Εθελούσια υποταγή, η νέα τάξη πραγμάτων.

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο φυσιολογικό από αυτό που παρακολουθούμε και μιλάω για τον απεριόριστο φόβο των Ευρωπαίων εταίρων.

Συμφωνώ ότι σήμερα σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν είχε τη δυνατότητα με την αποχώρησή της από την ευρωζώνη να τους κάνει την ζημιά που θα τους έκανε μερικά χρόνια πριν. Συμφωνώ, όμως τόσοι κόποι να πάνε χαμένοι;

Ασφαλώς και μιλάω για τους κόπους των κρατών της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, για τους δικούς μας κόπους κανείς δεν νοιάζεται. Έστω, κανείς από αυτούς.

Όλη η καταστροφολογία είναι απολύτως δικαιολογημένη και ωσαύτως αναμενόμενη.

Χάνουνε τις επενδύσεις τους, όχι σε χρήμα (αυτό είναι το λιγότερο για αυτούς μια και είναι εύκολα κερδισμένο) αλλά σε είδος και λέγοντας είδος αναφέρομαι σε εκείνο της επιρροής. Το απώτερο σχέδιο κλυδωνίζεται (πολύ ελαφρά, ένας ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος, τι να σου κάνει…)

Οι βόρειοι άνθρωποι επένδυσαν. Προσπάθησαν (και προσπαθούν) να κάνουν το Νότο την Ινδία του βορρά.

Ξεκίνησαν με τις παροχές. Πάρτε να έχετε.

Ποιος δανείζει όταν βλέπει ότι ο δανειζόμενος δανείζεται για να ξεπληρώσει τα δανεικά του; Ποιος; (Ή μήπως δεν ήξεραν τι κατάσταση επικρατούσε στη χώρα… Θα γελάσουμε στην υπόνοια τής άρνησης και μόν0ν.)

Εκείνος που προσβλέπει πίσω από τα χρήματα, είναι η απάντηση. Ο ‘’έξυπνος’’ που εστιάζει στο ‘ασημικό’ της οικογένειας και το ασημικό δε είναι πάντοτε είδος προς πώληση και άρα υλικό, μα είναι και άυλο. Επιρροή γεωπολιτική ή μη.

Το σχέδιο θα μπορούσε να είναι απλό.

Χρέωση, υψηλή φορολόγηση, απαξίωση της ακίνητης περιουσίας, κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου. Ανατολή ανέλπιδης μέρας.

Τα οφέλη τεράστια μια και οι νέοι ξυπνούν σε μια νέα χώρα εντελώς διάφορη από εκείνη των πατεράδων τους. Οι πρότερες ‘’ζωηρές’’ μέρες γίνονται παρελθόν και οι νυν ζοφερές, αποδεκτό παρόν. Οι χείριστοι του νοτιά, αποδεχόμεθα.

Ο κόσμος έτσι είναι! Το πανθομολογούμενο.

Οι μικρές, μεσαίες και ίσως και οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις δεν αντέχουν τη βαριά φορολόγηση και κλείνουν, ακολούθως δύσκολο είναι να παραμείνουν οι ακίνητες περιουσίες στα χέρια των ιδιοκτητών τους. Δεν υπάρχει δουλειά, δεν υπάρχουν χρήματα για τους φόρους και εάν βρεθούν, οι φόροι θα αυξηθούν ώστε να πάψουν να βρίσκονται. Όλες οι νομοθετήσεις –υποχρεωτικές και μη- εκεί δείχνουν να στοχεύουν.

Τα χρόνια περνούν. Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον οι περιουσίες αλλοτριώνονται, παράλληλα μεγάλες εργοστασιακές μονάδες στήνονται στις περιφέρειας των μεγάλων πόλεων. Η τεχνηέντως διογκωμένη ανεργία, οφείλει να παταχθεί με τρόπο ωφέλιμο. Στην ανάγκη με προσφορά πάμφθηνης εργασίας, ιδίως σε νέα ζευγάρια. Παρουσιάζεται ως η μοναδική αναγκαία λύση.

