ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΚΑΝΑ ΤΩΝ ΤΑΡΩ

(λόγω της μεγάλης ποικιλίας σε ζωγραφικές απεικονίσεις των διαφόρων τύπων ταρώ,

οι απεικονίσεις οι οποίες συνοδεύουν το παρόν κείμενο, έχουν επιλεγεί ως πιο αντιπροσωπευτικές)

Η τράπουλα «ταρώ» είναι μία φαντασμαγορική σειρά από 78 πολύχρωμα ζωγραφισμένα χαρτιά. Τα 56 πρώτα χωρίζονται σε 4 ομάδες, ανάλογα με τα σύμβολά τους – κούπες, μπαστούνια, σπαθιά και δηνάρια (ή καρώ). Στην κάθε μία από αυτές ανήκουν 10 φύλλα, αριθμημένα από το 1 έως το 10 και 4 φιγούρες – ντάμα, βαλές, ρήγας και ιππότης. Στα σχέδιά τους κυριαρχούν το κόκκινο, το κίτρινο, το γαλάζιο και το μαύρο χρώμα και ονομάζονται «Μικρή Αρκάνα». Τα υπόλοιπα 22 με τα οποία θα ασχοληθούμε, αποτελούν τη «Μεγάλη Αρκάνα» και είναι μία ακολουθία από ζωγραφικές συνθέσεις γεμάτες εσωτερικά σύμβολα και μαγική γοητεία.

Η ιστορία του ταρώ είναι ουσιαστικά ανεξερεύνητη και γι’ αυτό σκοτεινή και μπερδεμένη με διάφορους ρομαντικούς θρύλους. Γεγονός είναι, πως ήταν γνωστό στο μεσαιωνικό Βυζάντιο. Σύμφωνα με μία από τις πλέον διαδεδομένες θεωρίες εξάλλου, το όνομά τους προήλθε από την Φράγκικη παραφθορά της φράσης «τα ρωτώ», που θα πρέπει να ακουγόταν συχνά στις γειτονιές και τα παλάτια της πόλης, καθώς άρχοντες και λαός της εποχής εκείνης ήταν μανιώδεις χαρτοπαίκτες, αλλά και τακτικοί πελάτες των τσιγγάνων που έφεραν από την Ινδία τα χαρτιά και τα χρησιμοποιούσαν για να προλέγουν το μέλλον.

Μετά τη Βυζαντινή εποχή, τα ταρώ χάνονται και εμφανίζονται πάλι στη Γαλλία τον 18ο αιώνα. Γνωρίζουν ξανά μία καταπληκτική περίοδο αίγλης στα χέρια της Λενορμάν που διάβασε σ’ αυτά τη δολοφονία του Ροβεσπιέρου και του Μαρά, και του μυστηριώδους ETTEILA ή ALIETTE ο οποίος, προλέγοντας την άνοδο του Ναπολέοντος στον θρόνο κέρδισε μεγάλη δόξα και υστεροφημία. Τα ταρώ, αναμφισβήτητα, οφείλουν τη δημοτικότητά τους και ίσως, και αυτήν την επιβίωσή τους ανά τους αιώνες, στους διορατικούς εκείνους ανθρώπους που κατάφερναν μέσα από την αλληλουχία των συμβόλων που έδινε το κατάλληλο στρώσιμο των χαρτιών, να ικανοποιήσουν την περιέργεια των γύρω τους για το μέλλον.

Έχουν συνδεθεί στενά με τις χαρτορίχτρες και γι’ αυτό ο πολύς κόσμος τα αντιμετωπίζει με περιέργεια και χωρίς σοβαρότητα. Κάπως σαν παιγνίδι με την τύχη. Αυτή όμως, η θεώρηση είναι επιπόλαιη και υποτιμητική. Τα Ταρώ έχουν κοινούς συμβολισμούς με μυητικές σχολές, με την Αρχαία Ελληνική και Αιγυπτιακή μυθολογία, με την αστρολογία, την αλχημεία, την Καββάλα και την αριθμολογία. Έχουν τυπικό και επαναλαμβανόμενο τελετουργικό και μία απόκρυφη κοσμοθεωρία. Αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς και ο τρόπος διάδοσής τους μέσα από την παράδοση, δικαιωματικά κατατάσσουν τα ταρώ στις απόκρυφες τέχνες και επιστήμες.

