Ο νέος δεν είναι ωραίος, και ο παλιός δε θα γίνει αλλιώς

Μερικές σκέψεις για τις ευρωεκλογές που μας πέρασαν (και θα μας ταλαιπωρήσουν για πολύ καιρό ακόμα):

- Το παλιό βρίσκεται στο νεκροκρέβατό του. Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και Σοσιαλδημοκράτες χάνουν γύρω στις 70 έδρες αθροιστικά σε σχέση με το προηγούμενο Ευρωκοινοβούλιο. Φυσικά, εξακολουθούν να είναι τα πιο ισχυρά κόμματα, αλλά χάνουν σημαντικό έδαφος. 

Η φθορά τους για την ώρα είναι περισσότερο συμβολική, παρά ουσιαστική (αφού πάλι θα είναι ρυθμιστές της πολιτικής), αλλά αναπόφευκτα θα γίνει και ουσιαστική αν η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν αυταρχικός μπαμπάς που τιμωρεί τα παιδιά του κόβοντας το χαρτζιλίκι ή κλειδώνοντάς τα για τιμωρία στην τουαλέτα.

- Το νέο βρίσκεται στη θερμοκοιτίδα και ετοιμάζεται να αφήσει το στίγμα του στον κόσμο. Αλλά τι είναι αυτό το νέο; Το δίλημμα εδώ δεν είναι “αγόρι ή κορίτσι”, αλλά “ελπίδα ή καταστροφή”. Και, επειδή μιλάμε για την ανθρωπότητα, και μάλιστα για ένα κομμάτι της ανθρωπότητας που αποδεδειγμένα δεν μπορεί κανείς να εμπιστευθεί και λέγεται “Ευρωπαίοι”, η λογική λέει ότι η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της καταστροφής. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία σάρωσε. Το UKIP στη Βρετανία επίσης. Αμφότερα ακροδεξιά κόμματα, με έμφαση στη ρητορική κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατά των μεταναστών, κάνουν πάρτυ σε χώρες οι οποίες δεν έχουν καν πληγεί βαριά από την κρίση για να έχουν τη δικαιολογία-καραμέλα της λιτότητας. Άντε μετά να βρεις ελπίδα στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, όταν το πιο σκληροπυρηνικό νεοναζιστικό κόμμα της Ευρώπης παίρνει σχεδόν το 10% των ψήφων. Κι εσύ αναπνέεις τον ίδιο, μολυσμένο αέρα μαζί με αυτό το 10%.

- Και ποιος φταίει για την άνοδο της ακροδεξιάς; Καλά, ας μην το ανοίξουμε αυτό το θέμα, γιατί θα ξημερώσουμε. Αλλά μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έκανε τίποτα για να την αποτρέψει – αντίθετα, με τις αποφάσεις και τη γενικότερη στάση της έδωσε άφθονη τροφή στα φασιστικά θηρία για να μεγαλώσουν σε τέτοιο βαθμό, που τώρα να απειλούν να την καταπιούν (να πω “πάλι”; Ναι, πάλι). Γιατί πλέον είναι σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα κλαμπ που εξυπηρετεί λίγους και εκλεκτούς, και αφήνει όλους τους υπόλοιπους σε δεύτερη μοίρα – και έχουν το θράσος αυτοί οι λίγοι και εκλεκτοί να αποκαλούν “αντιευρωπαϊστή” ή και “ευρωφοβικό” οποιονδήποτε τολμά να προτείνει όχι τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά το μετασχηματισμό της σε κάτι πιο αποτελεσματικό, πιο ευνοϊκό για τους Ευρωπαίους πολίτες. Όταν λοιπόν η αντιπάθεια για την Ευρωπαϊκή Ένωση (όπως είναι σήμερα) αντιμετωπίζεται με τόσο δογματικό τρόπο, δεν είναι και τόσο παράδοξο το ότι πολλοί καταφεύγουν στις πλέον αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, που φυσικά είναι τα ακροδεξιά κόμματα, με τη λογική του “θα τα κάνω όλα μπουρδέλο και να πα’ να γαμηθούν όλοι”. Θα μου πεις, “γιατί όχι και τα ακραία αριστερά κόμματα;”. Αλλά και αυτή είναι μία μεγάλη και πονεμένη ιστορία.

- Τώρα, το παλιό θα ξυπνήσει. Θα πει “πρέπει να κάνουμε κάτι για να μην έρθει το νέο και μας καταπιεί”. Και θα υποσχεθεί πολλά πράγματα, και φυσικά (όπως πάντα) θα κάνει ελάχιστα από αυτά. Και η προδιαγεγραμμένη πορεία του προς τον τάφο θα συνεχιστεί κανονικά με διαδικασίες-εξπρές, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Το παλιό δεν μπορεί πια να σταματήσει το νέο, γιατί έχει γεράσει και τα αντανακλαστικά του δεν είναι τα ίδια με άλλες εποχές. Αν θέλουμε να σταματήσουμε τη νέα καταστροφή, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας. Χωρίς κανέναν Γιούνκερ, κανέναν Σουλτς, κανέναν καριερίστα Βρυξελλιώτη. Αυτοί έχουν τελειώσει.

- Η μόνη λύση, έτσι όπως το βλέπω, είναι να αναδυθεί μία εναλλακτική δύναμη ως αντίβαρο στους ακροδεξιούς, μία δύναμη αριστερή και με ένα διαφορετικό σχέδιο για μία Ευρωπαϊκή Ένωση των ανθρώπων και όχι των επιχειρήσεων. Μία αριστερή Ευρωπαϊκή Ένωση, που μπορεί να ακούγεται ουτοπική, αλλά είναι σίγουρα πιο ελκυστική από μία Ευρώπη βουτηγμένη στους εθνικισμούς ή τα οικονομικά συμφέροντα. Εξάλλου, όλες οι ιδέες ουτοπικές ακούγονται μέχρι να εφαρμοστούν.

- Αλλά είπαμε: Στο δίλημμα “ελπίδα ή καταστροφή”, η Ευρώπη έχει μία ισχυρή παράδοση να απαντά “καταστροφή”. Και οι παραδόσεις είναι για να σπάνε. Ή ίσως και όχι.

thestranger

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