Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ «ΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΝ»

Κάθε εσωτερική προσέγγιση ανώτερων Συνειδησιακών Αισθήσεων και καταστάσεων, αποτελεί και ένα «χώρο» Αντίληψης. Περνάμε σε αυτούς τους χώρους, από μία «Πύλη» - «Άπυλη». Μία πόρτα δηλαδή, που ενώ δεν υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, μας «δίνει πρόσβαση», στην κατανόηση αυτών των «Εσωτερικών χώρων», με την έννοια μιας μεταμόρφωσης, την οποία βιώνουμε. «Φεύγουμε» από την κάθε γνωστή συνειδησιακή «θέση» που γνωρίζουμε ως τότε, και εισερχόμαστε, (εξού και η «ΕΝΝΟΙΑ» της Πύλης), σε μία τελείως διαφορετική θέαση των πάντων……. 

Εκεί, έχουμε πρόσβαση σε πεδία Ελευθερίας, Γνώσεων και Αγάπης, που ούτε μπορούσαμε να φανταστούμε πως υπάρχουν, από τη θέση που «μας έμαθαν» να είμαστε…. 

«Πύλη» («Άπυλη») οπότε, είναι η αλλαγή, (μεταμόρφωση), του «τρόπου» που βλέπουμε. Αποτελεί μία μεταστροφή της συνείδησης. Από έξω, προς τα μέσα μας. Το βλέπω, γίνεται αντίληψη, «ΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΝ». 

Αν θεωρήσουμε λοιπόν, (με βάση τα παραπάνω), πως ότι κι αν συλλαμβάνουμε και ζούμε, (ως καταστάσεις συνείδησης, με Ανώτερη αυτή της Αδιαίρετης Ενότητας, που απλά υπάρχει, με Αγνότητα, Ιερότητα, και βαθιά Ευδαιμονία), αποτελούν μία σκάλα, τότε, το κάθε σκαλοπάτι, είναι και ένας ξεχωριστός, (έτσι εκλαμβάνεται λόγω αλλαγής δόνησης), «χώρος» αντίληψης.

Πολλές φορές, άνθρωποι «βούτηξαν» ή, (για το παράδειγμα της σκάλας «έκαναν άλμα» σε σκαλοπάτια πολύ ψηλά), αλλά παρέμειναν μόνο για λίγο, και μετά επανήλθαν στην (κανονική ας το πούμε) συνείδηση τους. Αυτό, γιατί από το σημείο αντίληψης που λειτουργούσαν καθημερινά, μέχρι αυτό που «πετάχτηκαν», ή βρέθηκαν ξαφνικά,

-ένα είναι ότι έγινε κατά κάποιον τρόπο μόνο του, χωρίς δηλαδή τη δική τους, (συνειδητή)  απόφαση γι’ αυτή τη δράση,

-αλλά κυρίως, γιατί από το τωρινό σκαλοπάτι τους, μέχρι αυτό που βρέθηκαν, δεν υπήρξε  συνειδητή βίωση των ενδιάμεσων καταστάσεων. 

Αυτό σημαίνει πως κατά κάποιον τρόπο, είδαν το μέλλον τους…… Άρα, θα πρέπει να «ταξιδέψουν» σε κάθε ενδιάμεσο (χώρο), σκαλοπάτι, σιγά-σιγά, ώστε στο ανώτερο, να φτάσουν κάποια στιγμή ως «ώριμοι» πια γι’ αυτό.  Τότε θα μπορέσουν να παραμείνουν σταθερά εκεί, σαν το «κεκτημένο» επίπεδο συνειδητότητας τους πλέον. 

Αυτό που έχει σημασία όμως, είναι η μεταστροφή που είναι απαραίτητο να γίνει! Η μεταστροφή από το να βλέπουμε έξω από εμάς, στο να κοιτάμε, μέσα μας.

