"Με εκλογές δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα" (...και άλλες μαλακίες!)

Ένα από τα πιο ανόητα κλισέ των τελευταίων χρόνων είναι το γνωστό "αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα ήταν παράνομες".
Ένα αναρχικό τσιτάτο λοιπόν, με μια κάποια στοχαστική αξία για φοιτητές, έχει γίνει πανελλαδικό κλισέ όλων όσοι θέλουν με τον τρόπο τους να δικαιολογήσουν την πολιτική τους απάθεια (ή την παράλογη τακτική των "ίσων αποστάσεων") μπροστά στις εκλογές.
Εξάλλου, για να αντιστρέψουμε τον παραλογισμό, όπως διάβασα κάπου: "αν η αποχή άλλαζε κάτι, θα ήταν παράνομη!"


Τελοσπάντων, ας επανέλθουμε στην άποψη ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι.
Αυτό το κλισέ είναι τελείως ΛΑΘΟΣ.
Ιστορικά αποδεδειγμένο λάθος.
Η ιστορία (πιο μακρινή αλλά και σύγχρονη) με χίλια στόματα αποδεικνύει πως: ΝΑΙ, οι εκλογές αλλάζουν "κάτι".
Και συγκεκριμένα: τη ζωή μας!

Θα σας αναφέρω πέντε παραδείγματα ριζικής πολιτικής αλλαγής στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα και είμαι βέβαιος πως, διαβάζοντάς τα, δε θα μείνει κανείς να επιμένει πως "οι εκλογές δεν αλλάζουν τη ζωή μας".

Σημειώνω προκαταβολικά πως δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε με τα πεπραγμένα των παρακάτω πολιτικών, διότι εδώ εξετάζουμε το αν και κατά πόσο άλλαξαν πραγματικά τη ζωή των Ελλήνων.
Επίσης, να προσθέσω πως δε θα αναφερθώ φυσικά -για λόγους συντομίας- στο σύνολο του έργου τους, αλλά σε κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία της πολιτικής τους, που καθιστούν φανερή τη διαφορά που είδε στη ζωή του ο Έλληνας από την εκλογή του ενός ή του άλλου.


Παράδειγμα 1ο: Ελευθέριος Βενιζέλος.
 
Αναλαμβάνει την πρωθυπουργία το 1910, με όχημα το "Κίνημα στο Γουδί" που είχε προηγηθεί ένα χρόνο νωρίτερα.
Το Σύνταγμα του 1911 αποτελεί τομή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία και άλλαξε άρδην τη ζωή των Ελλήνων έκτοτε.
Μετρήστε πόσα άλλαξαν, χάρη στην εκλογή του στην πρωθυπουργία:

• θεσπίστηκε το 8ωρο
• η κυριακάτικη αργία
• η αποζημίωση για τα εργατικά ατυχήματα
• συλλογικές συμβάσεις εργασίας
• νομοθετήθηκε η απαλλοτρίωση των τσιφλικιών για να αποδοθούν στους ακτήμονες γεωργούς
• μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (μέχρι τότε, σε κάθε εκλογές μπαινόβγαινε η εκλογική πελατεία των κυβερνητικών κομμάτων, προκαλώντας συνεχές χάος, με το ρουσφέτι να πηγαίνει σύννεφο)

Παράδειγμα 2ο: Αλέξανδρος Παπαναστασίου
 
Αριστερός πολιτικός που συνέβαλε σημαντικά με τις ριζοσπαστικές θέσεις της πολιτικής του ομάδας ("Κοινωνιολόγοι") στις μεταρρυθμίσεις του Συντάγματος του '11 και ανέλαβε την πρωθυπουργία το 1924, στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Στους μόλις 3 μήνες της πρωθυπουργίας του πρόλαβε τα εξής:

• Κήρυξη της μοναρχίας ως έκπτωτης (δηλαδή διαολόστειλε τους Γλίξμπουργκ)
• Ίδρυση του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης
• Αναγνώριση της δημοτικής γλώσσας

Παράδειγμα 3ο: Ανδρέας Παπανδρέου
 
Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα του 20ού αιώνα στη χώρα μας με ορκισμένους φίλους και εχθρούς. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αποτέλεσε τον εκπρόσωπο των κοινωνικών τάξεων που ήταν σχεδόν 50 χρόνια στο περιθώριο, τουλάχιστον από το πραξικόπημα του Μεταξά (1936) ως το 1981.
Αλλά εδώ, όπως είπαμε, δεν κρίνουμε αν και κατά πόσο ήταν σωστή η πολιτική του καθενός, αλλά το εάν και κατά πόσο άλλαξε τη ζωή των Ελλήνων η κάθε εκλογή.
Στα χρόνια που κυβέρνησε και ιδιαίτερα στη "χρυσή τετραετία 1981-85" έγιναν τα εξής:

