Λυπάμαι αλλά θα γίνω κακός πάλι σήμερα, θα στενοχωρήσω κόσμο και δεν το θέλω, αλλά είναι ανάγκη να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Κοιτάζω τα ψηφοδέλτια όπως βγαίνουν σιγά σιγά στη δημοσιότητα. Ψηφοδέλτια για τις Ευρωεκλογές, ψηφοδέλτια για τις περιφερειακές, ψηφοδέλτια για τις δημοτικές εκλογές. Ονόματα, βιογραφικά υποψηφίων, κείμενα υποστήριξης. Η μισή Ελλάδα φοράει τα καλά της, άλλος με γραβάτα και άλλος με ανοιχτό πουκαμισάκι, για να την ψηφίσει η άλλη μισή. Καθηγητές πανεπιστημίου, δικηγόροι, γιατροί, εφοριακοί, επιχειρηματίες, σύμβουλοι επιχειρήσεων, ψηφίστε μας να σας σώσουμε, θέλουμε να προσφέρουμε, εδώ ο καλός ο υποψήφιος, δοξάστε με. Η συνωμοσία των επιτυχημένων.
Κοιτάζω τα ψηφοδέλτια και τα βιογραφικά και διακρίνω για πολλοστή φορά απουσίες που βγάζουν μάτι! Όλοι, εκτός από τους ψωριάρηδες. Έλα τώρα που δεν ξέρεις ποιοι είναι οι ψωριάρηδες. Όλοι μιλάνε γι’ αυτούς, όλοι γι’ αυτούς υποτίθεται ότι αγωνίζονται αλλά οι περισσότεροι από απόσταση, λες και πρόκειται μονάχα για στατιστικό μέγεθος και όχι για ενεργούς πολίτες - για τους άνεργους λέω ντε.
Και ποιος δεν τις θέλει τις ψήφους των ανέργων; Ενάμιση εκατομμύρια ψυχές, βάλε και τις οικογένειές τους και καθάρισες. Τους θέλουν λοιπόν για ψηφοφόρους τα κόμματα και οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, αλλά πολλοί απ’ αυτούς δεν καταδέχονται να τους βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους – αλίμονο! Σιχαίνονται μήπως;
Συγχωρήστε μου το ύφος, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μεγάλη υποκρισία. Και καλά τα μνημονιακά κόμματα, που με τις πολιτικές τους παράγουν σωρηδόν ανέργους και μετά νοιάζονται δήθεν για προγράμματα υποστήριξης, για την εξαγγελία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας ή για το προεκλογικό ξεροκόμματο των 500 ευρώ, αν τους το δώσουν κι αυτό, γιατί βλέπεις οι άνεργοι δεν είναι ένστολοι, τουλάχιστον όχι ακόμα – ευτυχώς!
Αλλά πολλά από τα κόμματα και τους συνδυασμούς της Αριστεράς, που ομνύουν υπέρ των κοινωνικά αδύναμων, που καταγγέλλουν την ύφεση, τη λιτότητα και τις απολύσεις, διστάζουν να πλησιάσουν τους άνεργους, να τους αγκαλιάσουν, ν’ ανοίξουν τις πόρτες τους και τα ψηφοδέλτιά τους στης γης τους κολασμένους, να κάνουν το θέμα τους πρώτη προτεραιότητα και να τους συσπειρώσουν γύρω από ένα διεκδικητικό πρόγραμμα που θα τους δώσει υπόσταση και προοπτική.
