ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (Μίχαελ Αϊβανχόφ)

ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Από τους Αιγυπτίους μέχρι τον Τζιορντάνο Μπρούνο, ο ηλιοκεντρικός διαλογισμός υπήρξε για μακρό χρονικό διάστημα τμήμα της Δυτικής παράδοσης. Ο Αϊβανχόφ θεωρεί ότι το εσωτερικό έργο με τον ήλιο είναι πολύ ισχυρότερο από την ταλισμανική μαγεία. Το σύστημά της «θεϊκής μαγείας», που εκπροσωπεί, συγκεντρώνεται αποκλειστικά στην εσωτερική μεταμόρφωση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στη γενική μεταμόρφωση του κόσμου.

Από την Siobhan Houston

Η Σιόμπαν Χιούστον (Siobhan Houston) είναι απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ και κατέχει διδακτορικό στην Εκπαίδευση με μακρά ενασχόληση στα Δυτικά μυστήρια. Το έργο της έχει δημοσιευθεί σε πολλές εσωτερικές εφημερίδες και περιοδικά, ανάμεσα στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα ΓΝΩΣΗ, ΠΑΡΑΒΟΛΗ και ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ καθώς και σε ένα πλήθος βιβλίων. Η πιο πρόσφατη συνεισφορά της ήταν στην τηλεόραση με θέμα το «Ποιος κάνει τα Δικά Του Ιερά Αυτόχθονα Τελετουργικά;». Ζει στο Boulder του Κολοράντο.

Η αιωνιότητα, είναι μια εικόνα του θεού Ο κόσμος είναι μια εικόνα της αιωνιότητας Ο ήλιος είναι μια εικόνα του κόσμου. Ο άνθρωπος είναι μια εικόνα του ήλιου. ( Ερμητικός Κώδικας).

Καθώς το σούρουπο καταστάλαζε στην κατάφυτη εξοχή, το γέρικο λεωφορείο πλησίασε την πόλη του Σέρμπρουκ στο ανατολικό Κεμπέκ. Ο τελικός προορισμός μου ήταν μερικά μίλια έξω από την πόλη -η Ιδιοκτησία Μπλαγκοσλοβένι, ένα οικιστικό κέντρο χτισμένο σε 88 στρέμματα παρθένας αγροτικής γης. Είχε ιδρυθεί από τον Βούλγαρο φιλόσοφο Ομραάμ Μίκαελ Αϊβανχόφ (1900-1986). Από τότε που πρωτοάκουσα για αυτό το κέντρο, «το Βασίλειο των Ευλογιών», όπως είναι γνωστό, λαχταρούσα να το επισκεφθώ.

Τον Ιούλιο του 1996 είχα τελικά την ευκαιρία να περάσω εκεί μια εβδομάδα, κατά τη διάρκεια του ετήσιου θερινού συμβουλίου του Καναδικού κλάδου της Fraternite Blanche Universelle, οργάνωση των σπουδαστών του Αϊβανχόφ. Μεταφράζεται ως «Παγκόσμια Λευκή Αδελφότητα και ο όρος «λευκή» αναφέρεται στη σύνθεση όλων των χρωμάτων που χαρακτηρίζουν την ανθρωπότητα στην ολότητά της και όχι μία ιδιαίτερη φυλή. Αν και ήμουν λίγο νευρική για το ταξίδι, μια και δε γνώριζα κανέναν στο κέντρο και ήμουν η μόνη μη γαλλόφωνη που το παρακολουθούσε, ενθουσιάστηκα που συνάντησα τους σπουδαστές του Αϊβανχόφ, του οποίου τα βιβλία διάβαζα από το 1988.

