Ο θάνατος του Προμηθέα - 8

Ασκληπιός

ι Έλληνες βασιλείς, τους οποίους προσέγγισε ο Προμηθέας, τον έγραψαν κανονικά. Δεν ενδιαφέρθηκαν γιά την αθανασία που τους προσέφερε, πέρα από μιά αρχική περιέργεια αβροφροσύνης, δεν ενδιαφέρθηκαν κάν γιά τις γνώσεις του Προμηθέα ως πιθανό όπλο. Έτσι, μετά ο Προμηθέας απλά έψαχνε στην Ελλάδα να βρεί άνθρωπο να συνεννοηθεί – να «μιλάνε την ίδια γλώσσα». Εννοείται, πάντα έχοντας στο βάθος του μυαλού του τα σχέδιά του γι’ ανακατωσούρα.

Παρένθεση:

Δεν είναι μονάχα επειδή όλοι εκείνοι οι ηγεμόνες της τότε Ελλάδας είχαν περάσει από τις διδασκαλίες των Ελληνικών Μυστηρίων, καί ξέρανε πως μετενσαρκωνόμαστε κτλ, αλλά τότε, την εποχή του Ταύρου, συνέβαιναν κι άλλα τινά. Δηλαδή, ειδικά οι ιέρειες του τότε μεγίστου θεού της Ελλάδας, του Πλούτωνα, προετοίμαζαν τους -ετοιμοθάνατους- ανθρώπους γιά την επόμενη ζωή τους.

Αυτά τα βλέπετε εδώ γιά πρώτη φορά. Δεν θα σας τα πεί κάποιος άλλος -ξέρω ‘γώ οι διάφορες «αδελφότητες» εβραίϊκης παύλα αγγλοσαξωνικής κοπής-, διότι ούτε τα ξέρουν, ούτε επιτρεπόταν μέχρι τώρα να τα ξέρουν. Απλά κρατήστε τα, καί προσπαθήστε να συνέλθετε από το σόκ. Διότι μεγαλύτερο σόκ φέρνει η συναίσθηση των συνεπειών των όσων αναφέρω.

Γιά παράδειγμα, ποιός σας είπε πως οι σημερινοί Έλληνες είναι απαθείς καί βλάκες καναπεδόβιοι, επειδή δεν κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις στο Σύνταγμα (να φάνε ξύλο από ΜΑΤ καί παρακρατικούς) ; Είστε βέβαιοι πως γνωρίζετε το …φροντιστήριο των ιερειών του Πλούτωνα στον καθένα μας; Είστε βέβαιοι πως όσα συνέβησαν τέσσερεις χιλιάδες καί πλέον χρόνια πριν δεν έχουν συνέπειες σήμερα; Είστε βέβαιοι πως η Ελληνική πνευματική ηγεσία του τότε (αλλά καί του πριν, καί του μετά) δεν έβλεπε το μέλλον, ή δεν ήξερε πού πάν’ τα πέντε; Ή μήπως ξέρετε τις «λέξεις δύναμης» που πήραν μερικοί μαζί τους, την ώρα που ξεψυχούσαν;

Ήδη πολλά -καί μή επιτρεπτά μέχρι πρό τινος- σας είπα επί του θέματος, αλλά οι εντολές «άνωθεν» ουδέποτε τίθενται υπό αμφισβήτησιν από μένα.

Κι επειδή τώι καιρώι εκείνωι οι …φίρμες (βασιλιάδες, πρίγκηπες, μάντεις, ήρωες… – ακόμη κι οι ληστές) ήταν πανελλαδικώς πασίγνωστες, άσε που όλοι τότε ταξίδευαν (έστω καί με τα ποδάρια, ή με τον γάϊδαρο), ο Προμηθέας δεν άργησε ν’ ανακαλύψει το άτομο, το οποίο θα γινόταν ο πρόθυμος ακροατής του: τον Ασκληπιό.

