ELIO D' ANNA '' LA SCUOLA DEGLI DEI'' LA VITA E COME TU LA SOGNI!!!
«Μόνο φαινομενικά ένας άνθρωπος εύχεται το καλό την ευημερία, την υγεία» είπε με κατάνυξη ο Dreamer. Στη φωνή Του υπήρχε η ιεροπρέπεια μιας ομιλίας που απευθυνόταν στο πιο πραγματικό κομμάτι κάθε ανθρώπου- «εάν μπορούσε να παρατηρήσει και να γνωρίσει τον εαυτό του, θα άκουγε μέσα του μία ωδή πόνου, τη συνεχή απαγγελία μιας προσευχής της συμφοράς, αναμονής τρομερών γεγονότων, πιθανών και απίθανων…»
Λίγο πιο πέρα ένας άντρας με μαύρο t-shirt και μαύρα γυαλιά έμοιαζε απορροφημένος από τη θέα εκείνου του ανέπαφου πανοράματος ουρανού και θάλασσας. Η κοιλιά του εξείχε υπερβολικά, τα μπράτσα του ήταν στραμμένα προς τα μέσα, όπως συμβαίνει στους χοντρούς εξ’ αιτίας της πίεσης στο θώρακα. Έχωνε συνεχώς το χέρι του σε μια τεράστια συσκευασία με τηγανητά πατατάκια, γεμίζοντας άφθονα τη χούφτα του. Μασουλούσε και ρέμβαζε.
«Βλέπεις - είπε δείχνοντάς τον με μια ελαφριά κίνηση του πηγουνιού – εκείνος ο άνθρωπος αυτοκτονεί… Ένας ευγενής άλλων εποχών, ή διαφορετικού ταπεραμέντου, θα μπορούσε να επιλέξει ένα πιστόλι. Θα τον βλέπαμε να σημαδεύει με αξιοπρέπεια τον κρόταφό του, και να λέει αντίο στον κόσμο ρίχνοντας μια τελευταία ματιά σε αυτή την εντυπωσιακή θέα».
Ενοχλήθηκα απ’ αυτό το σχόλιο για εκείνον τον άγνωστο.
Ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που μ’ έκανε να νιώθω τόσο άσχημα στα όσα είχε πει, όταν τον άκουσα να συμπληρώνει: « Η μοναδική διαφορά μεταξύ του πιστολιού και του φαγητού είναι η ταχύτητα της μεθόδου που επιλέγει κανείς να αφανιστεί!». Εάν αυτή η εξυπνάδα διατυπωνόταν από κάποιον άλλον θα την είχα αποστομώσει σαν μια ατυχή boutade, μια κακόγουστη υπερβολή. Αλλά ο Dreamer δε σήκωνε αστεία. Από την άλλη πλευρά δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί εκείνες οι λέξεις Του με ανησυχούσαν τόσο πολύ και, και στριφογύριζαν μέσα μου τόσο ενοχλητικά. Πίστευα, τότε, ότι η διάθεσή μου μεταξύ έκπληξης και αγανάκτησης, κι εκείνος ο πόνος, ήταν αποτέλεσμα του κυνισμού του Dreamer. Δεν υποπτευόμουν καν την πραγματική προέλευση της κακοδιαθεσίας μου.
Ο μοναδικός τρόπος που είχα για να ξεφύγω από εκείνη τη δυσφορία και να σταματήσω ή τουλάχιστον να κρύψω, την ανεξήγητη εχθρότητα που ένιωθα να θεριεύει μέσα μου ανεξέλεγκτα, ήταν να καταφύγω σε ένα ειρωνικό σχόλιο.
«Σε αμφότερες τις περιπτώσεις θα πρέπει να επιδιώξουμε την άμεση επέμβαση της αστυνομίας για να τους αφαιρέσει το όπλο και να προσπαθήσει να τους σώσει τη ζωή – είπα με ένα χαμόγελο που έσβησε μόλις έφτασε στα χείλη μου. Έπρεπε να είχα σταματήσει αλλά συνέχισα ειρωνικά – «Στην περίπτωσή μας θα μπορούσαμε να ειδοποιήσουμε την αστυνομία ότι κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει με …πατατάκια».
Το ήδη αυστηρό βλέμμα Του έγινε ατσάλινο, και το αίμα στις φλέβες μου πάγωσε. «Είσαι κι εσύ ένας αυτόχειρας –είπε ψυχρά’ έπειτα χαμηλόφωνα ψιθύρισε- Εκείνος ο άντρας είσαι εσύ!».
Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα για να συνέλθω από το χτύπημα, όπως γίνεται με τους πυγμάχους που κείτονται στο καναβάτσο του ρινγκ. Έπειτα αφού θεώρησε οριστική την ήττα μου, σταμάτησε να μετράει και είπε: «Η ζωή του καθημερινού ανθρώπου είναι μονόδρομος… γνωρίζει μόνον την κατεύθυνση προς το τέρμα… Η μοναδική του πίστη, η μόνη αφοσίωση είναι στο θάνατο… Η μοναδική του επιλογή είναι του πως θα σκοτωθεί. Το σώμα είναι ακατάλυτο. Εμείς είμαστε που αφήνουμε το σώμα να καταστραφεί. Πράγματι είναι οι σκέψεις και τα συναισθήματα τα οποία επιβάλλουμε στο σώμα που δημιουργούν τη γήρανση, τις ασθένειες, την κατάπτωση και το θάνατο. Οτιδήποτε συμβαίνει στο σώμα σου, συμβαίνει και στον κόσμο. Ο κόσμος είναι όπως εσύ είσαι. Και εσύ είσαι αυτό το αγέννητο, αθάνατο σώμα».
«Εσύ όπως εκατομμύρια άνθρωποι, διάλεξες να αφανιστείς μέσα από τους φόβους σου, τις καταστροφικές σκέψεις σου».
«Τι μπορεί να γίνει;»- ψέλλισα με δυσκολία. Θα ήθελα να ρωτήσω για λογαριασμό ολόκληρης της αυτόχειρας ανθρωπότητας. Θα ήθελα να του πω «τι μπορούμε να κάνουμε»;… Αλλά αυτό θα απαιτούσε ενέργεια και η δικιά μου είχε εξαντληθεί όλη μέσα από κάποια άγνωστη διαρροή του Είναι. Με δυσκολία κρατιόμουν όρθιος.
«Αν προσπαθούσαμε να τους σταματήσουμε, να εμποδίσουμε το σχέδιο θανάτου τους δεν θα μας έβλεπαν σαν σωτήρες ή ευεργέτες -είπε ο Dreamer- αντιθέτως η προσπάθειά μας θα τους έκανε να μας βλέπουν σαν θανάσιμους εχθρούς, και τελικά στο μόνο που θα χρησίμευε θα ήταν να αναβληθεί η αυτοκαταστροφή τους». Με κοίταξε εξονυχιστικά σαν να ήθελε να ανακαλύψει πόσο έτοιμος ήμουν για να αντέξω την ευθύνη όσων ήθελε να μου πει, έπειτα ψιθύρισε «Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά του Είναι που ο άνθρωπος κληρονομεί από την ‘πρώτη εκπαίδευση’ μια καταστροφική σκέψη, μια ώθηση να βλάψει πρώτα τον εαυτό του και μετά τους άλλους».
Μου μίλησε για την αυτοκαταστροφή, για την αφοσίωση στο θάνατο ως τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της γηραιάς ανθρωπότητας, σχεδόν μια δεύτερη φύση, που εκδηλώνεται στον απλό άνθρωπο σαν μια ακαταμάχητη ορμή να αφανιστεί. Μόλις ο άνθρωπος ξεχάσει ότι είναι ο δημιουργός, ο πρωτουργός και απόλυτος κυρίαρχος των πάντων και κάθε πράγματος, πέφτει αιχμάλωτος μιας ‘άθλιας περιγραφής του κόσμου’. Ζει σαν ζητιάνος, βασανισμένος από αισθήματα ενοχής και από ένα διαρκές αίσθημα ήττας, θύμα της ωδής του πόνου που ακατάπαυστα αντηχεί μέσα στις φαντασιώσεις και τις καταστροφικές σκέψεις του.
«Παρατηρήστε τον εαυτό σας! Διεισδύστε στις πιο σκοτεινές γωνιές του Είναι. Περιορίστε μέσα σας, μόλις εμφανιστεί, κάθε είδους αμφιβολία και φόβο. Εξαναγκάστε τους εαυτούς σας… επιβάλετέ τους την ευτυχία, την άνεση, την σιγουριά. Δεν είναι οι καταστάσεις του κόσμου που σας επιφέρουν την δυστυχία αλλά η δικιά σας ωδή του πόνου που δημιουργεί όλες τις αθλιότητες του κόσμου».
Elio D' Anna "Η Σχολή Των Θεών''
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.