Όσο πιο πολύ προσέχουμε το πως εκφραζόμαστε, όσο εκφραζόμαστε με επίγνωση τόσο πιο αγνοί γινόμαστε.
Από την άλλη δεν μπορούμε να σταματήσουμε την πληροφορία που είναι μέρος της εξέλιξης μας.
Όταν νομίζουμε ότι είμαστε υπεράνω της πληροφορίας, αυθαιρετούμε, γινόμαστε κακόμοιρες πνευματικές αυθεντίες, κουβαλάμε δήθεν πετραχείλια ή σταυρούς, μπλοκάρουμε μέσα μας.
Νιώθουμε ξένα σώματα ως προς τον κόσμο αλλά ταυτόχρονα ασχολούμαστε με τον κόσμο ψέγοντας τον.
Θα χρησιμοποιήσω με αρνητική έννοια μια φράση της λαϊκής σοφίας που λέει:
«Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».
Ψάχνουμε ένα ζωντανό δέος, ένα κίνητρο για να παλέψουμε ενάντια στο αντικείμενο που το γέννησε.
Βέβαια θα μπορούσε να αντιτάξει κάποια ταπεινόφρονη αυθεντία προς υπεράσπιση ότι όλα είναι εξέλιξη.
Πως/πόσο προβάλλουμε αυτήν την διασύνδεση με το «ζωντανό», με τον άνθρωπο;
Μην λες φεύγω από τον κόσμο των ανθρώπων. Να λες φεύγω από τον δικό μου κατώτερο κόσμο.
Πως όμως αντισταθμίζουμε την δημιουργημένη τριβή;
Επειδή η ζωή δεν είναι κάτι σταθερό, προβάλλουμε την λήθη μας σε αυτήν, ξεχνάμε, αντί να βιώνουμε την λήθη μέσα στο γίγνεσθαι και να δημιουργούμε.
Επομένως αυτό δεν είναι καν εξέλιξη, είναι σήματα αλλαγής, ούτε καν εμπειρίες γιατί αυτές προϋποθέτουν εξέλιξη.
Ο άνθρωπος που παρεξηγεί ή παρεξηγείται, ή πικραίνεται, ή απογοητεύεται δεν έχει επίγνωση του Εαυτού του, όσο καλός άνθρωπος και αν είναι.
Ο άνθρωπος που υποδεικνύει σε κάποιον να μην παρεξηγεί, έχει ο ίδιος παρεξηγήσει.
Ο άνθρωπος που αναγνωρίζει/επικρίνει κάποιο λάθος στον άλλον ασυνείδητα έχει αναγνωρίσει λάθος στον ίδιο του τον εαυτό.
Δήθεν «λαμποδοφόροι», υπέρμαχοι της μη σύγκρουσης, της μη παρεξήγησης, και όμως ενεργοπαθητικά τα προκαλούν όλα αυτά, αλλοπρόσαλλοι, προκλητικοί για τους άλλους.
Οι διάφοροι καλοθελητές του «προσφέρω», ομαδάρχες, που δεν μπορούν στοιχειωδώς να επικοινωνήσουν, αλλά απορρίπτουν, στιγματίζουν και τελικά συνοδοιπορούν..... Ένα τεράστιο «χωρίς εγώ» εγώ.
«Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνω» είναι πως ενώ εκτείθονται κάποιοι παίζοντας τον ρόλο με το οποίο ταυτίζονται, βγάζουν την ουρά τους έξω από το παιχνίδι.
Δεν ζητά μια επιβεβαίωση της ιδιοσυγκρασίας του για να αποστασιοποιηθεί από τον κόσμο.
Δεν ζητά από τους ανθρώπους να παίξουν το παιχνίδι του και να τον επιβεβαιώσουν αρνητικά με τις πράξεις τους..
Μα, όσο εύκολα απορρίπτουμε ταινίες ή βιβλία, άλλο τόσο εύκολα μηδενίζουμε και απορρίπτουμε ανθρώπους. Τόσο συνειδητοί είμαστε, τόσο σημαντικοί είμαστε.
Ο Τζίντου Κρισναμούρτι, ο UG Κρισναμούρτι (με τα ελαττώματα τους) ήταν αμείλικτοι ως προς τις αυθεντίες.
Ποιο το νόημα να ακολουθείς με παρωπίδες έναν δάσκαλο;
Μπορεί να μην ταυτιζόμαστε απαραίτητα αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν τον τάδε σοφό...;
Αν η σοφία του ξεπερνάει την προσωπικότητα του τότε η ιδέα να γίνουμε σαν αυτόν (ή το ιδανικό που «προβάλλει») δεν είναι σε λάθος προσωπική βάση;
Έπειτα ξέρουμε αν ο υποτιθέμενος σοφός στέκει καλά;
Γιατί αυτή η μανία να ακολουθούμε;
Είναι ανάγκη να πιστεύουμε κάπου;
Δυστυχώς ή ευτυχώς οι γκουρού έχουν αντικαταστήσει τις θρησκείες (μηχανικό κλείδωμα του εγκέφαλου) και έτσι τις συνεχίζουν.
Όταν δεν θες να δείχνεις δάσκαλος ή αυθεντία και μέσα σου νιώθεις έτσι αυτό σου δημιουργεί σύγχυση.
Επειδή έχουμε εκλάμψεις αυτογνωσίας νομίζουμε ότι μέσα από την επίγνωση του Γνωστού θα φτάσουμε κάπου.