«Να μπαίνουμε μέσα μας» που λέμε…………

Ατομικά, στα αρχικά βήματα, με βοήθησαν δύο τρόποι:

*Ο ένας, με το να φέρνω την προσοχή μου σε ένα σημείο στο σώμα μου, (το εντοπίζω κάπου στο κέντρο του στήθους), και να προσπαθώ, να «κοιτάζω» από εκεί. Μετά από επαναλήψεις, (ζόρι, επιμονή, εστίαση, και χρόνο), κάποια στιγμή, με έκανε να το «αισθανθώ» ως ένα ανεπαίσθητο σημείο που όντως υπάρχει! Σαν, κάτι να ζωντάνεψε……... 

Αυτό το σημείο τελικά αφορούσε, (για να το περιγράψω όσο γίνεται πιο παραστατικά), ένα   «σημάδι» (ίχνος), πάνω σ’ έναν τοίχο. Που και πάλι με την επανάληψη, την επιμονή, και την εστίαση μου εκεί, μετά από κάποιο χρόνο), έφερε το «γκρέμισμα» αυτού του τοίχου… Τώρα, αντιλαμβάνομαι πως ο τοίχος αυτός, ήταν όλα τα εμπόδια μου……… 

Γκρεμίζοντας τον τοίχο λοιπόν, βρέθηκα πράγματι σε «άλλο χώρο»…….

Θυμάμαι, όλα να γίνονται εντελώς διαφορετικά…. Άρχισε κάτι μέσα μου να μου μιλά…. Χωρίς λέξεις όμως όπως γνώριζα. Με αντίληψη. Νιώσιμο, με πληροφορία μαζί. Όχι όπως διερωτόμαστε συνήθως με δέκα σκέψεις για το ποια είναι η σωστή, αλλά παίρνοντας απαντήσεις, μόνο ΜΙΑ κάθε φορά. Απαντήσεις ολοκληρωμένες. Καταστάσεις ολόκληρες.  Ότι: «Αυτό είναι αυτό!». Χωρίς αμφισβήτηση. Χωρίς φόβο. Χωρίς κανένα φρένο, χωρίς μήπως, πως, γιατί…… 

Το δύσκολο βέβαια αργότερα ήταν το να πολεμήσω γι’ αυτά που μου βγήκαν από εκεί, με αυτό που ήδη ήμουνα μέχρι τότε. Αυτό που με είχαν κάνει να πιστεύω ως αληθινό, δίκαιο, πρέπον και σωστό. Το να κάνω και όλα αυτά πράξη και προς τα έξω, αυτό κι αν δεν ήταν ζόρι…… Με τους πάντες, να είναι εναντίον μου…..

Με καθοδηγητή όμως αυτό που τελικά ήμουν πάντα, αλλά δεν είχα γνωρίσει, ή καταλάβει μέχρι τότε, (γιατί είδα εμένα στους νέους αυτούς χώρους, όπως πραγματικά Είμαι), αγωνίστηκα. Αγωνίστηκα, (και αγωνίζομαι)….. Αγωνίστηκα, (κυρίως), να γίνει ο μόνιμος καθοδηγητής μου. Και του παραδόθηκα………

Από εκεί λοιπόν έβλεπα πλέον τα πράγματα. Ένιωθα, (τότε,) κάθε φορά που αναρωτιόμουν για κάτι, (όπως σύμβολα, Ιδέες, λειτουργίες, πιστεύω, Αξίες), ή ήθελα να πάρω προσωπικές  «απαντήσεις», σαν, να ανθίζει ένα λουλούδι μέσα μου, κάθε φορά που είχα ανταπόκριση στο κάθε μου κάλεσμα….

Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα σημείο. Όλες οι απαντήσεις έρχονται μόνες τους αβίαστα, κάθε φορά που απλά θα αναρωτηθώ για το οτιδήποτε, ή, θα του δώσω προσοχή. (Θα εστιαστώ).  Τάχθηκα όμως εκεί. Σήμερα, πηγαίνω η ίδια στο χώρο των απαντήσεων. Το εξωτερικό μέρος έχει μειώσει κατά πολύ τον επηρεασμό του, κι αυτό που αναζητώ, είναι ότι ακόμα έχει μείνει, και με αυτό εργάζομαι…

Όμως, είμαι στο παρόν. Ολοκληρωτικά. Εμβαθύνω, στοχάζομαι, βλέπω…… Κατά καιρούς, βιώνω πολύ ανώτερα πράγματα. Πολλές φορές μου είναι αδύνατο να τα περιγράψω, (γιατί δεν βρίσκω λέξεις που να δονούν αυτό ακριβώς που βιώνω, ή δεν αντικατοπτρίζουν απόλυτα την Έννοια). Άλλες φορές πάλι, ξέρω πως υπάρχει η λέξη αλλά δεν την θυμάμαι…….). Όμως, παραμένοντας σε αυτά, ανακαλύπτω όλο και πιο βαθιές αισθαντικές καταστάσεις, που συνοδεύονται βεβαία με τις αντίστοιχες τους πληροφορίες. 

Η Ανώτατη κατάσταση που αναφέρθηκε, (ως την Αντίληψη της Πλήρους Ευδαιμονικής Ενότητας, την οποία μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος όσο ακόμα έχει υλικό σώμα), γνωρίζω πως κάποτε είναι να γίνει η μόνιμη μου πραγματικότητα. Μέχρι τότε  εργάζομαι, κυρίως στην πορεία των εμποδίων για εκεί. Τα ξηλώνω, τα βλέπω, τα κατανοώ, τα επεξεργάζομαι, παίζω μαζί τους, διαλέγω….. Ανάλογα…… Αυτό που ισχύει πάντως, είναι πως βάζω η ίδια τους κανόνες, μια και κανένας κανόνας δεν «με χωρά» από αλλού…... Γιατί τελικά, αυτά τα οποία αντιλαμβάνομαι, φέρουν και την αντίληψη των κανόνων, (σαν ξεκάθαρους Νόμους της ίδιας της Φύσης), εφόσον ταυτίζομαι μαζί τους…….

Σήμερα, πραγματικά δεν γνωρίζω αν «το τρικ» μου ήταν αυτό που βοήθησε τελικά…. Όμως θυμάμαι πως από την πρώτη στιγμή κατάλαβα, ότι τίποτα δεν είναι όπως μου το είπαν, ή με έκαναν να το πιστεύω, (για το τι ισχύει για τον κόσμο αυτό, και τις περισσότερες φορές, είναι μάλιστα τα πάντα και ανάποδα). Πως υπάρχουν άλλα πράγματα που αφορούν την Αλήθεια. (Για έξοδο από τη λήθη…..) Θυμάμαι πως είχα αποφασίσει, (και έγινε τελικά), ο Μοναδικός Σκοπός της ζωής μου, το να γνωρίσω το τι πραγματικά ισχύει και συμβαίνει…… Όμως κάτι που γνώριζα ήδη βαθιά μέσα μου, είναι πως κανείς δεν μπορεί να μου δώσει τις απαντήσεις από έξω. Ούτε μορφωμένος, ούτε φωτισμένος, και ούτε ακόμα και όλα τα βιβλία, (χαριτολογώντας τα ονομάζω Ευαγγέλια, μια και όλα τους τέτοια είναι για μένα, το καθένα στον τομέα του), της Πανάρχαιας Σοφίας…. Έπρεπε, μόνη να τα βρω όλα, μέσα σε μένα……

 

*Ο δεύτερος τρόπος που με βοήθησε, είναι το (να μάθω) να «παρατηρώ», (και έγινε και  κατάσταση ζωής από κάποια στιγμή και μετά), τον εαυτό μου από «ένα σημείο» πίσω μου, και πάνω από μένα. 