Ήδη επιτυχημένος καί πασίγνωστος γιατρός ο Ασκληπιός, έκανε κάτι, που (συνήθως) δεν κάνουν οι ομότεχνοί του – ούτε οι τότε, ούτε οι σημερινοί: σκέφτηκε το πώς θα μπορούσε να ξερριζώσει οριστικώς τη βαθύτερη αιτία ασθενειών καί θανάτων. Όχι απλά τα συμπτώματα, όχι απλά τις αιτίες «πρώτου επιπέδου» (δηλ. τη βρώμα, ή τα μικρόβια). Μαθημένος καί να κρατάει το στόμα του κλειστό (ιατρικό απόρρητο, γάρ), βρήκε ένα μπαούλο με θησαυρούς στο πρόσωπο του -πρόθυμου να ρητορεύει- πονηρού Ατλάντειου.

Δεν ήταν, λοιπόν, μεγάλη η χρονική απόσταση από τις θεωρητικές διδασκαλίες στην πράξη.

Ανεστήθη, λοιπόν, ο πρώτος νεκρός (άρα, δούλευε η μέθοδος του Προμηθέα), ανεστήθη ο δεύτερος… κι επενέβη το ιερατείο του Διός. Ένα ξόρκι κι ένας κεραυνός έφεραν το τέλος του Ασκληπιού.

Γιατί άργησε τόσο να επέμβει το ιερατείο του Διός; Μά, απλούστατα επειδή ο Προμηθέας δεν αποκάλυψε στους πάντες ποιός είναι. (Μόνο ο Ασκληπιός κι ο Ηρακλής τον ήξεραν. Αλλά δεν μίλησαν, με -πασίδηλη- εξαγορά τους με τις προχωρημένες γνώσεις του Προμηθέα.) Έτσι, χρειάστηκαν δύο «αναστάσεις» τεθνεώτων, γιά να θορυβηθούν οι ιερείς. Εννοείται, οι κλωνοποιημένοι νεκροί ούτε περιορισμένοι έμειναν σε κάποιο εργαστήριο, ούτε έδειξαν απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά. Εάν πχ στην κανονική τους ζωή ήσαν έξυπνα καί ετοιμόλογα άτομα, οι κλώνοι τους θα έδειχναν πχ αδικαιολόγητη καί ύποπτη καθυστέρηση στις απαντήσεις – άσε που θ’ απαντούσαν άρες-μάρες-κουκουνάρες. Ακόμη καί η εκφορά του λόγου τους θα ήταν προβληματική (πιστεύω). Όλ’ αυτά, βέβαια, οδηγούν σε υποψίες.

Πότε έγιναν αυτά; Μετά τους άθλους του Ηρακλή, καί πριν την Αργοναυτική εκστρατεία. Γιατί; Προσωπικά, βλέπω δύο λόγους.

(α) Παρά το ότι ο Ασκληπιός έχει γραφεί πως συμμετείχε στην Αργοναυτική, καί παρά το ότι σίγουρα στην Αργώ είχαν ανάγκη παρουσίας (καλού) γιατρού, δεν το νομίζω. Επειδή δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει ένα προχωρημένο βιολογικό εργαστήριο ούτε κάν σε χέρια εμπίστου του προσώπου. Ο πειρασμός του οποιουδήποτε να γίνει «μαθητευόμενος μάγος» (εννοείται, με συνέπειες έως καταστρεπτικές) θα ήταν μέγιστος! Επίσης, ο διάσημος Ασκληπιός δεν θα μπορούσε ν’ αφήσει ξεκρέμαστους τους ασθενείς του όλης της Ελλάδας, καί να τρέχει στις Κολχίδες.

(β) Ο Ηρακλής κατέβηκε στον Άδη γιά να ξαναφέρει πίσω την Άλκηστη, μιά που δεν ζούσε πιά ο Ασκληπιός γιά να την «αναστήσει». Όμως, τότε ο Άδμητος ήταν νέος σε ηλικία, διότι η Άλκηστη πέθανε τη μέρα του γάμου τους. Άρα, αφού ο Άδμητος συμμετείχε στην Αργοναυτική Εκστρατεία, δεν θα μπορούσε να συμμετέχει σε ηλικία πχ 18 ετών. Άρα, πρώτα παντρεύτηκε καί μετά -από λίγα χρόνια- μπάρκαρε. (Πράγμα που τον κάνει τον δεύτερο παντρεμένο Αργοναύτη, μετά τον -μεγαλύτερο σε ηλικία- Λαέρτη.)

