Όσο δυνατός και αν ήταν ο τρόμος για το θάνατο ενός συγγενή, εμείς οι άνθρωποι τείνουμε να αποβάλλουμε αμέσως από τη συνείδησή μας τη σκέψη του θανάτου.
Αυτός μας θυμίζει, πράγματι, μια όψη της ζωής που ξεχνάμε πολύ εύκολα, με τον ξένοιαστο και προσκολλημένο στις συνήθειές μας τρόπο ζωής και που συχνά θέλουμε να ξεχνάμε. Κάθε απρόοπτο γεγονός, κάθε κακοτυχία που μας ταράζει βαθιά, μας προσφέρει μια ευκαιρία σκέψης και περισυλλογής.
Ο πόνος μάς τραντάζει από την επιφανειακή "φυτοζωία" και μας οδηγεί στο βάθος της ύπαρξής μας, αγγίζει εκείνα τα σημεία της ψυχής μας, όπου είναι ναρκωμένες οι δυνάμεις, για να διάγουμε μια ζωή πιο εξυψωμένη. Σε αυτές τις στιγμές νοιώθουμε τους παλμούς του Πνεύματος, που διαφορετικά καταπνίγονται από το πανδαιμόνιο των ανθρώπινών μας δραστηριοτήτων.
Δεν θα πρέπει να αγνοούμε αυτή την προειδοποίηση του Θεού που μας καλεί να διακρίνουμε τις προτεραιότητες της ζωής. Θα πρέπει να αντιληφθούμε πως το νόημα της γήινής ζωής, δεν συνίσταται στο να ζούμε γευόμενοι όλα όσα προσφέρει η ζωή.
Η γήινή μας ζωή είναι ένα σχολείο ζωής, είναι μια περίοδος εκμάθησης που οφείλουμε να αξιοποιήσουμε. Εάν η ψυχή δεν φτάσει το στόχο που είχε θέσει γι' αυτή τη γήινη ζωή, στις μέλλουσες ενσαρκώσεις θα πρέπει να αντιμετωπίσει ξανά τα ίδια καθήκοντα και να καταβάλλει προσπάθεια, μέχρι να πληρώσει όλους τους ανοικτούς λογαριασμούς και να εξοφλήσει κάθε ενοχή.
Γι' αυτό είναι σημαντικό να προσβλέπουμε στις αιώνιες αξίες.
Στη διάρκεια αυτής της γήινης ζωής είναι καθήκον μας να μετασχηματίσουμε καθετί το αρνητικό σε θετικό κατά τρόπο που στο τέλος, ο απολογισμός στο βιβλίο της ζωής να είναι θετικός. Χάρη σ' αυτή τη διαδικασία εξαγνισμού, η ψυχή μπορεί να ξαναγίνει μια αγνή και φωτεινή πνευματική ύπαρξη και να επιστρέψει στο Πατέρα.
Εμείς δεν μπορούμε να λυτρωθούμε από μόνοι, μα μονάχα αν αναγνωρίσουμε πως ο Χριστός, με τη θυσία Του στο Γολγοθά, έχει διοχετεύσει μια νέα δύναμη μέσα σε κάθε ψυχή, μια δύναμη που μας στηρίζει, μας βοηθά και μας οδηγεί ξανά στον οίκο. Αυτή η δύναμη ονομάζεται η σπίθα του Χριστού ή η λυτρωτική σπίθα.
Όμως, αν ένας άνθρωπος δεν αναγνωρίσει το καθήκον που έχει πάνω στη γη και δεν είναι διαθέσιμος να εργαστεί πάνω στον εαυτό του για να εξαγνιστεί, και επί πλέον, δεν δέχεται συνειδητά το Χριστό σαν Λυτρωτή του, Του Οποίου η δύναμη μετασχηματίζει καθετί το αρνητικό σε θετικό, η ψυχή του δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί. Αυτή θα παραμείνει μέσα στις σφαίρες εξαγνισμού ανάμεσα σε όμοιες ψυχές, σύμφωνα με το νόμο που λέει, το όμοιο έλκει το όμοιό του.
Εμείς ζούμε το τέλος των καιρών. Η ύλη θα διαλυθεί! Εδώ και 2000 χρόνια το Πνεύμα μάς προτρέπει να συντονιστούμε στη Συνείδηση του Χριστού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το Πνεύμα της ζωής είναι μέσα μας. Ο καθένας μας γνωρίζει τις εντολές της ζωής και κανένας δεν μπορεί να πει πως δεν έχει ποτέ ακούσει να μιλούν γι' αυτές. Επανειλημμένα παροτρυνόμαστε να λάβουμε υπ' όψη την ψυχή μας, που είναι το αιώνιο μας πνευματικό σώμα, όπως επίσης να σκεφτόμαστε, να μιλούμε και να ενεργούμε κατά τρόπο θετικό.
Ο πρωταρχικός σκοπός της ζωής μας είναι να ζήσουμε, δηλαδή, να πραγματώσουμε και να εφαρμόσουμε την πιο σημαντική εντολή που λέει: "Αγάπα το Θεό, τον Πατέρα σου, υπεράνω όλων και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου!".
Αν έχουμε ζήσει σύμφωνα με αυτή την αρχή, μετά το φυσικό θάνατο η ψυχή μας μπορεί να ελευθερωθεί και να συνεχίσει την εξέλιξή της.
Να γιατί το Πνεύμα του Θεού παροτρύνει τον καθένα μας: "Δίνε σημασία στην ψυχή σου!".
Η ψυχή εγκαταλείπει το φυσικό σώμα που πεθαίνει. Αυτή η φάση του αποχωρισμού συμβαίνει με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας, μα ένας νόμος ισχύει για όλους μας: "Όπως ο άνθρωπος έζησε, έτσι θα συνεχίσει να ζει η ψυχή και έτσι επίσης τα αισθήματά της".
Ας προσπαθήσουμε επομένως από τώρα, ώστε η ψυχή μας να ελευθερωθεί από τις ενοχές και τις σκιές και να γίνει αγνή και φωτεινή. Θεϊκές δυνάμεις μέσα μας και γύρω μας, μας βοηθούν να πλησιάσουμε βήμα - βήμα στο στόχο, την αιώνια Πατρίδα του φωτός, της ειρήνης και της αγάπης.
gabriele-verlag
Ο θάνατος δεν είναι καταστροφή, αλλά μεταμόρφωση
Τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη στιγμή του θανάτου;
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.