Έμφαση στην εσωτερική τους σημασία, δίνουν οι με βάση την ετυμολογία διατυπωμένες θεωρίες για την καταγωγή τους. Μία απ’ αυτές τα θέλει Εβραϊκής καταγωγής. Στη Λατινική γραφή του ονόματός τους T-A-R-O-T διαβάζει αντίστροφα τη λέξη Τορά, που σημαίνει νόμος. Μία άλλη τα ανάγει στα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου. Σα θέμα της λέξης ταρώ αναγνωρίζει το όνομα Τωθ ή Θωθ του πολύ σημαντικού θεού ομόλογου του δικού μας Ερμή. Αυτός ήταν ο εφευρέτης της μαγείας και της επιστήμης. Αυτός συμφιλίωσε τον Ώρο με τον Σετ, έθεσε δηλαδή σε επικοινωνία τον ουρανό με τη γη και συνέδεσε την παρελθούσα με τη μέλλουσα ζωή. Μήπως όμως, και το ταρώ δεν αποτελεί την εσωτερική γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον; Ας το δούμε έτσι: δεμένος με την ύλη αυτής της ενσάρκωσής του, ο άνθρωπος βρίσκει μέσα στα σκοτεινά κανάλια αυτού του αποκρυφιστικού συστήματος, όπως και κάθε άλλου, το χαμένο μίτο της Αριάδνης που τον οδηγεί στη δική του ιστορία.

«VISITA INTERIORA TERRAE», κάτελθε στο βάθος της συνειδήσεως, για να αναγνωρίσεις μέσα από τις φιγούρες του ταρώ τις νοητικές μήτρες που έχεις δημιουργήσει σε προηγούμενες ενσαρκώσεις – διάβασε μ’ άλλα λόγια τα προσπελάσιμα κομμάτια των Ακασικών σου αρχείων, το ίδιο σου το κάρμα. Και αυτή είναι η βαθιά και θαυμάσια πρόκληση του ταρώ. Εξίσου γεμάτη μυστηριακό φως είναι και η τρίτη ετυμολογική θεώρηση της προέλευσής τους. Κατ’ αυτήν το όνομα ταρώ προέρχεται από την Αιγυπτιακή φράση «TA ROSH» που σημαίνει «Βασιλική οδός». ROYAL PATH TO WISDOM όμως, Βασιλική οδό προς τη σοφία, αποκαλεί τα ταρώ και ο σύγχρονος αποκρυφιστής JOSEPH D’ AGOSTINO, ενώ ο Νέστορας Λάσκαρης με μεγάλη ευστοχία τα ονομάζει «συμβολικό αλφάβητο της αποκρύφου φιλοσοφίας».
Πρώτη κάρτα, αριθμημένη όμως με το μηδέν, είναι ο τρελλός. Παρουσιάζεται σα νέος, με χαρούμενο και αφελές χαμόγελο, ντυμένος είτε σα γελωτοποιός, είτε σαν άρχοντας, με το μαύρο πανωφόρι της άγνοιας, το επενδεδυμένο εσωτερικά, με το κόκκινο ύφασμα του πάθους. Ο εσωτερικός μανδύας του έχει το λευκό χρώμα της αγνότητας και της τελειότητας. Μία χρυσή αλυσίδα με δώδεκα κρίκους – τα δώδεκα ζώδια από τα οποία φαίνονται μόνον τα εφτά, οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος – συγκρατεί το μανδύα στη μέση του. Στο χέρι του κρατά ένα ρόδο. «Υπό το ρόδον» έλεγαν στην αρχαιότητα τα μυστικά. Άλλοτε κρατά ράβδο οδοιπορίας, η οποία κατά τον Νέστορα Λάσκαρη χρησιμοποιείται με διάφορα ονόματα και συμβολισμούς σε μυητικά τελετουργικά. Στον ώμο του κουβαλάει το συλλογικό υποσυνείδητο, ένα μπογαλάκι του οποίου το περιεχόμενο αγνοεί. Έρχεται από πολύ μακριά. Κατά τους οπαδούς των αρχαιολογικών θεωριών παριστάνει το Μίθρα με τα περίεργα κέρατα στο καπέλο του. Κατά άλλους είναι η ψυχή που έρχεται, γεμάτη γνώση και συνάμα χωρίς καμμία γνώση, για να ενσαρκωθεί. Στην τράπουλα, ο τρελλός μπαίνει πρώτος ή τελευταίος. Η ενσάρκωση της ψυχής δεν είναι μονάχα η αρχή αλλά και το μετά το τέλος. Θα έλεγα, ότι είναι ο υποψήφιος προς μύηση. Ταπεινός, ενίοτε με το ένα πέλμα γυμνό – μονοσάνδαλος σαν τον Ιάσονα, τον τολμηρό εξερευνητή του Θρύλου – έρχεται μονάχος, ελευθέρως και αβιάστως να αναζητήσει την ατραπό. Ζητά το χρυσόμαλλο δέρας, την γνώση. Ζητά να εντρυφήσει στους νόμους του σύμπαντος, προκειμένου να λύσει τη ζώνη του, να πετάξει το μανδύα της άγνοιας και των παθών και να μείνει ενδεδυμένος μόνο με το ύπατο λευκό, το μανδύα της τελειότητας, που ενυπήρχε πάντα.