Με έβλεπα δηλαδή να βρίσκομαι έξω μου…... Τελικά (πολύ αργότερα), κατάλαβα, πως αυτός που έβλεπε από αυτή τη θέση, ήταν πάλι ένα κομμάτι δικό μου, όμως τα πάντα (από εκεί), φαίνονταν εντελώς διαφορετικά. Η καταγραφή η ίδια τα έκανε να φαίνονται αλλιώς εξαιτίας του τρόπου (;). 

Το θέμα είναι ότι άρχισα να «αποστασιοποιούμαι» από την κάθε μου ταύτιση, για ότι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου. «Με έβλεπα»…. Για πρώτη φορά Πραγματικά, και κυρίως Αντικειμενικά. Κάτι, που δεν μπορούσα βέβαια να κάνω όσο ήμουν στο να κοιτώ τον κόσμο όπως ήξερα μέχρι τότε, δηλαδή με τα φυσικά μου μάτια. Κατ’ αρχήν, δεν μπορούσα να κρύβομαι από μένα……. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορούσα απλά να κοιτάω……. Τα πράγματα, τις καταστάσεις, τους άλλους ανθρώπους…... Σιγά σιγά, ενεργοποιούνταν αισθήσεις…..άγνωστες…… Άκουγα……, τι σκέφτονταν. Τι ένιωθαν. Τα βαθιά τους κίνητρα……, που ούτε και οι ίδιοι (πολλές φορές δεν γνώριζαν). Η ίδια η φύση ήταν τελείως διαφορετική, όπως και τα βασίλεια….. Τα φυτά, τα ζώα, ακόμα και ο αέρας, το νερό, η φωτιά……. Σαν, τα πάντα να μου μιλούσαν…….

Σήμερα, αναγνωρίζω πως το βάθος του κάθε επιπέδου, το διαλέγω η ίδια, όταν βουλιάζω στον Εαυτό μου….. Τώρα ποια δεν υπάρχει σημείο, ή θέση «για να συνδέομαι». Είμαι ολόκληρη εκεί. Εδώ, όπου αποφασίσω……. Απλά πηγαίνω. Όπου η προσοχή μου, και μια αμφίδρομη επικοινωνία….. Πηγαίνω, και είτε βλέπω «εκεί», (ανάλογα με την κάθε έννοια που εισχωρώ μέσα της), είτε, βλέπω «από εκεί». Όμως, βρίσκομαι πάντα σε μία θέση, καθισμένη, ακίνητη, και απλά αγναντεύω……. Ότι κι αν κάνω εδώ, πω, σκεφτώ, αισθανθώ.….

Παλαιότερα, θεωρούσα, (και έκανα τον διαχωρισμό), του πάνω με το κάτω. Του μέσα, με το έξω. Του Ανώτερου εαυτού, με το χαρακτήρα μέσω του οποίου εκδηλωνόμουν. Με όλα τα χιλιάδες εγωιστικά απαιτητικά του «θέλω», και τις «μάσκες του», για να τρέχει να βρει και να επιβεβαιώσει «πως αξίζει» από τη μια, και πως μπορούν να «το αγαπήσουν» από την άλλη…... Τώρα, πραγματικά είναι όλα μέσα μου. (Με το έξω ως δημιούργημα μου). Και αισθάνομαι γι’ αυτό πως δεν είναι πραγματικά αληθινό, μα μόνο «φαινομενικό», που ξεδιπλώνεται στο χρόνο…… Και πως τα πάντα αλλάζουν. Τα πάντα μεταμορφώνονται. Ενώ τίποτα δεν έχει κινηθεί……..

Ατομικά, βιώνω πως κάθε μου «αναβάθμιση», ως «κεκτημένη» αντίληψη, περιλαμβάνει τρία σκαλοπάτια. Αυτό που μόλις πέρασα, αυτό που ζω και είναι «η χτισμένη» αντίληψη μου, και το επόμενο που με περιμένει, στο οποίο ήδη εργάζομαι στο παρόν. Όταν μεταφερθώ, (αναβαθμιστώ), σε αυτό που εργάζομαι και είναι ανώτερο από το ήδη κεκτημένο, έχουν αλλάξει και τα τρία σκαλοπάτια. Μπαίνω, και χρειάζεται να δώσω την προσοχή μου, σε αυτό που μόλις μου ανοίχτηκε, το οποίο φυσικά είναι καθ’ όλα καινούριο. Όσο για το σκαλοπάτι που πριν τη μεταφορά μου ήταν το αμέσως κατώτερο, δεν ισχύει πια και δεν με επηρεάζει, μια και το έχω αφήσει πίσω μου…….

