ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ;

Όταν Αφαιρέσεις Όλη την Θρησκευτική Μυθοπλασία, τι Απομένει από τον Αληθινό Ιησού;

Γράφει ο GezaVermes

Τί υποδηλώνουν τα Χριστούγεννα σήμερα, αν αποβάλλουμε το εορταστικό φαγητό, ποτό και το γλέντι που υιοθετήθηκε από τα ειδωλολατρικά Χριστούγεννα (Yule);  Είναι μήπως μια αφύπνιση των παιδικών προϊόντων φαντασίας, που ονειρεύεσαι, αλλά πολύ σπάνια βιώνεις, ένα λευκό χιονισμένο πρωινό, με τον Ιησού να κείτεται στο παχνί, υποδεχόμενος από γενειοφόρους ποιμένες και τρεις έγχρωμους βασιλιάδες εξ’ ανατολής να κατευθύνονται απ’ ένα αστέρι, ενώ στο φόντο αγγελικές ταξιαρχίες υμνούν δόξα στο Θεό; Αλίμονο, όλα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό θρησκευτική μυθοπλασία.

Κανείς δεν ξέρει την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η 25η Δεκεμβρίου επιλέχθηκε από την Δυτική Εκκλησία μόλις τον 4ο αιώνα για να ανταγωνιστεί την προ-Χριστιανική Ρωμαϊκή γιορτή του αήττητου Ήλιου. Ούτε γεννήθηκε ο Χριστός το έτος 1, καθώς η εποχή που φέρει το όνομά του εξακολουθεί να είναι αβάσιμη. Η Καινή Διαθήκη τοποθετεί το περιστατικό λίγο πριν το θάνατο του Βασιλιά Ηρώδη, κάτι που συνέβη το 4 π.Χ. Ένας Ρωμαίος μοναχός του 6ου αιώνα, ο Διονύσιος ο Μικρός, ευθύνεται για το λαθεμένο υπολογισμό: αυτός λανθασμένα τοποθέτησε τη γέννηση του Ιησού το έτος 753 από την ίδρυση της πόλης –μετά τη θεμελίωση της Ρωμαϊκής πόλης– αντί για το 747 ή το 748.

Ποιό ήταν λοιπόν αυτό το Ιουδαϊκό αγόρι, του οποίου η λάθος χρονολογημένη ημέρα γέννησης ακόμη μνημονεύεται σ’ όλο τον κόσμο στις 25 Δεκεμβρίου (ο εορτασμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι στις αρχές του Ιανουαρίου); Οι τέσσερις Ευαγγελιστές, οι κύριοι πληροφοριοδότες μας, παρουσιάσουν δύο εικόνες του Ιησού. Για τον Ιωάννη, που έγραψε πιθανώς λίγο μετά το 100 μ.Χ., Εκείνος ήταν ο αιώνιος Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα για μια σύντομη περίοδο πριν αναληφθεί στον ουρανό. Τα άλλα τρία Ευαγγέλια, που χρονολογούνται προ του Ιωάννη κατά μια με τρεις δεκαετίες, απεικονίζουν τον Ιησού με λιγότερο εξυψωμένους όρους. Ο ήρωας τους γεννήθηκε περίπου 6 με 5 π.Χ. και σταυρώθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο, Ρωμαίο κυβερνήτη της Ιουδαίας μεταξύ του 26 και 36 μ.Χ. Καταγράφουν ότι ο Ιησούς έζησε με τους γονείς του, Ιωσήφ και Μαρία, τους τέσσερις αδερφούς και τις αρκετές αδερφές Του στη Ναζαρέτ στη Γαλιλαία που διοικούταν από τον Αντύπα, τον γιο του Ηρώδη, και ήταν ξυλουργός ή χτίστης.

Η σημασία της ιστορίας του Ιησού καταγράφεται από τον Μάρκο, τον πιο πρώιμο των Ευαγγελιστών. Ξεκινά αμέσως με την δημόσια καριέρα του χωρίς καμιά αναφορά στη γέννηση, τα παιδικά χρόνια ή την εκπαίδευση. Δεν μας λέγεται αν ο Ιησούς ήταν παντρεμένος. Η άγαμη ζωή ήταν κάτι το ασυνήθιστο μεταξύ των Ιουδαίων της ηλικίας του εκτός από τους μοναχούς Εσσαίους, που περιγράφονται από τους Ιουδαίους συγγραφείς του 1ου αιώνα μ.Χ. και τους ρόλους της Νεκράς Θάλασσας. Όμως οι Ευαγγελιστές δεν αποδίδουν καμία σχέση μεταξύ των Εσσαίων και του Ιησού: πράγματι, παρουσιάζουν την θρησκευτική άποψη ως κατηγορηματικά αντικρουόμενη με αυτήν του Εσσαϊσμού. Η επιλογή του της άγαμης κατάστασής του, θα πρέπει να προερχόταν από την επίγνωση της προφητικής του κλήσης (λειτουργήματος), που Του επέβαλλε απάρνηση των κοσμικών απολαύσεων προκειμένου να κρατιέται διαρκώς άγρυπνος για θείες αποκαλύψεις.