Βέβαια, ο Άδμητος κάλλιστα θα μπορούσε πρώτα να επιστρέψει από την Αργοναυτική, καί μετά να παντρευτεί. Όμως, γνωρίζουμε πως ο Ηρακλής χάθηκε κατά τη διάρκεια της Αργοναυτικής, κι επέστρεψε στην Ελλάδα πάνω από δέκα χρόνια μετά. (Καί στην περιοχή της Θεσσαλίας ακόμη αργότερα.) Άρα, ο Άδμητος -σύμφωνα με τα «κουκκιά» της Μυθολογίας- θα παντρευόταν σε ηλικία περίπου 40 ετών, πράγμα αδιανόητο γιά τότε.

Συνεπώς, ο Προμηθέας έχασε το καλό του στήριγμα στην Ελλάδα, τον Ασκληπιό, σε περίοδο καμιά δεκαετία (ίσως καί παραπάνω) πρό της Αργοναυτικής εκστρατείας.

Τί σημασία έχει αυτή η χρονολόγηση, όμως; Έχει, κι όχι μονάχα θεωρητική.

Με το ιερατείο του Διός ξανά στο κατόπι του (καί δίχως Ασκληπιό, ούτε Ηρακλή δίπλα του), ο Προμηθέας ξανα»κρύφτηκε» – αν καί δεν έφυγε από την Ελλάδα. Όμως, αφού ποτέ δεν εγκατέλειψε τα σχέδιά του, τώρα βάλθηκε να βρεί άλλα φιλαράκια. Αλλά, όχι πιά τυχόν πρόθυμους Έλληνες, που θα τον δεχόντουσαν με αντάλλαγμα τις γνώσεις του. Αυτή τη φορά έψαξε να βρεί ομοφύλους του.

Φαίνεται πως πράγματι πέτυχε: κάποια στιγμή βρήκε τον Πελία, απόγονο των πάλαι ποτέ Ατλάντων αιχμαλώτων του 9600 πΧ. (Η Μυθολογία μας, την καταγωγή του Πελία την περιγράφει με κεχαριτωμένο τρόπο: ήταν, λέει, ζωηρούλα η γιαγιά του Ιάσονα, η Τυρώ, κι έκανε δύο παιδιά με τον Ποσειδώνα, καί τρία με τον Αίολο. Δηλαδή, τρία παιδιά με τον παλαιό θεό των ντόπιων Θεσσαλών, καί δύο με τον θεό των Ατλάντων. Το ένα απ’ τα δυό αυτά Ποσειδωνάκια ήταν ο Πελίας.)

Κουβέντα στην κουβέντα, λοιπόν, ξανοίχτηκε αυτός στον Πελία κι ο Πελίας στον Προμηθέα. Ο Πελίας, βέβαια, δε χαμπάριαζε από βιολογικές γνώσεις. Άλλως τε, ο Προμηθέας μάθαινε απ’ τα λάθη του: το καλό το πράμα θα του το ξεφούρνιζε αργότερα. Καταλάβαινε, όμως, από το τί πήγαινε να φτιάξει ο Αίσων (το «12+1» της Ιωλκού), καί με την παρότρυνση του Προμηθέα επενέβη – με τα γνωστά αποτελέσματα (φόνος Αίσονα, αυτοκτονία Πολυμήδης, εξορία Ιάσονα, κτλ).

Όμως, τα σχέδια των δύο Ατλάντων δεν ευοδώθηκαν. Ο Ιάσων γύρισε, ο Πελίας φονεύθηκε με φρικτό τρόπο από τις κόρες του (Θεία Δίκη γιά τον Προμηθέα;…), ο Άκαστος φονεύθηκε από τον Πηλέα, καί το Ατλάντειο γιαλαντζή βασιλικό σόϊ της Ιωλκού ξεπατώθηκε διά παντός.

Στο μεταξύ, είχε τελειώσει κι ο Τρωϊκός, κι οι Έλληνες ηγεμόνες κάθε ηλικίας (από βασιλιάδες παππούδες, μέχρι πριγκηπόπουλα στην εφηβεία τους) μπήκαν σε νέες περιπέτειες.

Ξανά, λοιπόν, ο Προμηθέας με τον Ηρακλή… Όμως, ο Ηρακλής δεν ήταν πιά ο Ηρακλής της νιότης του. Άρχισε να κάνει παράλογες πράξεις.