Η Ζωή και το Έργο του

Ο Αϊβανχόφ θεωρήθηκε από πολλούς μύστης της κλασικής δυτικής εσωτερικής παράδοσης. Εμπνευσμένος από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα, δίδασκε τους σπουδαστές του να αφυπνίζονται από την ενδότερη πνευματική τους γνώση ερμηνεύοντας το «ζωντανό βιβλίο της Φύσης». Σύμφωνα με τον συγγραφέα Γκέοργκ Φόιερστάιν (Georg Feuerstein)[1], στον εσωτερισμό η Φύση χρειάζεται συχνά να διαβάζεται και να κατανοείται ως βιβλίο «συμβόλων και κρυμμένων πραγματικοτήτων από τον διαισθητικό νου». Ο Αϊβανχόφ πίστευε ότι, προκειμένου οι άνθρωποι να επανενωθούν με το θείο, κάτι το οποίο υπήρξε πάντα σκοπός της ανθρώπινης ζωής, ορισμένες πρακτικές ήταν ύψιστες. Αυτές οι πρακτικές περιλάμβαναν την ηθικά αγνή ζωή και μια τροποποιημένη χορτοφαγική δίαιτα (επιδοκίμαζε τη βρώση του ψαριού). Επιπλέον, θεωρούσε τη μουσική ως επίκεντρο της πνευματικής προόδου των ανθρώπων. Οι σπουδαστές του αφιέρωναν πολλές ώρες τραγουδώντας ιερά βουλγαρικά τραγούδια σε σύνθετες τετραμερείς αρμονίες, ακούγοντας παράλληλα κλασική μουσική, ειδικά ορατόρια και λειτουργίες. Ωστόσο, οι σημαντικότερες όψεις της διδασκαλίας του περιστρέφονται γύρω από τον ηλιακό διαλογισμό.

Σε ηλικία δεκαεπτά ετών και ενώ ζούσε ακόμη στη Βουλγαρία, ο Αϊβανχόφ συνάντησε τον πνευματικό του μέντορα, τον Πίτερ Ντένοβ (Peter Deunov). Ήταν δάσκαλος του Γνωστικού Χριστιανισμού και υποστήριζε τον ηλιακό διαλογισμό στο πρόγραμμα της μυητικής σχολής του[2]. Ο νεαρός Αϊβανχόφ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο κολλέγιο όπου αποφοίτησε με γνώσεις στην ψυχολογία, φιλοσοφία, και τις φυσικές επιστήμες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, εργάστηκε ως καθηγητής σε λύκειο ενώ μεταγενέστερα έγινε διευθυντής ενός πρότυπου λυκείου.

Το 1937 ο Ντένοβ έστειλε τον Αϊβανχόφ στη Γαλλία για να διδάξει και τον αμέσως επόμενο χρόνο έδωσε την πρώτη του δημόσια διάλεξη στο Παρίσι στη Σορβόννη, μιλώντας για το ρόλο του αστρολογικού συμβολισμού πάνω στην πνευματική ζωή. Έμεινε στη Γαλλία για τα επόμενα 50 χρόνια, και διέθεσε σημαντικό χρόνο ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο, δίνοντας διαλέξεις επάνω στην Ερμητική Φιλοσοφία. Πέθανε στη Γαλλία τα Χριστούγεννα του 1986. Αν και δεν όρισε διάδοχο, άφησε πίσω του μια διεθνή αδελφότητα σπουδαστών.

Για τους Βορειοαμερικανούς σπουδαστές, το κέντρο της διδασκαλίας του στο Κεμπέκ είναι η εστία και δεν υπάρχει αντίστοιχό του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με έδρα την Έστρι αυτό το Ίδρυμα περιλαμβάνει ξενώνες, μόνιμες κατοικίες τραπεζαρία, αίθουσα διαλέξεων, καθώς επίσης επτά μικρές λίμνες, αλλά και πολλούς κήπους με λαχανικά, λουλούδια και βότανα.

