Τι θέλει ο Θεός;

Εν Ιορδάνη από το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ

 

Ήταν τον περασμένο Ιούνιο όταν στις τηλεοράσεις είδαμε σε κάποιο τζαμί την ανακήρυξη του Ισλαμικού Κράτους, του πρώτου σύγχρονου Χαλιφάτου. Ο άγνωστος ηγέτης-χαλίφης Abu Bakr al-Baghdadi, εμφανίστηκε μπροστά σε ένα πολύχρωμο πλήθος που φώναζε «Insha’Allah»,ο Θεός το θέλει.

Ένα ισλαμικό κράτος φανατικών τζινταχιστών, που κάποιοι με μια περίεργη αίσθηση χιούμορ έδωσαν το όνομα της αρχαίας Αιγυπτιακής θεάς ΙΣΙΣ, παραλλάσσοντας το Islamic State of Iraq and the Levant (ISIL) σε Islamic State of Iraq and Syria (ISIS).

Με καταβολές στην Αλ Κάιντα, το Χαλιφάτο ανδρώθηκε στους πολέμους μεταξύ Ιράκ-Συρίας, και όταν ξεκίνησε η επίθεση των Δυτικών κατά της Συρίας, παίζοντας ένα έξυπνο πολιτικό παιχνίδι, κατάφερε να δεχτεί πολεμική και οικονομική ενίσχυση από τους Σύριους αλλά πολύ περισσότερο από τους Δυτικούς.

Οι ίδιοι που είχαν χρηματοδοτήσει κατά λάθος τον μακαρίτη Μπιν Λάντεν, την πάτησαν τώρα και με την Ίσιδα, που δεν είναι Αιγύπτια αλλά μουσουλμάνα! Που δεν έχει μερικές εκατοντάδες οπαδούς, όπως πίστευαν, αλλά χιλιάδες, με τον αριθμό τους διαρκώς να μεγαλώνει. Και όχι μόνο Άραβες, αλλά και Ευρωπαίους και  Αμερικανούς και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Παιδιά με σπουδές και δυτική κουλτούρα που ασπάστηκαν με φανατισμό  το Ισλάμ και δηλώνουν εθελοντές του Χαλιφάτου.

Που δεν επιχειρούν στα όρια της Συρίας, όπως πίστευαν, αλλά ξαφνικά βρέθηκαν να πολιορκούν τη Βαγδάτη και να καταλαμβάνουν τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, τη Μοσούλη. Καταστρέφοντας, όπως κάνουν πάντα οι ορδές των φανατικών, όλες τις αρχαιότητες ακόμα και μουσουλμανικά μνημεία.

Τώρα, οι υπολογισμοί των Δυτικών κάνουν λόγο για 35 με 40 χιλιάδες φανατικούς μαχητές. Την ίδια στιγμή δέχτηκαν ένα ισχυρό σοκ από τους πρώτους δημόσιους αποκεφαλισμούς. Φρίκη! Μήπως αυτό θα έκανε να συνέλθουν οι εθελοντές από τη Δύση και να αποχωρήσουν; Κάθε άλλο.

Ακολούθησαν οι αποκεφαλισμοί των δημοσιογράφων. Με κάθε φόνο και κάθε καταστροφή οι πιστοί να την συνοδεύουν με τη διάσημη ιαχή-φράση: «Ο Θεός το θέλει». Παρομοίως, μετέχουν σε τάγματα αυτοκτονίας γιατί «Ο Θεός το θέλει». Χρησιμοποιούν μη μουσουλμάνες γυναίκες και παιδιά σαν σεξουαλικά αντικείμενα γιατί «Ο Θεός το θέλει». Ακρωτηριάζουν τις γυναίκες με το βάρβαρο έθιμο της κλειτοριδεκτομής, επειδή «ο Θεός το θέλει».

Και η μάζα των πιστών φανατικών παραληρεί γιατί πιστεύει ότι συμμετέχει στην εκπλήρωση μιας αρχαίας προφητείας, στους έσχατους καιρούς της μουσουλμανικής αποκάλυψης, ως όργανο και συνεργάτης του Μαχντί, του Σωτήρα του Ισλάμ.

Ο Θεός το θέλει! Μόνο που δεν είναι πρώτοι οι τζιχαντιστές που το είπαν στον 21ο αιώνα.

«Deus vult» ούρλιαζαν στα λατινικά οι σταυροφόροι πριν χίλια περίπου χρόνια, ξεκινώντας με τα καράβια τους για τα μεσογειακά παράλια. Το εσχατολογικό τοπίο υπήρχε ήδη αφού στην αλλαγή της χιλιετίας  πολλοί περίμεναν να συμμετάσχουν στην τελική μάχη ενάντια στον Αντίχριστο. Και αφού το περίμεναν, κάποιοι σχεδίασαν να τους προσφέρουν ένα υποκατάστατο.

Το σκηνικό δεν ήταν πολύ διαφορετικό σε σχέση με σήμερα, απλώς ανεστραμμένο. Η πλούσια και προοδευμένη περιοχή τότε ήταν η μακρινή Ανατολή. Βυθισμένη στις ηδονές δεν είχε καμία διάθεση ούτε να διοικήσει, ούτε να μπει στη βρώμικη δουλειά του πολέμου. Έτσι οι άρχοντές της είχαν αναθέσει την άμυνα σε μισθοφόρους και τη διαχείριση του κράτους σε μη μουσουλμάνους έμπιστους.

