ψηλά…Ήδη ο φωτεινός κύκλος είχε φτάσει στο ύψος των δέντρων και χρύσιζε τα φύλλα τους…Τα αλογάκια είχαν ξεπεράσει τις κορυφές των δέντρων και πετούσαν τώρα προς τα αστέρια. Απομακρύνονταν στριφογυρνώντας πάντοτε και μίκραιναν διαρκώς. Η Μαίρη Πόππινς φαινόταν τώρα πια σαν ένα μαύρο σημαδάκι πάνω σε μια πύρινη ρόδα. Έπειτα, ολόκληρο το καρουζέλ έμοιαζε σαν ένα φωτεινό σημάδι στον ουρανό, όμοιο με χιλιάδες άλλα αστέρια.»
Ιπτάμενα καρουζέλ!; Κάτι «άλλο»; Σήμερα τα λέμε, γενικώς, Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα!
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ ακόμη, μόνο για να αναφέρουμε, όλους τους κώδικες που έντεχνα ηPamela Travers ενσωματώνει στις ιστορίες της. Αν θέλαμε και να τους αναλύσουμε θα γράφαμε ολόκληρο βιβλίο! Ωστόσο θεωρώ πως τα παραμύθια, μιλούν κατευθείαν στις καρδιές μας κι έτσι η μαγεία της ατμόσφαιρας τους παραμένει ολοζώντανη! Εκείνη η μαγεία που μας ακολουθούσε σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε μας πράξη, σαν ήμασταν παιδιά. Και απορώ, γιατί την διώξαμε από την ζωή μας; Γιατί την αφήσαμε να χαθεί;
Όμως η Κυρία με τα Περιστέρια, κάθεται πάντα στα σκαλιά της Μητρόπολης του Αγίου Παύλου και μας καλεί με το τραγούδι της να τα ταΐσουμε. Θα την προσπεράσουμε βιαστικά, τρέχοντας πίσω από τη ρουτίνα μας ή θα αφουγκραστούμε την μελωδία της με την προσοχή που χρειάζεται;
Ωστόσο, κι αυτό δεν είναι δύσκολο σαν το προηγούμενο δίλημμα, μπορούμε στο μεταξύ να απολαύσουμε την “Mary Poppins” στηνομώνυμη ταινία του Ντίσνεϋ ή ακόμη καλύτερα και στα πρωτότυπα βιβλία της Travers.
Και πριν κλείσω, να σας θυμίσω πως η Μητρόπολη του Λονδίνου, είναι χτισμένη πάνω στα αρχαία ερείπια του Ναού του Nodens ή Lludd του θεού των Δρυίδων, εξ ου και London!
Μερικές φορές τελικά, η «πραγματικότητα», είναι πολύ πιο μαγική από τα «παραμύθια»…
Σημείωση
* Διαβάστε σχετικά με αυτό το θέμα στο άρθρο μου «Νόηση, Εγκέφαλος και Συστήματα Αντίληψης»
τεύχος Νο 198
Πηγές
Pamela Travers / Mary Poppins / Άγκυρα
Pamela Travers / Η επιστροφή της Mary Poppins / Άγκυρα
Γιώργος Μπαλάνος / Η Σκιά του Κθούλου / Locus 7
Θανάσης Βέμπος / Οι Πύλες του Αλλόκοσμου / Βερέττας
Ε. Μπλαβατσκυ / Η Μυστική Δοξασία / Πνευματικός Ήλιος
J. E. Cirlot / Λεξικό των Συμβόλων / Κονιδάρης
Εξωτερικές Διαδρομές © Ειρήνη Λεονάρδου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ» 6ος2005 ireneleonardouwriter
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.