Όταν έφθασα στο ησυχαστήριο τον περασμένο Ιούλιο, μου έδειξαν τον γυναικείο κοιτώνα, μια κατοικία άψογα καθαρή και με λιγοστά έπιπλα. Γρήγορα στοίβαξα τα πράγματά μου κάτω από την κουκέτα μου και συνάντησα κάποιους από τους άλλους μετέχοντες. Οι περισσότεροι ήταν μεταξύ 30 και 60 ετών, ενώ υπήρχαν και αρκετοί ηλικιωμένοι. Είχα την αίσθηση πως όσοι παρακολουθούσαν, ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους καλά μορφωμένοι επαγγελματίες από μεσαία τάξη. Η πλειοψηφία ζούσε στο Κεμπέκ, αν και μερικοί είχαν έρθει από άλλες επαρχίες. Οι αμερικανοί επισκέπτες, μου είπαν, ήταν σπάνιοι.

Ξυπνώντας το πρώτο πρωινό της παραμονής μου, ντύθηκα γρήγορα και κατευθύνθηκα έξω για το διαλογισμό της ανατολής, ο οποίος άρχιζε στις 5 π.μ. Μεταφέραμε τις πτυσσόμενες καρέκλες κήπου σε ένα μικρό οικόπεδο που είχε από ψηλά θέα προς μια μεγαλόπρεπη κοιλάδα. Καθισμένοι στον ψυχρό αέρα, περιμέναμε ήσυχα τον ήλιο να ανατείλει. Αργά-αργά, σχηματίζονταν λωρίδες φωτός σε ροδί και λεβάντα αποχρώσεις επάνω στο σκοτεινό ουρανό, ενώ ακολούθησε η λαμπρή ηλιακή σφαίρα που ανέτειλε πάνω από το στενό πέρασμα. Μόνο το περιστασιακό κάλεσμα των πτηνών και το απαλό αεράκι που σιγομουρμούριζε μέσα στα φύλλα έσπαγε την ακινησία. Οι αντίστοιχοι διαλογισμοί μου της ανατολής από το μπαλκόνι του διαμερίσματός μου, μέσα στην ομίχλη της μητρόπολης της Βοστώνης, δεν μπορούσαν καν να συγκριθούν με την έντονη εμπειρία αυτού του πρωινού.

Μετά από 45 λεπτά ο πρόεδρος της Καναδικής αδελφότητας, ο αδελφός Ρόμεο, άρχισε μια άσκηση πραναγιάμα (αναπνοή γιόγκι), στην οποία συμμετείχαμε. Στις έξι η ώρα χαιρετίσαμε τον ήλιο με υψωμένες τις δεξιές παλάμες και μετά κατευθυνθήκαμε πίσω στα καταλύματά μας. Η όλη άσκηση έλαβε χώρα μέσα σε απόλυτη σιωπή.

Οι σπουδαστές του Αϊβανχόφ εφαρμόζουν αυτόν το διαλογισμό του ηλίου κάθε αυγή μεταξύ της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας, όταν η λεπτή ενέργεια των ηλιακών ακτίνων θεωρείται ότι είναι η πλέον δυναμική. Όμως, πάνω σε τί διαλογίζονται καθώς ο ήλιος ανατέλλει, και γιατί νομίζουν ότι ο ηλιακός διαλογισμός είναι αποτελεσματικός; Οι απαντήσεις αυτές βρίσκονται στο σύστημα Αϊβανχόφ της «Ηλιακής Γιόγκα», ή στον ηλιοκεντρικό διαλογισμό και την προσευχή. Αναφέρονται σε αυτή την πρακτική,σούρια γιόγκα, κατά τον Σούρια, ένα βεντικό ηλιακό θεό. Παρόλο που ο Αϊβανχόφ δίδαξε δυτικό εσωτερισμό, συχνά χρησιμοποιούσε σανσκριτικούς όρους για να περιγράψει ποικίλες έννοιες.

Κατά την άποψη του Αϊβανχόφ η σούρια γιόγκα ήταν το ανώτατο σύστημα γιόγκα, που περιείχε τα στοιχεία όλων των άλλων συστημάτων. Για παράδειγμα, στη μπάκτι γιόγκα ( γιόγκα της αφιέρωσης), εστιάζεται κανείς σε μια θεότητα όπως ο Κρίσνα, ο Σίβα, ή ο Ντέβι. Απόλυτα αφιερωμένος και διαλογιζόμενος επάνω σε αυτή τη θεϊκή εικόνα, διαμορφώνει μια συμπαθητική σχέση και γίνεται και ο ίδιος σαν θεός, ακριβώς όπως μια σιδερένια τσιμπίδα που τοποθετείται στον πυρήνα της φωτιάς και γίνεται καφτή και κόκκινη.

