«Τα πράγματα σωστά» ή «τα σωστά πράγματα» των εργαζομένων; (της Παρθένας Τσοκτουρίδου)

Στο σκληρό κόσμο των επιχειρήσεων, οι καλές προσπάθειες και οι καλές επιδόσεις των εργαζομένων ανταμείβονται πολύ σπάνια και μόνο όταν αφορούν την επίτευξη κάποιων συγκεκριμένων στόχων και αποτελεσμάτων.

Ένας καλός εργαζόμενος παίρνει σαφώς λιγότερα από έναν άλλον κακό εργαζόμενο, που τα χρήματα που παίρνει είναι πολλά. Οι συνάδελφοι, όμως, του κακού συνεργάτη έχουν ανεκτικές διαθέσεις και τοποθετήσεις, με αποτέλεσμα οι μέτριοι συνάδελφοι ν’ ανακουφίζονται, οι δε αξιόλογοι ν’ αναζητούν την τύχη τους στον ανταγωνισμό.

Οι πραγματικές αξίες σ’ έναν εργαζόμενο αποκαλύπτονται στο χρόνο και στο γεγονός ότι οι καλοί εργαζόμενοι δεν κάνουν θόρυβο, είναι χαμηλών τόνων και δεν είναι άδικοι. Η καλή αποδοτικότητα τους δίνει πάντα και την καλή αποτελεσματικότητα των διευθυντών τους.

Ο αριθμός, όμως, των εργαζομένων με τις υψηλές αποδόσεις είναι εκπληκτικά μικρός σε σχέση με τον συνολικό αριθμό των εργαζομένων στις επιχειρήσεις. Εκείνο, το οποίο πρέπει να γίνει κατανοητό για τους εργαζόμενους που δεν προσφέρουν πολλά πράγματα, είναι ότι δεν μπορούν να ζητάνε και πολλά από τις επιχειρήσεις.

Κατά την άποψη τους, οι εργαζόμενοι αυτοί κάνουν σωστά αυτό που τους έχει ανατεθεί. Κάνουν δηλαδή «τα πράγματα σωστά». Δεν μπορούν, όμως, ν’ αντιληφθούν ότι δεν είναι αποτελεσματικοί σ’ αυτά που κάνουν. Δεν κάνουν δηλαδή, «τα σωστά πράγματα».

Πολλές φορές η εργασία του λίγου ανθρώπινου δυναμικού, σε συνδυασμό με τις ικανότητες τους, δίνει περισσότερες προοπτικές και ορίζοντες σε μια επιχείρηση, εφόσον βέβαια πληροί πάντοτε την εντιμότητα, την ακεραιότητα και την ευθύτητα που απαιτεί η επιχείρηση από τους εργαζόμενους της.

Αυτοί και μόνο αυτοί, οι καλοί εργαζόμενοι, αξίζουν και την καλή βαθμολογία των προϊσταμένων τους, με τα ανάλογα κριτήρια στο εργασιακό τους περιβάλλον: ακρίβεια προσέλευσης στην εργασία, αξιοπρεπής εμφάνιση, ευγένεια και προθυμία, εργατικότητα, αποτελεσματικότητα.

Συμβαίνει, όμως, το εξής παράδοξο για τους εργαζόμενους που κάνουν τα «σωστά πράγματα». Νιώθουν αδικημένοι απέναντι σ’ αυτούς που κάνουν «τα πράγματα σωστά», επειδή γνωρίζουν πως ενώ αυτοί αξίζουν πραγματικά τόσο της καλής βαθμολογίας όσο και της καλής αμοιβής, δεν συμβαίνει όμως αυτό στην πρακτική του πλευρά, λόγω της άποψης των προϊσταμένων τους ότι «θέλουν να τα έχουν με όλους καλά».

Εκτός αυτού, οι αποφάσεις, οι αναθέσεις, οι παρακολουθήσεις και οι έλεγχοι των προϊσταμένων είναι πιο χαλαροί στην περίπτωση των κακών, άτολμων, απαθών, υποαπασχολούμενων εργαζομένων και πιο πιεστικοί στην περίπτωση των καλών εργαζομένων, απ’ τους οποίους γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα πάρουν την αποτελεσματικότητα που πρέπει.

Οι μισθοί, όμως και τα ημερομίσθια, ειδικά στο δημόσιο τομέα, είναι τα ίδια. Εργαζόμενοι υπό σκληρές συνθήκες και εργασία που προϋποθέτει κινδύνους, δυστυχώς, αμείβονται το ίδιο με εργαζόμενους που παραβιάζουν συχνά τα χρονικά όρια και περιθώρια των «εις πολλάκις εκδοθέντων δικαιολογητικών διαπιστευτηρίων τους» και επίσης, αμείβονται το ίδιο με εργαζόμενους, - που υποτίθεται ότι είναι εργαζόμενοι, αλλά αυτοί παραβιάζουν και καταχρώνται τα όρια κάθε εργασιακής τους  δράσης και ιδιότητας.