Η κάρτα με τον αριθμό ένα είναι ο γητευτής. Εμφανίζεται άλλοτε σαν ένας αυστηρός Αλχημιστής και άλλοτε σαν ένας πονηρούτσικος μπαλωματής. Εύλογα βέβαια, αναρωτιέται κανείς τι κοινή σημασία μπορεί να έχουν αυτά τα δύο πλάσματα, τα τόσο άσχετα μεταξύ τους.Το γεγονός πως το ταρώ μεταφέρει την κοσμοθεωρία του τυπωμένη πάνω στα φύλλα μίας τράπουλας εδώ και τόσους αμέτρητους ίσως αιώνες, είχε σα φυσική συνέπεια οι αρχικές συμβολικές εικόνες και έννοιες να αναπαραχθούν άπειρες φορές σε διαφορετικές εποχές και από καλλιτέχνες διαφορετικών σχολών. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς πόσο διαφορετικές παραστάσεις και πόσο διαφορετική τεχνοτροπία είχε ο δημιουργός του προχριστιανικού ταρώ της Αιγύπτου, από εκείνον που φιλοτέχνησε το ταρώ της Μασσαλίας τον 18ο αιώνα και ακόμα πιο πολύ, από τον σύγχρονο παραχαράκτη του συνόλου WAITE-RIDER, για να αναφερθούμε μόνον στις διασημότερες εκδόσεις. Παρ’ όλα αυτά, τα κύρια χαρακτηριστικά της κάθε κάρτας μένουν αναλλοίωτα, καθώς οι σχεδιαστές τηρούν με τη λατρεία του μύστη την παράδοση και διαφοροποιούν μονάχα τη διακόσμηση ή την παρουσίαση του κάθε συμβόλου, ποτέ όμως το ίδιο ή την οργανική του σύνδεση με το σύνολο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γητευτής. Ο γητευτής είναι η ενσάρκωση του Ερμή. MERCURIUS για τους Λατίνους, δηλαδή έμπορος, εξ ου και η τιμητική θέση της κεφαλής του στο πρώτο γραμματόσημο, υπήρξε πάντα ο πολυμήχανος προστάτης της μεταποιητικής τέχνης και των χρηματικών συναλλαγών κι έτσι, ντύθηκε τα ρούχα του εμποράκου, από τον καλλιτέχνη της Μασσαλίας. Φοράει ένα πλατύγυρο καπέλο, το μπορ του οποίου έχει το σχήμα του μαθηματικού συμβόλου του απείρου, του λημνίσκου του κορύμβου. Το ίδιο αυτό σχήμα στεφανώνει και το μάγο της τράπουλας του WAITE. Αυτός ο μάγος δημιουργεί στον παρατηρητικό νου τους απαραίτητους συνειρμούς που τον ταυτίζουν τελικά με τον Ερμή. Είπαμε πως αντίστοιχος με τον Ερμή ήταν για τους Αιγυπτίους ο Θωθ, ο εφευρέτης και προστάτης της μαγείας.
Να λοιπόν, που ο γητευτής, ο άντρας της κάρτας με τον αριθμό ένα, είναι ο αιώνιος μύστης. Ο Ερμής που οδηγούσε τις ψυχές στον Άδη, ο Διδάσκαλος, ο φύλακας άγγελος που καθοδηγεί και προστατεύει το νέο άνθρωπο που μόλις στην προηγούμενη κάρτα ήρθε στη ζωή, ο οδηγός μας στην ατραπό ή ίσως, η ίδια η Θεία σπίθα που καίει μέσα σε κάθε ψυχή.
Ο μάγος κρατά στο χέρι του το κηρύκειο του Ερμού, σύμβολο του ελέγχου που ασκεί ο μύστης πάνω στο νευρικό του σύστημα.Υψώνει το δεξί του χέρι στον ουρανό και κρατά το αριστερό του λοξά προς τη γη θυμίζοντάς μας πως αρωγή στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε την αλήθεια προσφέρουν οι Θείες ουράνιες, αλλά και οι γήινες δυνάμεις. Δίνει την έννοια της αιωνιότητας και της ισορροπίας. Η σκέψη πως τον πολύ χρόνο τον περνά η ψυχή στον ουρανό δεν πρέπει να μας αποξενώνει από την πεζή πραγματικότητά μας. «Και τούτο ποιείν, κακείνο μη αφιέναι», διδάσκει η βιβλική ρήση, ενώ οι κορυφαίοι αποκρυφιστές δε ζητούν άρνηση αυτής της ζωής προς χάριν της αιωνιότητας, αν και η αθανασία της ψυχής είναι από τα πιστεύω τους. Αντίθετα, διδάσκουν την αγάπη και την αφοσίωση στα φθαρτά αυτού του κόσμου – πατρίδα, οικογένεια, νόμους του κράτους. Κι αυτός ο διττός ρόλος του φθαρτού και του άφθαρτου είναι ο τελευταίος από τους συμβολισμούς αυτής της στάσης του μάγου. Ο άνθρωπος μας λέει, είναι γήινος, αλλά φέρει τη Θεία σπίθα. Θα γυρίσει σα σώμα στο χώμα που τον γέννησε, καθώς η ελεύθερη ψυχή του θα υψώνεται προς τους ουρανούς.
Μπροστά στα πόδια του, ένα άνθινο σύμπλεγμα από πέντε τριαντάφυλλα, σύμβολα των πέντε αισθήσεων και τέσσερα κρινάκια, που συμβολίζουν τα τέσσερα πεδία της ανθρώπινης οντότητας, τις τέσσερις καταστάσεις της συνειδήσεως – Βουδικό, νοητικό, αστρικό και φυσικό σώμα.
Πάνω σ’ ένα τραπέζι, μπρος του βρίσκονται αραδιασμένα τέσσερα εργαλεία της τέχνης του μάγου. Δεσπόζει στο κέντρο ο κύλικας. Το ιερό Γκράαλ, το Άγιο Δισκοπότηρο – το κύπελλο του Μυστικού Δείπνου, που χρησιμοποίησε μετά ο Ιωσήφ της Αριμαθείας για να μαζέψει το αίμα του Ιησού κατά την αποκαθήλωσή του από τον σταυρό – αντικείμενο της αναζήτησης του ιππότη Πάρσιφαλ και των ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης, το κύπελλο των σπονδών, είναι το αιώνιο σύμβολο της διψασμένης ψυχής που ψάχνει για την αλήθεια.
Δίπλα στον κύλικα μία πεντάλφα. Το τριπλό αυτό τρίγωνο ήταν για τον Πυθαγόρα σύμβολο σοφίας, για τον Νέστορα Λάσκαρη είναι το σημάδι της αδελφικής αγάπης που ενώνει την πλάση. Οι μάγοι στέκονται στο κέντρο του για να προφυλαχθούν από τις δυνάμεις.
Ανάμεσά τους, θυμίζοντας την τάξη, την οργάνωση και την αρμονία του σύμπαντος, καθώς επίσης και την ανάγκη συνύπαρξης των εννοιών που αντιπροσωπεύουν, βρίσκονται ένα ξίφος και ένα ραβδί. Το ξίφος όλοι ξέρουμε πως είναι σύμβολο τιμής και τόλμης. Είναι ακόμη ο τιμωρός των επιόρκων και ο προστάτης όσων βρίσκονται σε κίνδυνο. Το ραβδί συμβολίζει τη θέληση που πρέπει να έχει όποιος βαδίζει ή έστω ελπίζει να βαδίσει κάποτε την ατραπό.


