Από μικρή, μου άρεσε να ονειρεύομαι. Να φαντάζομαι τη ζωή μου σαν παραμύθι, με τα δικά μου μάτια που πάντα αναζητούσαν να δημιουργήσουν φανταστικά μονοπάτια που μόλις θα τα περπατούσα θα ζούσα όπως ακριβώς είχα σκηνοθετήσει στο μυαλό μου. Και πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα, έπραξα αυτά που ήθελα, χωρίς ίχνος ενοχής.
Αντιθέτως ήμουν πολύ υπερήφανη για τα κατορθώματά μου. Σα να είχα στρώσει το μαγικό μου χαλί και το διέσχιζα βήμα βήμα όπως εγώ επιθυμούσα. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, αισθανόμουν πολύ τυχερή, αφού αυτά που επιθυμούσα τα πραγμάτωσα ευχαριστώντας ακόμα και την οικογένειά μου, αλλά κυρίως εμένα. Ωρίμασα, έγινα μητέρα, εργαζόμουν αλλά…….εκείνα τα όμορφα όνειρα, που από παιδί ήταν το φιλαράκι μου, μου γύρισαν την πλάτη, μου μούτρωσαν, δε μου μιλούσαν πια. Αναρωτιόμουν γιατί;
Τι τους έκανα άραγες και με εγκατέλειψαν; Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι συνάδελφοί μου με γέμιζαν και με το παραπάνω, αλλά αυτά τα όνειρα, τα αυτοκολλητάκια μου, μου έλειπαν σε υπερβολικό βαθμό. Και μια μέρα, από το πουθενά, με επισκέφτηκαν, αλλά κάτι στα μάτια τους, δε μου άρεσε. Ήταν σα να μου έλεγαν: {μας εγκατέλειψες αγαπητή, εμείς πάντα σου χτυπούσαμε την πόρτα, το κουδούνι, αλλά εσύ μας αγνοούσες}. Εγώ; Πάντα σας αναζητούσα, μαζί σας έζησα τις πιο όμορφες στιγμές, χαμογελούσα, είχα την ελπίδα προσκέφαλο, την αισιοδοξία καπέλο, τα χαμόγελο αγκαζέ……… Ωραία, λοιπόν! Μου απάντησαν. Να μαστε πάλι! Αξιοποίησέ μας! Δικά σου είμαστε! Και τα αξιοποίησα. Σταμάτησα να βλέπω τα ίδια έργα, άλλαξα κανάλια στη ζωή μου, σηκώθηκα από τον καναπέ, και βγήκα έξω. Στη ζωή. Μα την αλήθεια τι όμορφος κόσμος ήταν εκεί έξω! Με χρώμα, ήλιους, αρώματα! Τι στο καλό, αναρωτήθηκα. Στραβή ήμουν;
Συνέχισε μου έλεγαν αυτά. Ακόμα δεν έχεις δει τίποτα! Και είδα. Θεατρικά έργα κωμωδίας και όχι «σκληρά πορνό», πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες και όχι κομπάρσους και μαθητευόμενους καραγκιόζηδες που προσπαθούσαν να στήσουν το δικό τους σκηνικό στη πλάτη μου, που το μόνο που έκαναν ήταν να εξουσιάζουν το μυαλό μου αφήνοντάς με να πιστεύω ότι ήμουν ελεύθερη, ενώ τους ανήκα. Είδα το αληθινό τους πρόσωπο, όταν τόλμησα να αρνηθώ αυτά που μέχρι τότε δεχόμουν, ξεστομίζοντας ΟΧΙ. Και συνειδητοποίησα ότι τα «Ονειρά» μου, ποτέ δε με εγκατέλειψαν.
Με άφησαν να βυθιστώ στο λήθαργο, σε ένα λήθαργο που έπρεπε να ζήσω, για να επιστρέψω την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου. Ταξιδευτής του ονείρου είμαι, ένας ταξιδευτής που μπορεί να κάνει στάσεις κάποιες φορές, αλλά η διαδρομή δε θα έχει τέλος. Δε θα αφήσω εγώ να έχει τέλος. Το τέλος θα το βάλω εγώ, όταν αποφασίσω να σταματήσω στο όνειρο που θα με κερδίσει για πάντα. Στο όνειρο που θα επιλέξω Εγώ. Παλέψτε λοιπόν για τα όνειρά σας. Γυρίστε την πλάτη στα σκάρτα και αντικρίστε την πραγματική ζωή πριν να είναι αργά. Τέρμα τα λόγια και οι υποσχέσεις, χορτάσαμε από αυτά. Σηκώστε τα μανίκια και αρχίστε να χτίζετε μια ανθρώπινη ζωή, μια ζωή που να είναι γεμάτη ουσία και όχι βιτρίνες. Να βιαστείτε, μη χάνετε χρόνο.