• Κρατικοποιήθηκαν επιχειρήσεις που ανήκαν σε πολύ ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες: η ΛΑΡΚΟ και η ΠΥΡΚΑΛ, τα τσιμέντα ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, η Ελληνική Χαλυβουργία, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά της οικογένειας Νιάρχου, η Πειραϊκή-Πατραϊκή (βιομηχανία) και η πολυεθνική ΕΣΣΟ-Πάππας.
• Κατακόρυφη αύξηση μισθών των χαμηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων και συνακόλουθη αύξηση των μισθών των ιδιωτικών υπαλλήλων.
• αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και πολτοποίηση των "φακέλων" πολιτικών φρονημάτων που εξαιτίας τους καταδικάζονταν σε παραμονή στο κοινωνικό και εργασιακό περιθώριο οι μισοί Έλληνες.
• Ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας- ιατρική περίθαλψη σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.
• Θέσπιση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων

Παράδειγμα 4ο: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
 
Ένας πολιτικός που αποδείχτηκε τόσο έξυπνος, ώστε να κατηγορείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους για προδοσία κατά τη διάρκεια της Κατοχής και για την Αποστασία του '65 που οδήγησε στη Χούντα, και τελικά να καταφέρει να γίνει πρωθυπουργός με σχεδόν... 50%!
Η ψήφος στο Μητσοτάκη το 1990, έφερε:

• προώθηση "διαρθρωτικών αλλαγών" με σκοπό τη μείωση του δημόσιου τομέα
• εφαρμογή προγράμματος απορρύθμισης της οικονομίας από διοικητικούς περιορισμούς και κυβερνητικές παρεμβάσεις (δηλ. ρυθμίσεις προς την "ελεύθερη αγορά")
• απελευθέρωση του ωραρίου και της κίνησης κεφαλαίων
• υπογράφηκε η σύμβαση για το αθηναϊκό μετρό και για την κινητή τηλεφωνία
• πολιτικές διώξεις δημοσίων υπαλληλων
• απόφαση για μετοχοποίηση του ΟΤΕ
• ιδιωτικοποίηση της κρατικής τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ – Ηρακλής
• ιδιωτικοποίηση αστικών συγκοινωνιών

5ο παράδειγμα: Αντώνης Σαμαράς
 
Εδώ δε χρειάζεται εισαγωγή.
Η ανάδειξη του Σαμαρά στην πρωθυπουργία τον Ιούνιο του 2012 έφερε:

• Κατάργηση της καθολικότητας της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας
• Κατάργηση των Δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, όπως και των επιδομάτων αδείας για τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους
• Μείωση χρόνου προειδοποίησης για απολύσεις σε 4 αντί 6 μήνες
• Περικοπές στα ειδικά μισθολόγια
• Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη 
• Άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας
• Μείωση στις συντάξεις από 5 έως και 15%, από τα 1.000 ευρώ και άνω
• Μειώσεις στο εφάπαξ έως 83% 
• Εφαρμογή διαθεσιμότητας ενός έτους, με μειωμένο μισθό σε μόνιμους υπαλλήλους του δημοσίου, οι θέσεις των οποίων καταργούνται.
• Κατάργηση των πολυάριθμων οικογενειακών επιδομάτων και αντικατάστασής τους από το ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων.
• Αύξηση φόρου στο υγραέριο κίνησης κατά 23 λεπτά.
• Αντίτιμο 25 ευρώ για εισαγωγή σε νοσοκομείο
• Αιφνιδιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ και άνοιγμα της ΝΕΡΙΤ με έξαρση της ευνοιοκρατίας
• "Ναυάγιο" της εξεταστικής για τα σκανδαλώδη υποβρύχια και για τις λίστες φοροδιαφυγής
• Στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση το Ελληνικό, το ΣΕΦ, πολλά αεροδρόμια και λιμάνια της χώρας
• Πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρόνια καταστολή κάθε εκδήλωσης αντίδρασης στα κυβερνητικά μέτρα
• 4 επιστρατεύσεις επαγγελματικών κλάδων μέσα σε 1 χρόνο
• (και άλλα πολλά)

...Και μετά από όλα αυτά, συνεχίζει κανείς να ισχυρίζεται πως "με τις εκλογές δεν αλλάζει τίποτα";
Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως το τσιτάτο "αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες" είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητας.
Και το θεωρώ δεύτερο πιο αντιπαθές -και παράλογο- κλισέ μετά το γνωστό του Κοέλιο "αν θες κάτι πολύ, τότε όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το καταφέρεις."