Για να καταφέρει να προχωρήσει ο τρελλός, η Θεία Χάρις του έχει προσφέρει τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις του εγώ: τη διαίσθηση, το συναίσθημα, τις αισθήσεις και την σκέψη. Αυτές αντιπροσωπεύονται στο ταρώ από την Ιέρεια, τη Ρήγισσα, τον Αυτοκράτορα και τον Αρχιερέα – τις κάρτες με τους αριθμούς 2, 3, 4, 5 αντίστοιχα.
Κάρτα αριθμός 2, η «Ιέρεια», η Ίσις, η σεληνιακή Άθωρ ή η δική μας Περσεφόνη, αντιπροσωπεύει την απρόσιτη Παρθένα του άλλου κόσμου, τη Σελήνη, την απόλυτα ετερόφωτη και παθητική γυναίκα. Κάθεται αδρανής, τυλιγμένη στο άπειρο, το γαλάζιο, με ένα μισοφέγγαρο στα πόδια της, την τορά, το ιερό βιβλίο του νόμου στα γόνατά της και το στέμμα της Ίσιδος – μία ολόγιομη σελήνη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι κέρατα μινωικά να στεφανώνει το όμορφο κεφάλι της. Δεξιά κι αριστερά της υψώνονται οι στήλες, εκφραστές του παγκόσμιου νόμου των αντιθέσεων και σύμβολα όλων των γνώριμων εκείνων ιδεών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως τις κορυφές των στηλών ενώνει πέπλος, όπως συνέβαινε στους αρχαίους ναούς. Ως προς την κάρτα, υποδηλώνει όλα εκείνα τα μυστικά που η Ιέρεια κρατά ερμητικά κλεισμένα. Είναι εκείνη η γνώση των μυστηρίων που μονάχα δι’ αποκαλύψεως μπορεί να δοθεί.
Η ένωση της τέλειας και αυτάρκους μονάδας με το παθητικό – εν αναμονή θα έλεγε κανείς – 2, έχει συντελεστεί στον αριθμό 3, τη Ρήγισσα. Αυτή είναι το αιώνιο θηλυκό που κυοφορεί κάθε μορφή ζωής. Η Δη-μήτηρ, η μητέρα φύση. Ο λευκός χιτώνας της στολίζεται από σπόρους - σημαδεύοντας έτσι, με την ευλογία της γονιμότητας και της παραγωγικότητας την κατά βάθος πάναγνη ύπαρξή της. Τα ώριμα στάχυα γύρω της συμβολίζουν την αφθονία και την ευημερία. Αυτή είναι η αγάπη, η ένωση με το ταίρι, το συναίσθημα που κυβερνά τη ζωή. Δεν είναι όμως αυτό άλογος, νοσηρός φτηνο-συναισθηματισμός. Στηρίζεται στην ορθή του βάση – στον κυβικό λίθο πάνω στον οποίο κάθεται η Ρήγισσα – την ανθρώπινη προσπάθεια και τη σωφροσύνη. Η κάθε μία από τις ακτίνες των εξάκτινων αστέρων που κοσμούν τα χρυσά μαλλιά της, παρουσιάζει και μία από τις 6 λειτουργίες της ανθρώπινης προσωπικότητας: την μνήμη, τη θέληση, τη φαντασία, την επιθυμία, τη διανόηση και την αναπαραγωγική ικανότητα. Το ισομήκες των ακτίνων δηλώνει την ανάγκη της ισόρροπης έκφρασης αυτών των εκδηλώσεων, χωρίς η εμμονή σε κάποια να αποβαίνει σε βάρος των άλλων.