Θα μπορούσα να επικαλεστώ δεκάδες λόγους για τους οποίους οι άνεργοι, εκτός από δεξαμενή ψηφοφόρων, θα έπρεπε να θεωρούνται και η καταλληλότερη δεξαμενή υποψηφίων. Πρώτον, έχουν χρόνο – πολύ χρόνο. Όταν τους χρειαστείς δεν θα πρέπει πρώτα να τελειώσουν το μίτινγκ, δεν θα έχουν να δουλέψουν υπερωρία, δεν θα μιλάνε στο τηλέφωνο με κάποιον πελάτη. Δεύτερον, κατανοούν καλύτερα από τον καθένα την κρίση και τα αδιέξοδά της, τα ζουν στο πετσί τους και μπορούν με αποφασιστικότητα να εκπονήσουν και να υπηρετήσουν ένα σχέδιο ανατροπής των πραγμάτων. Να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να εφεύρουν λύσεις έξω από τα καθιερωμένα, που θα δώσουν διεξόδους και θα αμβλύνουν την ανθρωπιστική καταστροφή. Τρίτον, είναι πολλοί και μπορούν να βάλουν στο κόλπο κι άλλους, ακόμα περισσότερους. Τέταρτον είναι αποφασισμένοι, έτοιμοι για όλα. Σταματάω εδώ, αν και θα μπορούσα να γράψω πραγματεία ολόκληρη για τις κρυμμένες και απαξιωμένες αρετές και ικανότητες των ανέργων, γι’ αυτή τη λανθάνουσα παραγωγική και πνευματική δυναμική που στερείται η χώρα και κατά βάθος ελάχιστοι νοιάζονται – εκτός βέβαια από τους ίδιους.
Εδώ κι ένα χρόνο, συντονίζοντας το Ημερολόγιο ενός ανέργου, ξυπνάω και κοιμάμαι με την έγνοια τους, με τις σκληρές αλλά και συγκινητικές ιστορίες τους, με τη μοναδική ικανότητά τους να πηγαίνουν στην ουσία των πραγμάτων χωρίς περιστροφές. Μερικοί έγραψαν στο Ημερολόγιο ότι πρέπει να φτιαχτεί κόμμα των ανέργων. Η ιδέα με σόκαρε. Το φτωχό μου αριστερό μυαλό απορούσε με την ιδέα ότι ενδέχεται οι άνεργοι και τα αιτήματά τους να μη χωράνε, να μη βρίσκουν ομπρέλα και καταφύγιο στην Αριστερά, στον ιστορικό πολιτικό χώρο που δημιουργήθηκε για να στηρίξει τους αδύναμους, για να γκρεμίσει τον καπιταλισμό και να δημιουργήσει μια κοινωνία ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και δημιουργικής εργασίας.
Τώρα δεν απορώ και τόσο. Ας μην απορούν και όσοι από τους καρεκλοκένταυρους των κομμάτων αγνόησαν τους άνεργους κλεισμένοι μέσα στα ζεστά τους γραφεία, μην ξανακούσω κανέναν τους να τολμήσει να παραπονεθεί γιατί δεν κινητοποιούνται, γιατί δεν ξεσηκώνονται, γιατί δεν κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια όπου με ένα φύσημά τους θα μπορούσαν να ρίξουν οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ας μην απορούν που κοιτάνε τα ψηφοδέλτιά τους, τα προγράμματά τους, τις κεντρικές επιτροπές τους, που θα ’πρεπε να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, και δη των λαϊκών στρωμάτων, αλλά εκεί μέσα δεν αναγνωρίζουν το δικό τους πρόσωπο και τους γυρίζουν την πλάτη. Ας μην απορούν μερικοί μερικοί που κρατάει καλά ακόμα στις δημοσκοπήσεις το περίφημο κόμμα του «κανενός». Οι άνεργοι, αυτή η βουβή δύναμη, είναι μεγάλο τμήμα του κόμματος του «κανενός», αφού δεν χωράνε πάντα στο κόμμα του καθενός, όπως θα ’πρεπε να είναι τα κόμματα. Ας μην απορούν που τους γυρίζουν την πλάτη, πρώτοι εκείνοι γύρισαν και συνεχίζουν να γυρνάνε την πλάτη στους ανέργους.