Στη σούρια γιόγκα, η θεότητα στην οποία αφιερώνεται ο μαθητής είναι ο ίδιος ο Ήλιος, τον οποίο ο Αϊβανχόφ οραματίστηκε ως το τέλειο υπόδειγμα της «ανιδιοτελούς» ή αμερόληπτης αγάπης. Ο ήλιος λάμπει πάνω σε όλους χωρίς διάκριση και όποιος είναι αφιερωμένος στον Ήλιο προσδοκά μια ηλιακή κατάσταση συνείδησης, ακτινοβολώντας αγάπη προς όλους, δίχως σκέψεις ανταπόδοσης. Αυτός είναι ένας από τους πολλούς τρόπους εξάσκησης ηλιακού διαλογισμού. Ο Αϊβανχόφ δίδαξε πολλές μεθόδους εργασίας, όπως με εικόνες φωτός και ηλίου, κάποιες από τις οποίες θα αναπτυχθούν στο παρόν άρθρο. Όπως σημειώνει ο Φόιερσταϊν, «η σούρια γιόγκα συνίσταται στη συνειδητή μας συνεργασία με τον ήλιο και με το φως σε όλες του τις μορφές»[3]. Αλλά ο Αϊβανχόφ ήταν πάντα προσεκτικός στο να τονίζει ότι ο ήλιος δεν πρέπει να λατρεύεται ως Θεός: ο Θεός είναι σχεδόν ανείπωτος, ανέκφραστος, πέρα από τις δυνάμεις της αντίληψής μας και δεν τίθεται θέμα να νομίζουμε ότι ο ήλιος είναι ο Θεός»[4].

Ακολουθώντας την πλατωνική παράδοση, ο Αϊβανχόφ αντιλαμβανόταν τον ήλιο, στην ουσία ολόκληρο το σύμπαν, σαν κάτι ζωντανό, ευφυές και έμψυχο. Δίδασκε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ξεχωριστή ύπαρξη από τον Δημιουργό και όποια αναφορά ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι είναι χωριστοί από τον Θεό, είναι μια πλάνη. Ο ηλιακός διαλογισμός θα μπορούσε να θεραπεύσει το ρήγμα ανάμεσα στον αιώνιο εαυτό, η οποία αντιλαμβάνεται πάντα τη σύνδεσή της με τον Θεό και, στον κατώτερο εαυτό της προσωπικότητας, ο οποίος έχει απομονωθεί από τον Θεό.

Επιπρόσθετα, ακόμη και με τον παθητικό διαλογισμό, η επικοινωνία με το ηλιακό φωτεινό σώμα θα πρέπει να είναι ενεργή. Μπορεί κάποιος να προσεύχεται στον ήλιο για αρετές όπως σοφία, ευγένεια, ανεκτικότητα και συμπόνια. Σύμφωνα με τον Αϊβανχόφ η παράκληση στον ήλιο είναι πολύ δυναμικότερη από το προσκύνημα ενός γκουρού ή διδάσκαλου. Ούτε ένας απλός θνητός, ούτε ακόμη ένας μύστης, μπορεί να συγκριθεί με τη θεϊκή δύναμη και δόξα του Ήλιου[5].

Μπορεί κάποιοι να βρίσκουν την έμφασή του για τον ήλιο μάλλον παράξενη και τους ισχυρισμούς του για το δυναμικό του φανταστικούς. Θα ήταν χρήσιμο να διερευνήσουμε το σύστημα της ηλιακής γιόγκα του Αϊβανχόφ ιστορικά, εξετάζοντας, εν συντομία, τον κεντρικό ρόλο του ήλιου στη δυτική εσωτερική σκέψη.