Τη διαδικασία της κατανόησης που αρχίζει με τη διαίσθηση και το συναίσθημα συνεχίζουν οι αισθήσεις. Η αντρική φιγούρα του αριθμού 4, του τετραγώνου της σταθερότητας, των νόμων του κράτους, του ορθολογισμού, είναι ο Αυτοκράτωρ. Η αρχή που κυβερνά τα πάντα. Το βαρύ χρυσό στέμμα του με τις δώδεκα, αστρολογικής προέλευσης, υποδιαιρέσεις δείχνει πως συγκυβερνά με τη Ρήγισσα. Απ’ αυτόν αρχίζει η αντιστοίχηση του κάθε φύλλου με ένα ζωδιακό σύμβολο. Το σίδερο της πανοπλίας του είναι το μέταλλο του Άρη, κυρίαρχου πλανήτη του ζωδίου του Κριού που απεικονίζεται στο κάθισμά του. Έμβλημά του ο Δικέφαλος αετός που συμβολίζει τη λυτρωμένη ανθρώπινη ψυχή, την ελευθερία που κατακτιέται με αγώνες και λελογισμένη χρήση δύναμης.
Ο Ιεροφάντης φέρει τον αριθμό 5, τον αριθμό της διανοητικής σύνθεσης και είναι η προσωποποίηση της σκέψης, της ύψιστης πνευματικής λειτουργίας, της δύναμης του εγώ που αξιοποιεί τα επιτεύγματα των τριών άλλων. Κάθεται στον θρόνο που οι Καββαλιστές ονομάζουν Μερκεμπάχ, φορά τριπλό στέμμα και κρατά ποιμαντορική ράβδο. Είναι ο Δίας, ο Ιννοκέντιος ο Γ’ ή κάποιος αλλόθρησκος πρωθιερέας βαρβαρικών μυστηρίων; Αδιάφορο. Είναι ένας καλός ποιμήν. Στα πόδια του, δάπεδο άσπρων και μαύρων τετραγώνων εναλλάξ τοποθετημένων και δύο κλειδιά χιαστί – αυτά ανοίγουν τις πύλες του πάνω και του κάτω κόσμου. Οι δύο ιερείς που εκστατικοί παρακολουθούν το κήρυγμά του, είναι οι πόθοι και η διάνοια του ανθρώπου. Συνοψίζοντας όλα τα σύμβολα της κάρτας αυτής, ο Καρλ Γιούνγκ γράφει:
«Είναι το διδακτικό πνεύμα που φροντίζει για τη μύηση του ατόμου στο νόημα της ζωής και εξηγεί τα μυστικά της σύμφωνα με τις πανάρχαιες διδασκαλίες. Είναι ο διαβιβαστής της παραδοσιακής σοφίας».

