Αυτό που ουσιαστικά μας δίνει δύναμη δεν είναι ότι υπάρχει κάποιος για να μας λύσει το..."πρόβλημα" αλλά το ότι έχουμε κάποιον να μας καταλαβαίνει-συναισθάνεται.
Κάποιον που μπορούμε, όχι να του μεταθέσουμε την ευθύνη, όχι να στηριχτούμε εξ ολοκλήρου πάνω του, άλλα κάποιον που μπορούμε να είμαστε χωρίς προσωπεία, χωρίς πρέπει, χωρίς τύπους. Κάποιον που μπορούμε να του ανοιχτούμε χωρίς να φοβηθούμε πώς θα μας κοροϊδέψει-εγκαταλείψει αν μας δει ευάλωτους-τρωτούς. Κάποιον που δεν θα μας κοιτάξει υποτιμητικά ούτε με οίκτο...κάποιον που ενώ εμείς νιώθουμε ανήμποροι, άδειοι κλπ θα μας θυμίσει πώς δεν είμαστε μόνο αυτό!!
Έχουμε και άλλη πλευρα..εκείνη την πλευρά που την δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε! Αυτός ο κάποιος δεν έχει όνομα..είναι ο φίλος, ο αδερφός, ο σύντροφος, ο θεραπευτής....είναι απλά αυτός που τολμάμε να είμαστε πρόσωπα και όχι προσωπεία, αναρωτηθήκατε πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή σας? Είναι λίγοι... μα δεν χρειάζονται πολλοί καθώς κάποιοι δεν έχουν κανέναν..και αυτό είναι επιλογή τους.
Επιλογή τους απο φόβο μην εκτεθούν-πληγωθούν, μην έρθουν πολύ κοντά και απορριφθούν ή νιώσουν ευάλωτοι..εεε λοιπόν κράτα τη δύναμή σου για να στύβεις την πέτρα καλέ μου ανθρωπε, αφού δεν τολμάς να στύψεις τα μάτια σου..αφού δεν τολμάς να νιώσεις παρα μονάχα λίγα, αφού τα βαθια συναισθήματα ταράζουν το είναι σου..στάσου εκεί και πάλευε με τους δικούς σου δαίμονες...ξέρω πως όταν πέσω και κλάψω, χαθώ στο κενό μου και στη ματαιότητα θα μου πεις γελώντας "είδες στα έλεγα....πληγώνει...μη δένεσαι ποτε και με τίποτα, μη πιστεύεις σε άνθρωπο φίλο ακόμα και γονιο, κοίτα εμένα αγέρωχος πώς στέκομαι εδω".
Προτίμησες να ζεις σε αυτη τη γκρίζα ζώνη και λύπη, χαρα να μη νιώθεις..όλα απο λίγο ίσα ίσα για να νιώθω ότι ζω...εντάξει...άσε εμένα να κάνω τη ζωγραφιά μου με περισσότερα χρώματα, δεν αντέχω την μουντάδα, δεν αντέχω το λίγο...όσο μαθαίνω εμένα τόσο περισσότερο έντονα ζω τον πόνο αλλά και την αγάπη, και συ είσαι εκεί για να μου λες ότι υπερβάλω, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να πενθήσω, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να επενδύσω, πάρε τα πρέπει σου και φόρατα κολάρο..άσε με να ζήσω, και όταν πολύ θα πονάω μην ανησυχείς...δεν θα σε καλέσω να με δεις καθώς μπροστά σου δεν τολμώ να είμαι ο εαυτός μου!
Φοβούμενοι τον πόνο αρνούμαστε την αγάπη και φοβούμενοι τον θάνατο δεν ζούμε! Όλα τα παραπάνω τα διδάχθηκα απο καλές φίλες, συντρόφους και γονείς, είναι βιώματα και όχι θεωρίες.
Ας επαναδιαπραγματευτούμε με τη ζωή μας επιτέλους!