Το ''φιλεύσπλαχνο'' κράτος, οι ''ανθρωπιστές'' ευρωπαίοι εργοδότες προσφέρουν εργασία και στέγαση σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους οι οποίοι περιλαμβάνουν από καφετέριες, εστιατόρια, πολυκαταστήματα παντός είδους, μέχρι και χώρους αναψυχής. Σε συρματόπλεγμα μέσα. Η νέα τάξη πραγμάτων.

Ακόμα και το ελάχιστο χρήμα αμοιβής των εργατών να παραμένει εντός. Μελετημένα πράγματα! Να καταναλώνεται και αυτό προς όφελος της εταιρίας μειώνοντας ακόμη περισσότερο το κόστος παραγωγής. Μεγιστοποίηση του κέρδους. Η καθυπόταξη του κράτους.

Μα καλά είναι εύκολο να γίνουν αυτά;

Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δύσκολο.

Η πορεία των πραγμάτων δείχνει προς τα εκεί και αυτό φαίνεται από την ώρα που κάποιος αποστασιοποιηθεί των όποιων κομματικών του επιταγών.

Ακόμα και εάν ανατρέξουμε στην ιστορία θα δούμε ότι οι μεγάλες αλλαγές έγιναν με την πάροδο γενεών. Ποιος θαρρεί σήμερα ότι κάτι έχει αλλάξει από τον τρόπο σκέψης των ισχυρών των περασμένων αιώνων; Μία ανάπαυλα ζούμε, ένα νέο πείραμα ''απολαμβάνουμε''.

Η επέκταση, η επιρροή, η γέννηση του χρήματος ήταν και θα είναι οι υπέρτατες προκλήσεις. Οι ανθρώπινες αξίες θα παίζουν παραστάσεις – όπως λέει μια φίλη ηθοποιός- σε θέατρα off Broadway. Για κατανάλωση μεταξύ ημών.

Τίποτα πλέον δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Τίποτα απολύτως.

Μετά από όλα αυτά η καταστροφολογία η οποία ακούγεται από κάθε κατεύθυνση θα πρέπει να θεωρείται από αναμενόμενη έως και …ολίγη.

Ποιος είναι εκείνος του οποίου θα επιχειρούσε ο οποιοσδήποτε να του χαλάσει τα σχέδια και δεν θα σπαρταρούσε οργές.

Οι υπηρέτες πρώτοι, οι θιασώτες δεύτεροι, οι εκλεκτοί επόμενοι, την ώρα όπου οι κεφαλές θα κρατούσαν τη δόλια στάση του ανθρωπισμού ή της υποχρεωτικής πορείας. Του φάρμακου με πικρή γεύση…

Την ώρα όπου όλοι θέλουν το …δικό μας καλό και όχι το δικό τους.

Την ώρα όπου οφείλουμε κάπου να ανήκουμε.

Δραχμή ή ευρώ;

Γκρεμός ή ‘’παράδεισος;’’

Ολοκαύτωμα ή αναγκαία μιζέρια;

Πουθενά η λέξη λευτεριά. Ναι, στη ευγενική υποδούλωση.

Ο φόβος της ‘’κούρασης’’ ελλοχεύει, ομοίως και εκείνος του ‘’αγώνα’’ μοιάζει στα μυαλά μας καπελωμένος από τον κομμουνισμό, λες και το σύστημα έχει οικειοποιηθεί τη λέξη. Λες και η πάλη δεν ανήκει ακέραια σε κάθε λαό, σε κάθε δυναστευόμενο. 

Οι λαοί ποτέ δεν αφέθηκαν ήσυχοι. Κάποτε μερικούς αιώνες αργότερα θα αναρωτιούνται για εμάς με συμπάθεια οι απόγονοι, όπως κι εμείς αναρωτιόμαστε για τη ζωή των ανθρώπων του Μεσαίωνα. Θα κουνάνε και αυτοί το κεφάλι τους όπως και εμείς το δικό μας σήμερα.

Και τι θαρρείτε ότι άλλαξε; Η λάσπη και ο τύπος των κινητών μονάχα.

Τίποτα άλλο.

politisg

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