Κάποια στιγμή, ο Ηρακλής ετόξευσε τον κένταυρο Χείρωνα με δηλητηριασμένα βέλη, ο οποίος όμως Χείρων δεν μπορούσε να πεθάνει (καθ’ ό αθάνατος από τη δημιουργία του) – αλλά παλάβωνε από τους φριχτούς πόνους της πληγής. Κι έτσι, έπρεπε να βρεθεί αντικαταστάτης, που θα πέθαινε αυτός αντί του Χείρωνα. Ή θα πέθαινε ο Χείρων, ορίζοντας κάποιο άλλο πρόσωπο διάδοχό του στην αθανασία.

Νομίζω πως η «επίσημη» εκδοχή της Μυθολογίας μας λέει πως πέθανε ο Χείρων. Αν κι έχω διαβάσει καί το ότι τελικά πέθανε ο Προμηθέας – κι ο Χείρων συνέχισε να ζή την αιώνια ζωή του χωρίς πόνους πιά. Νομίζω, εκ δευτέρου, πως η σωστή εκδοχή είναι η δεύτερη.

Όμως, αυτές οι ιστορίες με τον «αντικαταστάτη στον θάνατο» (Χείρων-Προμηθέας, Άδμητος-Άλκηστις – δύο παραδείγματα, καί δή σε πολύ κοντινές εποχές) μας προβληματίζουν! Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο;

Λοιπόν, θυμάμαι προ ετών που είχα διαβάσει ότι σε κάποιες «υπανάπτυκτες» χώρες πάνε πλούσιοι γέροι, που πληρώνουν τους «ειδικούς» γιά το εξής: οι «ειδικοί» πιάνουν κάποιο παιδί του δρόμου, κάποιο χαμίνι, καί το υπνώνουν. Υπνώνουν καί τον γέρο. Μετά, με κάποιον τρόπο ζευγνύουν τα τσάκρας καί των δύο, καί τελικά πεθαίνει το παιδί, αλλά ο γέρος ζή κάμποσα χρονάκια ακόμη. Μπορεί να γίνεται καί με μεταμόσχευση οργάνων η δουλειά, αλλά η σχετική πολλαπλή εγχείριση πρέπει να παίρνει μέρες. Θυμάμαι, όμως, καλά ότι διάβασα γιά αιθερική ζεύξη των αντιστοίχων τσάκρας.

Είναι μία πιθανή απάντηση… Δεν ξέρω περισσότερα. Μη με ρωτάτε. Αλλά δεν βρήκα κάποια άλλη απάντηση, καλύτερη.

Έτσι πέθανε ο Προμηθέας. Είδε κι αποείδε πως τα σχέδιά του δεν ευοδώνονται (που να χτυπιέται), καί μάλλον βαρέθηκε μιά ζωή εφτάμιση χιλιάδων χρόνων. Ίσως καί να επηρεάστηκε κι απ’ τους Έλληνες, που περίμεναν τον θάνατο ως απόλυτα φυσικό γεγονός.

Λογικά, μετά απ’ αυτό ετάφη – καί πιθανολογώ σε τάφο αφανή. Όχι τούμπες καί τέτοια χλιδάτα. Το μυστικό του μέρους του τάφου του, όμως, βάσιμα υποθέτω πως ήταν γνωστό σε κάποιους κι έφτασε μέχρι τις μέρες μας προφορικά.

Όσον αφορά τον ίδιο τον τάφο, πέρα από -μέγα- αρχαιολογικό ενδιαφέρον, ίσως κι ενδιαφέρον προσκυνήματος από τα ψώνια των «αδελφοτήτων», γιά μένα υπάρχει καί τρίτο ενδιαφέρον, κορυφαίο: τα κτερίσματα. Δεν ξέρω πόσα από τα εργαλεία του Ατλάντειου βιολόγου χωράνε μέσα σ’ ένα φέρετρο, αλλά θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθω.

Καί, μεταξύ μας, μόνον εγώ!

Όχι, δεν καταλάβατε. Δε με νοιάζει να γίνω αθάνατος. Αλλά θέλω να εμποδίσω να γίνουν άλλοι – καί δή, όσοι δεν γουστάρω!

ergdhmerg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