Και το πιο τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Πάω στοίχημα πως σε αρκετά από τα ψηφοδέλτια όλο και κάποιοι άνεργοι θα υπάρχουν, μονάχα που κατά κάποιον τρόπο κι εκείνοι το κρύβουν - το κρύβετε. Προτιμούν να δηλώνουν μηχανικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, ακόμα και απολυμένοι, προτιμούν να προτάσσουν την επιστημονική τους ιδιότητα παρά την έλλειψη επαγγελματικής, γιατί ντρέπονται ίσως, κυρίως όμως γιατί η γαμημένη η κοινωνία των βολεμένων, η κοινωνία μας, δεν τα σηκώνει αυτά, καλύτερα να είσαι λαμόγιο παρά άνεργος, καλύτερα να έχεις φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να προσληφθείς παρά να είσαι απολυμένος, καλύτερα να είσαι τσάτσος και χαφιές του εργοδότη παρά να βρίσκεσαι σε επίσχεση εργασίας, καλύτερα να δηλώνεις οτιδήποτε άλλο παρά άνεργος – αν φυσικά έχεις τη φιλοδοξία να εκλεγείς.
Και που ’στε, αγαπητοί εκλογομάγειροι, επειδή μένουν ακόμα μερικά εικοσιτετράωρα μέχρι να κατατεθούν τα ψηφοδέλτια, τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να τρέξετε να χώσετε και κανέναν άνεργο στα ψηφοδέλτιά σας για το θεαθήναι. Φοβάμαι πως έτσι όπως τα ’χουμε κάνει, όσο και να τρέξετε τώρα, στο παρά πέντε, τώρα λοιπόν που ίσως και να καταλάβατε το λάθος σας, τώρα λοιπόν μάλλον είναι αργά πια…
Σημείωση: Υπέβαλα χθες βράδυ, εκπρόθεσμα είναι αλήθεια, σχετικό ερώτημα στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, σε συζήτηση που είχε ανοίξει στο twitter. Η απάντηση ήρθε αμέσως από στενό συνεργάτη του: «Χριστόφορε, είχε. Η απολυμένη καθαρίστρια τι είναι; Ο σχολικός φύλακας;». Δεκτή.
Κοιτάζω τα ψηφοδέλτια όπως βγαίνουν σιγά σιγά στη δημοσιότητα. Ψηφοδέλτια για τις Ευρωεκλογές, ψηφοδέλτια για τις περιφερειακές, ψηφοδέλτια για τις δημοτικές εκλογές. Ονόματα, βιογραφικά υποψηφίων, κείμενα υποστήριξης. Η μισή Ελλάδα φοράει τα καλά της, άλλος με γραβάτα και άλλος με ανοιχτό πουκαμισάκι, για να την ψηφίσει η άλλη μισή. Καθηγητές πανεπιστημίου, δικηγόροι, γιατροί, εφοριακοί, επιχειρηματίες, σύμβουλοι επιχειρήσεων, ψηφίστε μας να σας σώσουμε, θέλουμε να προσφέρουμε, εδώ ο καλός ο υποψήφιος, δοξάστε με. Η συνωμοσία των επιτυχημένων.
Κοιτάζω τα ψηφοδέλτια και τα βιογραφικά και διακρίνω για πολλοστή φορά απουσίες που βγάζουν μάτι! Όλοι, εκτός από τους ψωριάρηδες. Έλα τώρα που δεν ξέρεις ποιοι είναι οι ψωριάρηδες. Όλοι μιλάνε γι’ αυτούς, όλοι γι’ αυτούς υποτίθεται ότι αγωνίζονται αλλά οι περισσότεροι από απόσταση, λες και πρόκειται μονάχα για στατιστικό μέγεθος και όχι για ενεργούς πολίτες - για τους άνεργους λέω ντε.
