ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ, ΜΑΝΔΑΜ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΤΟΝ  ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1993

Τα κόμματα, τα πολιτικά κόμματα επηρεάζουν τον κόσμο. Μάλιστα, κύριοι. Αυτή την χοντρομαλακία είπε στον ανηψιό μου ο δάσκαλός του. Μάλιστα, κύριοι. Αυτά τα φοβερά πράγματα μαθαίνουν τα παιδιά σας στα σχολεία. Κι εσείς, βέβαια, δεν είστε χειρώτεροι από τους δασκάλους σας. Από τους πολιτικούς σας, από τους παπάδες σας, τους γιατρούς σας, τους δημοσιογράφους σας.

Σας μιλάνε. Τι σας λένε, όμως; Να ήταν μόνο σκουπίδια αυτά που σας λένε, που σας τρελλαίνουν από το πρωϊ μέχρι το βράδυ; Δηλητήρια, κορόιδα, σας ποτίζουν. Με την σύριγγα σάς έχουν αλλά δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Χωρίς κι αυτοί, άλλωστε, να συνειδητοποιούν ότι παίζουν τον άγιο ρόλο του δηλητηριαστή.

Ώστε έτσι, λοιπόν. Τα πολιτικά κόμματα καθοδηγούν, επηρεάζουν τον κόσμο. Ώστε έτσι, ε; Κάθονται, δηλαδή, κάποιοι στη ΝΔ ή, το ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό και το ΚΚΕ και ψάχνουν πώς να επηρεάσουν και να αποπροσανατολίσουν  ή, να προσανατολίσουν τον κόσμο. Αυτό γίνεται, ε; Υπάρχουν, δηλαδή, αρχές, κανόνες, αξίες, αξιώματα κι άλλα τέτοια σοβαρά πράγματα στα κόμματα τα οποία κόμματα πάσχουν πώς να διαφωτίσουν και να περάσουν γραμμή στον κόσμο. Αυτό γίνεται, ε;

Τι λέτε, βρε ζώα. Στα τέτοια τους τα κόμματα, το πώς θα επηρεάσουν τον κόσμο. Αυτό που ενδιαφέρει το κόμμα, το κάθε κόμμα είναι πως θα πάει πάσο τον κόσμο. Κι όχι πως θα τον καθοδηγήσει, πως θα τον διδάξει, πως θα τον ισιώσει.

Ο αρχιμαλάκας, όμως, ο δάσκαλος εντελώς αβασάνιστα, κατηγορηματικώς άσκεφτα είπε κι αυτό: Τα κόμματα επηρεάζουν. Τα κόμματα, δηλαδή, σου υπονοεί, είναι μια σοβαρή ιστορία. Δεν λέει ψέμα ο δάσκαλος. Δεν ψεύδεται ο δασκαλάκος. Αν έλεγε ψέματα δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αναλήθεια είπε. Προσέξτε διότι ο αποδυτηριάκιας μιλάει. Δεν υπάρχει αλήθεια και ψέμα. Υπάρχει Αλήθεια και Αναλήθεια. Εκεί είναι η ζημιά.

Το ψεύδος είναι άλλη ιστορία. Το ψεύδος είναι ιστορία της πλάκας. Ανήκει αλλού το ψεύδος. Δεν είναι αντικείμενο ερεύνης και μελέτης το ψεύδος. Η αναλήθεια είναι ο κίνδυνος θάνατος. Αυτή είναι επικίνδυνη. Και η αναλήθεια δεν έχει καμμία σχέση με το ψέμα. Η μη αλήθεια είναι η Αναλήθεια. Η οποία Αναλήθεια είναι η άλλη Αλήθεια. Η πουτάνα, η σκρόφα άλλη Αλήθεια. Ποιος να σας τα πει αυτά, ρε;

Τα παίρνετε όλα μαύρο – άσπρο, και αλήθεια – ψέμα. Έτσι δεν βγαίνει πουθενά. Με μαύρο – άσπρο, και καλό – κακό δεν σε οδηγεί πουθενά. Η, μάλλον σε οδηγεί στη μαλακία. Στη γκαβομάρα. Να τα βάλω σε κάποια τάξη τα πράγματα.

Τι είναι Αλήθεια; Η λέξη βγαίνει από το στερητικό, το αρνητικό Α και τη λέξη ΛΗΘΗ. Αλήθεια, λοιπόν, κύριε μαλάκα, είναι αυτό που στερείται λήθης, αυτό που δεν ξεχνιέται. Θα το φάμε από την ρίζα του. Παίζουν με το ψέμα. Προσέξτε την κάθε φράση που σας γράφω. Προσοχή ακόμη και που αλλάζω παράγραφο. Όλα έχουν την σημασία τους.

Η αναλήθεια – συνεχίζω και συνδέω – είναι αντικείμενο ψαξίματος. Το γιατί να είναι σημαντικό εκείνο που δεν έχει λήθη, το αλησμόνητο, και να είναι ασήμαντο το λησμονημένο, αυτό που ξεχνιέται. Λοιπόν;

Ξαναγυρίζω πίσω. Δεν έχει σχέση η αλήθεια με το ψέμα. Μη μπερδεύουμε την Αλήθεια με το Ψέμα. Το ψεύδος έχει σχέση με το εύδος. Απ’ εκεί βγαίνει. Και το εύδος δίνει το ευδοκιμώ, το ευδαιμονίζω.

