«Το παραμύθι του δέντρου» - Ζάλογγο, Ήπειρος

Όλοι μας έχουμε φιλοδοξίες και όλοι μας βάζουμε στόχους στη ζωή. Είμαστε όμως έτοιμοι να τους κατακτήσουμε με οποιοδήποτε τίμημα; Και είναι, τελικά, η επίτευξη ενός στόχου το τέλος;


«Το παραμύθι του δέντρου» - Ζάλογγο, Ήπειρος

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα δέντρο ζούσε στους πρόποδες ενός γυμνού από δέντρα βουνού, του οποίου ονειρευόταν να κατακτήσει την κορυφή.
Το δέντρο ήταν νεαρό και ανυπόμονο, γι’ αυτό και απαίτησε από τη γη να το μεταφέρει αμέσως στην κορυφή.
Η γη όμως του αποκρίθηκε:
«Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω για να σε βοηθήσω, είναι ισχυρούς σεισμούς. Αυτό όμως που θα κατάφερναν, θα ήταν να σε μετακινήσουν για λίγα μόλις μέτρα. Εκτός αυτού –πέραν της καταστροφής που θα συντελούσαν τόσοι ισχυροί σεισμοί– η κορυφή σου θα είχε πιθανότατα αλλοιωθεί τόσο πολύ, που δε θα έμοιαζε καθόλου με την κορυφή που είχες ονειρευτεί να κατακτήσεις».
Έτσι, το δέντρο συνειδητοποίησε πως θα έπρεπε να αναζητήσει βοήθεια από αλλού.
Τότε λοιπόν, ζήτησε τη βοήθεια του νερού, το οποίο του αποκρίθηκε:
«Θα μπορούσα να διαβρώσω την κορυφή και να τη φέρω πιο κοντά σου, αλλά αυτό
θα χρειαζόταν παρά πολλά χρόνια για να γίνει».
«Δεν υπάρχει κάτι άλλο, πιο δραστικό που θα μπορούσες να κάνεις;» ρώτησε με αγωνία το δέντρο.
«Αν θέλεις δραστικές αλλαγές, ίσως μπορεί να σε βοηθήσει η φωτιά. Αυτό όμως που μπορώ να κάνω, είναι να σε ποτίζω και να φροντίζω ώστε να είσαι γερό και δυνατό μεγαλώνοντας».
Το δέντρο, ευχαρίστησε το νερό και αποδέχτηκε τη βοήθειά του.
Έτσι, στράφηκε στη φωτιά για βοήθεια:
«Έμαθα πως μπορείς να επιφέρεις δραστικές αλλαγές και σκέφτηκα μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις, αληθεύει;» ρώτησε με αγωνία το δέντρο.
«Αληθεύει, αλλά στην περίπτωσή σου η μόνη δραστική αλλαγή που θα μπορούσα να επιφέρω, θα ήταν να σε κάψω. Ίσως καλύτερα να ζητήσεις τη βοήθεια του αέρα, που μπορεί κι αυτός υπό προϋποθέσεις να επιφέρει ραγδαίες αλλαγές».
Η φωτιά συνέχισε να μιλάει, αλλά το δέντρο είχε τόσο πολύ τρομοκρατηθεί από τα λεγόμενά της, που πάγωσε, έχασε τα λογικά του και έμεινε ακίνητο για αρκετές ώρες.
Όταν συνήλθε ,αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή της φωτιάς και ζήτησε τη βοήθεια του αέρα:
«Αέρα, θα μπορούσες μήπως να με μεταφέρεις στην κορυφή του βουνού; Σε παρακαλώ, είσαι η τελευταία μου ελπίδα».
«Θα μπορούσα να στείλω ένα δυνατό ανεμοστρόβιλο που θα κατάφερνε να σε σηκώσει και να σε μεταφέρει πολλά μέτρα» απάντησε ο αέρας. «Για να συμβεί αυτό όμως, πρέπει να σε ξεριζώσω. Είσαι σίγουρο πως αξίζει να πεθάνεις για να υλοποιήσεις το όνειρό σου; Μην ξεχνάς επίσης, πως είναι πιθανό να έχεις ήδη (όσο θα σε μεταφέρει ο ανεμοστρόβιλος προς την κορυφή) ξεψυχήσει και δεν είναι καν σίγουρο πως θα καταφέρει να σε μεταφέρει ως τόσο ψηλά».
Τα λόγια του αέρα προβλημάτισαν πολύ το δέντρο, που απόμεινε μονάχο του να σκέφτεται αν όντως άξιζε το ρίσκο.
Επειδή όμως ο αέρας συμπάθησε το δέντρο, σκέφτηκε να του αντιπροτείνει μια λύση που ίσως το έβγαζε από τη δύσκολη θέση: «Θα μπορούσα επίσης, αν προτιμάς» συνέχισε ο αέρας «να φυσάω δυνατά όταν πέφτουν οι καρποί σου στο έδαφος, ώστε να φτάνουν όσο το δυνατόν ψηλότερα προς την κορυφή γίνεται. Έτσι –αν είσαι τυχερό– ίσως καταφέρεις μια μέρα να δεις τους απογόνους σου να κατακτούν την κορυφή».
Το δέντρο ευχαρίστησε τον αέρα για την καλοσύνη του και αποδέχθηκε τη βοήθειά του. Δεν μπορούσε όμως να χαρεί, καθώς συνειδητοποιούσε πως δε θα μπορούσε ποτέ το ίδιο να υλοποιήσει το όνειρό του.
Πέρασαν τα χρόνια, το δέντρο μας είχε γίνει πια υπεραιωνόβιο και παρατηρούσε με καμάρι τα νεαρά δεντράκια που είχαν φυτρώσει στην πλαγιά του βουνού. Έτσι –όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει– πέθανε ευτυχισμένο όντας σίγουρο πως μια μέρα το δάσος που δημιούργησε με τη βοήθεια του νερού και του αέρα, θα επέτρεπε σε κάποιο δέντρο να φτάσει στην κορυφή του βουνού.

Ευτυχώς το δέντρο πέθανε νωρίς, και δεν έζησε καμιά απ’ τις φωτιές που άρχισαν να ξεσπούν λίγα χρόνια αργότερα και κατέστρεφαν μεγάλο μέρος του δάσους κάθε φορά. Αυτές οι φωτιές, όχι μόνο ανέκοπταν την πορεία του δάσους προς την κορυφή, αλλά το ανάγκαζαν να συρρικνώνεται προς τους πρόποδες του βουνού. Όμως καμιά φωτιά δεν κατάφερε να αφανίσει ολοκληρωτικά το δάσος, που εμπνευσμένο από την ιδέα του προγόνου του για κατάκτηση της κορυφής, έπαιρνε δύναμη κάθε φορά, αναγεννιόταν και άρχιζε να εξαπλώνεται ξανά προς την κορυφή.

Ώσπου μια μέρα –μετά από πάρα πολλά χρόνια και αμέτρητα πισωγυρίσματα– ήρθε η στιγμή που ένα δέντρο κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή του βουνού. Μόνο που, μεγαλώνοντας το δέντρο αυτό, το εκλεκτό, συνειδητοποίησε πως, η κορυφή που κατέκτησε, βρίσκεται στους πρόποδες ενός ακόμη πιο ψηλού –επίσης γυμνού από δέντρα– βουνού, του οποίου ονειρεύτηκε να κατακτήσει την κορυφή...

Ολυμπία Χατζησάρου

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