Η επιείκεια σ’ αυτές τις περιπτώσεις οδηγεί τις επιχειρήσεις και τη χώρα μας προς τα κάτω, το δε κόστος της είναι σκανδαλώδες και συνήθως συγκεκαλυμμένο, με σκοπό την δημιουργία μνησίκακων χαρακτήρων και την εξόντωση εκδικητικών αντιπάλων μέσα στον ίδιο τους τον εργασιακό χώρο, από τον οποίο αποκομίζουν κρυφά και βραχυπρόθεσμα οφέλη  με διάφορες ύποπτες μεθόδους και μηχανισμούς, που πάντα θεωρούνται ως «λάθη συγχωρητέα», τα οποία αποκρύπτονται ή δικαιολογούνται.

Οι κακοί εργαζόμενοι είναι ως συνήθως άνθρωποι που αποκτούν περίεργες σχέσεις με τη δύναμη, την πάσα είδους εξουσία, που τους παραχωρεί αρμοδιότητες και εξουσιοδοτήσεις πάνω στους συναδέλφους, στους συνεργάτες, στους υφισταμένους, στους προϊσταμένους, στον εργασιακό χώρο, αλλά ακόμη και στο ευρύ κοινωνικό σύνολο.

Οι ηχηροί τίτλοι σημαίνουν γι’ αυτούς αυτόματα και προαγωγή. Φροντίζουν δε, ν’ απαλλαγούν από τους προβληματικούς κι ενοχλητικούς συνεργάτες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν μια απειλή στην ύπαρξη τους μέσα στην επιχείρηση και στην καριέρα τους γενικά, συσχετίζοντας την επιτυχία τους με οικονομικά σύμβολα και όχι μ’ επαγγελματικά, τα οποία θα είναι και προσοδοφόρα στις επιχειρήσεις τους.

Η μιζέρια και η μετριότητα, κατά την άποψη τους, είναι προνόμιο των καλών εργαζομένων, οι οποίοι εργάζονται και γι’ αυτούς ή αντ’ αυτούς, για την εξασφάλιση της μισθολογικής αμοιβής τους και όχι μόνο.

Στη σημερινή εποχή μας, την τόσο κρίσιμη, φοβική και άνευ αυτοπεποίθησης, νιώθουμε όλοι ότι η επαγγελματική μας πορεία θα μεταβεί σε μια περίοδο ωριμότητας, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα των εργαζομένων και μάλιστα, θα λέγαμε, σε μια περίοδο προετοιμασίας για την έξοδο πολλών εργαζομένων από το δημόσιο και τις επιχειρήσεις, και τις οποίες, βέβαια, θ’ απασχολήσει, στη συνέχεια, το πρόβλημα της διαδοχής των ανάξιων απολυμένων εργαζομένων, καθώς και της ανάδειξης νέων άξιων συνεργατών.

Οι εργαζόμενοι, βέβαια, που έφτιαχναν πάντοτε «τα πράγματα σωστά», θα θεωρήσουν την περίοδο αυτή «άκομψη» και «αδέξια», ενώ αντίθετα, οι εργαζόμενοι που έφτιαχναν «τα σωστά πράγματα», θα τη θεωρήσουν «σωστή» και «επιδέξια» και μάλιστα, θα τη δεχτούν με μεγάλη ανακούφιση, σ’ αντίθεση με τους άλλους συναδέλφους. Αυτοί θα είναι και οι έξυπνοι άνθρωποι που έμαθαν στη ζωή τους να συνεργάζονται, να μη διαπληκτίζονται, να είναι τολμηροί, εργατικοί, θετικοί, προσεκτικοί, έντιμοι, αποτελεσματικοί.

Είναι οι άνθρωποι που δεν φοβούνται την αλλαγή, επειδή γνωρίζουν ότι κάτω από συνεχείς αλλαγές μπορεί να λάμψει η αποτελεσματικότητα τους. Είναι οι αφοσιωμένοι εργαζόμενοι που εργάζονται κάτω από οποιεσδήποτε αντίξοες συνθήκες και δεν γνωρίζουν πως ν’ απογοητεύουν τους εργοδότες τους.

Είναι οι άνθρωποι που σέβονται τους ανωτέρους τους και τους πελάτες τους, οι μη αναβλητικοί στις λήψεις αποφάσεων και δημιουργικότητας, εκείνοι γενικά, που με τις καλλιεργημένες επιδεξιότητες τους πρωτοστατούν στον οραματισμό των επιχειρήσεων και στην επίτευξη των στόχων τους.

Είναι, τέλος, εκείνοι που κυριαρχούν πάνω στο χρόνο και τον διαθέτουν ως αληθινοί κυρίαρχοι στις εργασιακές τους προτεραιότητες, αξιοποιώντας τες και κάνοντας «τα σωστά πράγματα» και όχι «τα πράγματα σωστά».

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