Συνήθισε τη βόλτα χαράματα και έρχεται στο κρεβάτι μου όλο χαρά και σβούρες να με ξυπνήσει. Πώς μπορείς να του αρνηθείς...
Ενδεχομένως να μην υπάρχει πιο χαριτωμένη στιγμή αυτού του πιο-χαριτωμένου-δε-γίνεται σκυλιού από εκείνη που αντιλαμβάνεται ότι έχεις ξεστομίσει τις λέξεις «πάμε βόλτα». Σηκώνει τα αυτιά, γέρνει το κεφάλι στο πλάι και, μόλις σιγουρευτεί ότι δεν είναι κάποιο από τα κακόγουστα αστεία σου και το λες στ’ αλήθεια, αρχίζει σβούρες που παρόμοιες έχεις δει μόνο από φώκιες σε ακουάριουμ στην τηλεόραση. Για να μη μιλήσουμε για τη στιγμή που πας να του περάσεις στο λαιμό του το λουρί – τι παιχνίδια, τι πήδοι, τι ψευτοκουτουλιές στην πόρτα. Ναι, εξαιρετικά χαριτωμένα όλα αυτά. Εκτός βέβαια κι αν συμβαίνουν αξημέρωτα.
Η ζημιά είχε γίνει νωρίς. Λόγω μιας οικογενειακής υπόθεσης, για μήνες το ξυπνητήρι ηχούσε βάρβαρες ώρες (τουλάχιστον για τους βιορυθμούς δημοσιογράφου εφημερίδας), με αποτέλεσμα η πρωινή βόλτα του Τσίνου να γίνεται κι αυτή πουρνό-πουρνό. Αναλόγως είχαν προγραμματιστεί και οι υπόλοιπες βόλτες της ημέρας: η μεσημεριανή και η βραδινή. Οταν η ζωή επέστρεψε στους φυσιολογικούς ρυθμούς, ήταν αργά. Μάταια προσπαθούσα να μετατοπίσω την ώρα της πρωινής βόλτας περίπου ένα δίωρο πιο αργά, κερδίζοντας λίγο ύπνο. Λίγο πριν ή λίγο μετά τη «συνηθισμένη» ώρα εγερτηρίου, ένα πόδι απλωνόταν επιτακτικά στο κρεβάτι (στο στήθος, στο κεφάλι μου, αναλόγως): «Αντε, σήκω επιτέλους, δεν βλέπεις την ώρα;».
Δοκίμασα τα πάντα. Να μην του δίνω σημασία, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να παραμένω απλώς για ώρα ακούνητη κάτω από τα σκεπάσματα – και ξύπνια, και με τύψεις. Να του αποκλείω την πρόσβαση στην κρεβατοκάμαρα, το οποίο κατέληξε σε νέο γύρο ψυχαναγκασμών: «Και αν συμβεί κάτι στο σκυλί, πώς θα το ακούσω η άκαρδη υπναρού;». Να τον βγάζω μεταμεσονύχτιες βόλτες να τον «κρατήσουν». Πάλι τζίφος. Το πρωί πάλι τα ίδια: «Μην κάνεις την κοιμισμένη, πάμε βόλτα!».
Μην τα πολυλογούμε, επέλεξα τη μέθοδο του «βαράτε με κι ας κλαίω», ήτοι να συνεχίσω να σηκώνομαι για να τον βγάζω έξω την ίδια και απαράλλαχτη ώρα, με την ελπίδα ότι αμέσως μετά θα καταφέρνω να ξανακοιμηθώ. Εντελώς τραβηγμένο σενάριο ακόμα και για αθεράπευτα αισιόδοξους, που έτσι κι αλλιώς δεν είμαι. Ναι, παρέδωσα τα όπλα, και είναι σα να βλέπω τους ειδικούς εκπαιδευτές που συνεργάζονται με το περιοδικό να υψώνουν με φρίκη τα φρύδια τους. Αντί να προσαρμόσω τον Τσίνο στο πρόγραμμά μου, προσάρμοσα το δικό μου σε αυτόν. ΟΚ, ακούστηκε λίγο δραματικό, αλλά είναι η αλήθεια. Εξαιτίας του σκύλου μου ξυπνάω νωρίς και… κουτουλάω νωρίτερα από το κανονικό, και μ’ αρέσει. «Καταλαβαίνω» ότι φροντίζω ένα σκυλί. «Αναγνωρίζω» την παρουσία του στο σπίτι, τη συμβίωσή μας, βάζοντας λίγο πίσω τον εαυτό μου. Το ξέρω, θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά βρίσκοντας μια πιο… χρυσή τομή. Αλλά μόνο να βλέπατε αυτές τις σβούρες στο «πάμε βόλτα»…
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.