Και ποιος δεν τις θέλει τις ψήφους των ανέργων; Ενάμιση εκατομμύρια ψυχές, βάλε και τις οικογένειές τους και καθάρισες. Τους θέλουν λοιπόν για ψηφοφόρους τα κόμματα και οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, αλλά πολλοί απ’ αυτούς δεν καταδέχονται να τους βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους – αλίμονο! Σιχαίνονται μήπως;
Συγχωρήστε μου το ύφος, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μεγάλη υποκρισία. Και καλά τα μνημονιακά κόμματα, που με τις πολιτικές τους παράγουν σωρηδόν ανέργους και μετά νοιάζονται δήθεν για προγράμματα υποστήριξης, για την εξαγγελία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας ή για το προεκλογικό ξεροκόμματο των 500 ευρώ, αν τους το δώσουν κι αυτό, γιατί βλέπεις οι άνεργοι δεν είναι ένστολοι, τουλάχιστον όχι ακόμα – ευτυχώς!
Αλλά πολλά από τα κόμματα και τους συνδυασμούς της Αριστεράς, που ομνύουν υπέρ των κοινωνικά αδύναμων, που καταγγέλλουν την ύφεση, τη λιτότητα και τις απολύσεις, διστάζουν να πλησιάσουν τους άνεργους, να τους αγκαλιάσουν, ν’ ανοίξουν τις πόρτες τους και τα ψηφοδέλτιά τους στης γης τους κολασμένους, να κάνουν το θέμα τους πρώτη προτεραιότητα και να τους συσπειρώσουν γύρω από ένα διεκδικητικό πρόγραμμα που θα τους δώσει υπόσταση και προοπτική.
Θα μπορούσα να επικαλεστώ δεκάδες λόγους για τους οποίους οι άνεργοι, εκτός από δεξαμενή ψηφοφόρων, θα έπρεπε να θεωρούνται και η καταλληλότερη δεξαμενή υποψηφίων. Πρώτον, έχουν χρόνο – πολύ χρόνο. Όταν τους χρειαστείς δεν θα πρέπει πρώτα να τελειώσουν το μίτινγκ, δεν θα έχουν να δουλέψουν υπερωρία, δεν θα μιλάνε στο τηλέφωνο με κάποιον πελάτη. Δεύτερον, κατανοούν καλύτερα από τον καθένα την κρίση και τα αδιέξοδά της, τα ζουν στο πετσί τους και μπορούν με αποφασιστικότητα να εκπονήσουν και να υπηρετήσουν ένα σχέδιο ανατροπής των πραγμάτων. Να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει και να εφεύρουν λύσεις έξω από τα καθιερωμένα, που θα δώσουν διεξόδους και θα αμβλύνουν την ανθρωπιστική καταστροφή. Τρίτον, είναι πολλοί και μπορούν να βάλουν στο κόλπο κι άλλους, ακόμα περισσότερους. Τέταρτον είναι αποφασισμένοι, έτοιμοι για όλα. Σταματάω εδώ, αν και θα μπορούσα να γράψω πραγματεία ολόκληρη για τις κρυμμένες και απαξιωμένες αρετές και ικανότητες των ανέργων, γι’ αυτή τη λανθάνουσα παραγωγική και πνευματική δυναμική που στερείται η χώρα και κατά βάθος ελάχιστοι νοιάζονται – εκτός βέβαια από τους ίδιους.
Εδώ κι ένα χρόνο, συντονίζοντας το Ημερολόγιο ενός ανέργου, ξυπνάω και κοιμάμαι με την έγνοια τους, με τις σκληρές αλλά και συγκινητικές ιστορίες τους, με τη μοναδική ικανότητά τους να πηγαίνουν στην ουσία των πραγμάτων χωρίς περιστροφές. Μερικοί έγραψαν στο Ημερολόγιο ότι πρέπει να φτιαχτεί κόμμα των ανέργων. Η ιδέα με σόκαρε. Το φτωχό μου αριστερό μυαλό απορούσε με την ιδέα ότι ενδέχεται οι άνεργοι και τα αιτήματά τους να μη χωράνε, να μη βρίσκουν ομπρέλα και καταφύγιο στην Αριστερά, στον ιστορικό πολιτικό χώρο που δημιουργήθηκε για να στηρίξει τους αδύναμους, για να γκρεμίσει τον καπιταλισμό και να δημιουργήσει μια κοινωνία ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και δημιουργικής εργασίας.