Το ψέμα έχει σχέση με το βολεύω, το εξυπηρετώ, την βγάζω καθαρή. Δεν μπαίνει το ψεύδος στην οσιολογία, την αγιοποίηση, την αξιολόγηση του αντίθετου της Αλήθειας. Το ψέμα είναι ψέμα. Ενώ η αναλήθεια είναι το αντίθετο της αλήθειας. Εννοιολογικά, μάλιστα, το ψεύδος είναι μαζύ με την αλήθεια. Λειτουργεί στο ίδιο δωμάτιο με την αλήθεια. Είναι το ψεύδος μια αναφορά πχ. μιας κατάστασης που θα μπορούσε να ήταν έτσι, όπως θα μπορούσε να μην ήταν έτσι.

Το ψέμα, το ψεύδος λειτουργεί στην παρένθεση του «Γιατί, όχι;», του «Μπορεί», του «Πιθανόν», του «Γιατί να μην είναι έτσι;». Ενώ η αναλήθεια έχει μέσα της μέγιστο βαθμό συναγερμού. Έχει κωδικό κινδύνου η αναλήθεια. Γι’ αυτό υποστηρίζεται με πάθος και γίνεται καθεστώς, γίνεται τρόπος ζωής, γίνεται δογματική. Κι αυτό γίνεται συνειδητά. Αποθεώνεται, αγαπιέται αυτό που λησμονιέται. Αγαπιέται το φθαρτό, αυτό που θα φύγει.

Η αναλήθεια αποθεώνει το Δος ημίν σήμερον, το να βολευτούμε. Δεν ψάχνεται η αναλήθεια να πιάσει την αιωνιότητα. Δεν πάει η αναλήθεια να κονομήσει παράσημα, εύσημα και λάβαρα από την αιωνιότητα.

Το ψέμα είπαμε. Είναι ιστορία της πλάκας. Το παν είναι η αναλήθεια. Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Γουστάρω τη λησμονιά. Ξεχάστε με. Μην ασχολείστε.

Γι’ αυτό στην Αναλήθεια δεν υπάρχει Χθες και Αύριο. Υπάρχει Παρόν. Το Αύριο για την Αναλήθεια είναι απλά ένα ξεχείλωμα του Σήμερα και το Χθες είναι ένα απονέρι του Τώρα.

Λειτουργεί στο Σήμερα η αναλήθεια. Γι’ αυτό και πάντα δικαιώνεται. Δοξάζεται και απογειώνεται. Και γράφει στα τέτοια της η αναλήθεια όλους τους άλλους, όλους τους υπόλοιπους. Και δεν την απασχολεί τι θα πουν όλοι αυτοί.

Ποια σκοτεινή σελίδα της Ιστορίας δεν γνώρισε την μεγάλη δόξα; Και ποιο από τα αθάνατα τιμήθηκε στον καιρό του; Κι αφού η Αλήθεια δεν τιμάται και δεν αναγνωρίζεται στον καιρό της, εγώ, η Αναλήθεια κάνω την δουλειά μου.

Περιμένετε, μαλάκες, να τιμηθεί η Αλήθεια μετά από 2.000 χρόνια και να δοξαστεί. Μετά από 2.000 χρόνια εγώ, με την αναλήθεια θα έχω κάνει την δουλειά μου. Και μετά από 2.000 χρόνια εγώ θα έχω προλάβει, κύριε μαλάκα μου, να βγάλω στην πιάτσα άλλες αναλήθειες. Κάθε μέρα ρε, θα βγάζω αναλήθειες. Αμ, τι νομίζατε; Πως θα την βγάζω με μια μόνο αναλήθεια, με ένα μόνο Δος ημίν σήμερον;

Στο τέλος – τέλος αποδεικνύεσαι παληόπουστας, ελεεινόπουστας αφού το πας στο περίμενε, στο να μη λησμονηθείς, να μείνεις αξέχαστος εσύ που θέλεις να είσαι αληθής. Τι κάνεις; Αποθεώνεις την λησμονιά, ψάχνεσαι αλλού κι αλλοιώς. Και είτε ανταμείβεσαι, είτε τα παίρνεις τώρα, είτε μετά από 2.000 χρόνια στον ίδιο παρανομαστή είσαι, στον παρανομαστή της αντιπαροχής. Διότι λες ότι διάγεις βίο ενάρετο ίνα απολείπω μνήμην αγαθού ανδρός.
Αλήθεια. Όλα παίζουν πάνω στη λήθη.