 

«Η γυναίκα που δε φοβάται το θάνατο, αξίζει στα μυστήρια να μυηθεί», γράφει ο Σικάνεντερ, ο φωτισμένος λιμπρετίστας του «Μαγικού Αυλού». Κι αυτή η άξια γυναίκα συντροφεύει από την κάρτα με τον αριθμό 6 και πέρα το νέο, του οποίου την εξέλιξη παρακολουθούμε μέσα από το ταρώ. Θα μπορούσε, τα τρία πρόσωπα της κάρτας αριθμός 6 «οι εραστές» να είναι ο Ταμίνο, ο Αιγύπτιος πρίγκιπας, η καλή του Παμίνα και ο αξιοσέβαστος Σαράστρο, τα 3 πρόσωπα της όπερας «Μαγικός Αυλός», που κατά τα φαινόμενα είναι ο προάγγελος του μεικτού τεκτονισμού. Για πρώτη φορά, ο Μόζαρτ και ο Σικάνεντερ, μυημένοι και οι δύο σε αμιγείς Στοές, παρουσιάζουν με τόλμη την ταυτόχρονη μύηση άντρα και γυναίκας. Πιασμένοι από το χέρι, το ευγενικό ζευγάρι, περνούν από τη φωτιά και καθαίρονται και δια ύδατος ταυτόχρονα. Για τους περισσότερους μελετητές του ταρώ όμως, το ζεύγος των εραστών ταυτίζεται με το ζεύγος των πρωτοπλάστων. Λένε πως η έκτη κάρτα του ταρώ είναι μία σελίδα της Γένεσης που απεικονίζει τον Αδάμ, την Εύα και τον Αρχάγγελο Ραφαήλ. Το περιβάλλον των εραστών διακοσμείται από το δέντρο της γνώσης, της γνώσης του καλού και του κακού. Από τα κλαριά του κρέμονται τέσσερα φρούτα – τα τέσσερα στοιχεία της φύσης: η γη, το νερό, ο αέρας και η φωτιά. Στον κορμό του δέντρου είναι τυλιγμένο ένα φίδι. Κάθε άλλο παρά σύμβολο των κακοποιών δυνάμεων είναι το φίδι, λέει ο GODFREY HIGGINS, ενώ ο DR. OLIVER προχωρώντας πιο πέρα, ισχυρίζεται, πως το φίδι παριστάνει την πτώση και κατόπιν την απολύτρωση του ανθρώπου.
«Το άρμα» είναι ο τίτλος της κάρτας με τον αριθμό 7, ιερό για πολλούς λαούς. Ο νέος φορά περίζωμα λευκό με καββαλιστικά φυλαχτά και πανοπλία από ορείχαλκο, το μέταλλο της Αφροδίτης. Οδηγεί άρμα – σύμβολο της προσωπικότητας και της ηθικής του συγκρότησης – που σέρνεται από μία άσπρη και μία μαύρη σφίγγα, τους απαράβατους νόμους της σιγής και των αντιθέσεων. Γαλάζιος υφασμάτινος ουρανός με χρυσά άστρα συμβολίζει το σύμπαν, ενώ οι 4 πρισματικές κολώνες που τον στηρίζουν υπενθυμίζουν την αρμονία, την τάξη, τη νομοτέλεια και τον ρυθμό που επικρατούν στο σύμπαν. Η αρμονία, η τάξη, η νομοτέλεια και ο ρυθμός υπάρχουν και επιβάλλονται. Στη δική μας αυστηρή τήρηση ή πλημμελή εφαρμογή αφήνεται η δημιουργία πραγματικού αποκρυφιστικού έργου ή η κατάρρευση του αρχαίου οικοδομήματος.

