«… Θα ήθελα, αν μου επιτρέπετε, να εξηγήσω το ερώτημα για το εάν υπάρχει κάτι πραγματικά ιερό, κάτι απροσμέτρητο, κάτι που δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους.
Για να πλησιαστεί αυτό, πρέπει – προφανώς – να γίνει μια επανάσταση στη σκέψη μας, στις αξίες μας. Δεν εννοώ μια οικονομική ή κοινωνική επανάσταση, που είναι απλώς κάτι ανώριμο· γιατί μπορεί επιφανειακά να επηρεάζει τη ζωή μας, αλλά βαθιά μέσα μας δεν γίνεται καμία επανάσταση.
Μιλάω για την επανάσταση που γίνεται μέσα από την αυτογνωσία — όχι μέσα από την επιφανειακή αυτογνωσία που την πετυχαίνεις με μια εξέταση της σκέψης στην επιφάνεια του νου, αλλά μέσα από την αυτογνωσία που πάει σε απύθμενα βάθη. Σίγουρα, αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες μας, γιατί είναι γεγονός ότι κάθε μας προσπάθεια γίνεται στο πεδίο της αναγνώρισης.
Μοιάζει να λειτουργούμε μόνο μέσα στα όρια εκείνου που είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε, δηλαδή, μέσα στο πεδίο της μνήμης· είναι δυνατόν, λοιπόν, να πάει ο νους πέρα από αυτό το πεδίο;
Παρακαλώ, αν μου επιτρέπετε να το προτείνω, παρατηρείτε το νου σας καθώς μιλάω· επειδή θέλω να πάω αρκετά βαθιά στο θέμα, εάν απλώς παρακολουθείτε τις λέξεις χωρίς να εφαρμόζετε αμέσως ό,τι ακούτε, τότε οι λέξεις δεν θα έχουν καμία απολύτως σημασία.
Αν ακούτε και λέτε, «θα το σκεφτώ αύριο», τότε αυτό που ακούτε χάνεται, δεν έχει καμία αξία· αλλά αν δίνετε όλη σας την προσοχή σε ό,τι λέγεται και μπορείτε να το εφαρμόσετε – που σημαίνει ότι έχετε επίγνωση των διανοητικών και συναισθηματικών σας διαδικασιών καθώς ακούτε – τότε θα δείτε αμέσως πως ό,τι λέω έχει σημασία.
Νομίζουμε ότι κατανοούμε τα πάντα για μας, με βάση τις συσσωρευμένες γνώσεις μας και τη σύγκριση. Σίγουρα, όμως, δεν γίνεται να κατανοείς με αυτόν τον τρόπο.
Αν συγκρίνεις ένα πράγμα με ένα άλλο, απλώς χάνεσαι μέσα στη σύγκριση. Μπορείς να κατανοήσεις πραγματικά κάτι για αυτό που είσαι, μόνο όταν του δίνεις όλη σου την προσοχή και παύει κάθε μορφή σύγκρισης ή αξιολόγησης, που είναι διάσπαση της προσοχής. Τότε, η αυτογνωσία, δεν είναι συσσωρευτική και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσει κανείς αυτό.
Αν η αυτογνωσία είναι συσσωρευτική, τότε είναι απλώς μηχανική. Αυτό που λέω είναι αρκετά απλό. Κι αν κανείς μπορεί να μελετήσει, να παρακολουθήσει τον εαυτό του, αρχίζει να ανακαλύπτει πώς η συσσωρευτική μνήμη έχει επίδραση σε οτιδήποτε βλέπει: πάντα αξιολογεί, απορρίπτει ή αποδέχεται, καταδικάζει ή δικαιώνει, οπότε η εμπειρία που έχει κανείς βρίσκεται πάντα μέσα στο πεδίο του γνωστού, του διαμορφωμένου.
Αλλά χωρίς την αυστηρή καθοδήγηση της συσσωρευτικής μνήμης, οι περισσότεροι από εμάς νοιώθουμε χαμένοι, νοιώθουμε φοβισμένοι, κι έτσι δεν είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Όταν υπάρχει η συσσωρευτική διαδικασία μνήμης, εμπειριών – πράγμα που είναι η καλλιέργεια της μνήμης – τότε η παρατήρηση του εαυτού μας γίνεται πολύ επιφανειακή.
Η μνήμη βοηθάει στο να κατευθύνει κανείς και να βελτιώνει το «εγώ» του, να γίνεται «καλύτερος», αλλά στην «αυτό-βελτίωση» δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια εσωτερική επανάσταση, μια ριζική μεταμόρφωση.
Μόνο όταν η αίσθηση του, «γίνομαι καλύτερος» πάψει εντελώς – και όχι με την επιβολή της θέλησης – μόνο τότε υπάρχει η δυνατότητα να γεννηθεί κάτι εντελώς καινούριο, κάτι υπερβατικό. …»
ΑΠΌ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ” (δεν έχει ακόμη κυκλοφορήσει στα ελληνικά), μετάφρ. Ν. Πιλάβιος
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.