Η εξύμνηση του ήλιου έχει μια αρχαία καταγωγή στη Δύση. Μεταξύ αυτών οι οποίοι οραματίστηκαν την ηλιακή σφαίρα ως ισχυρή θεότητα ήταν οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι σέβονταν τον Φαραώ τους ως ενσάρκωση του ηλίου. Επίσης οι Ρωμαίοι, των οποίων η λατρεία «Ο Αήττητος ‘Ηλιος» (Sol Invictus) έγινε η επίσημη κρατική τους θρησκεία. Οι Αζτέκοι διατηρούσαν τη δύναμη ζωής του ηλιακού τους θεού με καρδιές που ακόμη σπαρταρούσαν αποσχισμένες από τα σώματα των θυσιασμένων.

Ο ηλιακός συμβολισμός διαπέρασε και την ελληνική φιλοσοφία. Ο Ντέιβιντ Φίντελερ (David Fideler) αναφέρει πως ο Πλάτωνας γράφει στις πυθαγόρειες και πλατωνικές σχολές της ελληνιστικής Αλεξάνδρειας «ο ήλιος έφθασε να θεωρηθεί ως πύλη που ενώνει τις λογικές και νοητές σφαίρες, τις υλικές και πνευματικές τάξεις της ύπαρξης». Αυτή η ιδέα ότι ο ήλιος ήταν «η καρδιά του ουράνιου πρότυπου» επηρέασε δυνατά την Ελληνική κοσμολογία, την επιστήμη και τη μεταφυσική[6].

Επιπρόσθετα, ο Αϊβανχόφ ισχυρίστηκε ανακαλώντας την τέχνη της Μνημονικής του Μπρούνο ότι, εστιαζόμενος στην ηλιακή σφαίρα, μπορούσε κάποιος να ζωογονήσει τον εσωτερικό του ήλιο και να φέρει αρμονία και τάξη στη ζωή του. Το να παρατηρούμε την ανατολή του ηλίου θεωρείται ιδιαίτερα επιβοηθητικό, γιατί στρέφει την προσοχή προς τον εσωτερικό μας ήλιο. Επιπλέον, ο Αϊβανχόφ παρέθεσε το «νόμο της μιμητικής μαγείας» -τη φυσική μαγεία του Μπρούνο- λέγοντας ότι ατενίζοντας τον ήλιο επηρεάζεται και η ίδια η ψυχή ώστε να γίνει μια «φωτεινή, πυρακτωμένη σφαίρα»[14].

Η ενατένιση του ηλίου μπορεί να προσφέρει φυσικά οφέλη και ο Αϊβανχόφ έδωσε τεχνικές με στόχο τη «συλλογή» των αιθερικών μορίων του ηλίου, τα οποία μπορούν να αυξήσουν την πνευματική και φυσική ζωτικότητά μας. Ο ήλιος δίνει ζωή σε καθετί πάνω στη γη. Διακήρυττε πως: «Ενωνόμενοι με τον ήλιο είναι βέβαιο ότι θα έχουμε αποτελέσματα, γιατί ενωνόμαστε με την κεντρική δύναμη που κυβερνά και ζωογονεί όλους τους πλανήτες του σύμπαντός μας»[15]. Ο ήλιος και η ανθρώπινη ύπαρξη έχουν μια βαθιά σχέση, επειδή μαζί δημιουργούν ένα παρεμφερές υπόδειγμα.

Επαναλαμβάνοντας τη διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου: «Και καθώς είμαστε φτιαγμένοι πάνω στο ίδιο πρότυπο, όπως του ηλίου, μπορούμε μέσω των σκέψεων, της ψυχής και του πνεύματός μας, να προβάλλουμε τις δυνάμεις μας μακριά, πέρα από τα όρια των φυσικών σωμάτων μας. Ακριβώς όπως η δράση του ηλίου επηρεάζει ορυκτά, μέταλλα, φυτά, λουλούδια, ζώα και ανθρώπινα όντα, διεισδύοντας, ζεσταίνοντας και θρέφοντάς τα, έτσι μπορούμε και εμείς να μεταστοιχειωθούμε, να βελτιωθούμε, να φωτιστούμε, και να ζωντανέψουμε άλλα όντα μέσω των εκπορεύσεών-εκροών μας» [16].