Προσπαθώντας να συντομεύσω την αναφορά μου, θα προχωρήσω εν τάχει στις επόμενες κάρτες. Στα υπόλοιπα 14 χαρτιά επαναλαμβάνονται απλώς σύμβολα όπως το ξίφος, το άπειρο, ο ήλιος ή η σελήνη και μάλιστα, σε θέσεις και συνδυασμούς δευτερεύουσας σημασίας. Από την κάρτα με τον αριθμό 8 και μετά, πληθαίνουν τα διάφορα θρησκευτικά σύμβολα. Έτσι, έχουμε σε καίριες θέσεις μέσα στη σύνθεση, βιβλικά στοιχεία – τα 4 τέρατα σύμβολα των 4 Ευαγγελιστών, το διάβολο, τους αγγέλους, τον πύργο της Βαβέλ – ενώ ολόκληρη η 20η κάρτα είναι αφιερωμένη στην ημέρα της κρίσεως και παρουσιάζει τον Αρχάγγελο στο κέντρο, που σαλπίζει τις ιερές σάλπιγγες και εγείρει τους νεκρούς από τα ανοιχτά μνήματά τους προκειμένου να κριθούν. Η όλη ατμόσφαιρα της κάρτας αυτής κάθε άλλο παρά μακάβρια είναι. Τα πρόσωπα των νεκρών είναι γεμάτα αγαλλίαση και προσμονή και τα πάντα φαίνονται γιορτινά και δοξαστικά. Αυτό το χαρτί λοιπόν, διατρανώνει την πίστη του ταρώ στη δικαιοσύνη της κρίσεως και τη μετά θάνατον ζωή.

Δανεισμένα από την Εβραϊκή θρησκευτική παράδοση, μέσα στο ταρώ βρίσκουμε την τορά, το άστρο του Δαυίδ και το τετραγράμματο με το ανέκφραστο όνομα του κυρίου.

Απόλυτα ανεξίθρησκο, το ταρώ δανείζεται σύμβολα και από το Βουδισμό. Έτσι, στο τελευταίο φύλλο συνοψίζεται όλη η φιλοσοφία του στο σχήμα της μαντάλας του κόσμου.

Για να ολοκληρωθεί όμως, η συνοπτική παρουσίαση του αποκρυφιστικού συστήματος των ταρώ, νομίζω πως θα ‘πρεπε να σας διηγηθώ και την υπόλοιπη ιστορία του νέου που τον αφήσαμε στην 7η κάρτα να οδηγεί το άρμα του.
Στον αριθμό 8 (σε κάποιες τράπουλες εναλλάσσεται με τον αριθμό 11), ο μυούμενος θα συναντήσει την άτεγκτη δικαιοσύνη, κύρια αρετή της ώριμης ηλικίας, που με τη ζυγαριά που κρατά, θα του υπενθυμίσει την ανάγκη εξισορρόπησης ύλης και πνεύματος ή συνειδητού και υποσυνειδήτου. Κι έτσι, ο τρελλός μας φτάνει στο 9, τον «ερημίτη», την ηλικία της ωριμότητας, απαλλαγμένος από τα νεανικά του πάθη, αρχίζει τις ενδοσκοπήσεις και την πορεία του στα εσωτερικά πεδία. Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος τον περιμένουν στον «τροχό της τύχης», κάρτα αριθμός 10 και ο ώριμος άντρας παίρνει πια το μονοπάτι της παρακμής του σώματος, το μονοπάτι του γήρατος. Στην κάρτα με τον αριθμό 11, που λέγεται «η δύναμις», μία νέα γυναίκα δαμάζει το λιοντάρι, το ινδουιστικό σύμβολο του εαυτού μας (ποιού εαυτού άραγε;). Κάρτα 12, «ο κρεμασμένος», ένας άντρας που κρέμεται από τα πόδια από ένα δέντρο σε σχήμα Τ, συμβολίζει την αντιστροφή των αξιών, τις απογοητεύσεις της ζωής, τα βάσανα, τις μικρές καθημερινές προδοσίες, που τόσο βαθιά πληγώνουν.

