Ο Τυφλός…

Πάνε χρόνια, παιδί ακόμα, που ένοιωθα τόσο δυστυχισμένος. Γεννήθηκα με μερική «αναπηρία». Από τις πρώτες μέρες της ζωής μου, οι γονείς μου διαπίστωσαν ότι δεν «εστίαζα». Τρέξαν σε γιατρούς, υποβλήθηκα σε επεμβάσεις, φορούσα γυαλιά με χοντρούς φακούς, που με τον καιρό έγιναν «λεπτοί» - γινόταν ειδική επεξεργασία - για να μην αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά μου, όπως έλεγαν. Στο σχολείο, αλλά και στο σπίτι, συχνά-πυκνά έπεφτα. Τα γόνατα ήταν ματωμένα τις περισσότερες φορές, όπως και στα περισσότερα παιδιά που δεν είχαν το δικό μου πρόβλημα. Τα πρώτα χρόνια με κορόιδευαν, φωνάζοντάς με «γυαλάκια» κι εγώ γύριζα σπίτι μου κλαίγοντας.

-Τι στενοχωριέσαι; μου έλεγε η μαμά μου. Δεν είπαμε ότι τα όμορφα πράγματα τα βάζουμε σε βιτρίνα για να μη χαλάνε και να τα καμαρώνουμε;

Η αλήθεια είναι, όπως μου έλεγαν πολλές φορές άλλωστε, πως έχω ωραία μάτια. Ναι, το χρώμα τους είναι καστανό με πράσινες «ανταύγειες» και σαν μελαχρινός, οι βλεφαρίδες μου, κατάμαυρες και πυκνές. Μάλιστα τα κορίτσια της ηλικίας μου με ρωτούσαν, πειράζοντάς με, αν τις βάφω!!!

Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές μου από το δημοτικό με είχαν συνηθίσει, αλλά στο γυμνάσιο και το λύκειο αντιμετώπισα θέματα με τα άλλα παιδιά που ήρθαν από άλλα σχολεία. Τότε κατάλαβα και την εκτίμηση, αλλά και την αγάπη που είχα από τους παλιούς μου συμμαθητές. Και ένας από τους λόγους, μπορώ να το καταλάβω τώρα πια, ήταν οι κατακτήσεις μου στα κορίτσια! Προσπαθούσα να μην υστερώ στα παιχνίδια και τα πειράγματα, για να μην πω πως ήμουν από τους πρωτεργάτες στις φάρσες και τις πλάκες.

Κύλησαν τα σχολικά χρόνια όμορφα, μπήκα στο πανεπιστήμιο – ήθελα να σπουδάσω νομική – κι ένα καλοκαίρι, μετά από ένα «ελαφρύ» τραυματισμό, έχασα τελείως το φως μου. Δεν το έβαλα, όμως, κάτω. Με βοήθησαν πολύ οι γονείς και οι φίλοι σ’ αυτό. Άρχισα να μαθαίνω ξανά το βου-α-βα με τη μέθοδο Μπράιγ. Στην αρχή δυσκολεύτηκα, αλλά ήθελα τόσο πολύ να τελειώσω, που δεν άφηνα τίποτα να μπει εμπόδιο στο όνειρό μου.

Δε θέλω να σας πω για τη ζωή μου, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αυτό που θέλω να σας πω, είναι πως βλέπω τώρα πια. Βλέπω με τη μύτη, με τα αυτιά, με τα χέρια και τα πόδια, αλλά κυριότερα, βλέπω με την ψυχή. Δεν ήταν εύκολο, καθόλου μάλιστα. Στις αρχές εκνευριζόμουν, με αποτέλεσμα ν’ αποπροσανατολίζομαι, να χάνω την ψυχραιμία μου και να πρέπει να αρχίζω από την αρχή. Έτσι έβαλα τα μεγάλα «μέσα»: την ηρεμία. Ναι, ναι, αλήθεια λέω. Έμαθα να τιθασεύω το είναι μου και να αφήνω τις αισθήσεις μου να κάνουν τη δουλειά τους. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, αυτές και αποφάσισαν να βοηθήσουν. Η μύτη με τα αυτιά, τα χέρια με τα πόδια, το δέρμα κι η ψυχή, όλοι μαζί, έκαναν καλή δουλειά.

[...]

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια

tovivlio

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