Ο Αϊβανχόφ αναφερόταν συχνά στις διαλέξεις του στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον διαπρεπή διδάσκαλο της θεϊκής ηλιακής μαγείας. Σε ένα παράδειγμα επικαλέστηκε την αρχή της ομόλογης αντιστοιχίας περιγράφοντας τη σχέση μεταξύ του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου. Παραθέτοντας από το Σμαράγδινο Πίνακα, επανέλαβε την περίφημη φράση που αποδίδεται στον Ερμή: «Εκείνο το οποίο είναι κάτω είναι όπως εκείνο το οποίο είναι πάνω». Ο Αϊβανχόφ επεσήμανε ότι στο ανωτέρω αξίωμα, ο Ερμής χρησιμοποίησε τη λέξη «όπως», η οποία σημαίνει «παρόμοιο με» παρά «ταυτόσημο με». Τοιουτοτρόπως ο δημιουργημένος κόσμος δεν είναι ένα ακριβές αντίγραφο ενός ανώτερου βασίλειου (οι πλατωνικές ιδέες), αλλά μια σκιώδης αντανάκλασή του. Ο ήλιος δεν είναι η θεϊκή Διάνοια, αλλά ένας τέλειος αντιπρόσωπος αυτής της Διάνοιας (επίσης παρομοιάστηκε ως Χριστός, Λόγος ή Νους), πλασμένος από τον Θεό για να υπηρετήσει ως ένα εκπαιδευτικό υπόδειγμα για τους ανθρώπους. Ο Αϊβανχόφ είπε, «και όπως όλη η ζωή πάνω στη γη προέρχεται από τον ήλιο, σίγουρα είναι φανερό ότι ο Θεός εκδηλώνεται τελειότερα μέσω του ηλίου παρά μέσω οποιουδήποτε άλλου
Ο Αϊβανχόφ διαβεβαίωσε ότι ο Ερμής ήταν ο μέγιστος όλων των μυημένων, εκείνων των μυστών οι οποίοι έχουν ερευνήσει τα μυστήρια του σύμπαντος: «ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είπε καθαρά: Υπάρχει μια δύναμη που προέρχεται από τον ήλιο… Πίσω από το φως του ηλίου υπάρχουν πολλές άλλες δυνάμεις και το Τέλεσμα [λεπτή κοσμική ενέργεια] είναι μια δύναμη τόσο ισχυρή που, όπως το θέτει ο Σμαράγδινος Πίνακας, ΄΄ξεπερνά κάθε ευφυή πράγμα και εισέρχεται σε κάθε συμπαγή ουσία΄΄».

Ο Αϊβανχόφ ισχυρίστηκε, ωστόσο, ότι εργαζόμενοι άμεσα με τον ήλιο μέσω προσευχής και διαλογισμού είναι ανυπολόγιστα ισχυρότερο από την ταλισμανική μαγεία. Επίσης ήταν αντίθετος με οποιαδήποτε είδος μαγείας που γινόταν για υλικό κέρδος. Το σύστημά του, της «θεϊκής μαγείας», μερικές φορές ονομάστηκε και «θεουργία», είναι ένα σύστημα που συγκεντρώνεται αποκλειστικά στην εσωτερική μεταμόρφωση, η οποία όπως πίστευε, θα οδηγούσε στη γενική μεταμόρφωση του κόσμου.

