Μικροί και ανίκανοι

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Aς θέσουμε το ερώτημα από την αρχή και ας μην το... ζορίζουμε άλλο. Μετά τη συζήτηση στη Βουλή, για τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά, υπάρχει κανείς στην Ελλάδα -έστω και ένας Έλληνας ή Ελληνίδα- που να πιστεύει ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τη χώρα;

Άκουσε κανείς έστω και μία πρόταση για να εξέλθει η χώρα από την οικονομική κρίση που, μετά το προσφυγικό κύμα που τη σάρωσε, κατέστη ανυπόφορη και αβάστακτη;
Για να μειωθεί η ανεργία; Για να τερματιστεί η απαράδεκτη λιτότητα; Άκουσε κανείς μήπως οτιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, διότι μπορεί να ξέφυγε από μένα η σχετική αναφορά... Μίλησε έστω και ένας εκ των πολιτικών μας για την ανάπτυξη και πώς μπορεί να επιτευχθεί ή έδωσε κάποιος εξ αυτών μία ελπίδα στους απογοητευμένους πολίτες; Έγινε κάποια πρόταση ή εισήγηση για το μέλλον; Έπεσε στο τραπέζι καμιά ιδέα για δημιουργία θέσεων εργασίας;
ΟΧΙ. Και το «όχι» είναι τρανταχτό όπως εκείνο του περασμένου Ιουλίου που ζήτησε ο πρωθυπουργός από τον λαό για να το μετατρέψει σε «ναι». Σκέφτομαι, μερικές φορές, πως εάν και στην Κύπρο το ΟΧΙ εναντίον του ξεπουλήματος της Κύπρου με τη μορφή του «σχεδίου Ανάν» το αφήναμε να μετατραπεί σε «ναι», το νησί θα ανήκε στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας και του ψυχοπαθούς ηγέτη της, Ταγίπ Ερντογάν.

Τι ακούσαμε στην ελληνική Βουλή την περασμένη Τρίτη; Υβρεις, πολλές ύβρεις. Μετέτρεψαν τη Βουλή σε... οίκο ανοχής. Είδαμε τους πολιτικούς να ξανακαίνε την καμένη γη, να μην έχουν κανέναν σεβασμό για τους αντιπάλους τους, ως οι Ολυμπιακοί με τους Παναθηναϊκούς, οι «Ινδοί» με τους «Πακιστανούς», όπου μεταξύ τους το μίσος περισσεύει. Σκέφθηκα κάποια στιγμή: Μήπως παίζουν έναν ρόλο για να πείθουν τα θύματα-ψηφοφόρους, αλλά στην πραγματικότητα, πίσω από τις κλειστές πόρτες, τα βρίσκουν για το καλό της πατρίδας; Οχι, που τέτοια τύχη. Δεν προσποιούνται.
Το μίσος που είδατε, αγαπητοί αναγνώστες, να διαπερνά κυριολεκτικά τις οθόνες των τηλεοράσεών σας, είναι πραγματικό, είναι αληθινό. Και δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να ενωθούν για το καλό της Ελλάδας. Θεωρούν, κακώς βέβαια, ότι ο λαός είναι ένας όχλος που τρέφεται από τις συγκρούσεις τους. Και όμως, δεν έχουν καταλάβει ότι οι πολίτες τούς έχουν εγκαταλείψει και ότι στις επόμενες εκλογές πολλοί εξ αυτών θα αναζητούν και τη δική τους ψήφο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απαιτείται η πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Ο «ομφάλιος λώρος» των πολιτικών και των επιχειρηματιών πρέπει να κοπεί. Αλλά, επειδή μιλάμε για πολύ σοβαρά πράγματα, οι πολιτικοί πρέπει να γνωρίζουν ότι εκτίθενται όταν καμώνονται ότι πολεμούν τους διεφθαρμένους. Διότι η διαφθορά είναι εικόνα και ομοίωση των πολιτικών...

Έθνος

stergiog

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