Η αλήθεια δεν είναι η πραγματικότητα γυμνή, η πραγματικότητα ως έχει. Η αλήθεια παίζει το παιχνίδι της πάνω στη λησμονιά. Εκεί είναι το κλειδί. Να σας μιλήσω για το ψεύδος της Αλήθειας;

Η πιο πλαστογραφημένη λέξη, η πιο πλαστογραφημένη έννοια είναι η αλήθεια. Προσέξτε καλά. Άλλο εννοείτε όταν την λέτε κι άλλο εννοεί η ίδια η λέξη. Κι αφού δεν μπορείτε να συλλάβετε το νόημα της αλήθειας, τι κάθομαι να σας πω, ρε;

Για να πάρεις μυρουδιά, ένα σου λέω: Ό,τι εννοείς, στην πραγματικότητα το παρανοείς. Είτε εννοείς πολιτικό κόμμα, είτε σπίτι, είτε θρησκεία, είτε γαμήσι, είτε ποίηση, καθημερινότητα, παιδεία κ.λ.π. Έχεις πέσει ολόκληρος, ολοζούμπητος στην παγίδα άλλο να λες, άλλο να εννοείς κι άλλο να καταλαβαίνεις. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα. Διότι απευθύνομαι σε μαλάκα. Διότι άλλα γράφω, άλλα διαβάζεις κι άλλα καταλαβαίνεις.

Δεν θέλω να σε πάω στα βαθειά νερά. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν προχωράω, δεν πάω στο παραπέρα. Διότι θα πρέπει να σου μιλήσω για την ιστορία Λήθη, τη λησμονιά, ντε. Τεράστια ιστορία αυτή.

Από την λέξη Λήθη βγαίνει η λέξη Λήθαργος. Και θα με ρωτήσεις τι σχέση έχει ο Λήθαργος με την Αλήθεια.

Λήθαργος. Η κατάσταση με την οποία θεραπεύεται η λήθη. Βρίσκει την υγειά της η λησμονιά στο βαθύ ύπνο και ξαναφέρνει την ανάμνηση.

Τώρα θα μου πεις τι είναι ανάμνηση. Άντε να πάμε και στην ανάμνηση. Στην ανάμνηση υπάρχει η πραγματικότητα. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, νομίζω. Να υπενθυμίσω, όμως. Ανάμνηση είναι αυτό που κουβαλάς επάνω σου μια ζωή και δεν το γνωρίζεις. Και θα ψοφήσεις και θα το πάρεις μαζύ σου. Ποια είναι η ανάμνηση; Είναι ο μέγας κόσμος μέσα στο μικρό. Ο μεγάκοσμος στο μικρόκοσμο. Το πραγματικό σου Δια ταύτα είναι η ανάμνηση. Η γέφυρα που σε συνδέει με το πλήρωμα και τον αιώνα. Είναι ο κωδικός επικοινωνίας σου με τον αιώνα, την αιωνιότητα.

Πάμε τώρα πιο βαθειά. Αυτός ο κωδικός είναι η ανάμνηση που ο γιός της Επίνοιας ποτέ δεν θα καταλάβει. Ας τον πούμε με το όνομά του τον γιό. Ο Γιαλνταμπαώθ. Ποτέ αυτός δεν θα καταλάβει διότι ποτέ δεν γνώρισε το λήθαργο. Αυτό που γεννάει θεούς και δαίμονες δεν γνωρίζει ποτέ του το λήθαργο – το λήθαργο που εσύ απολαμβάνεις.

Τι είπε ο Οδυσσέας στην αθάνατη θεά Καλυψώ, όταν αυτή του ζήτησε «Μείνε, κωλόπαιδο, κοντά μου και θα σε κάνω αθάνατο»; «Ποτέ δεν θα ‘θελα να καταντήσω θεός». Αυτό της απάντησε της Καλυψούς ο Οδυσσέας. «Εγώ, μωρή καριόλα, είμαι γέννημα του αιώνα και του πληρώματος. Εγώ είμαι άνθρωπος. Εγώ γεννήθηκα με την έγκριση της δημιουργού αιτίας. Δεν γεννήθηκα χωρίς την άδεια της γενεσιουργού αιτίας των πάντων, όπως εσείς οι θεοί και οι δαίμονες. Όπως ο Γιαλνταμπαώθ και τα παιδιά, ο Αντονάϊ, ο Ελωχείμ, ο γατόμορφος ο Γιαχβέ. Τι λες, μωρή; Θα καταντήσω σαν κι εσένα; Άσε με, μανδάμ. Αει πηδήξου. Εγώ ο Οδυσσέας και θα φάω, και θα γλεντήσω, και θα γαμήσω, και θα κοιμηθώ, θα ληθαργήσω. Θα κολυμπήσω στο λήθαργό μου, στην επικοινωνία μου με την δημιουργό αιτία μου – τον αιώνα, το πλήρωμα. Αυτό που δεν μπορεί κανένας μαλάκας θεός, ούτε δαίμονας να καταλάβει, και να ζήσει, ούτε να δει».

Άρα, λοιπόν, για να το τελειώνουμε το θέμα, της λέει της αθάνατης θεάς ο Οδυσσέας αν με κάνεις και μένα αθάνατο είναι σα να μου λες ότι θα με καταντήσεις.
Την αλήθεια θέλετε; 

apodytiriakias

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