Φωτίδου Ευαγγελία
Σύμβουλος Ψύχικης Υγείας - Κοινωνική Λειτουργός
psixologikosfaros
Κάποιον που μπορούμε, όχι να του μεταθέσουμε την ευθύνη, όχι να στηριχτούμε εξ ολοκλήρου πάνω του, άλλα κάποιον που μπορούμε να είμαστε χωρίς προσωπεία, χωρίς πρέπει, χωρίς τύπους. Κάποιον που μπορούμε να του ανοιχτούμε χωρίς να φοβηθούμε πώς θα μας κοροϊδέψει-εγκαταλείψει αν μας δει ευάλωτους-τρωτούς. Κάποιον που δεν θα μας κοιτάξει υποτιμητικά ούτε με οίκτο...κάποιον που ενώ εμείς νιώθουμε ανήμποροι, άδειοι κλπ θα μας θυμίσει πώς δεν είμαστε μόνο αυτό!!
Έχουμε και άλλη πλευρα..εκείνη την πλευρά που την δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε! Αυτός ο κάποιος δεν έχει όνομα..είναι ο φίλος, ο αδερφός, ο σύντροφος, ο θεραπευτής....είναι απλά αυτός που τολμάμε να είμαστε πρόσωπα και όχι προσωπεία, αναρωτηθήκατε πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή σας? Είναι λίγοι... μα δεν χρειάζονται πολλοί καθώς κάποιοι δεν έχουν κανέναν..και αυτό είναι επιλογή τους.
Επιλογή τους απο φόβο μην εκτεθούν-πληγωθούν, μην έρθουν πολύ κοντά και απορριφθούν ή νιώσουν ευάλωτοι..εεε λοιπόν κράτα τη δύναμή σου για να στύβεις την πέτρα καλέ μου ανθρωπε, αφού δεν τολμάς να στύψεις τα μάτια σου..αφού δεν τολμάς να νιώσεις παρα μονάχα λίγα, αφού τα βαθια συναισθήματα ταράζουν το είναι σου..στάσου εκεί και πάλευε με τους δικούς σου δαίμονες...ξέρω πως όταν πέσω και κλάψω, χαθώ στο κενό μου και στη ματαιότητα θα μου πεις γελώντας "είδες στα έλεγα....πληγώνει...μη δένεσαι ποτε και με τίποτα, μη πιστεύεις σε άνθρωπο φίλο ακόμα και γονιο, κοίτα εμένα αγέρωχος πώς στέκομαι εδω".
Προτίμησες να ζεις σε αυτη τη γκρίζα ζώνη και λύπη, χαρα να μη νιώθεις..όλα απο λίγο ίσα ίσα για να νιώθω ότι ζω...εντάξει...άσε εμένα να κάνω τη ζωγραφιά μου με περισσότερα χρώματα, δεν αντέχω την μουντάδα, δεν αντέχω το λίγο...όσο μαθαίνω εμένα τόσο περισσότερο έντονα ζω τον πόνο αλλά και την αγάπη, και συ είσαι εκεί για να μου λες ότι υπερβάλω, ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να πενθήσω, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να επενδύσω, πάρε τα πρέπει σου και φόρατα κολάρο..άσε με να ζήσω, και όταν πολύ θα πονάω μην ανησυχείς...δεν θα σε καλέσω να με δεις καθώς μπροστά σου δεν τολμώ να είμαι ο εαυτός μου!
Φοβούμενοι τον πόνο αρνούμαστε την αγάπη και φοβούμενοι τον θάνατο δεν ζούμε! Όλα τα παραπάνω τα διδάχθηκα απο καλές φίλες, συντρόφους και γονείς, είναι βιώματα και όχι θεωρίες.
Ας επαναδιαπραγματευτούμε με τη ζωή μας επιτέλους!
Φωτίδου Ευαγγελία
Σύμβουλος Ψύχικης Υγείας - Κοινωνική Λειτουργός
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.