Τώρα δεν απορώ και τόσο. Ας μην απορούν και όσοι από τους καρεκλοκένταυρους των κομμάτων αγνόησαν τους άνεργους κλεισμένοι μέσα στα ζεστά τους γραφεία, μην ξανακούσω κανέναν τους να τολμήσει να παραπονεθεί γιατί δεν κινητοποιούνται, γιατί δεν ξεσηκώνονται, γιατί δεν κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια όπου με ένα φύσημά τους θα μπορούσαν να ρίξουν οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ας μην απορούν που κοιτάνε τα ψηφοδέλτιά τους, τα προγράμματά τους, τις κεντρικές επιτροπές τους, που θα ’πρεπε να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, και δη των λαϊκών στρωμάτων, αλλά εκεί μέσα δεν αναγνωρίζουν το δικό τους πρόσωπο και τους γυρίζουν την πλάτη. Ας μην απορούν μερικοί μερικοί που κρατάει καλά ακόμα στις δημοσκοπήσεις το περίφημο κόμμα του «κανενός». Οι άνεργοι, αυτή η βουβή δύναμη, είναι μεγάλο τμήμα του κόμματος του «κανενός», αφού δεν χωράνε πάντα στο κόμμα του καθενός, όπως θα ’πρεπε να είναι τα κόμματα. Ας μην απορούν που τους γυρίζουν την πλάτη, πρώτοι εκείνοι γύρισαν και συνεχίζουν να γυρνάνε την πλάτη στους ανέργους.
Και το πιο τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Πάω στοίχημα πως σε αρκετά από τα ψηφοδέλτια όλο και κάποιοι άνεργοι θα υπάρχουν, μονάχα που κατά κάποιον τρόπο κι εκείνοι το κρύβουν - το κρύβετε. Προτιμούν να δηλώνουν μηχανικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, ακόμα και απολυμένοι, προτιμούν να προτάσσουν την επιστημονική τους ιδιότητα παρά την έλλειψη επαγγελματικής, γιατί ντρέπονται ίσως, κυρίως όμως γιατί η γαμημένη η κοινωνία των βολεμένων, η κοινωνία μας, δεν τα σηκώνει αυτά, καλύτερα να είσαι λαμόγιο παρά άνεργος, καλύτερα να έχεις φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να προσληφθείς παρά να είσαι απολυμένος, καλύτερα να είσαι τσάτσος και χαφιές του εργοδότη παρά να βρίσκεσαι σε επίσχεση εργασίας, καλύτερα να δηλώνεις οτιδήποτε άλλο παρά άνεργος – αν φυσικά έχεις τη φιλοδοξία να εκλεγείς.
Και που ’στε, αγαπητοί εκλογομάγειροι, επειδή μένουν ακόμα μερικά εικοσιτετράωρα μέχρι να κατατεθούν τα ψηφοδέλτια, τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να τρέξετε να χώσετε και κανέναν άνεργο στα ψηφοδέλτιά σας για το θεαθήναι. Φοβάμαι πως έτσι όπως τα ’χουμε κάνει, όσο και να τρέξετε τώρα, στο παρά πέντε, τώρα λοιπόν που ίσως και να καταλάβατε το λάθος σας, τώρα λοιπόν μάλλον είναι αργά πια…
Σημείωση: Υπέβαλα χθες βράδυ, εκπρόθεσμα είναι αλήθεια, σχετικό ερώτημα στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων, σε συζήτηση που είχε ανοίξει στο twitter. Η απάντηση ήρθε αμέσως από στενό συνεργάτη του: «Χριστόφορε, είχε. Η απολυμένη καθαρίστρια τι είναι; Ο σχολικός φύλακας;». Δεκτή.
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.