Βιασύνη, η μητέρα της κακοποίησης

Η βιασύνη λοιπόν είναι μία μορφή κακοποίησης ίσως και η κύρια αιτία της γέννησης της κακοποίησης.

Έχουμε φτάσει να είμαστε στην απόλυτη θέση/ στάση της ταχύτητας. Για όλα και σε όλα θέλουμε το γρήγορο, το άμεσο.

Βιαζόμαστε σε όλα, για όλα. Μα η βιασύνη κύριο συστατικό της έχει τη βία. Είναι λοιπόν μία εξουσιαστική μορφή που έχουμε από και προς εμάς, αλλά και από εμάς ως προς το περιβάλλον μας.

Γι’ αυτό βγήκε και η παροιμία «όποιος βιάζεται σκοντάφτει».

Αυτή η βία λοιπόν που έχει μπει στη ζωή μας και μας έχει αναγκάσει να τρέχουμε για να προλάβουμε λες και κάποιος μας κυνηγάει, αυτός ο κάποιος τελικά μπορεί να μοιάζει ότι είναι το σύστημα, οι υποχρεώσεις κλπ. Αλλά ποιος μας τα όρισε αυτά ? Εμείς και μόνο εμείς.

Αλλά πάντα έχουμε την δυνατότητα να φιλοσοφήσουμε και να δούμε την ζωή μέσα από την ουσία της και την ποιότητά της.

Τη θέλουμε την ποιότητα αλλά τελικά δεν την δρομολογούμε να τη βάλουμε στη ζωή μας, αλλά αναζητάμε μόνο το γρήγορο και το άμεσο. Η βια- σύνη αναγκαστικά έχει μέσα της και τον μη ουσιαστικό σεβασμό. 

Εμείς έχουμε φτάσει να κακοποιούμε τα πάντα από τους εαυτούς μας, την οικογένειά μας, τη δουλειά μας αλλά τελικά και όλο τον πλανήτη. Αυτή η βία – κακοποίηση δυστυχώς τώρα μας επιστρέφεται και ψάχνουμε να δούμε το γιατί.

Την βάλαμε ως οδηγό στη ζωή μας. Έτσι φύγαμε από την ποιότητα, περάσαμε στην ποσότητα, στην αμεσότητα και τελικά εμείς οι ίδιοι χάσαμε την ισορροπία μας.  

Είναι λοιπόν μία μορφή εξαναγκασμού η βια- σύνη, η κακιά «μάγισσα» που μας οδηγεί να τρέχουμε και να μη απολαμβάνουμε. Να αποζητάμε την ποιότητα αλλά να την άρουμε με οδηγό την βία. Γιατί βία και ποιότητα δεν συνυπάρχουν. Γιατί μέσα από τη βία φτάσαμε να βιάσουμε την φύση και να θέλουμε γρήγορη ανάπτυξη στα φυτά, λαχανικά και τα ζώα. Με αποτέλεσμα να έχουμε μεταφέρει τον καρκίνο στη ζωή μας και όλο αυτό έχει πολλαπλασιάσει κάθε μορφή του.

Να θέλουμε γρήγορα να φτάσουμε κάπου και να έχουμε τόσα τροχαία ατυχήματα.

Να θέλουμε γρήγορα να πάρουμε ένα πτυχίο και να χάνουμε την ουσία της γνώσης.

Να θέλουμε γρήγορα να βγάλουμε λεφτά και να χάνουμε την ουσία του δημιουργώ, παράγω.

Κι έτσι το ρήμα τρέχω το έχουμε βάλει στη ζωή μας σε όλους τους τομείς. Τρέχουμε χωρίς έλεος και τελικά χωρίς στόχο και σκοπό. Γιατί στο τρέξιμο για να προλάβω χάνω την διαδρομή της ζωής και βρίσκομαι πάντα είτε το μετά είτε στο χθες. Αφού σε κάθε μου δρόμο θα έχω ως οδηγό τα λάθος βήματα του χθες που με οδήγησαν να βιάζομαι σήμερα για να προλάβω το καλύτερο αύριο. Και έτσι το κάθε μας σήμερα χάνεται άδοξα. Γιατί πάντα τρέχουμε για ένα να προλάβω το αύριο. 

Αντί για οδηγό λοιπόν το βια-ζομαι ας βάλουμε το ζω αρμονικά και απολαμβάνω την ολότητα της στιγμής και να την γεμίσω με την ποιότητα του είμαι, του δημιουργώ.

Για να επιστρέψουμε στην πραγματική διάσταση εναρμόνιση της ταχύτητας. Άλλωστε η ταχύτητα δεν μας χρειάζεται, γιατί όπως έχουμε ξανά πει ο χρόνος είναι μία ανθρώπινη δημιουργία και δεν μπορούμε να την βάλουμε σαν μέτρο αξιολόγησης για το τι έχουμε καταφέρει ή όχι.

Ποιο πολλά μπορεί να καταφέρει αυτός που κάνει μικρά και σταθερά βήματα γιατί σίγουρα θα φτάσει κάπου. Από αυτόν που βιάζεται. Γιατί το ενδεχόμενο αυτός που βιάζεται να πέφτει μονίμως είναι πιθανό. Και έτσι στη ζωή του θα έχει να θυμάται μόνο πτώσεις. Μικρά σταθερά βήματα λοιπόν. Ο Θεός δεν τα δημιούργησε όλα μαζί, μας έδειξε την μέθοδο, ένα τη φορά. Έτσι δημιούργησε τη ανθρωπότητα και μας δίδαξε την ουσία της μεθόδου.

Δωροθέα 

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