Ανάλογα την αντίληψη που έχουμε θρέφουμε και τις πεποιθήσεις μας.
Mπορεί ίσως να μην σε δεσμεύουν οι πεποιθήσεις αλλά υπάρχει στην πραγματικότητα άνθρωπος συνειδητός χωρίς πεποίθηση;
Έτσι, ενώ λέμε τα ίδια πράγματα ουσιαστικά δεν λέμε τα ίδια (σύγχυση και θέατρο του παραλόγου).
Η λαϊκή σοφία λέει πάλι: «μαζί μιλάμε χώρια καταλαβαινόμαστε».
Πως όμως μπορείς να κρίνεις.
Σημασία δεν έχει η εσωστρέφεια-εξωστρέφεια, αυτά είναι μεν φαινόμενα αλλά είναι και ουσίες.
Σεβασμός στην διαφορετικότητα λοιπόν;
Όλα είναι αποδεκτά (εν μέρει ανεκτά) και κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του.
Και τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να κινείται;
Μα φυσικά η εξέλιξη μέσα από το βίωμα.
Η απλότητα του να παρακολουθείς τον κόσμο πέρα από την σιωπή και την μη σιωπή - (αυτές οι λειτουργίες είναι σημαντικές ως εμπειρίες αλλά δεν είναι σημαντικές ως ξεχωριστές οντότητες).
Προσοχή όμως: μέσα στην αποδοχή ή μη αποδοχή της διαφορετικότητας υπάρχει ήδη η αποτυχία, υπάρχει ήδη ο διαχωρισμός.
Αν είναι έτσι η αυτοανάμνηση υπάρχει ή δεν υπάρχει; ποιο το νόημα της;
Εξαρτάται από το πως ορίζουμε ή αντιλαμβανόμαστε το υπαρκτό ή το μη υπαρκτό.
Η ζωή αγαπά την Αλλαγή.
Όπως φέρνουμε τις πολυκατοικίες στην φύση (λες και η τροποποιημένη ύλη δεν έχει φύση) έτσι φέρνουμε και την φύση πχ σε ένα συμπλήρωμα διατροφής, αυτό λέγεται τεχνολογική εξέλιξη.
Επειδή όμως δεν ζούμε στην φύση..., θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα αγαθά της φύσης και χρησιμοποιούμε τις δυνατότητες της φύσης με την δύναμη του Νου για να επωφεληθούμε, και αυτό είναι Μετάβαση, είναι τεχνολογία.
Η τεχνολογία προοιωνίζει την εξέλιξη μας, αναδεικνύει την ένωση και την χωριστικότητα - το ενδιάμεσο που υπονοείται.
Η κατάχρηση τώρα της μεταποίησης της φύσης ή η κακή διαχείριση της φύσης οδηγεί σε πρόβλημα και σε μια τεχνητή ασυνείδητη ζωή, σε αυτό που πεζά αποκαλούμε αλλοτριωμένο πολιτισμό.
Τότε, η φύση γίνεται πρόβλημα για τον ίδιο της τον εαυτό.
Πολύ απλά, η φωτιά μπορεί να κάψει ένα ολόκληρο δάσος.
Το δάσος έχει την ικανότητα να αναγεννηθεί, εσύ έχεις την ικανότητα να φυτέψεις το δάσος. Και αυτό που αποκομίζεις είναι εμπειρία.
Με την εμπειρία εξελίσσεσαι και με την Ηθική θεμελιώνεις.
Τι να τις κάνεις τις πληροφορίες αν δεν μπορείς να τις συγχωνεύσεις;
Aυτά βέβαια αφορούν μόνο εμάς τους ανθρώπους και διόλου δεν αφορούν το σύμπαν.
Θα έλεγε λοιπόν κανείς ότι η μη παρεμβατικότητα είναι η χρυσή τομή στην εξέλιξη, το Άγιο Δισκοπότηρο της Μετάβασης.
«Δεν υπάρχει τίποτα να αλλάξεις».
«Ο σημερινός μας πολιτισμός είναι ο καλύτερος που έχει υπάρξει ως τώρα».
Δεν κατανοώ όμως αυτήν την εμμονή να εξομοιώνουμε τον άνθρωπο με την φύση.
Όλα είναι πανομοιότυπες ουσίες αλλά αν συγκρίνουμε δύο η περισσότερες ουσίες, ζηλεύουμε κάτι γνωστό, προσπαθούμε ναρκισσιστικά να παρομοιάσουμε και να μοιάσουμε και έτσι ασυνείδητα υποβαθμίζουμε και διαχωρίζουμε.
Αντί να αναγνωρίζουμε την Διαφορετικότητα συμβιβαζόμαστε με την ομοιογένεια.
Αυτόματα μπλεκόμαστε στα δίχτυα της διττότητας, όσο καλή πρόθεση και αν έχουμε. Πολύ περισσότερο αδιαφορούμε για την κοσμική νοημοσύνη εν γνώση/αγνοία μας.
Η λανθασμένη αντίληψη δημιουργεί την λανθασμένη πεποίθηση και έτσι το ψέμα δεν αναγνωρίζει το ψέμα ακόμα και όταν φαινομενικά μιλάει την γλώσσα της αλήθειας. Τι παράδοξο...
Αλίμονο αν ταυτιζόμουν με αυτά που γράφω ή δεν γράφω.
metavatismos
1. ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ «ΕΓΚΩΜΙΟ» ΣΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.