Ο Ιησούς αναδύθηκε από την αφάνεια το 29 μ.Χ., όταν αποκρίθηκε στην έκκληση του Ιωάννου του Βαπτιστή για μετάνοια. Όταν λίγο αργότερα ο Ιωάννης συνελήφθη από τον Ηρώδη Αντύπα, ο Ιησούς ανέλαβε το έργο της αναγγελίας του επικείμενου ερχομού της Βασιλείας των ουρανών. Κήρυξε σε συναγωγές χωριών της Γαλιλαίας, εκτέλεσε χαρισματικές θεραπείες και εξορκισμούς και έγινε γνωστός ως «ο προφήτης Ιησούς από τη Ναζαρέτ». Προσέλκυσε κοντά του 12 αποστόλους, οι περισσότεροι ντόπιοι ψαράδες, και έκανε την περιοδεύουσα (διακονία) του στην περιοχή της Γαλιλαίας. Επισκέφτηκε χωριά, αμπελώνες, και αγρούς όπου μεγάλωναν κρίνα αλλά απέφευγε ηθελημένα τις πόλεις. Οι Συνοπτικοί Ευαγγελιστές καταγράφουν μόνο μια μοναδική μοιραία επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ.

Απηύθυνε το άγγελμά του στον «οίκο του Ισραήλ» μόνος και απαγόρευσε τους μαθητές Του να πλησιάζουν μη-Ιουδαίους παρόλο που περιστασιακά έδειχνε συμπόνια σε ειδωλολάτρες (μη-Εβραίους) και θεράπευσε τον υπηρέτη ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου από την Καπερναούμ και την κόρη μιας Ελληνίδας γυναίκας από το νότιο Λίβανο.

Ως δάσκαλος, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην βαθύτερη σημασία και μόνιμη εγκυρότητα του Μωσαϊκού Νόμου και αποκάλυψε την πνευματική του αυθεντία, όχι ερμηνεύοντας τη Βίβλο, αλλά θεραπεύοντας τους άρρωστους, απελευθερώνοντας τους δαιμονισμένους. Όπως οι σύγχρονοί του, ο Ιησούς απέδιδε την αρρώστια και την αμαρτία στην επιρροή των κακών πνευμάτων και θεωρούσε τη θεραπεία, τον εξορκισμό και συγχώρεση των αμαρτιών συνώνυμες έννοιες. Οι άνθρωποι έφερναν τους αρρώστους σ’ Αυτόν μετά την υπηρεσία της συναγωγής το Σάββατο. Κάποιοι στενόμυαλοι φανατικοί οπαδοί της τήρησης του Σαββάτου γογγύζουν ότι ο Ιησούς παραβίαζε το νόμο της σαββατιάτικης ανάπαυσης, αλλά η θεραπεία Του με λόγια ή λέξεις δεν αποτελούσε  «εργασία».

Ο μη-Χριστιανός Ιουδαίος ιστορικός, Φλάβιος Ιώσηπος, που έγραφε λίγο πριν το 100 μ.Χ., αποκαλεί τον Ιησού έναν «ποιητή θαυμαστών έργων». Στην Χριστιανική ορολογία, ο συγγραφέας των Πράξεων των Αποστόλων λέει το ίδιο όταν μιλάει για «έναν άντρα επιμαρτυρούμενο από το Θεό με εξαιρετικά έργα και θαύματα».

Ο Ιησούς διαχώρισε τον εαυτό του από άλλους χαρισματικούς Ιουδαίους της εποχής του μέσω της επιπρόσθετης ομορφιάς και της δύναμης της διδασκαλίας Του. Προτιμούσε την ποιητική εικονοποιία από φιλοσοφικές ιδέες. Σύγκρινε τη Βασιλεία του Θεού με μια πλούσια συγκομιδή, με ένα μικρό σινάπι που μυστηριωδώς μεγαλώνει σε ένα μεγάλο, και με το προζύμι που μυστηριωδώς μετατρέπει το αλεύρι σε ψωμί. Οι παραβολές του απεικονίζουν τον θεοκεντρικό κόσμο στον οποίο η χαρισματική δραστηριότητα του Ιησού έδειξε το δρόμο. Αντιλαλώντας τον προφήτη Ησαΐα, δήλωσε ότι η επαναφορά της όρασης στους τυφλούς, της ακοής στους κωφούς και της ζωής στους νεκρούς, αποδείκνυε ότι η Βασιλεία του Θεού είχε ήδη ξεκινήσει.