Προχωρείστε… γιατί η ζωή είναι μικρή. Όπως λέει και ένας στίχος του Οδυσσέα Ελύτη… “δεύτερη ζωή δεν έχει!»
Σοφία Ασλαματζίδου
Αντιθέτως ήμουν πολύ υπερήφανη για τα κατορθώματά μου. Σα να είχα στρώσει το μαγικό μου χαλί και το διέσχιζα βήμα βήμα όπως εγώ επιθυμούσα. Και καθώς περνούσαν τα χρόνια, αισθανόμουν πολύ τυχερή, αφού αυτά που επιθυμούσα τα πραγμάτωσα ευχαριστώντας ακόμα και την οικογένειά μου, αλλά κυρίως εμένα. Ωρίμασα, έγινα μητέρα, εργαζόμουν αλλά…….εκείνα τα όμορφα όνειρα, που από παιδί ήταν το φιλαράκι μου, μου γύρισαν την πλάτη, μου μούτρωσαν, δε μου μιλούσαν πια. Αναρωτιόμουν γιατί;
Τι τους έκανα άραγες και με εγκατέλειψαν; Οι φίλοι μου, η οικογένειά μου, οι συνάδελφοί μου με γέμιζαν και με το παραπάνω, αλλά αυτά τα όνειρα, τα αυτοκολλητάκια μου, μου έλειπαν σε υπερβολικό βαθμό. Και μια μέρα, από το πουθενά, με επισκέφτηκαν, αλλά κάτι στα μάτια τους, δε μου άρεσε. Ήταν σα να μου έλεγαν: {μας εγκατέλειψες αγαπητή, εμείς πάντα σου χτυπούσαμε την πόρτα, το κουδούνι, αλλά εσύ μας αγνοούσες}. Εγώ; Πάντα σας αναζητούσα, μαζί σας έζησα τις πιο όμορφες στιγμές, χαμογελούσα, είχα την ελπίδα προσκέφαλο, την αισιοδοξία καπέλο, τα χαμόγελο αγκαζέ……… Ωραία, λοιπόν! Μου απάντησαν. Να μαστε πάλι! Αξιοποίησέ μας! Δικά σου είμαστε! Και τα αξιοποίησα. Σταμάτησα να βλέπω τα ίδια έργα, άλλαξα κανάλια στη ζωή μου, σηκώθηκα από τον καναπέ, και βγήκα έξω. Στη ζωή. Μα την αλήθεια τι όμορφος κόσμος ήταν εκεί έξω! Με χρώμα, ήλιους, αρώματα! Τι στο καλό, αναρωτήθηκα. Στραβή ήμουν;
Συνέχισε μου έλεγαν αυτά. Ακόμα δεν έχεις δει τίποτα! Και είδα. Θεατρικά έργα κωμωδίας και όχι «σκληρά πορνό», πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες και όχι κομπάρσους και μαθητευόμενους καραγκιόζηδες που προσπαθούσαν να στήσουν το δικό τους σκηνικό στη πλάτη μου, που το μόνο που έκαναν ήταν να εξουσιάζουν το μυαλό μου αφήνοντάς με να πιστεύω ότι ήμουν ελεύθερη, ενώ τους ανήκα. Είδα το αληθινό τους πρόσωπο, όταν τόλμησα να αρνηθώ αυτά που μέχρι τότε δεχόμουν, ξεστομίζοντας ΟΧΙ. Και συνειδητοποίησα ότι τα «Ονειρά» μου, ποτέ δε με εγκατέλειψαν.
Με άφησαν να βυθιστώ στο λήθαργο, σε ένα λήθαργο που έπρεπε να ζήσω, για να επιστρέψω την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου. Ταξιδευτής του ονείρου είμαι, ένας ταξιδευτής που μπορεί να κάνει στάσεις κάποιες φορές, αλλά η διαδρομή δε θα έχει τέλος. Δε θα αφήσω εγώ να έχει τέλος. Το τέλος θα το βάλω εγώ, όταν αποφασίσω να σταματήσω στο όνειρο που θα με κερδίσει για πάντα. Στο όνειρο που θα επιλέξω Εγώ. Παλέψτε λοιπόν για τα όνειρά σας. Γυρίστε την πλάτη στα σκάρτα και αντικρίστε την πραγματική ζωή πριν να είναι αργά. Τέρμα τα λόγια και οι υποσχέσεις, χορτάσαμε από αυτά. Σηκώστε τα μανίκια και αρχίστε να χτίζετε μια ανθρώπινη ζωή, μια ζωή που να είναι γεμάτη ουσία και όχι βιτρίνες. Να βιαστείτε, μη χάνετε χρόνο.
Προχωρείστε… γιατί η ζωή είναι μικρή. Όπως λέει και ένας στίχος του Οδυσσέα Ελύτη… “δεύτερη ζωή δεν έχει!»
Σοφία Ασλαματζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.