Όλα μα όλα γίνονται συνειδητά, και με απόφαση. Ο κάθε παρασυρμός, (χωρίς την συνειδητή μας συμμετοχή), δεν είναι παρά άγνοια….. Άγνοια, και μη Ελευθερία. Γιατί ότι κι αν συμβαίνει (και μας αφορά), σαφώς γίνεται για μας, ώστε να δούμε, που είμαστε, και ποιοι είμαστε…….

Η μεταμόρφωση, ώστε να επέλθει η μετατόπιση της συνείδησης από έξω προς τα μέσα, (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω), ώστε να βιωθεί η εισχώρηση από την Πύλη, (πρέπει να ειπωθεί), πως δεν είναι κάτι που γίνεται μια κι έξω. Θέλει αφιέρωση, απόφαση, επιμονή, εργασία, εστιασμό, χρόνο, και πάνω απ’ όλα σιγουριά, και βαθιά εμπιστοσύνη! Όταν περάσουμε εκεί, (που έτσι κι αλλιώς είμαστε), τότε κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε πως ήμασταν από πάντα…….

Ένας δείκτης του γεγονότος του περάσματος μας είναι, το βίωμα ενός θανάτου μέσα μας. Ενός δυνατού θανάτου για όλα όσα ήμασταν. Πεθαίνει το παλιό, και γεννιόμαστε μέσα εκεί ξανά. Σ’ ένα χώρο, που γι’ αυτόν δεν γνωρίζουμε τίποτα, (γιατί τίποτα από το παρελθόν μας δεν μπορεί να «μας ενημερώσει» για το τι υπάρχει, όπως και τι πρόκειται να βρούμε…….

Είμαστε οπότε στην αρχή σαν βρέφη, κατόπιν μπουσουλάμε, μαθαίνουμε να περπατάμε, σιγά σιγά μεγαλώνουμε, για να φτάσουμε κάποια στιγμή στην ενηλικίωση. Την πραγματική ενηλικίωση!  «Κάνοντας πράξη», ότι ανακαλύπτουμε, κατανοώντας και μαθαίνοντας το, στο να το συνταιριάξουμε ταυτόχρονα, (κρατώντας το αν το επιλέξουμε), και στην καθημερινή μας ζωή….

Είναι «αίσθηση» βάθους. Έχει να κάνει με την επικέντρωση, τη συγκέντρωση, και μία ενεργητική καθαρά κατάσταση «ΤΟΥ ΒΛΕΠΕΙΝ». Του τι υπάρχει εκεί. Χωρίς κρίση, χωρίς γνώμες, χωρίς αμφισβητήσεις. Σε τέτοιες στιγμές ενδοσκόπησης, η «απόσυρση» από αυτόν τον κόσμο, είναι αναμενόμενη. Μπορεί να μην βλέπουμε καν γύρω μας. Να μην  αισθανόμαστε τίποτα από τα εξωτερικά ερεθίσματα, (κι ας πέφτουν βροχή), ακόμα κι αν τα μάτια μας (σε αυτόν τον κόσμο), παραμένουν ανοιχτά. Ο κάθε εξωτερικός ερεθισμός, δεν μπορεί να εισχωρήσει σε μας, γιατί δεν είμαστε εκεί έξω……και το έξω, δεν το έχουμε πάρει μέσα μας…….. Είμαστε, εκεί που βλέπουμε την ουσία. Μέσα……

Έχουμε πρόσβαση σε αισθήσεις, εικόνες, ενέργειες, δυνάμεις, οι οποίες όλες, μας κάνουν να αποτυπώνεται στον εγκέφαλο μας ή κάθε πληροφορία (του τι βλέπουμε), από τις οποίες μπορούμε, (ή τουλάχιστον προσπαθούμε), να περιγράψουμε με λόγια….. Κάποιες φορές, και με παραδείγματα…. 