Ένα απόσπασμα του βιβλίου του Μίκαελ Αϊβανχόφ, με τίτλο Μια Νέα Γη: Μέθοδοι, Ασκήσεις, Τύποι, και Προσευχές (Frejus Cedex), Γαλλία, (Εκδόσεις Προσβέτα, 1992), έχουμε το εξής απόσπασμα με θέμα την απόσπαση λεπτών στοιχείων από τον ήλιο:

«Ο ήλιος είναι η πηγή και ο πατέρας όλων των πραγμάτων, η Πρωταρχική Αιτία… Τα ορυκτά, τα μέταλλα, οι πολύτιμοι λίθοι, φυτά και αέρια, όλα τα πυκνά ή λεπτά στρώματα που βρίσκονται στο έδαφος, το νερό ή τον αέρα, ή στο αιθερικό πεδίο, προέρχονται από τον ήλιο… Αυτό σημαίνει ότι ένας μαθητής εστιάζοντας τις δυνάμεις του στον ήλιο, μπορεί να αποσπάσει και να απορροφήσει μέσα του όλη την αρχική τους αγνότητα, κάθε στοιχείο που αυτός χρειάζεται για την υγεία και την ισορροπία του…

Το μόνο που χρειάζεται είναι η νοητική εξύψωση προς τις λεπτότατες, ισχνότατες περιοχές και να περιμένετε εκεί ενώ όλα αυτά τα λεπτά ρεύματα σας ξεπλένουν. Και η ψυχή και το πνεύμα σας, τα οποία είναι υψηλά επιδέξιοι χημικοί οι οποίοι γνωρίζουν την ακριβή φύση κάθε αιθερικής ουσίας, θα διαλέξουν εκείνα που χρειάζεστε και θα αφήσουν παράμερα όλα τα άλλα. Ο ρόλος σας είναι απλά να περιμένετε μέσα σε ένα πνεύμα αγάπης, ταπεινότητας, χαράς και εμπιστοσύνης, και πολύ σύντομα μετά, όταν επιστρέφετε, θα νιώθετε ότι κάτι μέσα σας έχει θεραπευτεί, ειρηνεύσει και ενδυναμωθεί… Το Πράνα είναι ένα μεγάλο ποτάμι που ρέει από τον ήλιο, και μέσω του διαλογισμού και των αναπνευστικών ασκήσεων, μπορούμε να αποκτήσουμε όλα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε από αυτόν».

Έδωσε πολλές διαλέξεις πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τον ήλιο, και ελάχιστοι θίγονται από τα ανωτέρω αποσπάσματα και τις πολύτιμες ηλιακές διδασκαλίες του. Παρότι έχει πεθάνει αρκετά χρόνια, οι σπουδαστές του διατηρούν πολλές από τις πρακτικές της σούρια γιόγκα που καθιέρωσε. Επιπρόσθετα με τον διαλογισμό της αυγής, οι σπουδαστές κάνουν καθημερινά «γυμναστικές ασκήσεις» στη λιακάδα, εάν ο καιρός δεν το επιτρέπει οι ασκήσεις γίνονται μέσα. Το σύστημα του Αϊβανχόφ δίνει μεγάλη έμφαση σε αυτές τις διαλογιστικές γυμναστικές στάσεις, οι οποίες είναι σχεδιασμένες να αναπτύσσουν τη θέληση του ασκούμενου. Ακόμη και τις Κυριακές κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών και ανοιξιάτικων κοινοτικών συγκεντρώσεων, οι σπουδαστές εκτελούν τον ιερό κυκλικό χορό της αρμονίας, ο οποίος θεωρείται ότι εναρμονίζει τους χορευτές με τις κοσμικές δυνάμεις του καλού και του δικαίου[18].

Αυτές οι υποδείξεις είναι μόλις μερικές από τις άφθονες πρακτικές οδηγίες που μεταβιβάστηκαν από τον Αϊβανχόφ. Οι διδασκαλίες του προσφέρουν ένα μονοπάτι στο «Μεγάλο Έργο» των Ερμητιστών -τη μεταμόρφωση ενός ατόμου σε μια «ζωντανή σύνθεση του ουράνιου φωτός και των στοιχείων της γης», ενός ανθρώπινου όντος το οποίο συνειδητά συμμετέχει στη μεταστοιχείωση του κόσμου[19].

kykeon

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