  

  

Το φύλλο με τον αριθμό 13 είναι αφιερωμένο στο «θάνατο» και οι συνειρμοί είναι κάθε άλλο παρά προφανείς. Τον ολοκληρωτικό θάνατο του κατώτερου εαυτού μας ακολουθεί η «εγκράτεια» στον αριθμό 14. Η τόσο σημαντική αυτή κάρτα, γεμάτη αλχημιστικά σύμβολα με κεντρικό τη φιλοσοφική λίθο, τον χρυσό που παρήχθη από τα ευτελή μέταλλα, δείχνει πως η θυσία των απαιτήσεων του εγώ μας έφερε σαν αποτέλεσμα την ανανέωση της επαφής με τα στοιχεία και τις δυνάμεις της ζωής. Είναι η κρήνη της νεότητος κατά τον Γράβιγγερ. Τα ύδατα της ψυχής καθαρίζουν και αναζωογονούν ό,τι εγκαταλείπεται παθητικά εις την ενέργειάν των. Η ύλη αναγεννάται εις νέαν ζωήν, όπως ο κατηχόμενος όταν εξέρχεται εκ του καθαρτηρίου ύδατος της κολυμβήθρας.

  

Ο «διάβολος» και ο «οίκος του Θεού» ακολουθούν με τους αριθμούς 15 και 16 αντίστοιχα και δεν είναι παρά οι απεικονίσεις του Σατανά, αγγέλου του σκότους και του κακού, και του Εωσφόρου, του αγγέλου που φέρνει το φως. Οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο, το καλό και το κακό δίνονται εδώ με σαφήνεια και παραστατικότητα.

Το «αστέρι», 17η κάρτα, δείχνει τον δρόμο προς τη δοκιμασία της νύχτας, της 18ης κάρτας που ονομάζεται «σελήνη» και με το παγερό της μισόφωτο δημιουργεί πλάνες στο νου, καλύπτει την αλήθεια με μία ασημένια ανταύγεια. Ο «ήλιος» στο φύλλο με τον αριθμό 19, θα έρθει λαμπερός και ζωοδότης να φωτίσει την πλάση, να διαλύσει τους μύθους και τις παρανοήσεις, να αποδώσει στα πράγματα την πραγματική τους εικόνα, τις σωστές διαστάσεις. Χωρίς τη δικαιολογία της απατηλής φεγγαράδας, ο άνθρωπός μας, η ψυχή που ενσαρκώθηκε στην πρώτη κάρτα, θα σταθεί τώρα ορθός και έτοιμος απέναντι στην «κρίση», την 20η κάρτα.

   

  

 

Φτάνοντας στην 21η κάρτα, συνοψίζονται όλες οι αλήθειες, που αναλύθηκαν ως εδώ, στην ευρεία έννοια του κόσμου, που είναι και το όνομά της.
Απ’ αυτήν την τελευταία κάρτα, την κάρτα «κόσμος», ο JOSEPH D’ AGOSTINO ενεπνεύσθη τους παρακάτω στίχους, που σε ελεύθερη απόδοση λένε:

«Στο εικοστό πρώτο χαρτί

εκπληρώνεται το καθήκον μας.

Όπως αρχίζει ο χρησμός

που τα μεγάλα μυστήρια ξεδιπλώνει

Γνωρισε Ανθρωπε Τον Εαυτο Σου

Αγγελική προσταγή.

Η αλήθεια βρίσκεται

μέσα στην κυριαρχία του πνεύματος.

Ασε Το Φως Να Καιει Στην Καρδια Σου»

  

***

Τοξότης

ordorosariussapientimystica

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