Πρακτικά, πέρα από όλο «τον αγώνα της εξάλειψης» μέσω παρατήρησης, αναγνώρισης, και κατανόησης των προσωπικών πεποιθήσεων, περιορισμών, κλπ του «χώρου» στον οποίο βρισκόμασταν, (μια και τώρα εργαζόμαστε από μέσα), είναι ταυτόχρονα και οι «διδαχές», (σαν πλύση εγκεφάλου) πάλι του «χώρου», όπως όμως οι περισσότεροι άνθρωποι τον γνωρίζουν, (συλλογικό ασυνείδητο), και τον θεωρούν «ως υπαρκτό», και ως «τον μόνο» χώρο που υπάρχει, «είναι ακριβώς και όλα τα εμπόδια μας», για την προσέγγιση άλλων, εσωτερικών χώρων….. 

Μπορεί λοιπόν ναι. Να βρεθούμε ξαφνικά σε ένα ανώτερο επίπεδα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να παραμείνουμε, γιατί θα μας λείπει η γνώση των ενδιάμεσων «χώρων» που χρειάζεται να «γεμίσουν» την αντίληψη μας, και την συνταύτιση τους με μία ανάλογη ζωή εξωτερικά. (Γιατί ακόμα, έχουμε ένα σώμα…..). Εδώ ενυπάρχει και ο «φόβος» βέβαια, ο οποίος είναι δεδομένο πως θα μας παρασύρει (ίσως). Γιατί ενώ είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να δούμε, (διότι αν κάτι τέτοιο μας συμβεί, αφορά άμεσα το δρόμο μας), και να μπούμε μέσα του ώστε να το γνωρίσουμε, δεν παύει για μας, να αντιπροσωπεύει «το ‘Άγνωστο», κάτι που αφορά πάντα, την αιτία δημιουργίας, του οποιουδήποτε φόβου. 

Καλό είναι βέβαια να γνωρίζουμε, πως ότι ανώτατο νιώσουμε, όπως και να’ χει μας εμπλουτίζει, και σίγουρα κάτι μένει σαν «σφραγίδα» σε μας, το οποίο προστίθεται, στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση μας. (Ανάλογα βέβαια και τη διαχείριση του από μέρους μας…..). Και όσο φυσικά πηγαίνουμε «συνειδητά», (και αναζητάμε), την εισχώρηση μας σε Ανώτατα επίπεδα, τόσο πιο καλά «εκπαιδευόμαστε», και καλύπτουμε μέρος από τα μη κεκτημένα….. 

Γιατί η Εσωτερική ζωή είναι η πραγματική μας τροφή. Μία τροφή, που αλλάζει εμάς, το φυσικό μας σώμα, τους ανθρώπους γύρω μας, τον κόσμο, τον πλανήτη, και όχι μόνο…… Κι αυτό, το βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα. Γιατί όλα τα μεταγενέστερα, (χαμηλότερα) επίπεδα, έχουν τις Αιτίες Δημιουργίας τους, πάντα στα Ανώτερα…..

Συγκεκριμένος τρόπος, (ως κανόνας), για το Πέρασμα από την Άπυλη – Πύλη όμως τελικά  δεν υπάρχει. Υπάρχει Αλήθεια, Έλξη, Απόφαση, Ατομική Πορεία, Θέληση, Μοναδικότητα. Με αυτά, γίνεται η πρόσβαση μας εφικτή, μέχρι το πέρας της ολοκλήρωσης της εδώ πορείας μας….. Και πάμε παραπέρα….

magicalchemistis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