Την ίδια περίοδο, η μεσαιωνική Ευρώπη ζούσε μέσα στη φτώχεια και την άγνοια. Η περιουσία του κάθε φεουδάρχη άρχοντα πήγαινε στον πρωτότοκο. Οι υπόλοιποι τίποτε. Η κατάσταση αυτή τους έσπρωξε να στρέψουν το βλέμμα προς τα μεσογειακά παράλια. Όποιος θα τα είχε στην κατοχή του, θα μπορούσε να ελέγχει το εμπόριο σε τρεις ηπείρους, άρα το παγκόσμιο εμπόριο την εποχή εκείνη…

Έτσι, μια μέρα του 1095, ο Πάπας Ουρβανός ανακοίνωσε πως ο Βυζαντινός αυτοκράτορας του ζήτησε βοήθεια, οπότε και κάλεσε τους χριστιανούς στην πρώτη Σταυροφορία. Οι χριστιανικοί τόποι έπρεπε να ελευθερωθούν, επειδή ήταν το θέλημα του Θεού: Deus vult!

Βέβαια, ο Αλέξιος Κομνηνός δεν είχε ιδέα και ποτέ δεν είχε ζητήσει βοήθεια από τον Πάπα. Η τακτική αυτή όμως παραμένει σε χρήση μέχρι και σήμερα. Αν κάποιοι ισχυροί αποφασίσουν, για παράδειγμα, να σε εκδημοκρατίσουν ή να σε εκσυγχρονίσουν, το μόνο που σου μένει είναι να χαλαρώσεις μπας και το απολαύσεις.

Αλλά ας επιστρέψουμε στην πρώτη Σταυροφορία. Οι ηγέτες της, ο Γοδεφρείδος ντε Μπουιγιόν και ο μικρός του αδελφός, ο Βαλδουίνος της Βουλώνης, ήταν δεύτερος και τρίτος γιος αντίστοιχα ενός κόμη, χωρίς κανένα μέλλον στην τάξη των ευγενών της χώρας τους. Πούλησαν λοιπόν τα όποια υπάρχοντά τους και έφυγαν να ηγηθούν της Σταυροφορίας. Δεν το έκαναν βέβαια από κάποια θεία παρόρμηση, αλλά έχοντας την εγγύηση του Πάπα πως ότι καταλάμβαναν θα ήταν δικό τους.

Πολιόρκησαν την Ιερουσαλήμ για τρία χρόνια και καθώς οι υπερασπιστές της δεν υποχωρούσαν, κάποιοι από τους σταυροφόρους σκέφτηκαν για να διαλύσουν το ηθικό των έγκλειστων, αφού είχαν εξαντλήσει ως θέαμα τους αποκεφαλισμούς, να μαγειρέψουν και να φάνε αιχμάλωτα παιδιά κάτω από τα τείχη της πόλης μπροστά στα μάτια των πολιορκημένων συγγενών τους. Ο Πάπας βεβαίως συγχώρησε το αμάρτημά τους, γιατί συνέπρατταν στο «θέλημα του Θεού».

Οι καιροί επανέρχονται και η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς όχι σαν φάρσα όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά σαν μακάβριο αιμοσταγές γεγονός.

Οι φανατικοί πάντα αναζητούν χώρο να στεγάσουν το μίσος τους. Δεν έχουν ιδεολογία, απλά ψάχνουν το έδαφος για να εκτονώσουν τη βία τους. Μην ξεχνάμε πως ο μεγαλύτερος ιεροεξεταστής μακελάρης των Εβραίων της Ισπανίας ήταν γεννημένος… Εβραίος.

Και τώρα χίλια χρόνια μετά, είμαστε κάπου στα ίδια. Ο «πολιτισμένος», ο  πλούσιος μάλλον Δυτικός κόσμος, παραδίδει σταδιακά το στρατό του σε ξένους και μισθοφόρους και την οικονομική διοίκηση ένας θεός ξέρει πού.

Οι χώρες στην ταλαιπωρημένη αυτή γωνιά του πλανήτη, από τη βόρεια Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή και το Ιράκ, τσακισμένες από τον «εκδημοκρατισμό» και τη «βοήθεια» των Δυτικών,  αποτελούν πρόσφορο έδαφος για κάθε φανατική σέχτα  που φτάνει πλέον να έχει την έκταση και να διεκδικεί υπόσταση κράτους. Επίσης να γίνεται πόλος έλξης παιδιών από τη Δύση, που κάτω από την απόγνωση της καθημερινότητάς τους, πηγαίνουν στο Χαλιφάτο για να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους, όπως πιστεύουν, και να συμβάλουν στην πραγμάτωση της θείας θέλησης. Να συμπράξουν στη δημιουργία του κράτους του Θεού τους.

Θεός φυλάξει!

Και σ’ εμάς τι μένει;

Όπως λέει ο Πεσσόα, πάντα να θυμάσαι και πάντα να πολεμάς τους τρεις δολοφόνους: την Άγνοια, το Φανατισμό και την Τυραννία.

Ο καθένας από το μετερίζι του.

iordanisp

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