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της απάθειας και της πολιτικής των "ίσων αποστάσεων". Δυστυχώς σήμερα στο Δημαρχείο του Βόλου δεν κατοικοεδρεύει η Αποχή, αλλά ο Μπέος...

Επικρατεί ανορθολογισμός.
Δεν μπορεί να λέγεται από λογικούς ανθρώπους πως δεν αλλάζουν τίποτα οι εκλογές και πως είναι "δώρον άδωρον", αφού, όπως δείξαμε και παραπάνω, ό,τι θετικό ή αρνητικό, ό,τι συμφέρον ή ζημιογόνο μέτρο λαμβάνεται, είναι μετά από εκλογές και ανάλογα με την κυβέρνηση που προέκυπτε κάθε φορά λαμβάνονται άλλου είδους μέτρα, με άλλες στοχεύσεις, άλλη λογική και άλλες κοινωνικές ομάδες που ωφελούνται ή πλήττονται κάθε φορά.

Το κεφάλαιο έχει πάντα τις ίδιες στοχεύσεις (περικοπή λαϊκών κατακτήσεων) και οι εργαζόμενες μάζες τις δικές τους στοχεύσεις (δικαίωση λαϊκών αιτημάτων).
Βλέπουμε όμως ότι, ανάλογα με την κυβέρνηση και την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, άλλες φορές αυξάνονται και άλλες φορές περικόπτονται τα δικαιώματα των εργαζόμενων μαζών.
Αφού η στάση του κεφαλαίου και των εργαζομένων είναι σταθερές, επομένως ο παράγοντας που μεταβάλλει τα πράγματα κάθε φορά προς τη μία ή την άλλη πλευρά είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.
Απλή λογική.
Η λογική, άλλωστε, είναι πάντοτε απλή.

Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι σημαίνων παράγοντας στη διαμόρφωση της εκάστοτε πολιτικής είναι ο λαός.
Η ενεργή του παρουσία, η δυναμικότητά του και οι κινητοποιήσεις του.
Με αυτά ο λαός πιέζει είτε τις φίλιες είτε τις αντίπαλες κυβερνητικές παρατάξεις να υιοθετήσουν ένα φιλολαϊκό μέτρο ή να απορρίψουν ένα αντιλαϊκό μέτρο.
Σε καθε περίπτωση, όμως, για να πραγματοποιηθούν τα ζητούμενα των πολιτών, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από φίλιες παρατάξεις.
Γιατί τα ζητούμενα των πολιτών αναδεικνύονται με διαδηλώσεις, αλλά λύνονται με νόμους στη Βουλή.
Και τους νόμους τους ψηφίζει η Κυβέρνηση.

Με πρωθυπουργό π.χ. Σαμαρά, ακόμη και 2 εκατομμύρια κόσμος να κατέβει στους δρόμους (που μακάρι να κατέβαινε- έτσι για το γαμώτο), αυτός δεν πρόκειται να κάνει πίσω στη βασική του πολιτική στρατηγική (ελαστικοποίηση σχέσεων εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων, μειώσεις μισθών, ιδιωτικοποιήσεις, εκποίηση δημοσίου πλούτου κλπ.)
Επομένως, για να αναστραφεί η πολιτική απαιτείται αφενός η ενεργοποίηση των πολιτών που διεκδικούν και αφετέρου η άνοδος στην εξουσία αυτών που θα μπορούν να ικανοποιήσουν τέτοιου είδους αιτήματα.

 

Αν δεν υπήρχε το "Κίνημα στο Γουδί", μάλλον δε θα υπήρχε Βενιζέλος ή έστω δε θα ήταν έτσι όπως τον μάθαμε.
Αλλά αν δεν υπήρχε Βενιζέλος, τότε και το "Γουδί" δε θα είχε δει ποτέ τα αιτήματά του να πραγματοποιούνται.

Συμπέρασμα: οι πραγματικά σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας απαιτούν και κινητοποιήσεις και κυβέρνηση. Και τα δυο μαζί.
Ούτε μόνο κινητοποιήσεις ούτε μόνο κυβέρνηση.

Μετά απ' όλα αυτά, σας παρακαλώ -όταν είμαι μπροστά τουλάχιστον- να μην ξαναναφέρετε αυτό το ανόητο κλισέ ότι τάχα "οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα".
Ούτε ότι τάχα "όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι".
Γιατί θα σας αραδιάζω κάθε φορά όλα τα παραπάνω, ώσπου να παραδεχτείτε ότι είναι ΑΝΟΗΤΟ!

 toixo-toixo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