Πάντα είχα τύχη...
Με σένανε μονάχα ατύχησα.
Πέρασα μπόρες μοναξιές και ξενιτιές. Δειλά δειλά σε ακολουθούσα και έσερνα το κορμί μου πίσω από το δικό σου σαν σκιά.
Σε μισώ! Ξέρεις γιατί; Με έκανες να μην μπορώ να γράψω.
Ποτέ μου δεν έγραψα για σένα. Όλα τόσο συγχησμένα στο μυαλό μου. Αδυνατούσα να τα μεταφέρω στο χαρτί. Όμως τώρα, ένα χρόνο μετά, όλα έχουν τελειώσει...
To ίδιο έργο επαναλαμβάνεται δεύτερη φορά και τελευταία φορά
Στον ίδιο σταθμό. Τα ίδια πρόσωπα. Το ίδιο τρένο.
Μόνο που αυτή τι φορά το ταξίδι δεν έχει γυρισμό.
Το αντίο ήταν οριστικό, κρύο και υγρό όπως ο καιρός και τα μάτια μου.
Πάλι έκατσα και κοιτούσα μέσα απ το τζάμι μόνο που αυτή τη φορά, είπα αντίο. Δάκρυσα πάλι δεν το κρύβω, όπως και τότε, μα ήξερα πως τώρα σε αποχαιρετώ για πάντα. Και εσύ το ήξερες, δε στάθηκες, γύρισες την πλάτη και έφυγες βιαστικά.
Θόλωσα το τζάμι με την λαχανιασμένη ανάσα μου. Όχι αυτή τη φορά δεν θα κλάψω είπα. Φτάνει! Ναί ειλικρινά αυτή τη φορά ήταν η τελευταία. Το υπόσχομαι στον πληγωμένο εγωισμό και την περιφάνεια μου.
Είναι ωραίο να βρίσκεις τον εαυτό σου, αλλά μερικές φορές για να το κάνεις η λέξη ''αντίο'' είναι απαραίτητη.
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.