Για τους μετανοημένους ακολούθους του ο Ιησούς καθόριζε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, απλότητα σαν των παιδιών και προθυμία να παραδώσουν τους εαυτούς τους και τα υπάρχοντά τους για χάρη των ουρανών. Για Εκείνον το παρόν υπερέβαινε σε σημασία το μέλλον. Τα μελλοντικά σχέδια ήταν ασήμαντα καθώς ο χρόνος αυτού του κόσμου έληγε γρήγορα.

Τα συστατικά της θρησκείας του Ιησού ήταν ο ενθουσιασμός, η επιτακτικότητα, η συμπονετικότητα και η αγάπη. Αγαπούσε τα παιδιά, τους αρρώστους και τους καταφρονημένους. Για αυτόν η επιστροφή ενός χαμένου προβάτου στο μαντρί, η μετάνοια ενός τελώνη ή μιας πόρνης, προκαλούσε πιο πολλή χαρά στους ουρανούς παρά η καθημερινή αγνότητα καλών ανθρώπων.

Εξ’ αιτίας των θεραπειών του, πολλοί είδαν τον Ιησού ως τον Μεσσία, να θριαμβεύει στην Ρώμη και ιδρυτή αιώνιας ειρήνης. Όμως δεν είχε καμιά πολιτική φιλοδοξία. Ωστόσο, φήμες ότι Εκείνος θα μπορούσε να είναι ο Χριστός εξαπλώνονταν και συνέβαλαν στην πτώση Του. Το τραγικό τέλος Του, επισπεύσθηκε από μια απρομελέτητη πράξη στο Ναό. Η θορυβώδης αγοραπωλησία που εκτελούσαν οι έμποροι με θυσιαστήρια ζώα και οι πωλητές, εξόργισε τον αγροτικό άγιο άνθρωπο τόσο που αναποδογύρισε τα τραπέζια τους και βίαια τους εξέβαλε. Παρ’ όλα αυτά, δημιούργησε αναταραχή στο ναό της πυκνοκατοικημένης πόλης πριν το Εβραϊκό Πάσχα και τους ιερείς.

Κάποιες από τις αυθεντίες του Ναού, οι επίσημοι «φρουροί» – προστάτες της ειρήνης, είδαν στον Ιησού το ενδεχόμενο να ηγηθεί. Έπρεπε να παρέμβουν γρήγορα. Παρ’ όλα αυτά ακόμη και κάτω από αυτές τις περιστάσεις, η Ιουδαϊκή ηγεσία προτίμησε να μεταθέσει την τελειωτική ευθύνη στον ανελέητο Ρωμαίο κυβερνήτη, Πόντιο Πιλάτο, που καταδίκασε τον Ιησού σε θάνατο. Σταυρώθηκε πριν το Ιουδαϊκό Πάσχα πιθανότατα το 30 μ.Χ. επειδή κατά την άποψη της γραφειοκρατίας, Ρωμαίων και Ιουδαίων, έκανε λάθος πράγματα σε λάθος μέρος και λάθος χρονική στιγμή.

Ακριβώς όπως η Καινή Διαθήκη είχε προλογίσει τη βιογραφία του Ιησού στο χαρμόσυνο πρόλογο της Γέννησης, έτσι προσάρτησε έναν επίλογο στην τραγωδία του Σταυρού, τον ένδοξο ύμνο της Ανάστασης. Πραγματικά, ο Ιησούς επηρέασε τόσο βαθιά τους αποστόλους Του που απέδωσαν τη συνεχόμενη επιτυχία της χαρισματικής τους πορείας στη δύναμη του ονόματός Του. Έτσι ο Ιησούς αναστήθηκε από τον θάνατο στις καρδιές των μαθητών Του και συνεχίζει να ζει για όσο η Χριστιανική Εκκλησία διαρκεί.

 

Ο GEZA VERMES είναι ο παγκοσμίως διακεκριμένος λόγιος στα Ευαγγέλια. Ο G. Vermes είναι συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου “Το αυθεντικό Ευαγγέλιο του Ιησού”.

Μετάφραση από την Αγγλική: Δημήτρης Τσινικόπουλος

zenithmag

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