Ίσως…

Μόλις έβαλα τα λουλούδια στο βάζο.

Μόλις έστρωσα τραπέζι.

Άναψα τα δυο κεριά στα ασημένια κηροπήγια και γέμισα τα μεγάλα κρυστάλλινα ποτήρια με βαθυκόκκινο κρασί. Δώρα του γάμου μας, όλα.

Τηλεφώνησες ότι σε πέντε λεπτά θα είσαι εδώ.

Θα σε φιλήσω μόλις μπεις την πόρτα.

Θα είμαι όμορφη και θα φοράω το άρωμά μου.

Θα σερβίρω όπως κάθε βράδυ το φαγητό ιεροτελεστικά.

Θα φάμε και θα κουβεντιάσουμε για τη δουλειά σου και για τους άλλους. Τους γνωστούς, τους φίλους, τους συνεργάτες.

Θα μαζέψουμε όπως – όπως το τραπέζι. Αύριο θα τα καθαρίσει η βοηθός.

Θα ξαπλώσουμε στο μεγάλο μας κρεβάτι.

Θα σε αγγίξω απαλά στην πλάτη.

Θα πεις «αγάπη μου, είμαι κουρασμένος».

Θα με φιλήσεις πεταχτά.

Θα πεις «καληνύχτα» και θα γυρίσεις πλευρό.

Θα δω πάλι το ίδιο όνειρο. Ή μήπως εφιάλτη;

Θα δω την συνάδελφό σου με την κοφτερή ματιά να σε παίρνει απ’ το χέρι μακριά μου. Γύρω μου, όπως σας κοιτώ θα είναι όλοι οι συγγενείς μας και οι φίλοι και οι γνωστοί και θα μου φωνάζουν ‘γιατί τον αφήνεις να φύγει, γιατί τον χάνεις, ανίκανη είσαι να τον κρατήσεις;’.

Έτσι εγώ, αύριο, πάλι θα εξωραΐζω τη βραδιά μας, το μοναδικό κοινό μας χρόνο στην ημέρα ανάβοντας κεριά, φορώντας άρωμα, σερβίροντας με στυλ.

Ίσως για μια ζωή να εξωραΐζω βραδιές.

Ίσως πάλι, μια βραδιά να τα σπάσω όλα, μόλις μπεις την πόρτα.

Ίσως…

Κείμενο:Αλίκη Κατσαρού

animartists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